[AiO][mM] Wspomnienia [A/N]

Fandom: Asterix i Obelix
Autor: Fantasmagoria.
Beta: Olgie.
Paring: Asterix/Nubernabis
Gatunek: Hurt/Comfort? Chyba tak to się nazywa...
Ostrzeżenia: Brak

N/A: Oczywiście, z dedykacją dla Olgie. :*


Wspomnienia


Atramentowe niebo, oślepiający blask gwiazd, białe lico księżyca sprawiające, że piasek zamiast złotem skrzy się srebrem; wzbudzająca niepokój melodia pustyni, która przestaje być ciszą jedynie wtedy, gdy obserwator wystarczająco się wsłucha w jej kakofonię…

Zazwyczaj to wszystko sprawiłoby, że poczułby niekontrolowany napływ weny i napisałby kolejny ze swoich popularnych niemalże we wszystkich prowincjach poematów. Jednakże nie dziś. Dzisiejszego wieczoru piękno panujące na zewnątrz odzywało się wewnątrz niego niczym innym, jak tłumionym już od lat bólem.

Cała Galia podbita, za wyjątkiem jednej wioski, zamieszkałej przez nieugiętych Galów… - tak kiedyś mawiano o miejscu, z którego pochodził. Był dumny ze swojego pochodzenia i, tak jak wszyscy mieszkańcy wioski, uwielbiał nabijać się z Rzymian, którzy ciągle próbowali podporządkować ich sobie siłą.

Tak, to było kiedyś. Teraz wszystkie te wspomnienia, wspólne wyprawy z przyjacielem, by uratować społeczności z innych części świata stały się słodko-gorzkim preludium ich klęski. Tacy byli groźni, niezwyciężeni i nieustraszeni… a wystarczył miesiąc od śmierci Panoramixa, by zrównać ich z ziemią. Starcie z potężnymi wojskami bez wsparcia magicznego napoju było niemożliwe do wygrania, nawet biorąc pod uwagę to, że to oni mieli Obelixa.

Obelixa, którego w końcu powalono, skrępowano i porwano; do tej pory nie wiedział, gdzie dokładnie podział się jego najlepszy przyjaciel, ani nawet tego, czy w ogóle żyje.

Lubił myśleć, że Obelix gdzieś tam jest, zmuszony do pracy w niewoli, próbujący swoim mało bystrym umysłem wykombinować, jak się z niej wydostać lub chociażby skontaktować z nim.
Lubił myśleć, że Obelix trafił w dobre miejsce, gdzie jego potężna siła i dobre serce jest właściwie doceniane oraz nagradzane.
Lubił myśleć, że nie tylko on ocalał z całej wioski Asparanoixa. Że mimo dziesięciu lat...

— Asterixie?

Jego imię, wypowiedziane cichym, podszytym zmartwieniem tonem, wyrwało go z ponurych wizji. Poczuł oplatające go ostrożnie ramię i delikatny pocałunek w kark. Nic nie mógł poradzić na lekki uśmiech wkradający się na jego usta.

— Muszę chyba częściej wzbudzać u ciebie niepokój, Nubernabisie, skoro są to jedyne przypadki, gdy poprawnie wymawiasz moje imię — powiedział, odchylając głowę do tyłu i wtulając ją w pierś egipskiego architekta.

— Nie mam pojęcia, o czym mówisz. — Egipcjanin sapnął z oburzeniem, jednakże cały efekt został zniszczony przez jego pełne zmartwienie spojrzenie, poszukujące jakichkolwiek oznak cierpienia w oczach Gala.

— Nic mi nie jest — skłamał Asterix, kładąc jedną dłoń na oplatającym go ramieniu. Drugą wyciągął w górę, by przyciągnąć Nubernabisa do pocałunku, któremu ten, mimo wątpliwości wypisanej na twarzy, uległ. — Nic mi nie jest.

Nie, nie akceptuję tego. Dla mnie Galowie muszą być zawsze hepi i mieć taki brzydki nawyk w postaci skopywania tyłków Rzymianom. Ile ja się napłakałam ze śmiechu gdy widziałam podbitych Rzymian lecących niczym karty z rozrzuconej talii? Specyficzny związek między Asterixem i Obelixem nigdy tak nie był przeze mnie analizowany. W sumie nigdy facetem nie byłam, więc nie wiem jak blisko mogli być Ci dwaj...Nubernabisa uwielbiałam z uwagi na jego słodką nieporadność.
No cóż...Fajny tekst, ale przez Ciebie idę zjeść Tik-Taka *rzuca czekoladową szyszką w autora*

Frey

Oj ale smutny ten tekst... myślałam, że po takim miłym tekście Olgie twój też będzie raczej pozytywny. A tu niespodzianka. Ruszyłaś moje serduszko nim. Na fragmencie o Obelixie troszkę się wzruszyła. Poza tym bardzo ładny, poetycki jest ten pierwszy akapit. Przez chwilę myślałam, że to o Kakofonixie i wróciłam się, by sprawdzić bohaterów. Naprawdę piękny tekst.

M.

To Ty sprawiłaś, że po latach oglądania tego filmu, który znam praktycznie na pamięć, wreszcie zauważyłam to, co praktycznie jest na wierzchu i za to Ci dziękuję.

Asterix i Nubernabis to kopalnia fluffu, ale jak widać, można też pisać tak jak tu, bo w gruncie rzeczy jest to, ale jak pokazałyście na Miesiącu Animowanym - każdą bajkę można "zniszczyć".

Albo raczej odnaleźć jej "prawdziwą" stronę - przecież mówimy tu o wojnie, o ludziach, którzy musieli przyjąć rzymskie jarzmo - choć i tak było łagodniejsze, niż późniejsza chrystianizacja, bo Cesarstwo Rzymskie miało dość pobłażliwy stosunek do podbitych państw. I to właśnie zrobiłaś.

I tak mi się żal zrobił tego Obelixa teraz...

Pozdrawiam i życzę weny.

O, ależ to dobre. Podbiję to do góry. 

Przywykliśmy do śmieszkowania z tego uniwersum, więc naprawdę dobrze trafić na coś takiego. Na popękanego Asterixa, na krótki acz treściwy opis końca ery "jednej jedynej wioski". Bo, serio, prawdopodobnie tak by się to właśnie skończyło... 

Jakoś nigdy nie miałam fazy na shipowanie kogokolwiek z tego świata, ale samo poczytanie o emocjach w tym ująciu mniej komediowym bardzo dobrze mi zrobiło. I nawet klienci wkurzają nieco mniej
Weny!
W.