[HP][D] Powiedz jej [SS/GG]

Fandom/Fandomy: Harry Potter, czasy Założycielskie
Autor/autorzy: Fantasmagoria.
Beta/bety: brak
Pairing: Salazar Slytherin/Godric Gryffindor (jednostronnie), Salazar Slytherin/OC
Gatunek: Angstowo trochę
Ostrzeżenia: Też jeden z tych takich starszych tekstów. Generalnie lubię go, mam nadzieję, że i wam przypadnie do gustu.
N/A*: Na wstępie chciałam zaznaczyć, że drabble nie jest zabawne, jak większość moich tworów, gdyż nie był pisany w tym celu Dwie godziny polskiego i "Makbet" daje czasem  straszną mieszankę... Generalnie, tekst zyskuje na czytaniu na głos.


— Sal? Sal?! — nawołuje cię delikatny, kobiecy głos.

Powiedz jej to, co mówisz zawsze, każdemu...

— Sal... — szepcze, dokładnie ta sama kobieta, gładząc twój policzek wierzchem dłoni.

Powiedz jej, że nienawidzisz, jak ktoś skraca Twoje imię...

— Sal? — zadaje pytanie, choć wcale nie oczekuje odpowiedzi.

Powiedz jej, że jest tylko jedna osoba, która ma na to pozwolenie...

— Sal! — uradowana, rzuca ci się w ramiona.

Powiedz jej, że to nie jest Ona...

— Sal..? — pyta niepewnie, przygryzając wargę.

Powiedz jej, że to zawsze byłem tylko ja...

— Sa... — stłumiłeś resztę pocałunkiem.

Powiedz jej... dlaczego nie reagujesz?!

— Sa-al... — tym razem, znienawidzony głos jest wzruszony do głębi.

Powiedz jej! Nie wierzę, żebyś kochał taką prostą...

— Saaaal... — jęknęła przeciągle, wyginając plecy w łuk.

Powiedz mi... traktujesz to poważnie, prawda?


— Sal!!! — krzyknąłem bezgłośnie, widząc ją w białej, ślubnej szacie, tuż obok ciebie.

O nie mogę z Tobą. Bo Twoje Salricki są absolutnie świetne. I wcale nie chcę ich shipować, ale przez Ciebie shippuję.

Ten tekst jest smutny i totalnie współczuję Godrickowi tej niemocy. A Salazarowi zamknięcia w okowach konwenansów, które nie pozwalają mu w tym wypadku rzucić narzeczonej i żyć z ukochanym.

Pozdrawiam i życzę weny.

Dialogówka, dialogówka! Yay, napisałaś dialogówkę o Założycielach i ja jej tutaj nie skomentowałam. Ja to muszę nadrobić, no bo proszę, to dialogówka!

Po przeczytaniu oczy mi przygasły. Bo jesteś złą dziewczyną, że nie zmusiłaś mnie do przeczytania tego wcześniej. To jest takie... takie. Nawet nie wiem, jak mam to opisać. Godric, który na zawsze pozostaje tylko czymś w rodzaju guilty pleasure. Zakazany owoc, który Salazar zerwał, który okazał się drugim z założycieli, a którego nie można skonsumować, pokazać światu. Mam wrażenie, że Gryffindor byłby zamknięty w Slytherinowych lochach i traktowany jak człowiek, który zawsze zaczeka, zawsze zrozumie, zawsze z otwartymi ramionami przyjmie Sala z powrotem. A przynajmniej jest taki w oczach Ślizgona. Bo dla mnie Gryfon po prostu się rozpada. Z każdym kolejnym słowem, z każdym kolejnym "Sal'em" wypowiedzianym damskim głosem, jest coraz bliżej krawędzi, coraz bliżej szaleństwa i żalu. I aż po prostu mi samej serce kroi się niesamowicie. Ja wiem, okres, PMS i ogólny kranik na oczach, ale no! Szkoda mi Godrica, jakkolwiek Salazar postąpił z nim po skurwysyńsku.

Salazar z kolei... Biorąc pod uwagę czasy, w jakich dzieje się cała historia oraz oczekiwania względem niego (to małżeństwo było zaaranżowane, a jeśli nie, to ja nie wiem, ale na pewno nie było czymś, co tak w 100% by mu odpowiadało, mam nadzieję), wymogi otoczenia, etykiety i wszystkiego, z czego ówczesne społeczeństwo było zbudowane, możnaby spróbować go usprawiedliwić. Ale nie chcę tego robić. Bo jeśli jednak był z Godriciem, chociaż własny honor czy poczucie... czegokolwiek powinno go zmusić do tego, by postawić sprawę jasno. Wóz albo przewóz Sal, nie można mieć ciastka i zjeść ciastka.

Najmniej winna z kolei jest ta biedna randomowa kobieta, która z jednej strony dopowadziła Salazara do ślubnego kobierca, a z drugiej nigdy nie miała - a może i nie będzie miała nadal - tego mężczyzny na wyłączność. Łaknąc jakiegokolwiek przejawu zainteresowania może być ślepa na pewne rzeczy, może nie widzieć - lub nie chcieć widzieć - co robi Salazar. Konkuruje tutaj z Gryffindorem o miano bardziej skrzywdzonej osoby, ale nie wiem, nie wiem kto wygrał.

Technicznie nie widzę tutaj niczego do poprawy.

Weny,
F.

#UrodzinyFantasmagorii

O, proszę. Nie spodziewałam się, że to będzie takie dobre xD To znaczy, przeczytałam raz, niczego konkretnego nie oczekując, a sekundy później czytałam drugi raz, w pełnym skupieniu, doceniając niesamowite wyczucie, z jakim opisywane są kolejne "scenki". Choć nie dzieje się nic, dzieje się wszystko, mamy pełny przekrój emocji, łącznie z najsilniejszą tu niemocą, mamy nieistniejącego głównego bohatera, ukochanego, który na zawsze będzie "tym drugim", miłość istniejącą na przekór czasom i oczekiwaniom, zależność i pewność, która jest największą słabością... Wspaniały tekst, a pomyśleć, że mógłby pozostać (przeze mnie) niezauważony...

#UrodzinyFantasmagorii

Wiesz, że nie czytam po polsku, więc nie spodziewaj się konstruktywnej krytyki i sorry za błędy językowe

Podoba mi się ten zabieg, jedno słowo powtarzające się w dialogu wypowiedziane na różne sposoby, i te myśli Godryka pod nimi. Świetny jest też kontrast głośnego wypowiadania imienia przez tę randomową laseczkę do bezgłośnego krzyku Godryka. Ogólnie, technicznie, mistrzowska robota.

Jeśli chodzi o emocje, to jest fantastycznie, tworzysz bardzo rozbudowany znaczeniowo obraz bardzo małą ilością słów. Desperacja Godryka jest świetnie oddana, a i nieobecność Salazara oddaje poniekąd stan ich relacji.

Tylko przez Ciebie w ogóle wiem o istnieniu tego shipu, ale mnie wzruszyło.

#UrodzinyFantasmagorii

To jest cholernie dobre. Chciałabym wiedzieć, w jakim jesteś domu*, aby móc napisać: "100 punktów dla..." [tutaj wstaw właściwy dom]. Dziękuję lekcji języka polskiego i "Makbetowi" za to, że natchnęły Cię do napisania tego dzieła.

Podoba mi się właściwie wszystko, zarówno sam pomysł jak i wykonanie, a także zakończenie. Do shipu Godric/Salazar zdążyłam się już chyba przekonać i mogę powiedzieć, że go lubię. Konstrukcja tekstu jest boska, zestawienie krótkich wypowiedzi kobiety z myślami Godrica pozwala na przemycenie tak wielu treści, choć tak naprawdę tekst nie zawiera zbyt wielu słów. Wszystko dzieje się w wyobraźni czytelnika, dzięki słowom, które umiejętnie dobrałaś. Na własnej skórze możemy poczuć emocje, piętrzące się we wnętrzu narratora, jego zazdrość, nienawiść, niedowierzanie, bunt, aż w końcu bezgłośną panikę. Smutne to, ale naprawdę pięknie napisane.




*Jeśli nasz kolor nie podpowiedział - obie Założycielki forum są Ślizgonkami [z domieszkami innych domów, ale z Wężolandii zdecydowanie]. - W


A więc jednak! Tak myślałam xD

#UrodzinyFantasmagorii

Wiesz, przez moment czytania tego tekstu miałam wrażenie, że głos Godrica pojawia się w głowie Salazara jak wyrzuty sumienia. Może w wyniku jakieś klątwy, może jako efekt tęsknoty i straty, za każdym razem kiedy był ze swoją nową wybranką, pojawiało się to jedno zdanie, które obnażało jego prawdziwe emocje. Troszkę szkoda, że to wszystko działo się tylko w głowie Godrica. I teraz już nie wiadomo, czy to wszystko to rzeczywiście prawda. Czy Salazar faktycznie odczuwał to wszystko, o czym wspomina Godric, czy to tylko nieodwzajemniona miłość tego ostatniego. Tego się nie dowiemy.

Pozdrawiam,
Myst


PS. Lisbeth: Fan jest w Slytherinie

#urodzinyFantasmagorii

Oooo....
Tego się na końcu nie spodziewałam.
Czytałam cale to krótkie opowiadanie z przeświadczeniem, że Goric nie żyje, i gdzieś tam błąka się jego duch.
A Salazar go nie widzi, nie słyszy.

A skoro on żyje to skąd wie o tych chwilach?
To też mnie ciekawi w takim razie. Czytał mu w myślach?

Pozdrawiam, Nemuri

Dialogówki są specyficzne, nigdy nie wiem czy są wystarczająco spoko na tekst czy to tylko kwitek, jak próbuje je napisać i na ogół porzucam ten pomysł. Ogólnie średnio umiem w dialogi. A Ty, ty potrafisz napisać taką dialogówkę, że czyta się to przyjemnie, mimo że mamy angst i jest to smutny tekst. Bardzo mi się podobał, tak bardzo jest mi żal Godryka... Przecież dobrze wiemy, że on nie chciał tej kobiety w swoim życiu, ona go nie docenia przecież! Najgorzej oglądać jak ukochana osoba oddala się od nas i nie mamy na to wpływu. Zastanawiam się tylko, czy Godryk go prześladował, czy to Sal miał omamy? Weny

Alexa

Pamiętam to. Ciekawie napisane, pełne rozgoryczenia i smutku, idealne po maratonie drabble. Tylko, och, dlaczego jakaś lasia? Rozumiem że czasy jednak robiły swoje, teraz nie jest lekko, a co dopiero setki lat temu. Kojarzę niemało tekstów w których nawet czarodzieje mają problem z Potterem mającym partnera etc. Smutne, ale prawdziwe, bo czemu nie? Skoro chcemy, by świat czarodziejów był odbiciem naszego. A w naszym… progres jest powolny.
Nie lubię jak obok postaci pojawiają się kobiety. Drażni mnie to i pewnie to nie świadczy o mnie najlepiej. Nie zmienia to faktu, że ciekwaie przedstawiony pomysł, konsekwencja, różne emocje. Czego sobie więcej życzyć. No, może poza czymś dłuższym, mrocznym, ale z dobrym albo chociaż neutralnym zakończeniem?
Weny!

Uuu, dobre to jest. Smutne, ale tak że nie robi źle na sercu. Fajna forma tej dialogówki. Nie oddzielone fragment różnych sytuacji. Oczywiście musiałam czytać dwa razy, bo ja potrzebuje dużo czasu żeby ogarnać o co chodzi w takich zmyślnych tekstach. Bardzo to było zacne.

Wgl jaki to musi być stary tekst, skoro "dwie lekcje polskiego". Przecież już jesteśmy takie stare... lekcje polskiego były tak dawno temu.

M.