[HP][mM] Metoda (HP/SS)

Autor: Salomanka
Tytuł (roboczy): Metoda
Beta: brak, cholera!
Kanon: o, bardzo chętnie.
Gatunek: quazi-angstowa nowelka.
Pairing: (pre-)snarry, a jakże.
Długość: 340 słów
Nota odautorska: napisane na kolanie.





– Pamiętaj, Potter, nie możesz się zakochać – oznajmił sucho Snape, gdy ćwiczenia oklumencji dobiegały już końca. Zdanie to padło tak nieoczekiwanie, że Harry drgnął, zaskoczony. – Twoje umiejętności są teraz na o wiele wyższym poziomie, niż skłonny byłem podejrzewać, że to w ogóle możliwe – kontynuował Sevrus, jakby nie zauważając reakcji swojego ucznia – ale miłość... Nie jesteś dość silny. Nie dałbyś rady uwięzić jej w swoim umyśle. Zginiemy, jeśli pozwolisz sobie teraz na coś tak żałosnego – niemal wysyczał mężczyzna.

Harry uśmiechnął się blado i pokiwał głową. Wiedział, że Snape musi mieć rację. Oczywiście pamiętał słowa Dumbledore'a, że jego największą bronią ma być zdolność do odczuwania miłości, ale przebywanie z Severusem nauczyło go czegoś jeszcze, choć głównie o nim samym. Gdy zaczynali szkolenie, uważał je za stratę czasu, ale teraz za nic nie zmarnowałby całych tygodni lekcji zamykania umysłu, czarnej magii i pojedynków, i nie chciałby zaprzepaścić tego nieoczekiwanego porozumienia z dawniej nienawidzonym mężczyzną. Nie z powodu głupiej słabości i szalejącego libido. Nie, jeśli Snape uważa, że wciąż nie umiałby oswoić w sobie tej najpotężniejszej broni, dzięki której miałby moc pokonać Voldemorta.

– Oczywiście, profesorze – rzekł niemal potulnie, przybierając wyuczony, kamienny wyraz twarzy.

Snape, mimo równie nieczytelnej miny, był dumny ze swojego ucznia. Lekcje nie poszły na marne.

– Nigdy nie wierzyłem, że pan to odwzajemni, więc to i tak się nie liczy, prawda? – zapytał niespodziewanie Harry, i tylko ton jego głosu mógłby zdradzić jego bezradność.

Gdy Snape nie odpowiadał, wpatrując się w Gryfona szeroko otwartymi oczami, Potter westchnął i choć jego serce biło jak oszalałe, rozbijając się na kawałeczki, zaraz dodał stanowczo:

– Zwalczę to, obiecuję. Poćwiczmy jeszcze zamykanie umysłu.

Snape wciąż milczał. Nie zdarzyło mu się jeszcze czuć aż takiej dumy... z samego siebie.

Oczywiście wiedział, że nonsensownie romantyczne konkurowanie z panną Weasley byłoby poniżej jego godności, ale od samego początku tłumaczył Albusowi, że najwyżej kilka tygodni zajmie mu uświadomienie Potterowi, iż jest on już gotów do ostatecznego pojedynku z Czarnym Panem.

I, cóż... Nie pomylił się. Nauczył Harry'ego prawdziwie kochać.


Och tak, z wzajemnością.

Na kolanie, czy nie, wyszło super
Przez Myst ( a może powinnam napisać: "dzięki Myst"), szipuję Snarry bardzo intensywnie i ta miniaturka była tym czego mi trzeba, żeby wpaść we wspaniały nastrój. Dzięki

Krótkie, ale treściwe;) cóż, gdy czytałam ten wątek po raz pierwszy, w książce, mój niewinny wtedy umysł nigdy nie zinterpretowałby tego w żaden inny sposób. Potem okazało się, że ta scena jest idealna do tego, aby ją wykorzystać w fanfikach i tutaj mamy na to dobry przykład. Zgrabnie napisane i miłe zakończenie, lubię takie.