[HP][M] Wieczność [HP/SS]

Autor: anga971
Beta: brak
Pairing: snarry
Gatunek: fluuuff
A/N: pisane z okazji Tygodnia Snarry'15. Nic ambitnego, po prostu tak ot sytuacja

Wieczność

Harry zamknął drzwi za ostatnim gościem i z westchnięciem oparł się plecami o drzwi. Był wykończony; jakoś nigdy wcześniej nie chciało mu się wierzyć Hermionie, jak rozprawiała o tym, jak ciężkie są wszelkie uroczystości, w których udział bierze więcej niż kilka osób. I cóż, jeżeli miał być szczery, to nie było wielkie przyjęcie; właściwie najbliższa rodzina i kilku profesorów z Hogwartu, co nie dawało nawet dwudziestu osób. Mimo wszystko Harry cieszył się, że to się już nigdy nie powtórzy.

Przymknął powieki i uśmiechnął się lekko, muskając kciukiem wciąż rozgrzaną obrączkę, która dumnie tkwiła na jego palcu. To zdecydowanie był cudowny dzień.

― Coś nie tak?

Otworzył oczy i zamrugał leniwie, spoglądając na przypatrującego się mu Severusa. Pokręcił przecząco głową, po czym odepchnął się od drzwi i ruszył w stronę mężczyzny. Tak wiele chciał mu powiedzieć, jednak nie potrafił się zdobyć na nic innego ponad:

― Nigdy nie było lepiej.

Jego gardło było tak ściśnięte emocjami, że i tak był pod wrażeniem, iż w ogóle wydał z siebie dźwięk. Dobiegł go cichy śmiech i ostatkiem sił dotarł do opierającego się o futrynę Severusa. Położył mu dłonie po obu stronach głowy, pochylając na tyle, by mógł poczuć oddech mężczyzny na swojej twarzy.

― To był cudowny dzień, Severusie. Dziękuję ― wyszeptał, po czym ugiął nieco ręce w łokciach, przez co zbliżył swoje usta do warg mężczyzny. Po chwili, jakby z wahaniem, mężczyzna odpowiedział na pocałunek i objął go rękoma za szyję. Harry mruknął, wplatając mu dłoń we włosy. ― Nie potrafię sobie wyobrazić, by mogło być lepiej ― wyszeptał, odrywając się od niego. Nie otworzył oczu; odetchnął przez nos. Głęboko, starając się poukładać sobie to wszystko w głowie.

― Przesadzasz. Dobrze pamiętam, jak zachwycałeś się wystawnym weselem pana Weasleya i panny Granger.

Harry westchnął, przesuwając twarz tak, by mógł wtulić się w zgięcie szyi mężczyzny.

― To oni. My jesteśmy właśnie tacy. ― Pocałował szyję mężczyzny. Czasami miał wrażenie, że nie potrzebował niczego więcej jak ciepła ciała Severusa.

Mistrz Eliksirów parsknął odsuwając się nieznacznie. Potter zamrugał, czując nagle brak drugiego ciała. Severus jednak nie miał zamiaru odejść. Zamiast tego sięgnął po dłoń Harry’ego, na której widniała obrączka i z błyskiem w oku, powolnym ruchem uniósł ją do ust.

Harry nie potrafił sobie wyobrazić piękniejszej wieczności.

Jakie słodkie, jakie cudowne, jakie piękne, ach mogłabym się długo jeszcze rozpływać na tym tekstem. Jest taki uroczy, taki subtelny, a tak dużo wyraża - więcej niż tysiąc słów.
Zdecydowanie nie wyobrażam sobie Severusa na wielkim, hucznym weselu, takie kameralne, spokojne, ciche tak, ale z drugiej strony mamy Bohatera Czarodziejskiego Świata, wiec aż dziw mnie bierze, że udało im sie tak spokojnie to zorganizować dla kilku tylko osób.
Może aparycja Postrachu Hogwartu ich onieśmieliła?
Miłe opowiadanie, z chęcią wrócę do niego niejednokrotnie.

Zgadzam się z przedmówczyniami, ale nie mogę nie skomentować tego tekstu. Uwielbiam czytać takie słodkie teksty, bo zawsze poprawiają mi humor. Czuć tu przywiązanie Harry'ego i Severusa do siebie, miłość i szczęście jakie ich otacza. Mają siebie na wzajem i nie wiele więcej do szczęścia jest im potrzebne. Obaj jak najbardziej zasługują na szczęśliwe zakończenie po wielu ciężkich latach i cudownie, że odnaleźli siebie.
Dziękuję za możliwość przeczytania tego tekstu i życzę dużo weny

Przyjemy, słodki tekst. Czyta się bardzo płynnie. Przekazuje jednak jedną, ważną dla mnie rzecz. Każdy jest inny. To co dla jednych jest dobre, ale drugich może nie być. Tak jak w tekście. Jednych uszczęśliwia wielkie przyjęcie weselne, a innych ciche spotkanie w gronie przyjaciół. Ważne żeby znaleźć kogoś, kto jest szczęśliwy wtedy kiedy ty
Pozdrawiam i życzę dużo weny!

Również uważam, że jest to fajny, pełny słodyczy tekst. I bardzo dobrze czuć w nim przywiązanie świeżo upieczonych małżonków.
Kameralnie urządzone wesele świetnie pasuje i do Severusa, i do Harry'ego, chociaż ze względu na drugiego bohatera jestem zaciekawiona jak udało się to zorganizować. Przecież większość ludzi nie mogłaby sobie odpuścić udziału w tak ważnej dla Złotego Chłopca (Mężczyzny?) uroczystości. A to, że ktoś się zachwyca jakąś dużą imprezą nie oznacza, że sam by taką chciał.
I Harry zmęczony organizacją wesela, na które było zaproszone kilkanaście osób.

Czasem nie potrzeba wiele, by się uśmiechnąć. Parę słów, bez zbędnych uzasadnień. Wiesz, przeczytałam już w życiu tak wiele wersji ich związku, że doszłam do tego etapu, gdzie nie muszę wiedzieć jak i w którym miejscu się pokochali, to serio mało istotne - wierzę w ciemno w ich emocje, w ten moment oddechu po ciężkim dniu. A że ciężki był, to na pewno

Bardzo przyjemne maleństwo. Choć napisz coś
W.

Ps. Uwielbiam ten fanarcik <3

Ślubny fluff, bleeee xD
Nie moja bajka, nie mój klimat. I nie przeszkadza mi ten fluff, bardziej boleję nad ślubem No ale dobra, bajki są różne, i czasem dobrze jest, dla urozmaicenia, wyjśc poza swoją strefę komfortu i poczytać rzeczy, jakich się normalnie specjalnie dla siebie nie szuka.
Napisane jest przyzwoicie, sytuacja typowa dla dwóch zakochanych, przepełnionych szcześciem osób, ot, chwila relaksu po wyczerpującym, ale niesamowicie radosnym dniu... Non kanon krzyczy, ale im to nie przeszkadza, bawią się w swoim towarzystwie tak dobrze, że należałoby ich już zostawić, w końcu to noc poślubna
Miłe, puchate i fajne. Akceptuję

Zawsze lubiłam teksty z ślubem w tle. A Sev i Harry to jest zdecydowanie ta para która po wielu trudach w końcu odnalazła siebie i należy im się każde możliwe szczęście. Skromny ślub całkowicie do nich pasuje, garstka najbliższych znajomych, "rodzina", i ta dwójka i wszystko jest idealnie. Podoba mi się, że nie jest wymuszony ślub z pompą bo bohaterzy wojenni, a zwykła uroczystość dla nich. Podoba mi się ten tekst, bardzo ładne i i gładko napisana scenka. Wstęp do wieczności, awww!
Alexa