[Sherlock BBC][mM] Szukając ukojenia [MH/GL]

Ten tekst nie jest już dostępny na tym forum.

Uooo, całościowo jest to absolutnie urocze Dziękuję <3 A więc tak:

Z jednej strony, Mycroft. Jak to określiłaś? Hipernadopiekuńczy? I z paranoją na punkcie Grega. Och, jak ja dobrze to znam. Ktoś nie odpisuje? Nie odczytuje wiadomości? Znaczy się, coś się stało, był wypadek, ktoś go zabił, porwali go kosmici... No jak dla mnie taki Mycroft jest genialny i absolutnie wiarygodny Był i będzie, bo przesadna troska i kontrola bardzo mi do niego pasuje.

Z drugiej strony, Greg. Owszem, nie zadzwonił, ale jednak - kiedy potrzebował ukojenia, przywrócenia jego świata na właściwe tory, to przyszedł po to do Mycrofta. I nie chodzi mi tu po prostu o to, że mieszkanie było wspólne, tylko o samo zachowanie detektywa. Przytulił się do niego, jakby Mycroft mógł posklejać mu świat do kupy. I mógł? mógł. Zrobił to A Greg nie protestował, że rozstawia się go po kątach, bo właśnie tego w tym momencie potrzebował. Oddania części odpowiedzialności, która na nim ciążyła, choćby odpowiedzialności za siebie. A nie ma chyba osoby bardziej stworzonej do dzierżenia tego "berła" bycia odpowiedzialnym za wszystko i wszystkich niż Mycroft.

Pozdrawiam i niech Wen zawsze Ci sprzyja!
Oczarowana, jak zawsze
Tony.

Smutne, choć przepełnione prozą życia. Chodzi mi o to, że często bandyci przy porwaniach, zwłaszcza jeśli to DYLETANCI/DEBIUTANCI decydują się na taki krok, gdy przerośnie ich ciśnienie. No bo przecież profesjonalista jeszcze próbowałby coś ugrać. Dyletant nie. Bo nie umiał się zachować. Rozumiem roztrzęsionego Lestrade'a i dobrze, że Mycroft był przy nim wieczorem. Bo tylko swoją obecnością faktycznie mógł dać ukojenie swojemu ukochanemu. Nie trzeba słów. Czasem wystarczy pomilczeć.

Weny
Lilka