[DCCU][D] Seria Przypadkowego Fluffu [DP/EC][5/5]

Gdzieś tutaj były. Musiały być. Pamiętała, że zostawiła je w salonie. Przecież nie mogły wyparować!

Potrzebowała ich.

Jej ręce trzęsły się lekko gdy w pośpiechu przeglądała zalegające na biurku papiery. Rzuciła potępiające spojrzenie Hydrze, która rzuciła na dywan swoją kauczukową piłeczkę.

- Nie teraz - warknęła, zupełnie niepodobnym do siebie głosem. - Najpierw muszę zażegnać kryzys.

Sfrustrowana spojrzała na zegar, ale było już zbyt późno… No i schody. Nie miała teraz sił by pokonywać trzy kondygnacje piekielnych stopni!

Zrozpaczona Etta jeszcze raz omiotła spojrzeniem salon i tknięta przeczuciem, udała się do kuchni.

- Diana! - ryknęła żałośnie, trzymając w dłoniach dowód zbrodni. - Zeżarłaś moje orzeszki!!!

-.-

Różnice kulturowe były głębokie. Diana szybko się uczyła, ale wciąż potrafiła zadać kompletnie niestosowne pytanie, zdziwić się na widok czegoś pozornie całkiem zwyczajnego, czy ubrać się niewłaściwie do danej okazji. Etta wybaczała jej i wyjaśniała spokojnie wszelkie nieporozumienia.

Zazwyczaj.

Bo były zasady, których nie wolno łamać. Granice, których nie można przekraczać. Drzwi, zza których nie było już powrotu.

- O nie, moja droga. To kompletna profanacja. - Oświadczyła z oburzeniem, stojąc w progu jadalni.

Diana spojrzała na nią zaskoczona. Etta odłożyła zakupy, po czym podeszła bliżej i wyjęła jej z rąk sztućce.

- Póki jesteś pod moim dachem, nie będziesz jadła pizzy widelcem.

-.-

Wrzask wyrwał ją ze snu i zmroził serce. W tym domu tylko ona podnosiła głos. Odrzuciła pierzynę i boso wybiegła z sypialni.

- ETTA! - dobiegło do niej rozpaczliwe wołanie.

Pędząc przez korytarz chwyciła jedyną rzecz, która choć trochę przypominała broń. Dzierżąc w dłoniach żółtą parasolkę wpadła do kuchni. Nigdzie nie widziała wroga. Spojrzała na skuloną w kącie Dianę, szukając w jej przerażonej twarzy jakiejś wskazówki. Co mogło ją tak…

- Zabierz to! - pisnęła Amazonka, wskazując dłońmi podłogę.

Przez następne dwa tygodnie Etta średnio trzy razy dziennie wybuchała śmiechem na cudowne wspomnienie potężnej półbogini kulącej się ze strachu na widok małego, brązowego karalucha.

-.-

Wpatrywała się w niego z mieszaniną złości i determinacji. To nie było łatwe, ale przecież nikt nie mówił, że będzie. Pozwoliła sobie na ciężkie westchnienie. Ostatecznie Etta z pewnością nikomu nie wspomni o jej chwili słabości, czyż nie? Ten będzie ostatni - obiecała sobie stanowczo.

Zacisnęła palce, a jej paznokcie wbiły się nieco głębiej. Po dłoni ściekła jej pojedyncza, czerwona strużka gęstej, lepkiej cieczy. Zlizała ją szybko, po czym wzgryzła się w…

- Jakim cudem masz jeszcze miejsce? - jęknęła ciężko Etta, która dzisiaj poległa po pięciu.

Diana uśmiechnęła się i przełknęła ostatni kawałek pokrytego różaną polewą ciasta.

- Mam osobny żołądek na pączki.

-.-

Etta miała pewne dziwactwa. Diana uważała je za raczej nieszkodliwe. Znosiła cierpliwie nawet te, pozornie, zupełnie absurdalne nawyki i starała się dostosować. Ostatecznie to Etta była… miejscowa. Jeśli jej zdaniem niezbędnym było składać bieliznę w kostkę i kompletować skarpety przed włożeniem ich do szuflady - Diana nie zamierzała polemizować. Zgodnie z poleceniem układała talerze na suszarce w odpowiednią stronę, obiad jadła sztućcami z tym samym zdobieniem, a jeśli zbiła któreś z naczyń z zastawy, zdobywała identyczny zamiennik.

Właśnie kroiła mięso na gulasz w idealnie drobną kostkę - przynajmniej tak jej się wydawało - gdy Etta stanęła obok i zaczęła na nią patrzeć. TYM spojrzeniem.

- Co robisz? - spytała, gdy Diana uparcie ją ignorowała.

- Kroję mięso - odparła, mając nadzieję, że kobieta nie dojrzy krawieckiego centymetra, którym co jakiś czas sprawdzała wielkość kawałków kurczaka.

- No widzę przecież. Źle to robisz.

Diana odliczyła do dziesięciu, zanim odparła cicho:

- Robię jak kazałaś.

- Ale złym nożem.

Amazonka przycisnęła rączkę nieco mocniej niż zamierzała. Ostrze wbiło się głęboko w drewnianą deskę.

W ciągu kolejnych piętnastu minut Diana słuchała wykładu o tym, że nóż z ząbkami to nóż do chleba i nie, nie można go używać do mięsa. Bo nie i już. Diana wysłuchała uwag w ciszy, po czym opuściła kuchnię, słysząc za sobą wściekłe pomrukiwania. Dopisała krojenie czegokolwiek do listy “bezpieczniej będzie tego nie robić”. Zaraz pod “nie kłaść miecza na stole”.

Im więcej czasu spędzały poza frontem, tym bardziej lista rosła, a Diana przyzwyczaiła się do małych dziwactw Etty.

I tylko raz, przez dziesiątki lat ich współpracy, to Etta zasłużyła na TO SPOJRZENIE, gdy Diana nakryła ją na oczyszczeniu swojego miecza. Wodą z solą.  Tamtego dnia Etta dowiedziała się, jak groźna może być sól w starciu ze stalą. Stworzyła też własną listę “lepiej nie”, z podtytułem “nie rób tego, jeśli nie chcesz spać na kanapie przez najbliższy miesiąc”.



.