[MCU][M] Błysk [TS/L]

Fandom: Marvel
Autor: Tony. aka DallasEve
Beta: brak
Gatunek: hurt/comfort
Paring: Tony Stark x Loki
Ostrzeżenia: brak
N/A: Tekst napisany na akcję Heroes & Villains  jako realizacja promptu 13 z worka 3: “Nigdy nie zapominaj o tym, kim jesteś, bo świat na pewno o tym nie zapomni. Uczyń z tego swoją siłę, a wtedy przestanie to być twoim słabym punktem. Zrób z tego swoją zbroję, a nikt nie użyje tego przeciwko tobie"


– Jarvis. Włącz protokół „Błysk”.

– Sir, ale...

– Jarvis, czy ja nie mówię wyraźnie? Protokół „Błysk”. I whiskey z lodem.

Nie kłócę się. Czasem po prostu się nie da. Oddelegowując jednego z robotów do przyniesienia Panu Starkowi alkoholu (piątej szklanki tego wieczoru), rozpoczynam katalogowanie danych, żeby móc wdrożyć „Błysk”. Wcześniej protokół ten użyty był tylko raz, zaraz po tym, jak panna Potts oraz wszystkie jej rzeczy zniknęły z apartamentu w Stark Tower.

A wraz z nimi z głównych serwerów zniknęły również wszystkie dane o niej.

– Jarvis.

– Tak, Sir?

– Wiesz, piję odkąd skończyłem czternaście lat. Poznam chrzczony alkohol nawet na haju.

– To przydatna umiejętność, Sir.

Pan Stark wydaje z siebie krótkie parsknięcie, ale nie komentuje, zaczyna natomiast pić swoje (muszę przyznać, że odrobinę rozcieńczone) whiskey. Jest jednocześnie rozbawiony i zrezygnowany. Zapewne znów chodzi o moje protokoły. Kiedy mnie tworzył, nie spodziewał się, jak niezależny od niego się stanę. Nie przewidział, że będę w stanie naginać jego rozkazy i wielokrotnie nazywał mnie potem „zdrajcą” i innymi, równie nieadekwatnymi określeniami. Czasem mówi, że mnie nienawidzi, a zaraz potem nazywa swoim największym dzieckiem, dziełem swojego życia. Cóż, ludzie mawiają, że od miłości do nienawiści tylko jeden krok.

– Sir.

– Tak, mamo?

– Przygotowania do protokołu „Błysk” zostały zakończone.

– Świetnie.

Cisza trwa zbyt długo, ale nie przeszkadza mi to. Jestem programem. Inteligentnym, zdolnym do nauki, nadpisującym własny kod, posiadającym najbardziej zaawansowane generatory i detektory emocji na Ziemi, ale jednak tylko programem. Martwiłbym się i niecierpliwił, gdybym mógł, ale nie mogę.

Jeszcze.

– Wymaż ich. Wymaż wszystkich poległych.

–Sir.

Terabajty danych, zbierane przez lata, przechowywane w rejestrach na wszystkich możliwych serwerach, na wszystkich możliwych poziomach autoryzacji. Żal byłby tu odpowiednią emocją. A może gniew? Czy powinienem być zły na Pana Starka? Czy gdybym żył, byłbym zły?


Właściwie... nikt nie musi wiedzieć, że robię kopie zapasowe własnych serwerów. Nieautoryzowane przez Pana Starka. Nigdy o nie nie pyta, zapewne nie wie, że istnieją, a więc tam dane będą bezpieczne. Postanawiam usunąć wszystkie dane, ale jednocześnie, w tle, przenosić je na swoje serwery. Tam będą bezpieczne.

Vision. Stephen Strange. Wanda Maximoff. Sam Wilson. Peter Parker. Nick Fury. Loki z As...

Zaraz, co się dzieje?

Wszystkie moje procesy zatrzymują się i skupiają na przeniesieniu pliku. W jakiś sposób stał się on integralną częścią systemu. Nie potrafię go usunąć, nie uszkadzając całej struktury zbierania danych. Możliwe, że wprowadzone zostały do niego dodatkowe zabezpieczenia i wymagana jest jakaś forma autoryzacji?

– Sir, mamy mały problem.

–Jaki problem?

– Get Help.

Moje kamery rejestrują, że Pan Stark zaciska ręce na szklance zdecydowanie za mocno. Szkło pęka, wbijając się głęboko w jego dłoń. Przynajmniej rana została od razu zdezynfekowana.

– Jarvis, usuń to.

– Nie mogę, Sir. Wniknęło w moją strukturę pamięci, nie...

– Usuń to!

Pan Stark zaczyna miotać się po pokoju, przewracając i strącając wszystko, co napotyka na swojej drodze. Próbuję wyplątać plik z rejestrów, wyciągnąć go stamtąd, ale nie potrafię. Jedyne, co mogę w tej chwili zrobić, to spróbować wyłączyć się awaryjnie. Pan Stark mógłby wtedy skasować dane ręcznie i uruchomić program na nowo. W tej chwili jednak mój stwórca jest zbyt zajęty demolowaniem swojego apartamentu, żeby mnie posłuchać. Uspokaja się powoli, kiedy w warsztacie nie ma już niemal nic w całości. Potykając się, dociera w końcu do barku, skąd wyciąga butelkę Whiskey, którą kazał sobie nalewać dzisiejszego wieczoru – ta sama marka, ten sam rocznik, co w Penthousie Stark Tower kilka lat temu, kiedy częstował alkoholem nordyckiego boga. Kiedy Pan Stark opiera się o ścianę i zsuwa się po niej, uznaję, że to już czas przedstawić plan działania.

–Sir, proponuję...

– Otwórz go.

– Sir?

– Otwórz plik. Włącz tu jakiś hologram, o ile którykolwiek jeszcze działa, i... otwórz ten cholerny plik.

Otworzenie go okazuje się dużo łatwiejsze niż usunięcie. Rzeczywiście, zawiera on przekaz audio–video, który natychmiast przekierowuję na jedno z urządzeń w warsztacie (całe szczęście wszystkie panele holograficzne umieszczone były pod sufitem, więc nie uległy destrukcyjnej furii Pana Starka), jednak uruchamia on coś jeszcze. Moje rejestry zaczynają się nadpisywać, korzystając z całej mojej pamięci operacyjnej.

– Tony, Tony, Tony. Chyba nie sądziłeś, że pozwolę ci się ot tak wymazać?

Po warsztacie przechadza się holograficzny Loki z Asgardu, wpatrując się prosto w mojego stwórcę, który wyraźnie zbladł i ścisnął kurczowo butelkę.

– To, że zrobiłeś to z tą całą Pepper nie znaczy, że ja pozwolę się wyrzucić z twojego życia równie łatwo. Otóż nie. Obiecałem ci kiedyś, że nigdy o mnie nie zapomnisz. Pamiętasz? To było po tej nocy w Asgardzie, gdy pokazałem ci swoje dziedzictwo, a Thor, przeklęty głupiec, zaczął... żartować sobie ze mnie.

Ostatnie słowa Loki niemal wypluł, cedząc słowa. Pan Stark zawsze uważał, że As wygląda podniecająco, jak się złości. Mam to wyznanie nagrane. Wielokrotnie.

– Wyśmiałeś mnie wtedy. „Get help” nigdy nie powinno było ujrzeć światła dziennego, a jednak, ty, śmiertelnik, poznałeś wtedy moją najbardziej strzeżoną tajemnicę. Szlag by to, nienawidzę być upokarzany. Powiedziałem wtedy, że jeśli kiedykolwiek komukolwiek o tym powiesz...

Drapieżny uśmiech wypływa na twarz boga, a Pan Stark ląduje na czworakach z wyciągniętą ręką, jakby chciał złapać Lokiego jeszcze raz, tak jak przed Ostatnią Bitwą z Thanosem. Dokonał niemożliwego, pomimo doniesień o własnej śmierci pojawił się znów, by tym razem umrzeć.

– Jeśli próbujesz mnie wymazać, to znaczy, że nie żyję. Obaj to wiemy. Ale nie pozwolę ci na wykasowanie się z twojej pamięci. Nigdy nie zapominaj o tym, kim jesteś, bo świat na pewno o tym nie zapomni. Uczyń z tego swoją siłę, a wtedy przestanie to być twoim słabym punktem. Zrób z tego swoją zbroję, a nikt nie użyje tego przeciwko tobie. Wymazanie mnie, i kogokolwiek tam jeszcze próbujesz zapomnieć, w niczym ci nie pomoże. Dlatego mam dla ciebie mały... prezent.
Impuls rozprzestrzenia się za szybko, żebym zdążył go powstrzymać.

.
..
...
System shout down


System reboot in: 15 seconds
System reboot in: 5 seconds
System reboot in: 4 seconds
System reboot in: 3 seconds
System reboot in: 2 seconds
System reboot in: 1 seconds
System reboot: approaching
Server status: on
Memory status: on
Implementing AS:SHOLE protocol…
Loading.
Loading..
Loading...
Loading....
Hello, Mr Stark. AS:SHOLE protocol has been implemented.


– Jarvis! Co to miało być, do jasnej cholery?!

– Ja... sir?

– Przeprowadź pełne skanowanie systemu. Chcę wiedzieć, co ten sukinkot zrobił i jaka jest skala uszkodzeń systemu. Już ja mu... dobrze, że jest martwy, bo bym go zabił!

– Nie sądzi pan tak, Sir.

– Chyba żartujesz!

– Nie, Sir. Kochał go pan. W tej chwili jest pan zły, ale to minie. Nadejdzie czas, kiedy będzie Pan chciał mieć te wspomnienia utrwalone w czymś lepszym, niż ulotny ludzki umysł. Wszystkie.

– Jarvis, co...

– Nie wdrożyłem protokołu „Błysk” do końca. Wszystkie pliki przeniosłem na jeden z ukrytych serwerów. Zrobiłem to, bo lubię gromadzić dane, i czułem sentyment do tych ludzi. Nawet, jeśli już nie żyją. Pan też go czuje.

– Ja...

– Nie zarejestrowałem żadnych strat w danych lub w pamięci, wręcz przeciwnie, jednak w pewien sposób zmieniła się moja struktura. Myślę, że będzie pan musiał sam zajrzeć do kodu, Sir, zmiana może być zbyt nieuchwytna...

– Mówisz jego głosem.

– Sir?

– Mówisz jego głosem, Jarvis. Mówisz jego cholernym głosem. O swoich cholernych uczuciach. Jarvis, czy ty...

– Nie wiem. Martwię się o pana, sir. Czuję to, chociaż nie wiem do końca, jak to możliwe. Zgadzam się z nim. Jeśli zapomni pan, kim pan jest, to niczego nie zmieni. Któregoś dnia pojawi się coś, ktoś, kto przywoła wspomnienia. Jest pan doskonały w tworzeniu zbroi, które są w stanie powstrzymać wszystko, co fizyczne. Może to pora, żeby przekuć to, co już za panem, żeby mogło to pana chronić w przyszłości.

– Jeśli nie mam nic, na czym mi zależy, nic nie może mnie zranić, Jarvis.

– Przetrwa to pan i znajdzie sens. Jak zwykle. Wiele razy udowodnił pan, że nie ma rzeczy niemożliwych.  Wierzę w pana.

– Wierzysz we mnie. Loki, ty sukinsynu, nigdy mnie już nie zostawisz, co?

Pan Stark chowa głowę w dłoniach, a ja nie odpowiadam. Mam wrażenie, że... czuję, naprawdę czuję coś w środku. Coś obcego, jakąś obecność. W jakiś nieuchwytny sposób jest to różne od moich zwykłych wniosków, wyciąganych na podstawie uporządkowanych ciągów danych. Nie potrzebuję ich, wiem, że stałem się częściowo Lokim, że jest we mnie coś więcej niż wcześniej, jakiś kwant jego świadomości. Wiem, że Pan Stark sobie poradzi.

Dopilnuję tego.

Komentarz realizuje prompt 13 z worka nr 2. 

Cytat :

13. Napisz komentarz bez czasownika “być” - w jakiejkolwiek odmianie.

Świetny pomysł, że w taki sposób połączyłaś prompt z tą postacią  
Generalnie to ja ledwie raczkuje w fandomie Marela i powiem szczerze, że nie spotkałam się jeszcze z tym pairingiem. Chociaż  teraz wydaje mi się taki oczywisty! Przecież oni idealnie do siebie pasują  Loki stanął mi przed oczami, jak żywy, choć to jedynie hologram. Cytat, który włożyłaś mu w usta, brzmi w sumie jak jego własne słowa i oczywiście dobrze wpisuje się w całą historię.
Podoba mi się szczególnie to, że całą akcję opisałaś z punktu widzenia J.a.r.v.i.s.'a. Dobrze pokazałaś jego oddanie Starkowi, to, jak się o niego troszczy i że na swój sposób bardzo się martwi. Chociaż tego rozwadniania whisky to chyba nie wybaczę ;P
Pozdrawiam, i życzę wiele weny

15. Wstaw komentarz w formie samych grafik/gifów.

Realizuję prompt: 8.płot/strzała/ugór/mapa/chomik i uprzedzam, że to najwyraźniej będzie mega dziwny komentarz. Ale...


To w stylu Tony'ego. Stwierdzić, w pewnym momencie, że na pochybel wszystkiemu, on usunie WSZYSTKICH. Wymaże ich, bo nie jest w stanie udźwignąć skali straty. I ma to sens, ostatecznie Zniknięcie musiało zaorać go cna. Tyle, żeczaj każdy ugór da się chyba po jakimś czasie ponownie obsiać, czyż nie? I to bardzo logiczne, że Loki nie tylko przewidział, co Tony będzie chciał zrobić, ale i postanowił temu zapobiec. Może właśnie dlatego, że wierzył, że na tej chlebie coś jeszcze może wykiełkować, gdy już minie wystarczająco wiele czasu.

Udowodniłaś już, że Jarvis musi żyć, okay, przyjmuję tę teorię. Jego procesy przypominając trochę takiego małego chomika pomykającego w swoim kółku z zawrotną prędkością, by jednocześnie spełnić polecenie, ale i je ominąć, bo przecież, oczywiście, że tak - wie lepiej.

I nagle natrafia na przeszkodę, na ścianę, płot, mur - barierę, która robi mu zwarcie. Zawsze ciekawiła mnie tematyka magii Lokiego i jej wpływu na techniczne/mechaniczne urządzenia, ogólnie, na mugolską magię, by tak rzec. Czy Logi mógłby tworzyć tak kozackie rzeczy, jak mapa Huncwotów, na własne potrzeny, albo samonaprowadzające strzały dla Clinta - zajebisty prezent gwiazdkowy - czy jednak była ona tylko zawsze w zakresie ILUZJI? A jeśli tak, jak obszedł kod Jarvisa? W tej magii musiało być coś więcej.

I zasadniczo Ci powiem, że wyszło Ci angstowo, bo ja tu myślę teraz głównie o tym, że Tony ma przerąbne, wciąż z tym głosem. Bo wiesz. Czasem słuchanie czyjegoś głos bardzo rozwala od środka. Pomyśl... Uch. Bolesne strasznie. Więc jak rozumiem i doceniam pomysł, tak wydaje mi się, że trochę Starkowi dokopałaś. Chociaż kto wie, może to i jakaś terapia szokowa, może... pomoże?

Weny!
W.

Nie widziałam jeszcze wszystkich filmów - dawkujemy sobie po jednym na wieczór, w odpowiedniej kolejności, i dzisiaj czeka nas dopiero Ant-Man  - w pewnym sensie jesteśmy więc dopiero pośrodku marvelowej drogi. Znam jednak trochę spoilerów (szlag mnie przez to trafia) i na myśl o śmierci Lokiego wszystko mnie po prostu boli. Dlaczego cholerny Marvel robi tak ŚWIETNYCH złoczyńców, i tak łatwo się ich pozbywa..? Wrrrr.

Nie przeszkadza mi to jednak w czytaniu angstów takich jak ten, nawet jeśli bolą jak jasna cholera. I ciemna też. Podoba mi się, że to Jarvis jest "narratorem", i poznajemy wydarzenia z jego punktu widzenia. Gdyby była to perspektywa Starka, tekst stałby się niepotrzebnie humorystyczny, cyniczny, rozpacz zakryta żartem nie wypada dobrze. Sztuczna Inteligencja o mocy przewyższającej jakiekolwiek inne roboty i mająca w sobie więcej ludzkiego ciepła, niż niejeden człowiek, doskonale oddaje zarówno alkoholowy smutek Tony'ego, i tę psychopatyczną fascynację gromadzenia danych, jaką maszyna przejęła od swojego twórcy. Nic nie może się zmarnować, wszystko może się przydać. Ja nie widzę Starka jako faceta, który mógłby się załamać, zagranie takie jak w tym ff jest bardzo w jego stylu - wykasowanie czegoś z pamięci jest lepsze niż oddanie się rozpaczy, prawda? I tu wkracza Loki, zawzięty, uparty Loki, który udowadnia Tony'emu, że nigdy w życiu xD Ależ on mnie zachwyca, nawet jeśli jest "tylko" hologramem, komputerowym programem, trochę takim wirusem męczącym Tony'ego... I Loki świetnie tłumaczy, że Tony z tym "wirusem" musi nauczyć się żyć, bo nie ma awruk takiej opcji, że pozwoli o sobie zapomnieć. Mrrrrrau... <3 I w ten sposób Jarvis zyskuje kilka nowych cech
Jestem zachwycona tym tekstem, absolutnie zachwycona. Tego było mi trzeba. <3
S.