[HP][D] Zgaszony

Fandom: HP
Autor: Wirka
Beta: brak
Pairing: brak
Gatunek: angst?
Ostrzeżenia: brak
N/A: 150 słów bez tytułu. Dla Olgie







.

Wow. Obawiam się że coraz częściej zaczynam komentarze tym słowem.

Ale trudno jest napisać coś sensownego, po przeczytaniu takiego arcydziełka. Twoje drabble są niepowtarzalne i mroczne i niosą w sobie ładunek emocjonalny, o jaki nigdy nie podejrzewałabym drabble.

A w dodatku tekst jest o Lucjuszu. I jego patronusie. Patronusie, który, tak jak jego właściciel, jest złamany, uszkodzony.

Nie lubię angstów, bo są smutne. Ale przyznaję, że to właśnie angsty bywają najpiękniejszym tekstami jakie znam. Mam takich tekstów cały spis - i to drabble na pewno tam trafi.

Dziękuję.

Pozdrawiam, życzę weny i czasu.

Skopiuję z Olgie początek i powiem: WOW.
Poważnie, ten tekst jest tak... subtelny, angstowy i piękny... zdecydowanie jesteś królową angstu, przynajmniej dla mnie. Umiesz go napisać w sposób nienachalny, niemęczący, po prostu... perfekcyjny. Po prostu cudeńko. Olgie jest szczęściarą
Trudno komentuje się takie teksty ze względu na ich delikatność i, no właśnie, subtelność. Piękne rzeczy nie wymagają komentarza, trzeba się nimi po prostu zachwycać.
Swoją drogą, patronus który jest nie tyle nieuformowaną mgłą (co się dzieje, gdy ktoś jest za słaby w rzucaniu go), co po prostu jest tak samo zniszczony, jak właściciel? Genialna idea, serio. Paw z poranionymi skrzydłami (i to nasze szukanie, czy one potrafią latać i czy wgl je posiadają xD)... po prostu cudo.

Dziękuję, życzę Wena!
Fantasmagoria.

Nie wiem czy to było w kanonie, czy to jakaś pogłoska z fanonu, ale z Śmierciożerców podobno tylko Snape potrafił wyczarować patronusa*. Z resztą nieważne. Obraz Lucjusza i jego pięknego patronusa pawia, na którym mrok odcisnął swoje piętno jest zbyt... aż trudno wybrać mi odpowiednie słowo. Piękny? Przerażający? Prawdziwy? Smutny? Raniący? To wszystko przychodzi mi na raz do głowy i chociaż część z tych opisów wyklucza się wzajemnie, to właśnie taki jest ten obraz: pełen sprzeczności.

Gratuluję naprawdę pięknego drabble, wenuj, M.


*Tak, taka informacja pojawiła się, ale zdaje się, że na Pottermore. Niemniej, nie akceptuję jej w tym przypadku W.

Lucjusz + strata/ból... hmmm
Ciężko mi jest to sobie wyobrazić, przez co mam problem z odbiorem i oceną tego tekstu. Sam w sobie jest dobry, ale chyba mnie nie zachwyca. Prawdopodobnie jest to związane z tym, że za bardzo widzę Lucjusza jako drania, łotra, bez uczuć i skłonności do odczuwania emocji takich jak smutek...
Przepraszam, ale wole inne Twoje teksty

Znaczy się...rzadko bywam niezadowolona z tekstów Wirki. Praktycznie taka możliwość jest niemożliwa, ale zawsze musi być ten pierwszy raz. Tekst był zbyt dołujący jak na mój gust. Rozważania były stanowczo nie pasujące do Lucjusza. Były zbyt emocjonalne jak na niego. Wiadomo, że Azkaban niszczy, zwłaszcza wewnętrznie, ale żeby zacząć użalać się nad sobą? Wyczarowanie Patronusa (skądś ten łabędź musiał się wziąć) miało chyba dać nadzieję czytelnikowi, że będzie lepiej. A jej być nie może...

Nie wiem, co o tym sądzić.
Za trudne to dla mnie...
Weny
Ściskam
Lilka

Edit komentarza sprzed lat.

W zasadzie to musiałam dojrzeć do tego drabble'a, by go docenić. Człowiek naprawdę musiał przejść przez piekło skoro widok Patronusa staje się dla niego swoistym ratunkiem. I chęcią zapadnięcia się w niego. Przykre jest obserwowanie Lucjusza w takim stanie tym bardziej, że był kiedyś prawdziwie dumnym człowiekiem. Miał powody. Piękna żona. Nawet udany syn z niezłymi stopniami i majątek, którym mógł szastać i kupować kolejnych zwolenników. A potem wdepnął w jedną minę/misję. I jak to mówią - im wyżej jesteś, tym upadek boleśniejszy. Wniosek? Stój zawsze na 1 stopniu drabiny społecznej wykonując jednak dość zgrabne ruchy. A może cię nie przygniotą kolejne okazy. Teraz jednak Lucjusz jest złamany. I nawet jego Patronus nie spełnia swojej roli, bo wygląda jak jego właściciel. Żałosna kupka... nie wiadomo czego. Myślę jednak, że po takiej nauczce można się podnieść. Trzeba tylko znaleźć w sobie samozaparcie i dać się podnieść bliskim osobom.

Każdy Twój fick coś niesie głębszego.
Ale nie w każdej chwili życia można go docenić. Bo jak wspominałam - trzeba dojrzeć.

Weny
Lilka

Piękny, spokojny tekst. Ukazuje zawsze dumnego Lucjusza, gdy nie jest już zwycięzcą. Stracił wszystko co miał, co kochał. Jego patronus jest tak samo zniszczony jak on. Jest jego jednym towarzyszem, a niedługo może zabraknąć już sił, by go przywołać. Wszelka nadzieja i pozytywne emocje znikają z każdym dniem.
Biały paw jest idealnym patronusem dla Lucjusza, niezaprzeczalnie.

M.

Jak wszyscy przede mną, napiszę: WOW.
Królowo angstów, kłaniam się za ten tekst.
Wykluczenie ciekawostek, jakimi sypnęła Rowling poza kanonem, a niby do kanonu należącymi, chyba zawsze wychodzi ludziom na dobre, a w tym przypadku jest jak miód na złaknione angstu serce. Pycha!
Mało jest porządnych tekstów o Lucjuszu, przynajmniej takich, w których nie reklamuje szamponu i nie płaszczy się przed Voldemortem albo nie próbuje poniżyć Severusa. Ty dajesz nam Lucjusza słabego, świadomego swojej kruchości i nadciągającego końca. Kto wie, może każda próba przywoływania patronusa tylko przyspiesza nadejście ostatecznego? Im słabszy paw, im bardziej ułomne i martwe są jego skrzydła, a cała postać gubi blask i powab, tym mniej radości, którą Malfoy może tchnąć w cielistego patronusa? Hm...
Zachwyca mnie też opis samej postaci Malfoy'a, nie tylko paw, ale te "pajęczyny" włosów, przeglądanie się w srebrnej zastawie, której wartość nic już dla niego nie znaczy. Kapitalne.
Mam nadzieję, że kiedyś natchnie cię do napisania innego tekstu na temat Malfoy'ów, oczywiście przy innej okazji, nie "pawiej" , ale w równie mrocznej i zachwycającej formie.