[HP/GO][T][mM] Historia o tym, jak Anthony J. Crowley nabył dziewięcioletnie dziecko

Anthony J. Crowley przypadkowo nabył dziewięcioletnie dziecko kiedy wkroczył w sam środek sceny, w której kobieta w średnim wieku uderzyła patelnią rzeczone dziecko, krzycząc coś o odpowiednim przygotowywaniu bekonu. Cóż, Crowley jest draniem. Ale przynajmniej troskliwym draniem.

Równocześnie jest też draniem, który nie potrafi wyrobić sobie dobrej opinii na temat nikogo, kto karze własne dziecko nie własnoręcznie, a przy pomocy utensyliów kuchennych. I to wielokrotnie.

Nikogo na świecie nie dziwi więc, że demon pstryka palcami i materializuje się pomiędzy zawodzącą jak banshee kobietą, a skulonym dziewięciolatkiem.

Nie jest zaskoczeniem również to, że - zderzając się z ramieniem żółtookiego, patelnia zgina się pod wpływem jego siły, oraz w wyniku tego, że nie przyjmuje on do wiadomości, iż przyrząd nie jest niczym więcej, niż kawałkiem bezużytecznego plastiku, a nie porządnego metalu.
Crowley nie ma nastroju do zajmowania się skrzekami kobiety, ale jego uwagę przykuwa to, kiedy ta odwraca się do niego, wybałusza oczy, rozdziawia usta i wypluwa słowo Czarodziej najgłośniejszym i najbardziej nienawistnym głosem, jaki Crowley miał nieszczęście kiedykolwiek słyszeć.

A on jest przecież demonem.

- Cóż, tak właściwie…. - Mężczyzna przechylił głowę i spojrzał na patelnię, która, upadając i uderzając o płytki, spowodowała trochę rumoru, po czym ponownie spojrzał na kobietę. -... nie jestem czarodziejem. Obawiam się, że nie jestem aż tak miły.

- Miły! Czarodzieje nie-nie są mili! - kobieta zawodzi, patrząc na niego i demon naprawdę chce ją zapytać o przodków, bo w jej drzewie genealogicznym po prostu musi być jakaś banshee. - To ohydne dziwolągi! - spogląda na dziecko za plecami Crowleya - Dokładnie takie jak on!

Musimy coś wiedzieć o Crowleyu. Tak, jest demonem, zdążył się już pogodzić z tą myślą i chętnie się do tego przyznaje. Ale jednocześnie naprawdę lubi dzieci. Jest w tych małych istotach coś czystego, niewinnego, młodego i miłego i Crowley, patrząc na nie, przypomina sobie, że kiedyś, bardzo dawno temu, też taki był i czuje potrzebę, by To chronić.

Słysząc więc, w jak obrzydliwy sposób ta baba nazywa to małe, dziewięcioletnie dziecko - które aktualnie ukrywa się za jego plecami, choć w jego soczyście zielonych oczach można zobaczyć gniew i wzburzenie - przeszłość Crowleya dochodzi do głosu i wyzwala ten rodzaj Słusznego Gniewu, jaki jest u niego niezwykle rzadko spotykany.


Podchodzi więc do tej głupiej, zgorzkniałej, wstrętnej kobiety, pochyla się nad nią na tyle blisko, by usłyszała ona jego szept.

- Wiesz, jakie są dziwolągi? - wyrzuca z siebie, a gniew i groźba w jego głosie powodują, że kobieta kuli się przed nim. - Dziwaki są złe i okrutne. To wynaturzenia. Nie są czarodziejami, czy czarownicami, uczonymi, niepełnosprawnymi czy kimkolwiek innym. Dziwolągi są takie, jak ty. Są pełne jadu i nienawiści, tak wstrętni i mściwi, że nawet nie zdają sobie sprawy z tego, jak bardzo są dziwaczni. I należą do miejsca, które znam bardzo, bardzo dobrze. - Crowley pochyla się jeszcze bardziej, a jego wargi niemal dotykają ucha kobiety. - Niedługo do niego trafisz, a ja będę cię czasami odwiedzał, by przypomnieć ci, dlaczego tam trafiłaś.

Odsuwa się, na powrót tworząc dystans między sobą, a tą kobietą.

- Teraz odejdę, a on pójdzie razem ze mną - rzuca jeszcze i nie jest to pytanie, to po prostu oświadczenie. Tak w zasadzie, to Proklamacja[1].

Chłopiec za nim ożywia się i uśmiecha, ale jest to ten rodzaj uśmiechu, który pod swoim blaskiem nadal ukrywa mnóstwo cieni. Crowley zna ten rodzaj uśmiechu aż za dobrze. Aziraphale uśmiecha się dokładnie tak samo za każdym razem, kiedy wspomina o Niebie.

Cóż, ale prawdopodobnie nie powinien myśleć o tym w tej chwili, kiedy jest tak blisko od potencjalnego zduszenia życia w pewnej nieruchomej, ludzkiej jednostce.

- No dalej, dzieciaku, zabierzmy twoje rzeczy i znikajmy stąd - Crowley odwraca się do chłopca i spogląda na wpatrzone w niego, pełne nadziei oczy.

- Naprawdę?

- Tak - demon uśmiecha się. - Naprawdę.

No i to właśnie jest historia tego, jak Crowley skończył z dziewięcioletnim dzieckiem pod swoją opieką. A to, co zdarzyło się później, jest szalone, ale też całkowicie normalne dla byłego Archanioła, a aktualnego prawie-rodzica Zbawiciela Świata Czarodziejów [2].

__________

[1] Proklamacje to, jakby ktoś nie wiedział, publiczne lub oficjalne ogłoszenia o ogromnej wadze. Crowley przez eony wygłosił ich tylko kilka. Ale ta konkretna jest zdecydowanie NAJWAŻNIEJSZA.

[2] Crowley był szczerze zaskoczony tym faktem, ale to już zupełnie inna historia.