[HP][D][Z] Lekcje bezczelności [HP/SS] [12/12]

Fandom: Harry Potter
Autor: Myst
Beta: Fantasmagoria
Pairing: snarry
Gatunek: drabble, humor, preslash
Ostrzeżenia: Relacja nauczyciel/uczeń z drobnym podtekstem o kiełkującym czymś więcej. Akcja dzieje się na 6 roku Harry'ego. Pominięty 6 i 7 tom.
N/A: Po zajęciach z oklumencji ani Snape, ani Potter nie łakną swojego towarzystwa. Jednak Albus jak zwykle ma zamiar postawić na swoim, nawet jeżeli będzie musiał zmienić reguły gry. Przecież robił to nie raz.
Liczba słów: 100

Ponad tydzień temu Dumbledore zdecydował, że dodatkowe lekcje z OPCMu dla Pottera poprowadzi Snape. Komentarz Severusa: naprawdę nie jestem w stanie zrozumieć, dlaczego to właśnie mnie spotkał ten wątpliwy zaszczyt, skoro doskonale wiesz, jak przebiegały nasze wcześniejsze zajęcia. Przy tak wielkim postępie w nauce, jaki wykazywał wtedy Potter, obawiam się, że Czarny Pan prędzej umrze ze starości niż od różdżki tego dzieciaka, został zignorowany. Tak jak i wszystkie inne. Czysta furia wywołana nakazem szybko zmieniła się w poczucie rezygnacji. Jednak później, analizując w myślach zajęcia z oklumencji, Severus stwierdził, że zmuszenie Pottera do wycofania się nie powinno nastręczyć mu trudności.

Ach, zapowiedź... Cudnie
Już miałam opuszczać forum, a tu jakieś nowości sygnowane Twoim nickiem... Drabble i zapowiedź kilku kolejnych, wspaniała nowina. Yay!
Zaczyna się dobrze. Snape - mega kanon. Albus - nawet bardziej. Tekstów wokół lekcji oklumencji było już multum, ale jestem więcej jak pewna, że akurat Ty czymś nas jeszcze zaskoczysz. Może niekonwencjonalnymi spostrzeżeniami? Dawkowaniem odkrywanych wspomnień i towarzyszących temu emocji, stanowiących podstawę do jakiejś przemiany bohaterów? Albo zakopywanie się w istocie ich osobowości, pogłębianie różnic i budowanie na nich wypatrywanego przeze mnie snarry... Mniam!
Nie mogę się doczekać. Ogromnie dziękuję już teraz za wszystkie kolejne drabblątka.

Salomanko, obawiam się, że zdecydowanie przeceniłaś tę serię spisywałam ją dobrych kilka lat temu (jest skończona) i nie wnosi ona nic więcej poza odrobiną humoru  . Mimo tego mam nadzieję, że ci się spodoba.

Liczba słów: 150
Harry myślał, że to lekcje oklumencji były piekłem. Okazało się jednak, że nie docenił Snape’a.

Przy tobie Longbottom błyszczy jak szlachetny kamień.
Czarny Pan mógłby cię porwać i w twoje miejsce podstawić gumochłona. Nikt nie zauważyłby różnicy.
Czy jesteś aż tak beznadziejny w tym zaklęciu, czy zwyczajnie stwierdziłeś, że moje klątwy nie są godne odbicia się od tarczy Chłopca-Który-Przeżył?
Nie jestem pewny, co chcesz mi udowodnić: że jesteś kompletnie głuchy, czy tak tępy.
Przy takich postępach możesz już powiedzieć przyjaciołom, aby zaczęli przygotowywać transparent powitalny dla Czarnego Pana, chociaż wątpliwe jest, by ukończyli go na czas.
Nie wierzę, że to mówię, ale porównywanie cię do twojego ojca było zbyt pochopne. James chociaż potrafił poprawnie rzucić to zaklęcie.
Pewnie naukę tej tarczy uważasz za całkowicie niepraktyczną, skoro możesz zasłonić się Lupinem, a w zapasie pozostaje ci jeszcze Granger i stado Weaslyów.

Miesiąc i siedemdziesiąt dziewięć ujemnych punktów później Harry nie wytrzymał.

omg, jestem zachwycona~! podziwiam kreatywność, że chciało ci się wymyślać te wszystkie obelgi... każda z nich jest taka Snape'owa i, przyznaję się, zaśmiewałam się pod nosem, dopasowując do nich niski głos Alana Rickmana. upsik
I ostatnie zdanie... ależ oczywiście, że Harry nie wytrzymał, ja się dziwię, że nie wybuchł już po pierwszej obrazie. 
Czekam na kolejne części z niecierpliwością~!

O tak! To jest coś czego potrzebowałam: Snape w krótkim i dosadnym wydaniu, tak na otrzeźwienie po pracy zdalnej  
Niesamowite jest to, że potrafisz w 100 -150 słowach zmieścić tyle, ile niektórym nie udaje się wcisnąć w tysiąc stronicową powieść. Idealnie przedstawiasz Severusa, kocham jego ironię i złośliwość w Twoim wykonaniu! 

Cytat :

Przy tak wielkim postępie w nauce, jaki wykazywał wtedy Potter, obawiam się, że Czarny Pan prędzej umrze ze starości niż od różdżki tego dzieciaka

A ten fragment akurat, to jak się zastanowić, bardzo dobrze oddaje rzeczywistość. Cały czas odnosiłam wrażenie, że Harry, może i jest inteligentny, ale jednocześnie jest też strasznym leserem. Zawsze dziwiło mnie jakim cudem zdobył tyle sumów xD.
Mówiłam to już, ale muszę się powtórzyć: dzięki Tobie spojrzałam na ten ship przychylnym okiem i nie żałuję ani trochę  
(A tak w ogóle to chyba już jest kanon, że Albus shipował tych dwoje xD)

Tak krótkie, a tak treściwe. Naprawdę, mogłabyś uczyć, jak pisać idealne drabble:) ja bym chciała tak umieć! Wszystkie wymyślone przez kąśliwe uwagi Snape'a zasługują na jakąś nagrodę, bo naprawdę są po prostu mistrzowskie. Ciekawe, jak się zachowa Harry, skoro już wiemy, że nie wytrzymał. "Odrobina humoru" (choć moim zdaniem to więcej niż odrobina!") oraz relacja uczeń/nauczyciel "z drobnym podtekstem o kiełkującym czymś więcej" to dla mnie wystarczające powody, żeby czytać dalej. Do następnego!

Pac


EDIT:

Severuskowate obelgi są dobrocią same w sobie, o ile ktoś umie je dobrze napisać. Niczego więcej nie trzeba do szczęścia, tylko równowagi między ironią a prawdziwym upokarzaniem. Słowa, jakie wypływają z ust twojego Snape'a mogłabym czytać bez końca. Są bezbłędne. O ile Potter musiał być na jakichś eliksirach uspokajających, że słuchając ich wytrzymał tak niesamowicie długo, ja mogłabym nigdy nie mieć dość.
Poniższe to moje ulubione:

Myst napisał:

Przy takich postępach możesz już powiedzieć przyjaciołom, aby zaczęli przygotowywać transparent powitalny dla Czarnego Pana, chociaż wątpliwe jest, by ukończyli go na czas.
Nie wierzę, że to mówię, ale porównywanie cię do twojego ojca było zbyt pochopne. James chociaż potrafił poprawnie rzucić to zaklęcie.

Pierwszy jest po prostu komiczny, Snape na pewno krzywił się niemiłosiernie, gdy rzucał takie hasło Harry'emu w twarz. Drugie musiało brzmieć jak głębokie niedowierzanie, że można być jeszcze gorszym niż taka paskuda jak James. Harryś potrafi

Zauważyłam też literówkę - "Weaslyów".

I ja zdecydowanie niczego tutaj nie - przeceniam, tylko znakomicie się bawię!

Dziękuję za wszystkie komentarze .

Liczba słów: 50
Wczoraj wściekły Potter wreszcie pobiegł na skargę do dyrektora. Po tym wydarzeniu Albus stwierdził, iż być może większa swoboda wypowiedzi lepiej wpłynie na przyswajanie wiedzy przez chłopaka. I żeby Severus się niczym nie niepokoił, ponieważ dyrektor osobiście ustalił z Harrym taktowną granicę. To spowodowało, że Snape zaczął martwić się podwójnie.

Liczba słów: 150

Właściwie nie było wcale tak źle, jak początkowo zakładał. Co prawda nie mógł już podczas tych lekcji odbierać chłopakowi punktów za pyskowanie, z drugiej właśnie otrzymał oficjalne pozwolenie na rzucanie sarkastycznymi uwagami. W dodatku nędzne riposty w wykonaniu Pottera bywały momentami nawet zabawne.
— Jesteś draniem, tłustowłosym dupkiem, obślizgłym gadem — krzyczał chłopak pomiędzy rzucanymi zaklęciami. Snape dziwił się, że jeszcze nie dostał chrypki.
— Mógłbyś zmienić repertuar, bo zaczynasz mnie nudzić.
Profesor z satysfakcją rejestrował coraz większe wzburzenie Pottera.
— Obleśny nietoperz — wywarczał tamten.
Snape westchnął teatralnie.
— Prawie współczuję Granger.
Przez ułamek sekundy Potter wydawał się zbity z tropu nagłym wspomnieniem przyjaciółki, ale zaraz przyszło zrozumienie i chłopak dostał białej gorączki. Następne zaklęcie rozbiło w pył tarczę Severusa. Pojedynkując się dalej z Potterem, Snape musiał przyznać - pomimo swojej awersji do niego - że bachor nigdy nie miał problemu ze zrozumieniem nawet najbardziej zawiłej obelgi, a to też niestety już o czymś świadczyło.

Ale zawsze może być gorzej

Snape, jeśli chodzi o Pottera, to może być tylko gorzej! XD
50 słów, a ile uciechy! Kiedy Albus nazywa coś "taktowną granicą", warto całkowicie pozbyć się własnych granic, żeby mieć jakiekolwiek szanse nie zwariować!

Kiepski repertuar

O to to, dokładnie o tym mówię: idealnie zbalansowane teksty, akurat tyle potrzeba, by zapiszczeć z uciechy. Jak to było w bajce, "ziarenko miłości kiełkuje na sawannie"? Mój zbzikowany umysł już wyczuwa snarry ;P Snape zaczyna dostrzegać pierwsze pozytywne cechy u Pottera, yay. Szkoda mi Pottera, pozowolono mu gadać co tylko do głowy mu strzeli, a ten dalej atakuje "tłustowłosym"... Na szczęście swój rozum ma, choć działa on sprawnie tylko będąc na najwyższych obrotach.

Bardzo dobre teksty, warto ich wyczekiwać.

Hej! Ależ ja cenię Drabble z tych czasów gdy się siedziało i liczyło każde słowo! To daje jednak inny wymiar, sprawia, że myślisz nad każdym zdaniem, każdym słowem. Opowiedzieć historię w drabblach to nie taka prosta sprawa - tym bardziej lubię, jak się wiążą i tworzą serię <3

Bardzo przyjemnie się to czyta, fajnie, że to odkopałaś

Wirka, dla mnie dobre drabble, to takie, które udało się zmieścić w okrągłej liczbie słów i mojego zdania nie zmienię.

Liczba słów: 50
— Nie chcę — jęknął Harry w poduszkę, kiedy nadeszła pora na udanie się do lochów na znienawidzoną lekcję OPCMu.
— Przynajmniej możesz mu odpyskować, nie to, co na eliksirach. Dupek wgniata cię w ziemię, a ty masz siedzieć cicho — pocieszał przyjaciela Ron.
— Na eliksirach Snape jest prawie kulturalny.
Weasley wyglądał na przerażonego.

Liczba słów: 100
— Jakim cudem potrafisz złapać znicz, skoro nie widzisz lecącego w twoją stronę uroku — szydził Snape, chociaż wiedział, że chłopak nie miał nawet już siły podnieść ręki.
— W jakim wieku zacząłeś mówić? — wysapał Harry.
— Nie, Potter, gaworzenie w jedenastym roku życia, jak to miało miejsce w twoim przypadku, nie jest normalne.
Chłopak prychnął.
— Po prostu chciałem wiedzieć, kiedy twoi rodzice oddali cię do sierocińca.
— Twoje wujostwo do teraz żałuje, że tego nie zrobiło.
Wściekłość dodała Potterowi energii na kolejną wymianę zaklęć. Harry robił ogromne postępy w pojedynkach i całkiem niezłe w sarkazmie, podsumował Snape. Na szczęście w eliksirach wciąż był beznadziejny.

Liczba słów: 100
— W którym słoju ją trzymasz? — zapytał nagle Harry.
Snape zmrużył podejrzliwie oczy.
— Co trzymam, Potter?
— Wyrozumiałość, bo empatia już dawno wylądowała w kociołku.
To było niezłe, pomyślał Snape. Bez chwili wahania odpowiedział:
— W tym tuż za tobą.
Chłopak automatycznie zerknął w tamtą stronę. Snape wykorzystał moment nieuwagi, by rzucić w niego klątwę. Potterowi nie udało się zrobić uniku.
— Radziłbym skupić się bardziej na pojedynku — zaczął go łajać zaraz po odczarowaniu — bo z tak marną koncentracją zamiast mojej wyrozumiałości w słoju znajdzie się twoja nerka lub wątroba.
— I co jeszcze? — sarknął poobijany chłopak. — Może sam mam ją zamarynować?
— Nie będę oponował.

Okej, czas zebrać wszystkie komentarze! Czytam drabble właściwie od razu, jak tylko zauważę je na forum, ale stwierdziłam, że aby nie produkować masy komentarzy, zamieszczę je w jednym poście.

3. Ach ten Dumblek. Jak zwykle ma wyrozumiałość dla Pottera, dzięki czemu chłopak może liczyć na specjalne traktowanie. Teraz nie będzie się uczył OPCMu, ale również tego, jak najskuteczniej obrazić przeciwnika.

4. Akcja rozkręca się w ciekawy sposób. Zawsze zastanawiałam się, jak to by było, gdybyśmy mogli mówić, co chcemy i obrzucać przekleństwami tych, którzy nas doprowadzają do furii. Potter ma na to przyzwolenie przynajmniej podczas tych zajęć xD

5. Och Ron, Ty nic nie wiesz i nic nie rozumiesz! Świetnie dobrany tytuł.

6. Jak Ty to robisz, wydaje się, jakbyś miała nieskończoną kopalnię ciętych ripost, wręcz żywcem wyjętych z kanonu i tak bardzo pasujących do Snape'a xD człowiek ma mega frajdę podczas czytania.

7. Znowu cudownie dobrany tytuł do tekstu. Oho, w tym przypadku Snape potrzebował chwili na zastanowienie. Czy to oznacza, że Potter staje się coraz lepszy?

Bardzo przyjemne, przemyślane i umiejętnie napisane tekściki, konstrukcja pierwsza klasa <3

Naiwnyś

O matko.
Nie wiem co Rona tak dziwi - zna przecież możliwości Harry'ego, chyba nie spodziewa się, że da radę wyjść cało z kłótni ze Snape'em? XD


Konwersacja...

Nie wiem co tu jest lepsze - teksty Severusa czy zdanie zamykające tekst. Tkasz odzywki Snape'a po mistrzowsku, można by to czytać bez końca. Twój Sev jest lepszy niż kanon, nigdy się nie powtarza, jest daleko bardziej kreatywny i wspaniały. Ale ostatnie zdanie jest tak bezlitośnie cudowne i krzepiące... No nie umiem się zdecydować!


Istotna ingrediencja

Aaaaahg. Czyli jednak Snape. Mistrzostwo! Zachwyca mnie taki Mistrz i mogę tylko gratulować tak sprawnie pisanych pojedynków na słowa.

ugh, odkryłam, że na ao3 dodałaś już wszystkie części, ale nope, mam silną wolę, nie poddam sie tak łatwo i będę komentować tu! może nie po każdej części, ale wiedz, że jestem zauroczona tym tekstem.
o, i mam pytanko: jak to jest z tym drabble? zawsze myślałam, że to tekst, który ma równo 100 słów (ewentualnie podwójne drabble), a u ciebie widzę skoki co 50 słów... chyba że to po prostu zależy od woli autora i nie ma sztywnych zasad.
okej, ale tekst nr 5 chwycił moje serducho bezapelacyjnie; nie wiem, jakoś brakuje mi tekstów z tą kumpelską relacją Rona i Harry'ego. i to przerażenoe Rona pod koniec. miód na moje serducho <3
6 i Snape, który cieszy się z nieudolności Pottera z eliksirów i że przynajmniej to pozostaje bez zminan. uwielbiam drabble za te małe, ale cieszace puenty.
nie sądziłam, że ta seria aż tak mnie pochłonie o.O to taki przyjemny poprawiacz humoru ^^

Liczba słów: 100
Podczas jednej z lekcji odwiedził ich dyrektor. Obaj zdawali sobie sprawę, że nie wróżyło to niczego dobrego. Zwłaszcza jeżeli Albus wyglądał na tak zadowolonego z siebie, jak wówczas. Po podwójnej odmowie oferowanych dropsów dyrektor wreszcie przeszedł do sedna. Poinformował, że byłoby wspaniale, gdyby podczas lekcji Snape próbował również bez ostrzeżenia sondować umysł Pottera, ponieważ chłopak musiał się w końcu nauczyć oklumencji. Harry zbladł, a Severus miał ochotę parsknąć śmiechem. Kiedy dyrektor opuścił lochy, Potter posłał Snape’owi spojrzenie, które jednoznacznie świadczyło, iż z rzuceniem Avady raczej nie będzie miał żadnej trudności. Snape naprawdę cieszył się, że to już problem Czarnego Pana.

Liczba słów: 100
Gdyby Severus był bardziej zaznajomiony z mugolskimi ustrojstwami, porównałby oklumencję Pottera do zacinającej się drukarki, która najpierw nie reaguje na wydane polecenia, by nagle wykonać je wszystkie naraz. Tak samo chłopak. Nie był w stanie obronić się przed najlżejszymi atakami legilimencji, żeby za którymś razem załapać i wyrzucić Snape’a z umysłu z siłą swoich wszystkich poprzednich prób razem wziętych. To znów powodowało, że profesor lądował na podłodze z krwawiącym nosem i uczuciem pękającej na pół głowy. Stwierdzić, iż go to irytowało, było wielkim niedopowiedzeniem. Bardziej tylko frustrowała rosnąca z każdym wypadkiem skrucha Pottera. Ponieważ Snape doskonale widział, że była szczera.

Liczba słów: 100
Snape z niezadowoleniem skonstatował, że jego gabinet przestawał być dobrym miejscem na toczenie pojedynków. W ciągu ostatniego miesiąca zaklęcia Pottera zdołałby przebić zabezpieczania trzykrotnie, powodując kolejno: dziurę w ścianie, zmienienie krzesła w stos drzazg i podpalenie biurka, a w tym momencie ochrona padła po raz czwarty. Zdekoncentrowało to Harry’ego na tyle, że nie zauważył kolejnego zaklęcia. W następnej chwili z impetem uderzył w regał, tłukąc przy tym część zawartości. Zamarynowana Octopus vulgaris wypadła z resztek słoja wprost na głowę Pottera.
— Łe, to jest ohydne — stęknął chłopak, podnosząc dwoma palcami dyndającą przed jego nosem mackę. Severus nie zdołał zamaskować swojego rozbawienia.

Liczba słów: 50
Harry spiął się i w niecałe dwa miesiące opanował oklumencję w stopniu wystarczającym. Co więcej kontrolował także siłę potrzebną do wypchnięcia z umysłu intruza. Snape był całkowicie pewien, że gdyby chłopak chciał, po każdym naruszeniu myśli, mógłby powalić swojego profesora na łopatki. Ale nie chciał i to Severusa niepokoiło najbardziej.

Liczba słów: 200
To były ostatnie zajęcia przed wakacjami i – o ile dobrze zrozumiał zamysł dyrektora – ostatnie w ogóle. Co najbardziej zaskakujące, Severus wcale nie cieszył się z tego powodu. Jego humor pogorszył się podczas lekcji, a rzucający mu ukradkowe spojrzenia Potter nie poprawiał sytuacji. Zirytowany tym profesor zakończył wcześniej zajęcia, jednak chłopak nie był skory do wyjścia.
— Profesorze? — Spróbował zwrócić na siebie uwagę.
Snape spiorunował go wzrokiem.
— Po tylu spotkaniach zapomniał pan drogi do wyjścia?
Harry ośmielił się roześmiać.
— Proszę mi uwierzyć, że ta trasa będzie ostatnią rzeczą, jaką zapomnę.
Snape drgnął.
— Nie wątpię.
Potter zagryzł wargę, jakby czując, że popełnił błąd.
— Ale chyba przydałoby mi się jeszcze ją utrwalić — dodał Harry i brzmiał przy tym prawie nieśmiało.
Snape milczał. Do czegokolwiek pił Potter, Severus nie zamierzał mu tego ułatwiać.
Chłopak nerwowo przeczesał włosy.
— Chciałbym podziękować. Za lekcje.
Zanim Snape zdążył wtrącić, że te podziękowania należą się Albusowi, Potter dodał:
— I zapytać, czy prowadziłby pan je w przyszłym roku.
Tego Snape się nie spodziewał, ale nie miał problemu z podjęciem decyzji.
— Także wolałbym, abyś nie zapomniał drogi do wyjścia.
Potter w lot pojął aluzję. Szczerząc się do Snape’a, zawołał:
— Do widzenia! — I już go nie było.
Severus pozwolił sobie na nikły uśmiech.

Ej oszukujesz, to nie jest snarry, to taki bardzo leciutenkie PRE SNARRY <3

Ale ogólnie seria bardzo przyjemna, ciekawa alternatywa w sumie dla miniatury. I udało Ci się jakoś to powiązać, zamknąć w całość, coś co mi z drabblami neva nie wyszło.

Cytat :

porównałby oklumencję Pottera do zacinającej się drukarki, która najpierw nie reaguje na wydane polecenia, by nagle wykonać je wszystkie naraz.

rozwaliło mnie to porównanie, jest przeurocze. Odwykłam od używania mugolskich tekstów w Potterowskim fandomie, zwykle przerabiamy je jednak na okołomagiczne, a może warto się przekonać i trochę zaczerpnąć z mugloznawstwa, bo jak widać warto
Dzięki i weny życzę!
W.

Ile części za jednym zamachem! To aż się prosi o kolejny komentarz. Wiesz, jak przyciągnąć moją uwagę.

8. Hm, Dumbledore wie, jak wywołać w Harry'm najbardziej podłe instynkty i żądzę mordu. Może to sposób na wytrenowanie bezwzględnego żołnierza? xD

9. Czytając to drabble, bardzo się śmiałam z użytego tutaj porównania. Przede wszystkim przez to, że wielokrotnie miałam taką przygodę z drukarką w pracy:D opisałaś to idealnie. Zabawne jest też zestawienie z sobą dwóch słów, takich jak "drukarka" i "Severus". Och, i czyżbym widziała jakieś pierwsze przejawy cieplejszych uczuć?

10. Biedny Severus, a może raczej biedne Skrzaty domowe, jeśli najmie je do sprzątania! I znowu przejaw cieplejszego uczucia, bo "rozbawienie" to jednak co innego niż "drwina" right? Right!

11. Och, zaczyna być intrygująco. I podoba mi się taki uzdolniony Harry. Lubię, kiedy nie jest aż taką ciapą i jednak może pochwalić się jakimiś konkretnymi umiejętnościami.

12. 200 słów! Już mi się podoba. Ogólnie poczułam śmieszne uczucie w żołądku, jak zobaczyłam tytuł, bo sama go niedawno wykorzystałam w jednym tekście;) ale jest taki słodki i idealnie pasujący do romantycznych wątków. Ogólnie zawsze mam mega problem z wymyślaniem tytułów rozdziałów (dlatego robię to rzadko), u Ciebie zawsze brzmią idealnie.

Cytat :

Proszę mi uwierzyć, że ta trasa będzie ostatnią rzeczą, jaką zapomnę.

Ech, a właśnie, że nie!;>

Cytat :

Chciałbym podziękować. Za lekcje.

Awww. Tak, tak, cieplejsze uczucia, w końcu!

Miłe zakończenie, bardzo ciepłe, przyjemne i przemyślane. Ta ilość słów, do której się ograniczasz, aż nie mogę uwierzyć, że tak świetnie Ci wychodzi pisanie tych drabbli. Dobra robota:) To teraz proszę o drugą część na kolejnym roku!

Weny, weny i jeszcze raz weny!

Niespodzianka

Nie wiem, kto byłby tu najbardziej zaskoczony, oszukany Harry, bezsilny Severus czy wiecznie zadowolony z siebie Albus. Chociaż, Snape chyba jednak nie ma powodu do obaw, skoro wydaje się bezgranicznie wierzyć w Pottera i prawość jego zamiarów xD


Więcej nie znaczy lepiej

Bez problemu wyobrażam sobie biednego Severusa, przelatującego przez pół komnaty i siedzącego na podłodze z ogłupiałą miną i rozkwaszonym nosem, nieszcześliwego nie dlatego, że coś go boli albo przez śmieszne uczucie poniżenia i przegranej, ale dlatego, że Potterowi zależy.


Nieznane właściwości

Zamiast kontynuować to miłe dla mnie podkreślanie pogłębiającej się więzi Snape-Potter, fundujesz nam bardzo zabawną scenkę z rozśmieszaniem Severusa i Potterem, który czuje się już na tyle swobodbnie, że nie piszczy jak byle Puchon. Hm. To chyba jednak idealnie pasuje do snarry


Chcieć to móc

Ja wiem, że skoro to seria, to każdy tekst nawiązuje do tego samego, sytuacja się rozwija i tak dalej, ale to jedno drabble jest moim ulubionym. Tak ładnie, zwięźle nakresliłaś ich charaktery! Jak Potter się zaweźmie, to ogarnie dosłownie wszystko. Problem polega na tyjm, czy jego motywy nie zniszczą Severusa. Idealne.


Coś się kończy, coś się zaczyna

Ojej. Słodkie. Nic na siłę, bez nagłego zwrotu akcji i przesadnego ocieplenia w ich relacjach, bez natrętnych dwuznaczności albo, jeszcze gorzej, unikania tematu, bardzo udanie zakończyłaś serię, z dyskretną obietnicą, że wszystko będzie dobrze. Wspaniały sposób na pożegnanie z tą serią, przemyslany i dający nadzieję. Oczywiście żałuję, że nie ma tego więcej, ale kiedy jedna opowieść dobiega końca, zawsze należy wypatrywać kolejnych. Ta podobała mi się niezmiernie, bardzo ci za nią dziękuję.