[X-men:New][D] Jestem tutaj [ChX/EL]

Fandom: X-men: First Class
Autor: Fantasmagoria.
Beta/bety: Brak
Pairing: Charles Xavier/Erik Lehnsherr
Gatunek: Angst, Dramat
Ostrzeżenia: Jedynie gatunek jest ostrzeżeniem ;d
N/A: Tytuł nie powala, ale cóż, innego pomysłu brak. Moja pierwsza próba zmierzenia się z innym fandomem niż potterowski, toteż nie przedłużając, zapraszam!






– Nie chcę zrobić ci krzywdy – powiedział ze smutkiem.

Na potwierdzenie swych słów, zszedł z przyjaciela. Odwrócił się do niego plecami, ponownie koncentrując się na rakietach. Kątem oka zauważył, jak Moira kieruje swój pistolet na Xaviera i strzela.

– Nie! – krzyknął, próbując zatrzymać kulę prawą dłonią.

Nie mógł jednak kontrolować i rakiet, i pocisku. Zanim zdążył puścić rakiety, Charles już zwijał się z bólu.

– To twoja wina... – powiedział Xavier, posyłając mu pełne zawodu spojrzenie.


– Charles, przepraszam... – wychlipał przez półsen, wciskając mocniej głowę w poduszkę.

– Cśś... – usłyszał kojący szept. – Już dobrze, jestem tutaj...

Po chwili poczuł dłoń wsuwającą się pod jego hełm, by pogładzić policzek. Erik westchnął, wtulając w nią twarz. Powoli uchylił powieki i ujrzał uśmiechającego się czule Xaviera. Bezwiednie odwzajemnił grymas i pochylił się nieco, by pocałować delikatnie Charlesa.

– Nie chciałem... – wyszeptał Lehnsherr w niewielką przestrzeń między ich ustami, patrząc na niego z autentycznym żalem.

– Nic się nie stało, Eriku – odszepnął Xavier, uśmiechając się nieco szerzej i skradając kolejny niewinny pocałunek. – Śpij.

Erik jeszcze przez chwilę wpatrywał się w Charlesa, ale powieki same zaczęły mu ciążyć. Wplótł dłoń w miękkie włosy przyjaciela. Sekundę później już spał głęboko.



Raven Darkholme westchnęła ciężko, wracając do swej prawdziwej, niebieskiej postaci. Co noc to samo...

#kserorównasięzero

Liczyłam na happy end, ale nie można mieć wszystkiego. Niedawno zrobiłam sobie maraton z X-Menami, więc emocjonalnie jeszcze z nimi jestem. To maleństwo chwyta za serce, bo ta sytuacja jest boleśnie prawdopodobna. I wszyscy zapominają o Raven, którą pewnie te noce niszczą wewnętrznie, bo ile można patrzeć na cierpienie najbliższych... Bardzo mi się spodobało, chociaż zwykle unikam tekstów z przykrym zakończeniem. Mam tylko uwagę, co do chlipania. Magneto nie chlipie. Nigdy.

I po niemal roku wciąż to utrzymuję. On nie chlipie!

OK. Polubiłam - a nawet bardziej - tę parę! Przez ciebie! I nawet nie mogę sobie bezczelnie przekleić Gospodowego komentarza, bo wtedy jeszcze ich nie znałam, nie widziałam FC, nie miałam pojęcia, jacy oni razem są... no, pasujący!

Historia w niewielu słowach, będąca tak bardzo prawdopodobną, do tego będącą angstem, jest tym, czego nie lubię czytać w stresie. Bo trafia do mnie jakieś dwa, trzy razy bardziej. Szczególnie że Raven... cóż - polubiłam ją po ostatnim filmie, a i wcześniej ją lubiłam. I tak, jak Rasp., zwróciłam uwagę, że mówi się tu wyłącznie o uczuciach Erika. Charles'a nie ma tak naprawdę, więc o nim nie musi być słowa wewnętrznie czy jakkolwiek poza tym, co jest, ale Raven... zamykam oczy i widzę jej minę taką, jak chwilami w DoFP, taką zrozpaczoną prawie... Bo nic nie może zrobić poza tym udawaniem. W innej postaci - a może szczególnie w swojej własnej - nie udałoby się jej zbliżyć do Magneto do tego stopnia...

Weny,
F.

Tytuł Comic Sansem... moje oczy cierpią.

Zgodzę się z przedmówczynią. Erik nie chlipie. No way. Chlipać to mógł, gdy miał lat dziesięć. A nawet i wtedy ten czasownik nie pasuje mi do tej postaci.

Dziwi mnie żonglowanie Erikiem, Xavierem, Charlesem i Lehnsehrrem. Jeżeli kogoś znam, to nie mówię o nim raz po nazwisku, a raz po imieniu. No, chyba że mnie zirytuje, ale narrator raczej nie denerwuje się na bohaterów.

Cytat :

Raven Darkholme westchnęła ciężko, wracając do swej prawdziwej, niebieskiej postaci. Co noc to samo...

Hahaha, leżę. Nie spodziewałam się takiego zakończenia. Cały fik był za fluffiasty jak na mój gust, ale dwa ostatnie zdania wygrały wszystko.

Jedno z najgorszych przeżyć na świecie i jednocześnie jedno z największych dowodów miłości? Kiedy ranisz samego siebie dla szczęścia tego drugiego.

To jest tekst, który zapadnie mi w pamięć. Na długo. Erik dostał to, na co zasługuje, czyli Charlesa, ale też tylko na chwilę, a Raven, no cóż, lubię ją i też powinna być szczęśliwa.

Wszyscy powinni być szczęśliwi.

Pozdrawiam i życzę weny.

9.spanie/krew/żyrafa/Ikea/okulary

Kurczę, to było mocne. Z opisu wynika, że to twój pierwszy tekst X-menowy, a mimo to już jest świetny. Czujesz ten fandom, te postaci. Jest angstwo mocno. Przygnębiająco. Żal mi i Raven, i Erika. Oboje mają nie tylko krew na rękach, ale i głębokie rany w swoich głowach i sercach.


Czy ja dobrze zrozumiała, że on śpi w tym hełmie? Przecież to musi być strasznie nie wygodne. Mam nadzieje, że chociaż łóżko wygodne, a nie takie najtańsze z IKEA.

Dasz wiarę, że nie pamiętam tego tekstu?

Na pewno rozmawialiśmy wielokrotnie o Raven i o tym, że jej umiejętność to i dar, ale i przekleństwo - dla niej, dla innych, bo jak wielu chciałoby ją w ten sposób... wykorzystać? Trudno to nazwać inaczej, to z pewnością nie pozostawiałoby jej bez ran.  Podoba mi się to, co napisałaś, tak po prostu, w całości.
Zwłaszcza, że zdołałaś mnie oszukać, przez chwilę myślałam, że zaczęłaś przygodę z tym fandomem i parą od klasycznego hurt/comfortu, od wizji, jak mogliby razem skończyć, z załamanym Erikiem, z Eikiem w koszmarach. Ale nie, sięgnęłaś od razu po jedno z tych lepszych/koszmarniejszych rozwiązań dla nich. Razem, choć nigdy naprawdę. Jeśli pomyśleć, że i Charles mógł w ten sposób wykorzystać Raven? Upiornie?
Wenuj się tam
W.