[ZAMKNIĘTA] Villemo Fia Lind & Ariel Hiwatari [OC w uniwersum HP]

Rudowłosa dziewczyna siedziała w ciepłym, zacienionym rogu pomieszczenia, grzejąc dłonie o kubek gorącego kakao. Czekała... Zawsze któreś z nich czekało na drugiego z kubkiem kakao i ciasteczkami maślanymi. Tak jak teraz.

Niewidzącym wzrokiem wpatrywała się w ostatnie już pozostające w kuchni skrzaty, które po obsłużeniu jej co jakiś czas upewniały się, że nadal nic nie brakuje. Całkowicie niepotrzebnie, bowiem samonapełniający dzbanek z wiecznie ciepłym kakao, dwa kubki i taca ciasteczek wystarczały nawet na całą noc dla tej dwójki. W końcu byli tu stałymi gośćmi, skrzaty dobrze wiedziały, jak ich obsłużyć. Czasami tylko, kiedy nie miała ochoty na gorący napój, obok jednego pojawiał się drugi dzbanek z sokiem pomarańczowym, który uwielbiała.

Ślizgonka poprawiła szaty, które dodatkowo całkiem nieźle chroniły ją przed chłodem lochów, dolała sobie napoju i zapatrzyła się na ogień trzaskający w kominku na przeciwległej ścianie. Atmosfera kuchni zawsze pozwalała jej się wyciszyć, uspokoić, zebrać myśli i dać siły na kolejne dni. No, może nie tak zupełnie zawsze, ale wystarczająco często, żeby mogła cieszyć się tymi minutami... godzinami spędzonymi w tym miejscu. Zresztą... Tutaj mogła do woli rozmawiać z Arielem, nie bojąc się, że ktoś ich podsłucha i zdobędzie idealne materiały do szantażu.

W sumie nie dziwiła się współdomownikom, że wielokrotnie już próbowali dopuścić się właśnie takich sztuczek, w końcu Ślizgoni nie są jakimiś tam Konserwami ani Gryfogłupkami, żeby marnować taką okazję na możliwość wspięcia się po drabinie domowej hierarchii. A jej prywatne rozmowy z Arielem były warte każdej ceny.

Ariel... Jej mały, kochany Ariel, dzięki któremu ma jeszcze siłę to wszystko ciągnąć. Który zaufał jej na tyle, by się przed nią otworzyć, wyznać swoje najbardziej skrywane sekrety. Cóż, gdyby ktokolwiek inny o nich usłyszał, zapewne wykorzystałby to w taki bądź inny sposób, jednak ona... Ona mogła tylko słuchać, w ciszy i skupieniu, i pomagać chłopakowi trzymać się jakoś w ryzach. W końcu nie zawsze Ślizgon musi być synonimem osoby bez serca. Ona miała serce. I co z tego, że tylko dla kilku osób? Miała je przede wszystkim dla Ariela, który jako pierwszy samodzielnie przejrzał jej maskę...

Poruszyła się niespokojnie, kiedy w okolicach wejścia do kuchni zapanowało małe poruszenie. Jej odznaka prefekta odbiła nikły blask ognia, natomiast twarz momentalnie wygładziła się, kiedy zobaczyła, kto wszedł przez obraz z namalowaną misą pełną owoców. Przyszedł...

Ariel

Chłopak wręcz wczłapał się do pomieszczenia. Co jakiś czas po jego ciele przebiegał dreszcz zimna; na ramionach wyszła mu gęsia skórka. Z zadowoleniem powitał ciepły podmuch powietrza, gdy tylko wszedł do pomieszczenia. Nie mógł doczekać się aż spotka Vill - niby byli w jednym domu, ale przeważnie żadne z nich nie miało chwili wolnego czasu. Jedynie te późne, bardzo późne wieczory były dla nich momentem wytchnienia.

Ariel poprawił spadającą z ramienia szatę i do końca rozwiązał krawat, rozpinać przy tym również pierwsze guziki koszuli. Było mu zimno, ale wiedział, że lada moment a rozgrzeje się. Skrzywił się widząc jak spadają mu spodnie. Będzie musiał poprosić Vill lub Dominika (niestety...) by znowu zmniejszył mu je lub poprawił pasek...

Ze zmęczeniem podszedł do dziewczyny i ciężko usiadł naprzeciw niej. Z uśmiechem przyjął od niej kubek z parującą cieszą. Czerwony - jego ulubiony.

- Dzięki, Vill.

Popatrzyła na chłopaka z prawie idealnie ukrytą troską, wracając do swojej poprzedniej pozycji. Widziała, jak zmęczony był jej przyjaciel, jak próbuje - zupełnie niepotrzebnie - nadal udawać silnego. W końcu te "kuchenne wieczory" były właśnie po to - by mogli przestać udawać siłę, niedostępność i ignorancję.

- Wszystko dobrze? - spytała jednak, bardzo dobrze wiedząc, że chłopak nie odezwie się pierwszy na żaden ważny temat.

Na pytanie dziewczyny, Ariel tylko wzruszył ramionami. Nic się nie zmieniło za bardzo od ich ostatniej rozmowy - cały czas nauka, praca, nauka, praca, sen - i tak w kółko. Jest na ostatnim roku - te pare miesięcy nie będą trwały długo. Wystarczy, że nie będzie odliczał dni do końca.

- Znośnie - powiedział upijając łyk. Skrzywił się czując jak parzy sobie gardło. Zawsze zamiast zaczekać - spieszy się. Przecież doskonale wiedział jak to się skończy!

- A jak u ciebie? Udało ci się coś dalej ruszyć?

Wiedział, że rodzina jest dla dziewczyny ważna. W sumie dla kogo nie jest? Cieszył się, że Vill jest bardzo zmotywowana i dąży do poznania prawdy. Ma nadzieję pomóc jej w tym jak tylko może.

Vill nie nabrała się na ten obojętny ton i gest. Znośnie - doprawdy, jakby była w stanie w to uwierzyć. Nie teraz, po tak długim czasie, jaki ze sobą spędzili... A on nadal udaje, że nic go nie obchodzi własne życie, a przede wszystkim, że nie jest ono tak ważne, żeby rozmawiać o tym... nawet z nią.

- Uważaj - powiedziała niemalże machinalnie, patrząc, jak chłopak zbyt szybko zaczyna siorbać kakao; jak zwykle. - U mnie nic specjalnego. Ostatnio dowalają nam taką ilość prac domowych, że ledwie mam czas wyskoczyć do Ministerstwa. Ale w swoim czasie... - Przerwała nagle, w myśli wręcz pukając się w czoło. - Ładna próba odwrócenia uwagi, ale nie ze mną te numery. Mów, zamieniam się w słuch. Widzę przecież, że coś jest nie do końca tak. - Ostatnie zdanie powiedziała niemalże szeptem, przesuwając w jego stronę tacę z ciasteczkami.

Chłopak ponownie skrzywił się widząc jedzenie. Był głodny, ale mdliło go na samą myśl o tym, że miał coś włożyć do ust. Liczył, że ciepły, a przede wszystkim słodki płyn trochę doda mu sił i energii.

- Nie, dzięki - powiedział lekko zieleniejąc na widok Vill, która zachęcała go do jedzenia. Skulił się i ukrył za kubkiem, pozwalając by para ogrzała jego zmarzniętą twarz.

- Mogę ci dać parę moich starych odpowiedzi, powinny pozwolić tobie chociaż na dodatkowe pół godziny dziennie - powiedział lekko się uśmiechając. Nie wyrzucał tych zadań, wierząc, że kiedyś mogą mu się przydać.

Uch... Będzie ciężko. Skoro Ariel nie tylko unika tematu, ale też zielenieje na widok swoich ulubionych ciastek, coś musi być na rzeczy. Coś złego, najpewniej wymagającego, jeśli nie bezpośredniej ingerencji, to chociaż dotyku i pocieszenia - ale bez jego przyzwolenia Vill prawie nic nie mogła zrobić.

- Dzięki za propozycję, część sama już sobie wykradłam - wysiliła się na przyjemny, konwersacyjny ton i mrugnęła okiem. - Ale niestety, w tym roku mamy inne pytania. Profesorowie przestali być już schematyczni do bólu. Niemniej nie musisz się mną przejmować. W przyszły weekend jest wycieczka do Hogsmeade, więc pewnie wyskoczę do Londynu w sobotę po południu i wrócę w niedzielę. Wtedy może będę ci mogła powiedzieć coś więcej. A teraz... - przesunęła się tak, by móc objąć chłopaka lekko ramieniem; od razu wyczuła nienaturalny chłód i spięte mięśnie - Powiesz mi, co się stało? Wiesz przecież, że...

Słysząc to lekko się roześmiał. Mógł się domyślić, że Vill nie będzie czekała - przecież to Vill! Doskonale wiedziała, że w sumie nie potrzebuje jego pozwolenia. Tak długo jak nie będzie ruszała jego Misia - może robić cokolwiek chce z jego rzeczami.

- W razie czego mogę zawsze pomóc ci z niektórych przedmiotów. Zostaw po prostu w kopercie z moim nazwiskiem. - Po chwili namysł dodał - albo jakbyś mnie nie widziała, to wyślij sowę szkolną.

Ariel słuchał uważnie dziewczynę wpatrując się w jej rude włosy. Uwielbiał ten odcień - zawsze gdy na nią spoglądał wydawała się taka żywa, przynajmniej w jego odczuciu. Świadomy swoich cienkich włosów, zmierzwił je palcami, pragnąc nadać im choć trochę objętości.

- Zapomniałem o wycieczce! - powiedział ze zdziwieniem. Przez to musiał zmienić plany - znowu ucieknie mu trochę snu, ucząc się. Planował zrobić to w weekend, ale skoro mogli wtedy iść do miasteczka...

Słysząc dalsze pytanie dziewczyny westchnął ciężko. Jaki z niej uparciuch! Zaśmiał się pod nosem na tę myśl i odpowiedział:
- Jestem głodny, ale nie mogę jeść.

Położyła mu głowę na ramieniu, jak często robiła to jeszcze jakiś czas temu. Czuła się wtedy prawie tak, jakby nadal mieli przed sobą wspólne lata nauki i trochę więcej optymizmu w sercach. Nie to, co teraz...

- Dziękuję... Na pewno w końcu skorzystam, inaczej będę musiała zupełnie przestać spać, żeby przeczytać wszystkie dodatkowe teksty i nie odpaść na najbliższym teście z run albo numerologii. - Potarła policzkiem o miękki materiał jego szaty.

Westchnęła cicho, słysząc jego uwagę, odnośnie wycieczki. Oczywiście, że zapomniał - on nigdy o niej nie pamiętał. I pewnie gdyby nie Dominic albo ona nawet by się na nią nie wybrał.

- Wiem, że zapomniałeś. Dlatego zarezerwowałam stolik w Trzech miotłach na jedenastą. Mam nadzieję, że nie odmówisz mi towarzystwa, co?

Spięła się lekko słysząc ostatnią uwagę Hiwatariego. Nie może jeść? Znów ma jakieś problemy zdrowotne, może praca... Albo...

- Ariel... Od jak dawna nie możesz jeść? - Podniosła głowę i spojrzała prosto w jego duże oczy, które powoli przestawały mieć ten pusty, obojętny wyraz.

- Zawsze do usług - powiedział z lekkim śmiechem, odkładając na stół kubek i przytulając wolną ręką dziewczynę. Przechylił swoją głowę tak, że ukrył nos w jej włosach i głęboko zaciągnął się jej zapachem. Pachniała jak lato. W ciszy zastanawiał się o jej propozycji. Będzie musiał sprawdzić od której mogą być w miasteczku. Na jedenastą powinien znaleźć chwilkę czasu - zrobi sobie wtedy mała przerwę i się naje. Później wrócić ponownie do pracy.

- Jedenasta brzmi świetnie - powiedział, w głowie planując już cały dzień. Poczuł jednak jak dziewczyna spina się w sobie i dłonią pogładził uspokajająco jej plecy.

- Nie wiem nawet, nie myślałem o tym. Po prostu na samą myśl o jedzeniu robi mi się niedobrze. - Nie lubił rozmawiać na takie tematy, dlatego też próbował zmienić ich tok rozmowy.

- A mogę jakoś ci pomóc w Ministerstwie? - Nigdy nie był subtelny... Eh...

Odstawiła również swój kubek, ciemnozielony, z grubym uchem, dłońmi pozornie gładząc szatę na chlopaku, a tak naprawdę sprawdzając, jak bardzo schudł. Nie widzieli się tutaj od ponad tygodnia, co nie było dobrą opcją, ale niestety, oboje mieli teraz mniej wolnego czasu...

- No, to jesteśmy umówieni. Jeśli chcesz, możemy wziąć Dominica albo kogoś innego - dodała jeszcze.

Na jego nieudolne tłumaczenia i momentalną chęć zmiany tematu tym razem nie dała się nabrać. On nie może jej zbywać! W końcu kiedyś coś sobie obiecali... Vill rzadko musiała o tym chłopakowi przypominać, ale czuła, że ich ostatnie rozluźnienie stosunków musi zostać zażegnane. Inaczej ta przysięga krwi, złożona kilka lat temu, może odejść w zapomnienie...

- Ariel, proszę, porozmawiaj ze mną. Wiem, że nie jest ci łatwo, ale jeśli nie będziesz jadł, w końcu padniesz z wycieńczenia. A wtedy nie będziesz w stanie ani pracować - na to ostatnie słowo skrzywiła się lekko, mimowolnie - ani się uczyć. Spróbuj wypić chociaż jeszcze jeden kubek kakao, co? - odwróciła się, napełniła czerwony kubek i wcisnęła go w rękę starszego. - Proszę... - dodała szeptem, znów układając swoją głowę na jego ramieniu. - A w Ministerstwie nikt nie może mi pomóc. Mam jednoosobową wejściówkę do akt. Ale tym razem będę tylko kopiować dokumenty i czytać je dopiero tutaj, na miejscu, więc jeśli chcesz...

Celowo nie dokończyła myśli. Wiedziała, że chce. Ale on z kolei wiedział, że jej miłość do przyjaciół kończyła się tam, gdzie zaczynała się walka o utraconą rodzinę. Jej terytorializm na tym polu jeszcze nikomu nie pozwolił na współpracę, nikogo jeszcze nie dopuściła do siebie - poza rodzicami, ale to zupełnie inna sprawa - chociaż przyjaciele co jakiś czas oferowali swoją pomoc.

Może jednak powinna skorzystać z propozycji Ślizgona? Pomyśli o tym, jeśli tylko chłopak znów zacznie jeść i przełamie się. Wiedziała, że nieczęsto mu się to udaje, ale czuła, że dopiero, kiedy on zacznie z nią częściej rozmawiać, ona będzie w stanie dopuścić go do pomocy. Inaczej - jego własne problemy będą go zjadać od środka.

- Ale ja jem, Vill - powiedział spoglądając na parujące kakao. - Jem, tylko że praktycznie po każdym posiłku biegnę do łazienki. Dlaczego zaczynam ponownie od płynów i czegoś no... czegoś małego, bezsmakowego. - Chłopak zamilkł grzejąc ręce o ciepły kubek. Wyciągnął z kieszeni różdżkę i cicho rzucając zaklęcie zwiększył ogień w kominku. Przez chwilę obserwował krzątające się wokół nich skrzaty. - Nawet teraz ten zapach powoduje u mnie skurcze, że z przyjemnością bym coś zjadł. Ale po prostu myśl, że mam coś wziąć do buzi i to rzuć mnie odrzuca. Nie wiem dlaczego - powiedział z westchnieniem. Wyprostował się, rozciągając mięśnie pleców, po czym ponownie przysunął się do dziewczyny, pozwalając jej się do siebie przytulić.

Chwilę zastanawiał się o jej propozycji. Jeżeli przyjdzie Dominic, to na pewno ich wypad do Trzech Mioteł przerodzi się w parogodzinny lunch - a na to nie miał czasu. Z drugiej strony... Dawno nie widział chłopaka, a samo patrzenie na niego sprawiało mu przyjemność i dodawało trochę sił. Może gdyby postawił ultimatum godzinowe?

- Ale tylko na dwie godziny? - powiedział zerkając kątem oka na reakcje dziewczyny. - Wiesz, że cały weekend poza Hogwartem jest dla mnie bardziej opłacalny niż tydzień w szkole. - Mógłby trochę zarobić i może kupiłby sobie w końcu nowe buty? Myśląc o stroju przypomniało mu się o spadających spodniach.

- Mogłabyś mi trochę zmniejszyć spodnie? Zawsze byłem kiepski w tych czarach.

Chłopak zamilkł na moment wpatrując się w zamyśloną teraz dziewczynę. Z chęcią by jej pomógł, ale...

- Przecież wiesz, że tak - tylko powiedz, że ty też tego chcesz. Mógłbym po prostu szukać dokumentów po nazwiskach, wyszukiwać słowa klucze. - Ariel nie musiał czytać tych dokumentów, mógł się odseparować od tego co czytał i po prostu wychwytywać dane wyrazy - w ten sposób może dziewczyna mogłaby chociaż trochę odpocząć. Przecież wiedziała, że Ariel jest dobry w odcinaniu się.

- Może powinieneś spróbować inaczej? Kleik ryżowy, kisiel, pudding... Coś lekkiego, czego nie trzeba będzie gryźć. Musisz się odżywiać, zostawiać w żołądku chociaż trochę, inaczej naprawdę się pochorujesz, a wtedy będę musiała zaciągnąć cię do skrzydła szpitalnego i oddać pod czułą opiekę Pomfrey. - Zagroziła mu, tylko na poły żartobliwie.

- Hmmm... Zgodzę się na trzy. I krótką wizytę w księgarni. Pasuje? - Cóż, zawsze trzeba negocjować, a ona już tak dawno, prawie od miesiąca, nie miała wolnej chociaż połowy weekendu. - I zaraz po powrocie widzimy się tutaj - zastrzegła jeszcze.

Prośba o zmniejszenie spodni zaalarmowała ją na nowo. Jak bardzo chłopak musiał schudnąć, że prosi o coś takiego? Ostatnio przecież, całkiem niedawno, Dominic mu w tym pomagał. Wiedziała, bo chłopak wygadał się przed nią w bibliotece...

- Ostatni raz. Musisz coś z tym zrobić, albo sama się za ciebie zabiorę. Za chwilę będziesz wyglądał jak cień samego siebie - powiedziała może nieco za surowo, ale po prostu tak bardzo chciała dla niego szczęścia i spokoju ducha.

- Nie, nie o to chodzi, żebyś się wyłączał. Potrzebuję - odchrząknęła - proszę cię o prawdziwą pomoc. Teksty trzeba dokładnie czytać i analizować, próbować wyłapać jakiś fakt, cokolwiek. I myślę, że mógłbyś mi w tym bardzo pomóc. Ale - zastrzegła od razu - nie pozwolę ci sobie pomóc, jeśli ty nie pozwolisz mi pomóc sobie. Przysługa za przysługę.

Wiedziała, że to może nie do końca rozsądne zagranie, ale z Arielem nie można było polegać na rozsądku. Nie w takich sprawach.

- Myślisz, że tego nie próbowałem? - Powiedział krzywiąc się lekko. - Ostatnimi czasy na kolację zawsze jem tylko puddingi. Jest trochę lepiej, ale obiady to koszmar, a śniadania jeszcze gorzej. - Przez głowę przebiegła mu myśl, czy czasem wizyta u pielęgniarki nie jest wcale takim złym pomysłem. Nienawidził igieł, ale może są jakieś eliksiry, działające jak mugolskie te dziwne ciecze, co się wkuwa do ramienia.

- Spokojnie, niedługo sam się nauczę! - Zaśmiał się zupełnie źle interpretując słowa dziewczyny. Chciała dobrze dla niego, chciała by na nowo zaczął o siebie dbać, a on to przeinaczał. Chyba był bardziej zmęczony niż sądził.

- Vill, jeszcze tylko parę miesięcy. Skończy się szkoła, więc będę miał więcej czasu na prace. Co za tym idzie, więcej też czasu na zajęcie się sobą, bo odejdzie nauka i egzaminy. - Chłopak uśmiechnął się w jej stronę i pocałował ją w policzek. Szybko jednak spoważniał słysząc jej próby negocjacji.

- Dwie, Vill. Możesz z Dominiciem iść do księgarni. - Powiedział twardo. Dodatkowa godzina to dla niego sporo. Przynajmniej parenaście, jak nie paredziesiąt galeonów.

- Dobrze, pomogę. Lubię czytać - powiedział łagodniejąc już. Cieszył się, że dziewczyna wpuszcza go do siebie i swoich problemów. Miał nadzieję, że razem szybciej znajdą jakiś punkt zaczepienia chociaż.

- W takim razie od jutra zaczynam cię karmić. Mam w zapasach eliksir wzmacniający, poprawiający trawienie i uspokajający żołądek, wpadnij do mojego pokoju. - Miała tylko nadzieję, że Ariel nie zapyta, po co jej akurat takie mikstury, w końcu nigdy dokładnie nie rozmawiali o tym, co działo się zanim się zaprzyjaźnili, a nie była pewna, czy ze strzępków starych informacji chłopak wyłowił jakikolwiek sens; ważne, że sama od dawna ich nie potrzebowała. - Musisz nabrać siły, OWTM'y wcale nie są takie proste, a powinieneś zdać je jak najlepiej. Poza tym, ty masz nie uczyć się tego zaklęcia, a zacząć tyć. Choćbyś miał jeść samą czekoladę! - posłała mu delikatną sójkę w bok.

- A kto będzie się o ciebie troszczył poza szkołą? Ja będę jeszcze tutaj, nie będziemy mogli tak często się spotykać... Wiesz, że się tego obawiam... - Pogładziła chłopaka po ramieniu. - Mam tylko nadzieję, że do tego czasu naprawdę zmądrzejesz i załapiesz coś tym małym rozumkiem - rozwichrzyła mu włosy, starając się nadać swojemu strachowi żartobliwy wydźwięk.

- Dwie i pół. I zabieram Dominica do księgarni. Koniec negocjacji. Pół godziny dłużej wytrzymasz, mogę cię nawet później zabrać do Londynu, mam wynajęty pokój. Nie będziesz mógł iść do Ministerstwa, ale Londyn jest dość duży.

Widząc prawdziwy uśmiech na jego twarzy ostatecznie przekonała się, co do swojego planu. Może faktycznie Ariel powinien jej pomagać. Może nawet pokaże mu swoje zapiski z ostatnich lat... Może... A może nie.

- Masz? - zapytał dociekliwie zainteresowany. Może gdyby mu dała, nie musiałby się tłumaczyć Pompfey? Byłoby to zbawieniem! - Przecież wiesz, że nie możemy wchodzić do dormitoriów damskiej części szkoły - powiedział ze śmiechem, słysząc jej propozycje. Ileż by mu to ułatwiło, jakby znalazł jakieś zaklęcie na te schody!

- Czekolada jest pycha, ale wątpię czy pielęgniarka by to doceniła. - Wyobrażał sobie minę kobiety, gdy Villemo zaczęła się tłumaczyć, dlaczego jej przyjaciel ma mdłości - No wie pani, zjadł parę tabliczek czekolady!.

- Dwie, Vill - dalej nie ustępował. I tak z godzinnego wypadu przedłużył dwukrotnie pobyt z nią. Po chwili jednak zatrzymał się w pół słowa, które chciał powiedzieć słysząc jej kolejne zdanie. Londyn? No w sumie... pół godziny było tego warte - w Londynie miałby lepsze warunki! - Stoi - zgodził się patrząc na nią lekko podejrzanie.

- Mam. Mam różne rzeczy. - Westchnęła w duchu, uspokojona; nie zapytał. - A poza tym, do dormitoriów damskiej części szkoły może nie możesz wejść, ale do pokoju pani prefekt, po drobnej modyfikacji, może wejść każdy, kogo zaproszę. - Błysnęła zębami w łobuzerskim uśmiechu. - Znalazłam tę informację w pamiętniku, który jakaś wcześniejsza prefektka przechowywała w skrytce w ścianie. Z pozoru nic tam ciekawego, ale można wyłapać smaczki, jeśli się chce.

Tak, dziennik, który Vill znalazła przed dwoma dniami wyglądał jak pamiętnik typowej nastoletniej Ślizgonki. Opisywał głównie plotki i podboje miłosne właścicielki - co dziwne, wszystkie "łóżkowe" ekscesy działy się właśnie u niej. Dlatego też zaczęła czytać go bardziej wnikliwie, a po potraktowaniu kilkoma zaklęciami znalazła to, czego szukała.

Początkowo wcale nie chciała Arielowi o tym mówić. Chciała mu zrobić niespodziankę, któregoś dnia po prostu zaciągając go do siebie, ale w takim wypadku... Cóż, poświęcenie niespodzianki nie jest zbyt wygórowaną ceną za zdrowie i dobre samopoczucie przyjaciela.

- Będziesz jadł czekoladę! Ktoś musi zjeść moje zapasy, zanim sama to zrobię. Twojej figurze nic nie zaszkodzi, ale ja chciałabym się nadal mieścić w moje sukienki. - Mrugnęła do niego. - I nie wykręcaj się pielęgniarką, to ci nie pomoże.

- W takim razie dwie i pół godziny. I wspólny Londyn.  - Już w głowie układała plan, jak może odwieść chłopaka od pracy, kiedy wreszcie znajdą się tam oboje. Może jednak ojciec załatwiłby jej jednorazowo drugą wejściówkę, gdyby go poprosiła; będzie musiała do niego zapisać. - Wiesz, właśnie sobie uświadomiłam, że nigdy dotąd nie chciałeś ze mną wyjechać ani do domu, ani na wakacje. Dobrze, że wreszcie się zgodziłeś.

Czuła się trochę bardziej uspokojona, dlatego złapała jedno z ciastek i zaczęła metodycznie je obgryzać.

- Pamiętnik? - zapytał unosząc ze zdziwieniem brew. - Są w nim jakieś pikantne szczegóły? - powiedział ze śmiechem, wyobrażając sobie zarumienioną Vill, przeglądającą zeszyt. Brzmi bardzo interesująca. Jak dobrze jest mieć znajomego prefekta! - A dasz mi hasło do Łazienki Prefektów? - zapytał z nadzieją i wyczekiwaniem. Byłoby cudownie móc się wykąpać w tej olbrzymiej wannie, która praktycznie była basenem. Chłopak rozmarzył się myśląc o tym co by w niej zrobił. Byłoby to na pewno ciekawe doświadczenie.

- No bo wakacje to wakacje, dom to dom. - Skwitował myśląc o tym wszystkim. Czy dziewczyna nie rozumiała, że jakby miał wyjechać z nią na wakacje, to pewnie musiał by za nie zapłacić? Lub, Merlinie!, jeszcze ona chciałaby za niego zapłacić? A w domu? No jak to - jakby prasa dowiedziała się, że w domu szanowanego urzędnika ministerstwa nocuje nieletnia prostytutka... Nawet nie chciał myśleć o tym. - W Londynie będzie praca i Ministerstwo, a nie wspólny odpoczynek, Vill. Przecież wiesz - powiedział, uśmiechając się do niej pobłażliwie.

- Chcesz, to ci go pożyczę - zaśmiała się. - I nie, nie dostaniesz hasła. To byłoby nadużycie władzy. Ale w Londynie mieszkasz ze mną, a ja nie zadowalam się byle czym.A nawet, jeśli łóżko będzie jedno... - dodała - użyję cię jako poduszki.

Widząc, jak Ariel lekko krzywi się na wspomnienie jej dotychczasowych zaproszeń, siłą woli powstrzymała się od westchnięcia. Od trzech lat co roku chciała zabrać chłopaka ze sobą, dać mu chociaż chwilę oddechu, pobyć z nim sam na sam, może wreszcie porozmawiać o wszystkim. Poza tym, w domu nikt niemiałby nic przeciw jej przyjacielowi. W końcu Vill zawsze wiedziała, co robi, obdarzając kogoś aż takim zaufaniem. Nigdy jednak ostatecznie nie nalegała, wiedząc, że i tak na niewiele by się to zdało. Ale skoro zgodził się na wspólny wypad do Londynu, to może w przyszłości...

- Nie będziemy pracować cały czas. Nie pozwolę ci znów zarwać nocy. Albo inaczej, pozwolę, ale tylko w moim towarzystwie. - A widząc, jak cień grymasu przemyka przez jego twarz, dodała. - Spokojnie, nie stracisz na tym... - Poklepała go po ramieniu. - Obiecuję Ci to. - Podniosła głowę i cmknęła starszego chłopaka w policzek. - Dziękuję, że chcesz jechać.

- Jeżeli uważasz, że jest wart czytania, to z ciekawością go przejrzę - powiedział uśmiechając się. Już w myślach zaczął zastanawiać się o czym mogła pisać dziewczyna. Nie czytał pamiętników, jakoś go nigdy do tego nie ciągnęło - uważał, że to po prostu bablanie o niczym ważnym lub wyżalanie się.

Jedno łóżko...

- Wiesz, że będę się przytulał przez sen? - zapytał jej z uniesioną brwią. Zastanawiał się czy powinien wspomnieć jej o koszmarach, które czasem ma. O bezsenności nie musi - sama dobrze to zna. Przez chwilę myślał również o jej następnych słowach. Zaśmiał się cicho pod nosem, kręcąc przy tym głową:

- Vill, nocy nie-e... późny wieczór. Po pierwszej trudno jest znaleźć klientów. Chyba, że to piątek lub sobota. - Chłopak wzruszył ramionami zastanawiając się. W dzień mógłby pomóc Vill, później, pewnie około szesnastej lub siedemnastej skończyliby i do dwudziestej miałby wolne. I tak nie ma co przed świtem wychodzić.

- Poza wstawkami typowej nastolatki są tam różne ciekawe rzeczy. O ile potrafisz czytać między wierszami. Nie zapominaj, że ten pamiętnik pisała Ślizgonka. - Jej oczy zabłysły na chwilę, kiedy przypomniała sobie o kilku ciekawostkach, jakie tam znalazła.

Na wzmiankę o przytulaniu się przez sen przymknęła oczy, jednak nadal była spokojna. Niewielu ludzi mogło ją dotykać bez jakichkolwiek konsekwencji - jedynie rodzina i grono najbliższych przyjaciół. Ariel już od dawna zyskał miano tego drugiego, a do pierwszego brakowało mu naprawdę niewiele; w końcu i tak traktowała go niemalże jak brata, którego nie miała.

- Ja się będę przytulać nawet zanim zasnę. W końcu mówiłam, że zrobię sobie z ciebie poduszkę. - Potarła policzkiem o jego ramię i dmuchnęła w loka, który spadł jej na oczy. - I przypominam, fiukamy w sobotę. Więc wiesz, klientów by ci nie brakło, ale chciałabym jednak, żebyś w nocy był ze mną, będę spokojniejsza. I nie chcę słyszeć o tym ani słowa więcej. Chociażbym miała zapłacić ci za te kilka godzin, nawet podwójną stawkę, to nie pozwolę wrócić ci później, niż o północy - dodała stanowczo. - Chcę cię mieć przy sobie, nawet, jeśli będę cię musiała wynająć.

Nie mogła całkowicie odwieść Ariela od jego pracy, próbowała wystarczająco wiele razy, żeby wiedzieć, że nic to nie da. Ale nie pozwoli mu też na to, żeby zostawił ją samą! A raczej, żeby się przepracowywał, ale on nie musi o tym wiedzieć; chociaż pewnie i tak się domyśli. Z Arielem właśnie tak było, niby był wycofany i społecznie upośledzony w wielu kwestiach, a równocześnie potrafił czytać między wierszami. Może nie zawsze, ale nie chciało jej się teraz wysławiać tak, żeby on tego nie wyczuł. Prawdę powiedziawszy była odrobinę zmęczona, a uspokajająca bliskość chłopaka pozwoliła jej się rozluźnić pierwszy raz od tygodnia.

- Przecież wiesz, że jestem w tym dobry - powiedział ze śmiechem i puszczając jej oczko. Wyłapywanie znaczeń pomiędzy wyrazami jest bardzo przydatne - w pracy, w szkole, i praktycznie po prostu w życiu. Ludzie, którzy potrafili rozumieć sygnały byli przebieglejsi, ale też się z nimi łatwiej szło dogadać. Nie trzeba było tłumaczyć wszystkiego po parenaście razy.

Chłopak myślał o tym przez chwilę, jednak przerwały mu słowa Vill. Westchnął ciężko, przeczesując palcami przydługie, praktycznie białe włosy. Wiedział doskonale, że nie ma teraz sensu kłócić się z dziewczyną. Lepiej ponownie poruszyć ten temat bliżej terminu. Północ to zbyt dobra godzina - wróci pewnie koło pierwszej lub drugiej. Wszystko zależy od ilości imprez jakie będą tego dnia w mieście. Rozumiał dziewczynę i wiedział, że użyła argumentu poniżej pasa - doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że zdanie iż jest przy nim spokojniejsza wygrywa bitwę. Nie zostawi jej samej na całą noc - na pewno nie. Będzie musiał z nią później porozmawiać. Jednak nie ma co się sprzeczać o gdybaniu - jeszcze nawet nie mają ustalonej daty tego wyjazdu.

- Vill, a pisałaś do domu? Coś mówili, słyszeli może coś nowego? - zapytał, próbując zmienić temat.

- Wiem. Po prostu przypominam. - Oparła się wygodniej o chłopaka i mruknęła cicho.

Wiedziała, że ta rozmowa niebawem się skończy, że będą musieli wrócić do siebie i znów czekać dobre kilka dni na kolejną taką sposobność. W końcu oboje mają swoje obowiązki, które, co by o nich nie mówić, czasami zajmują czas do późna w noc, a same lekcje są już dość wyczerpujące. Ale chwilowo było jej tak dobrze móc po prostu usiąść i pomilczeć chociaż minutę w towarzystwie Ariela - odkąd się do siebie zbliżyli, to właśnie jego obecność dawała jej możliwość całkowitego wyciszenia i spokoju, jakie do tamtego czasu znajdowała wyłącznie sam na sam ze swoimi myślami i gitarą, we własnym pokoju w domu.

Wzdrygnęła się lekko, słysząc ostatnie pytanie.

- Nie, nie mam od nich żadnej informacji. I pewnie nie będę miała - cicho westchnęła, pozwalając sobie wreszcie powiedzieć mu część prawdy. - Rodzice nie są najszczęśliwsi z moich poszukiwań. Nie negują tego, wiedzą jakie to dla mnie ważne, ale... Cóż, tato jasno powiedział mi, że umożliwi mi wiele, ale sam nie będzie się w to angażował. Przynajmniej dopóki nie będę wystarczająco pewna rezultatów. Dlatego zajmuje mi to więcej czasu.

No, powiedziała to. I wcale nie czuje się jakoś strasznie... Może troszeczkę jest smutna, ale nie pokaże tego po sobie. Ariel ma dość własnych smutków, a ona się już z takim obrotem sytuacji pogodziła. No, prawie pogodziła, ale o tym nie będzie teraz myśleć.

Chłopak słuchał uważnie dziewczyny zastanawiając się nad odpowiedzią. Nie chciał jej zranić, ale doskonale rozumiał, dlaczego jej ojciec nie chce się w to angażować. Wychował ją, zapewnił wszystko, a pewnie przez tak pilne szukanie prawdy, czuje chyba, że Villemo go w jakiś sposób zdradza; jakby czegoś jej brakowało, mimo iż dali jej wszystko. Och, ile on by dał za takich rodziców! Doskonale zdawał sobie jednak sprawę, że nie może tego powiedzieć na głos. Nie może dziewczyny zranić, a na pewno przyjęłaby to jako atak. Musiał jakoś subtelniej i łagodniej wyrazić swoje zdanie.

- Może czuje się zraniony? Boi się, że go porzucisz jak znajdziesz biologiczną rodzinę? - Zapytał ostrożnie badając jej reakcje na te słowa. Zastanawiał się czy dziewczyna próbowała spojrzeć na sytuację z drugiej strony, pomyśleć jak mogą się oni czuć.

Cóż, właśnie tego mogła się spodziewać, prawda? W końcu nie powiedziała absolutnie wszystkiego, więc mógł tak pomyśleć. W sumie sama myślała początkowo podobnie, dopóki nie przeprowadzili serii dłuższych i krótszych rozmów, w których wszyscy wyjaśnili swoje stanowiska, wyrazili swoje żale i oczekiwania. Bo przecież jej wcale nie chodziło o porzucenie kogokolwiek, i oni wiedzą o tym bardzo dobrze. To raczej ma być coś w stylu... zamknięcia pewnego rozdziału w życiu. Może rozmowy, a może tylko krótkiego spojrzenia na swoją... kobietę, która ją urodziła.

- Ariel, to nie to... - Pokręciła łagodnie głową. - Wiesz, moi rodzice wiedzą o tym, że chcę się dowiedzieć, kim jestem, od kilku lat. W sumie od czasu, kiedy skończyłam dziesięć lat. Zanim zrobiliśmy z tym cokolwiek, przez dłuższy czas dyskutowaliśmy nad powodem i skutkami takich poszukiwań. I nad tym, co później. On wie, że nie musi się bać. Wie, bo nigdy nie mogłabym mieć lepszej rodziny od niego i mamy. Ale wie też, że chciałabym chociażby wiedzieć, kiedy dokładnie się urodziłam, albo jak nazywała się kobieta, która mnie urodziła. Chcę tylko wiedzieć, niczego więcej nie potrzebuję. Poza tym - odetchnęła głęboko - to, że robię to sama było podyktowane kilkoma rzeczami. Po pierwsze, ma mnie to nauczyć kilku rzeczy, po drugie, jeśli coś znajdę, będę mogła zadecydować, czy mówić o tym komukolwiek, a po trzecie... - Na chwilę umilkła. - Jeśli on by zajął się tym osobiście, to zrodziłoby więcej pytań niż moje poszukiwania - dodała szeptem.

W końcu to, że sama próbuje szukać pewnych rzeczy ostatecznie można wytłumaczyć w jakikolwiek sposób. Ale to, że szanujący się członek Ministerstwa Magii próbuje znaleźć biologicznych rodziców swojej dorastającej córki... to zrodziłoby pytania. A ona tego nie chciała. Bardzo dobrze rozumiała stosunek ojca do tej sprawy. Co więcej, w pełni ją popierała, chociaż może nikt prócz niej nie zrozumie tego w pełni. Ona sama chwilami zastanawia się, czy zrozumiała już wszystko.

Vill na pewno miała rację, uważając, iż nikt poza nią tak naprawdę nie zrozumie w pełni tych uczuć. Raczej tylko ktoś, kto kiedykolwiek znajdował się w takiej samej sytuacji. Sam nie wyobrażał sobie jak to jest - jego ojciec był pedofilem, który sprzedawał własnego syna, dla zabawy, zarobu czy czego tam - Ariel wolał nie wiedzieć i nie wracać do tego myślami. Na pewno wolałby nie znać swojej biologicznej rodziny. Jednak to on, sytuacja dziewczyny była zupełnie inna. Rozumiał ją, że pragnęła zamknąć pewien rozdział w życiu, on ma tak samo - jednak każde z nich radziło sobie z tym inaczej. Oboje nie wyciągali raczej ręki z prośbą o pomoc, działali sami i sami pragnęli rozwiązać swoje problemy. Ariel jednak nauczył się już, że samemu jest trudniej. Częściej zdarzały mu się epizody czy bezsenne noce, przed poznanie Dominica czy Vill lub Puś. Doskonale pamiętał jak szwendał się wtedy po prawie pustych korytarzach, nie wiedząc co ze spobą zrobić, po prostu odbijając się od ściany do ściany.

Chłopak pustym wzrokiem wpatrywał się przed siebie, w ogień. Milczał, nie wiedząc co mógłby odpowiedzieć dziewczynie.

Ariel przez dłuższą chwilę nie odpowiadał, więc podniosła głowę i spojrzała na niego z dołu. Był pogrążony w myślach, biorąc pod uwagę jego pusty wyraz twarzy, niezbyt wesołych. W sumie mogła tylko przypuszczać, o czym myśli, ale wszystkie te przypuszczenia były bardziej niż niewesołe. Wolała więc wyciągnąć go z tego odrętwienia niż sama wpadać w podobne.

- Hej. - Pomachała mu ręką przed oczami. - Nie zadręczaj się. Spójrz na mnie. - Wzięła jego twarz w swoje dłonie i odwróciła tak, by zmusić go do spojrzenia jej w oczy. - Nie myśl o tym. To minęło, rozumiesz? - Uniosła się lekko na krześle i złożyła pocałunek na czole jasnowłosego, po czym przyciągnęła go do siebie i zaczęła gładzić po plecach. - Jest dobrze... Jest dobrze.... - Kolejną chwilę siedziała tak, mamrocząc tylko do chłopaka jakieś ciche, puste zapewnienia. - Ariel, przyjdziesz dzisiaj do mnie? Przyjdź, proszę - mruknęła cicho, opierając usta i dolną część twarzy o czubek jego głowy.

Chłopak przez dłuższą chwilę nie reagował na jej słowa i dotyk. Wpatrywał się i rozmyślał o tym co go czeka po Hogwarcie. Zostało tak mało miesięcy, a czas ten nieubłaganie się kończył, biegł tak szybko, iż chłopak nie potrafił powiedzieć kiedy były święta, a kiedy zaczyna się wiosna - wszystko stapiało się w jedną, wielką, bolącą plamę. Przez chwilę spiął się czując usta na swojej skórze - rzadko kiedy był obdarzany tak niewinnym dotykiem - z reguły usta na jego ciele znaczyły coś innego, znaczyły początek kolejnych, zapewne godzinnych psychicznych dla niego tortur, często również i fizycznych. Gdy jednak dziewczyna się odezwała siłą woli zmusił się do relaksu. Aż bolało go jak czuł rozluźniające się mięśnie szczęki oraz karku i ramion. Silnym i pewnym ruchem pociągnął dziewczynę tak, iż ta siedziała mu na kolanach. Poprawił się trochę, ponieważ ten gwałtowny ruch spowodował iż tyłek dziewczyny boleśnie przytrzasnął mu skórę na członku. Nawet jednak na ból nie pisnął, a tylko odrobinę zarumienił z zawstydzenia. Już po chwili wiercenia się w miejscu wszystko wróciło do normy.

- Ta... - powiedział wtulając głowę trochę powyżej jej piersi. Oddychał głęboko ciesząc się z tej bliskości. - Przyjdę.

Kiedy znalazła się na jego kolanach, zachwiała się nieco. Szczególnie czując penisa chłopaka na swoim tyłku. Po chwili jednak wszystko wróciło do normy i mogła spokojnie odpłynąć, machinalnie gładząc głowę chłopaka i przesypując sobie między palcami jego włosy.

Nie raz już porywana była przez Ariela do takiej pozycji, w końcu mimo swoich siedemnastu lat czasami zachowywał się jak małe dziecko - pozwalała mu na to, bo sama z takich chwil czerpała własną siłę do działania.

Kiedy oboje oferowali sobie tę chwilę dotyku i wyciszenia, wszystko inne przestawało mieć znaczenie. W końcu byli tylko dwójką nastolatków z własnymi problemami, z własnymi demonami i z umiejętnością prawie idealnej gry aktorskiej. Właśnie dlatego tak bardzo do siebie lgnęli.

- Ariel - odezwała się, kiedy poczuła, jak głowa chłopaka staje się coraz cięższa. - Chodźmy spać. Możesz spać u mnie. Chcę, żebyś u mnie spał. Proszę - mruczała cicho, nie chcąc utracić tej odrobiny kruchego spokoju, którą udało się im właśnie zbudować.

Ariel bez zastanowienia zgodził się na propozycję dziewczyny. Wymruczał coś nieskładnie nie chcąc jeszcze się ruszyć - było mu zbyt wygodnie, a ciepło jakie biło od dziewczyny, ogrzewało go. Zamruczał czując jak dziewczyna wplata ponownie palce w jego włosy - ten gest zawsze go uspokajał, o czym Vill doskonale wiedziała. W końcu bardzo często wykorzystywała go by go uspokoić.

- Okay - wymruczał ponownie unosząc trochę głowę i patrząc zamglonym wzrokiem na uśmiechniętą Vill. Nieświadomie przybliżył się trochę do niej, ale w ostatniej chwili zrozumiał, że jego ciało reaguje odruchowo, instynktownie. W ostatniej jakoś chwili zmienił ruch głowy i pocałował wewnętrzną część dłoni dziewczyny. Westchnął głośno delikatnie ją spychając ze swoich kolan.

- Wezmę tylko wodę na suche gardło - powiedział unikając jej wzroku. Nie czuł się dobrze śpiąc z kimś w jednym łóżku - tylko czasami z Dominiciem to robił. Bał się swoich krzyków - nie może wtedy wyciszyć niczego.