[HP][D] Pisklę [SS]

Krzyżowanie zwierząt o magicznych właściwościach należało do wyjątkowo trudnych i czasochłonnych dyscyplin magicznych. Godric uważał to za “niepotrzebne wymysły’. Roweny nie interesowało nic, co nie przetrwało kilku stuleci. Natomiast Helga i Salazar odnaleźli w tej dziedzinie coś wspólnego i poświęcili jej lata intensywnej pracy - choć każde z innych powodów. Osiągnęli kilka sukcesów, ale okupili je setkami porażek.

Kiedy więc kolejny okaz zaczął się wykluwać, pochylali się we dwoje nad jajem, czekając ze zniecierpliwieniem. Efekty ich wspólnej, wielomiesięcznej pracy, lekceważonej przez pozostałych, miały niebawem ujrzeć światło dzienne.

Coś chrupnęło. Skorupka została naruszona. Przez błonę wysunął się gadzi ogon. Pod warstwą śluzu mignęły szmaragdowe łuski. Salazar nie potrzebował więcej niż kilku sekund, by podjąć decyzję. Ten jeden raz nie chciał się dzielić...

Zwierzę nagle znieruchomiało. Helga doskonale wiedziała, że to zły znak. Poczęła własnoręcznie wyciągać stworzenie z jaja, ale było już za późno. Maleńka, porośnięta ostrymi wypustkami głowa, nie poruszyła się więcej.

Kobieta pogładziła zielone łuski i z westchnieniem smutku owinęła maleńką hybrydę w kawałek płótna. Z szacunku dla wszystkich istot, należało sprawdzić, czy substancje pozyskane z ciała mogą nosić znamiona ingrediencji, a jeżeli nie - winni byli zwrócić je ziemi.

Dlatego, jak zawsze gdy któreś z magicznych zwierząt umierało, to Salazar zajął się tym, co po nim pozostało. Wyniósł z rozgrzanej sali małego węża i gdy tylko dotarł do swojego laboratorium alchemicznego, cofnął zaklęcie.

- Witaj w domu - zasyczał, delikatnie gładząc wrażliwą skórę zwierzęcia.

Salazar dołożył wszelkich starań, by jego przyjaciółka nie odkryła, że udało mu się ocalić to pisklę. Wiedział bowiem, że gdyby wyjawił Heldze, co ma zamiar z nim zrobić... jej serce pękłoby z żalu.