[HP][NZ] Jeżeli jesteś Aniołem... [AD/MG][1/2]

Wiatr nielitościwie smagał jej twarz zimnymi podmuchami, kiedy biegła wprost pod niego; tak jakby również i on życzył jej źle, jakby i on chciał ją spowolnić, jakby i on chciał, by wróciła do tego piekła. Nie było takiej opcji, miała już dość! Dość ciągłego poniżania, popychania, wysługiwania. W końcu też była dziedziczką Slytherina, tak samo jak ojciec i brat, dlaczego to ona miała być tą gorszą?

Nie dało się jednak zaprzeczyć faktowi, że mierzyła się z dwoma silnymi - zarówno w kwestii fizycznej, jak i magicznej - czarodziejami sama i to posiadając jedynie znikomą część ich mocy. Nie miała szans w bezpośrednim starciu; dlatego uciekała przed kolejną idiotyczną zabawą brata i zamierzała robić to, dopóki mu się nie znudzi i nie wróci do domu, żeby ona po jakimś czasie mogła zrobić to samo.

Jednak nogi powoli zaczęły jej słabnąć, wiatr zdawał się przybrać na sile, a pełen okrucieństwa śmiech Morfina zaczął niemalże wwiercać się w mózg.
Wiedząc, że długo tak nie pociągnie, zaczęła rozglądać się w poszukiwaniu jakiejkolwiek kryjówki, gdzie jemu albo nie uda się dostać - w końcu była dużo mniejsza od niego - albo nie będzie mu się chciało.

Jest!

Meropa jedynie przez chwilę zwątpiła; jednak oglądając się za siebie wiedziała, że nie ma zbyt wiele czasu na myślenie. Skoczyła; nawet jeśli miała przez to umrzeć, to zdecydowanie warto, ostatecznie jej życie i tak nikogo nie obchodziło.

~*~

Najpierw usłyszała głuche tąpnięcie. Postanowiła je zignorować - co jakiś czas dzieciaki sprawdzały, czy jej dom naprawdę jest nawiedzony i rzucały na posesję przeróżne przedmioty, czasem nawet docierały do werandy. Jeśli miała dobry humor, starała się zmusić rzeczy do poruszenia się i odsyłała je w stronę właścicieli; jeśli nie, jedynie trzaskała oknami lub drzwiami, żeby odstraszyć intruzów. Czasami zdarzały się jednak dni takie, jak ten, gdy zwyczajnie nie miała weny na robienie czegokolwiek i liczyła, że tym razem ktoś zbłądził przypadkiem i da sobie spokój.

Chwilę później jednak usłyszała dudnienie, które z jakiegoś powodu brzmiało zarówno desperacko, jak i rozpaczliwie. Zaciekawiona w najwyższym wręcz stopniu, pozwoliła drzwiom lekko się uchylić, jakby w zaproszeniu. Sekundę później drzwi zostały już zatrzaskiwane przez małą dziewczynkę - na oko siedmio- lub sześcioletnią - która upewniwszy się, że jest bezpieczna, dosłownie osunęła się na podłogę.

Duch przyglądał się dziecku z zaciekawieniem; od czasu jej śmierci nikt nie pojawiał się w posiadłości. Nawet starszy brat zdawał się unikać tego miejsca, chociaż raz był tutaj i próbował ją znaleźć, ale celowo się przed nim skryła - musiał pogodzić się z jej odejściem, a gdyby ją zobaczył, nawet jako ducha, czy czymkolwiek teraz była… cóż, na pewno by się nie pogodził albo, co gorsza, zostałby tu z nią. Na to przecież nie mogła pozwolić, prawda?

Z tą myślą, sfrunęła z wyższych kondygnacji i zawisła przed dziewczynką, która dostrzegając ją wzdrygnęła się i mocniej wcisnęła w drzwi, ale nic nie świadczyło o tym, że miała zamiar uciekać z tego domu. Duch spojrzała jej w oczy i dostrzegła w nich coś niepokojącego, coś, co bardzo dobrze znała i nie było to nic dobrego.
Hm, chyba nie zaszkodzi się z nią zaprzyjaźnić...

— Cześć. Mam na imię Ariana Dumbledore. Chciałabyś się pobawić? W moim starym pokoju powinno być jeszcze parę zabawek...