[SPN][mM] W szafie

Wzdłuż długiego, jasnego muru, ustawiono szereg szaf. Pozornie takich samych, ot, dwudrzwiowe meble z zamkiem i okrągłymi, pozłacanymi gałkami. Ale jeśli się przyjrzysz dokładnie, zobaczysz, że część z nich stoi otworem, kiedy inne pozostają szczelnie zamknięte.

Kiedy Castel pierwszy raz je zobaczył, przeraziło go, jak wiele kluczy zginęło. Na niektórych meblach znalazł łańcuchy i kłódki, inne wyglądały, jakby próbowano je spalić, wcześniej obficie polewając whisky lub benzyną.  Przybyło ich. Naliczył ich więcej, niż ostatnim razem, kiedy je widział. Była też ta, którą zatrzasnął osobiście. Ze skrzypiącymi zawiasami, jakby nadęta i drżąca. Szumiało w niej. Coś uderzało o drewniane ścianki, próbując się wydostać. Krąg soli wokół niej już dawno został przerwany.

Przeciekała. Niemal uciekły. Najgorsze z najgorszych. Jak długo zdoła je tam jeszcze zatrzymać? Jak mu pomóc?

To była też jego wina. Poszedł po niego do piekła i wrócił, niosąc w ramionach coś, co tylko w części było jeszcze ludzką duszą. Poskładał go, najlepiej jak tylko potrafił. Zamknął najgorsze wspomnienia głęboko w szafie, mając nadzieję, że zostaną tam już na zawsze. Coś przecież musiał z nimi zrobić. Te wszystkie pozostałości piekła. Żaden człowiek nie mógł się mierzyć z takim ciężarem. Nie mógłby funkcjonować w miarę normalnie. A tego potrzebowali, prawda? By wrócił na ziemię i odegrał rolę w ich przedstawieniu. Wykorzystali go. Był tego boleśnie świadomy, ale czuł też, że jego ręce są spętane.

Dotknięcie duszy człowieka zmieniło Castiela. Za drzwiami szafy dojrzał rzeczy, które od tamtej pory miały już zawsze go prześladować. Wrócił z piekła z czarnymi skrzydłami i najgorszym z grzechów… zwątpieniem. Ale jeśli czegokolwiek był pewien, to tego, że nie może pozwolić, by dusza jego człowieka rozpadła się ponownie.

Nie mógł zniszczyć demonów, które Dean nosił w sobie. Ale mógł pomóc mu je nosić. Będzie kroczyć tuż za nim, schowany w cieniach. Domykać drzwi i zaciągać poluzowane łańcuchy. A jeśli te kiedyś pękną… Będzie kotwicą w ocenie krwi.

Dean nie wierzył w Boga. Ale to nie znaczyło, że nikt nie słuchał jego modlitw.