[HP][D] Czekoladowe święta [RL/SB]

tytuł: Czekoladowe święta
autor: dreamistru
beta: brak
pairing: SB/RL






Płomyki tańczące w oliwkowym wzroku Remusa lśniły mocniej i piękniej niż najjaśniejsze gwiazdy zaczepione na ciemniejącym niebie. Zapach świerku mieszał się z czekoladowym aromatem ciast i subtelną świeżością szamponu, która doprowadzała Syriusza do obłędu.
— Powiedz to — szepnął mu wprost do ucha.
— Co takiego? — droczył się Remus, czym zasłużył sobie na solidne ugryzienie w ucho.
— Powiedz...
Płatki śniegu wirowały za zamarzniętą szybą, gdy Remus, raz po raz, z każdym jękiem i gorącym oddechem, wyznawał Syriuszowi miłość. Dziki świst zimowego wiatru stanowił ich jedyną publiczność; zawodząc wdzierał się do pomieszczenia przez szczeliny w drewnianych okiennicach. Przynosił chłód i odrętwienie, powoli acz systematycznie, zabijając zapach gorącej czekolady...

Syriusz uchylił zbolałe powieki, drżąc z zimna i napływającej rozpaczy. Zderzył zmęczony wzrok z otchłanią odwiecznej pustki. Przegniła kreatura, jak co roku zresztą, odkąd trafił do Azkabanu, pozbawiała go właśnie kolejnego nieziszczonego marzenia.

Dream - bardzo podoba mi się ten tekst. Nie przepadam ogólnie za tym pairingiem, ale w Twoim wykonaniu, jeszcze takim - zupełnie mi nie przeszkadza.

Czytając początkowo nie widziałam czego mam się spodziewać - czy to będzie wesoły teks, czy puchaty obyczaj, coś świątecznego? Jednak zaskoczyłaś mnie całkiem pozytywnie. Nie spodziewałam się, że są to wspomnienia Syriusza w Azkabanie. Jeszcze bardziej chyba zdziwiłam się, że są to nie tyle wspomnienia, co nieziszczone marzenie - domyślam się, że kolejne o Remusie, kolejne o miłości jaką Syriusz do niego czuł. Ten tekst mógłby bez problemu być łatką do kanonu - w delikatny sposób pokazujesz nam jak Black zapomina co czuł do Remusa - może właśnie tak było? Wprowadziłaś mnie w stan konsternacji i współczułam Twojemu Syriuszowi. Bez problemu przekazałaś nam emocji, które czuł mężczyzna w tym zamkniętym świecie, jego cierpienie i ból.

Dziękuję Ci za to maleństwo i czekam na kolejne Twoje teksty
pozdrawiam i życzę dużo czasu, weny!
Rzan.

Możliwe, że dostałaś już mój komentarz do tego tekstu gdzie indziej, ale co mi tam, przeczytałam raz jeszcze, więc zgodnie z dzisiejszym nastrojem:

Lubię teksty z wątkiem niespełnionych marzeń. Właściwie nie wiem do końca dlaczego, coś w tym jest po prostu, że ma to dziwne działanie terapeutyczne (mogłabyś mieć gorzej), jednocześnie dokładając mi do mojego procesu dołowania się czasami (nikt nie może być tak szczęśliwy, oczywiście, że to nie mogło być prawdą).

Lubię łatki do kanonu, ostatnio nawet bardziej, coś co nie musi być przeładowane emocjami, zdarzeniami, smokami i krwią - ot pojedyncze spojrzenie na kawałek kanonu, z innego kąta. Dlatego jestem za i chętnie bym przeczytała więcej takich. Technicznie, nie mam do czego się przyczepić.
Wenuj się :*

Jak zmysłowo mamy na samym początku, tak poetycko, choć trochę nie moje klimaty.
I jak zmysłowo i subtelnie mamy na samym początku, tak i sam akt jest delikatnie zasugerowany i przez tą delikatność nie razi w oczy.
Piękna scena, a tutaj nagle przenosimy sie do tak zimnego miejsca, mały promyczek gaśnie by nigdy nie zapłonąć na nowo.
Na początku myślałam, że będzie to dzieło takie bardziej zmysłowe, radosne, nie sądziłam, iż zakończysz je tak smutno, tak okrutnie, ale rzeczywistość nie jest miła.

Tak czułam, że to zmierza w tę stronę. Zwłaszcza, że mam wrażenie, że ten parring jest jakby skazany na cierpienie. Kanon zrobił tu idealne podłoże pod teksty z motywami utraty, żałoby, niespełnionych marzeń. Nie jest to nic nowego, ale napisane dobrze, technicznie też. I przypomina o tym, że marzenia, bywają niebezpieczne - czasem to coś, co ktoś nam może odebrać, gdy nie mamy już nic innego.

Motyw Syriusza przebywającego jeszcze w Azkabanie zawsze chwyta mnie za serce. Kontrast uderzył, ale to było pożądane uderzenie.

Ejże, to naprawdę było niezłe!
Po takim fluffie na początku, nie spodziewałam się żadnej głębi, zmiany klimatu w tak króciutkim tekście. Ale zakończenie daje efekt "wow", znakomicie przełamuje cukierkowy wstęp i zostawia nas z poczuciem zagubienia. Nie lubię Syriusza, nie cierpię wręcz, ale tutaj zrobiło mi się przykro z jego powodu, żal tych straconych marzeń, niespełnionych chwil, niedoczekanych wydarzeń.
Bardzo dobry tekst, brawo!

Miałam cichą nadzieję na fluff, ale zadowolę się nawet wspomnieniem, które zostało wydarte przez dementora. Bardzo wiarygodna łatka do kanonu. W dodatku mocny tekst, z niespodziewanym, angstowym zakończeniem, które jest taką wisienką (chociaż tutaj bardzo cierpką) na torcie. Szkoda mi Syriusza. Zawsze niesprawiedliwie skrzywdzeni mieli osobne miejsce w moim sercu. Mam nadzieję, że szczęśliwych wspomnień z Remusem wystarczyło mu na cały pobyt w Azkabanie.

Zastanawiam się, czy po powrocie z Azkabanu szczęśliwe wspomnienia wracają?

Pozdrawiam,
Myst

Widząc ten parring szykuję się na angst i cierpienie, więc końcówka nie zaskoczyła mnie, ale jest bardzo dobra. Wręcz idealna dla tej pary. Też czasem zastanawiam się, jak dokładnie działa żywienie się Dementorów. Czy wspomnienia mogą jeszcze jakoś wrócić, czy raczej umierają na zawsze? Czy można ukraść takie, które dopiero się narodziło i jest np. tylko pozostałością snu?
Świetnie napisane.

Czy gdzieś jest ostateczna granica ile można wycierpieć? Pierwszy rok w Azkabanie chyba jest najgorszy, dla Syriusza podwójnie, bo przecież był niewinny, siedział za morderstwo najlepszego przyjaciela, brata, spowodowane przez drugiego "przyjaciela". To okrutne. A do tego dementorzy karmiący się jego marzeniami, nawet nie wspomnieniami a marzeniami, co chyba było gorsze, bo już kompletnie nic szczęśliwego nie zostawało dla niego. Biedny Syriusz, przyznam, że nie spodziewałam się takiego zakończenia. Bardzo angstowe.

Weny,
Alexa

Wiesz jak ja lubię jak Ty piszesz i powinnaś do tego wrócić, swoją drogą.
Zrobiłaś tutaj szczerze mówiąc dość ciekawy zabieg, bo z tego co kojarzę, to dementorzy pozdrawiali człowieka radości, ale nie marzeń, w sensie, nie wyciągali z niego tego, czego w nim nie było, czego nie przeżył. Wspomnienia, ale nie marzenia, nie coś, co jego umysł dopiero mógł wytworzyć. Jest to ciekawa perspektywa, chociaż można na to spojrzeć inaczej - odbierając mu jakąkolwiek nadzieję, wyciągając na wierzch same przykre chwile, odbierają mu możliwość wyobrażenia sobie wspólnego życia z Remusem, które kiedyś nadejdzie - nie na długo, co prawda, ale będą mieli dla sobie chwilę czasu. To zdecydowanie jest coś, co mógłby wyobrażać sobie Łapa - wyznania miłości i gorący seks, dodać do tego całą świąteczną otoczkę i mamy naprawdę przyjemne drablątko, które najpierw człowieka rozochodzi, by później go złamać.

Angst jak się patrzy.

Biedny Syriusz… W Azkabanie, niewinny (no przynajmniej nie jest winien tego, za co tam trafił), z marzeniami o Remusie, których nigdy nie dane mu było spełnić. To właśnie to, czym są te myśli - marzeniami, a nie wspomnieniami - pozornie je ratuje. W końcu Dementorzy wysysają wspomnienia, nie marzenia - prawda?

Ten tekst może być łatką do kanonu - i za to lubię go chyba jeszcze bardziej. Bo emocje, jakimi Syriusz wypełniony jest w Azkabanie, mogą być właśnie takie. Dziękuję za nie, pewnie przyjdzie chwila, że tu może jeszcze wrócę

Weny, niech zawsze Ci sprzyja,
Fia.

No tego to się nie spodziewałam
Piękny tekst!