[HP][T][M] Gotowy do naprawy [HP/DM]

Słowem wstępu:
Miniatura jest długa, tak wstawię ją w częściach.

Oryginał był pisany w czasie teraźniejszym i tak też został przetłumaczony. Dzięki temu można się bardziej wczuć w bohaterów i czytelnikowi towarzyszy uczucie, że „to się dzieje teraz".

Tradycyjne * w miejscu przypisów zastąpiłam (1) i odpowiednio dalej. Nie mam nic przeciwko gwiazdkom, ale jak już muszę robić tak ósmy przypis, to wysiadam nerwowo – przyznam, że nagromadzenie tylu gwiazdek w jednym miejscu bardzo kłuje mnie w oczy. Mam nadzieję, że wybaczycie mi taką zmianę. Przypisy są bardzo drobiazgowe, bo – jak się sami przekonacie – diabeł tkwi w szczegółach!

Wydaje mi się, że tekst przypadnie do gustu – i tutaj ukłon z mojej strony do osób interesujących się szeroko pojętą florystyką. Przyznam, że nieźle się przy tym ubawiłam.

Dziękuję za cierpliwość i zapraszam

---

Nie każdego dnia Harry Potter włóczy się po mugolskiej części Londynu z zepsutym gramofonem w rękach. W rzeczywistości, dzisiaj po raz pierwszy musi radzić sobie z tą sytuacją i ma szczerą nadzieję, że już nigdy więcej nie będzie musiał stawiać temu czoła. Aportował się tak blisko sklepu, jak tylko mógł ale i tak przemykający przez ulicę tłum stanowił pewnego rodzaju utrudnienie. Co więcej, dzisiaj nie był słoneczny dzień. Następnym razem gdy Ron zepsuje swój sprzęt, będzie musiał sam go sobie naprawiać.

Harry rzuca kolejne zirytowane spojrzenie ciemniejącemu niebu, marszcząc nos, gdy kropla deszczu spadła mu na ramię. Nie był do końca pewien czy zaklęcie suszące uratuje mugolskie urządzenie od namoknięcia i ma tylko nadzieję, że nie będzie musiał się tego dowiadywać.
Warsztat oświetlony jest fluoroscencyjnymi światełkami i pachnie jak każdy inny garaż. Na ścianach pozawieszane są stare telewizory a pod nimi poustawiane przedpotopowe lodówki i chłodziarki. Arthur Weasley pokochałby go z miejsca, mogąc zachwycać się tymi wszystkimi dziwnymi, brudnymi częściami lekko przestarzałych maszyn. Nad popękanym blatem z linoleum widnieje jaskrawoczerwony, trochę rozdrobniony napis "Naprawy Grega". Harry kładzie gramofon na blacie i pstryka mały dzwonek.
– Idę! – Odzywa się głos z zaplecza. Harry czekając przygląda się rzędowi wyblakłych obrazów, zawieszonych na tylnej ścianie warsztatu. Wszystkie zwijają się na brzegach i wyglądają na przestarzałe. Były to na pewno zdjęcia z początków sklepu, z fantazyjnymi lodówkami i ludźmi uśmiechającymi się szeroko. Z tyłu dobiega odgłos melodii, której brunet nie rozpoznaje a na zewnątrz słychać już grzmoty. Przeczesuje włosy, czując się jak wypluty cukierek.
Zdążył już przyjrzeć się dokładnie rysunkom na blacie (uśmiechniętej buźce, rekinowi i czemuś wyglądającemu jak penis), kiedy do jego uszu dobiega dźwięk przesuwanej zasłony i cichy, zduszony odgłos wydany zdecydowanie przez człowieka. Podnosi wzrok i musi się z wrażenia złapać blatu – przed nim stoi mężczyzna, będący dla niego już tylko znajomą personą.
– Ty! – krzyczy niemal oskarżycielsko Harry, mrugając szybko z powodu migających zbyt jasno światełek. – Co tutaj robisz? – Imię sprzedawcy wwiercało mu się w głowie, jednocześnie obce i znajome zarazem. Wiązało się z nim wiele wspomnień, pełnych irytacji, gniewu i przytłaczającego, dziwacznego przywiązania, z którego nie zdołał się jeszcze otrząsnąć.
Malfoy, blady i pająkowaty jak zawsze, wpatruje się w niego, także mrugając i wyglądając na niemal obrażonego jego obecnością.
– To twój odtwarzacz? – pyta w końcu logicznie czarodziej, robiąc kilka kroków naprzód i opierając finalnie ręce na blacie lady. Nawet to jedno pytanie sprawia, że puls Harry'emu zdecydowanie przyspiesza i czuje, że nie jest w stanie wypowiedzieć żadnego słowa, mając wrażenie ust pełnych wody i pustki w głowie. Malfoy nie powinien być tutaj, w środku mugolskiego Londynu, nie powinien gapić się na niego jakby już pogodził się z jego irytującą obecnością.
– Rona – odpowiada w końcu, wciąż mając wrażenie halucynacji lub dziwacznego snu, z którego obudzi się zlany potem. Ten sen jest mniej straszny niż te, co miewa zwykle, aczkolwiek odkrył w tym nowy rodzaj psychozy.
– Weasley zawsze się interesował mugolską technologią – mówi powoli Malfoy, przesuwając dłońmi po gramofonie. Bluzę ma nieco niedopasowaną – białą i z podwiniętymi niedbale rękawami – sprawiającą, że Harry czuł jakiś dziwny ucisk w klatce piersiowej. Mugolskie ubranie wyglądało dziwnie na Malfoyu ale w oka mgnieniu Harry myśli, że w dobrym znaczeniu tego słowa.
– Tak – odpowiada, czując że nie jest to jego najlepszy dzień na bardziej rozbudowaną konwersację. Nie widział Malfoya od lat i stwierdza z łatwością, że mężczyzna nie wygląda jakoś szczególnie inaczej – może jedynie na trochę mniej wykończonego i starszego. Spogląda w dół, na przedramię sprzedawcy, starając się nie skrzywić widząc wyblakły Mroczny Znak i jednocześnie mając świadomość, że Malfoy obserwuje każdy jego najmniejszy ruch.
– Co z nim nie tak? – pyta Malfoy, koncentrując się teraz bardziej na maszynie niż na Harrym.
– Zbyt wolno się kręci – odpowiada, zauważając że czarodziej jest o wiele spokojniejszy niż w jego wspomnieniach. Nadal roztacza wokół siebie królewską aurę, która jednak teraz zdawała się nieco rozpływać w powietrzu. Niemal życzy sobie powrotu jej intensywności, takiej jak w jego wspomnieniach.
– To najprawdopodobniej stary pasek. Zbyt się rozciągnął – stwierdza fachowo Malfoy.
Za każdym razem, gdy mężczyzna otwiera usta, Harry odnosi wrażenie, że wyraźnie chce pokazać, że mu nie zależy i nie chce mieć z nim nic wspólnego. Wie, że wiele lat temu nie miałby najmniejszego problemu, by powiedzieć te słowa głośno i że zawierałyby one w sobie sarkazm w guście "jak mógłbyś o tym nie wiedzieć". Wiele lat temu Malfoy nie postawiłby jednak nawet stopy w mugolskim warsztacie. Jak widać, wszystko się zmienia.
– Możesz to naprawić? – pyta Harry, nie mając nawet pojęcia co to właściwie za pasek.
Malfoy kiwa głową, opierając się o ladę i przyglądając gramofonowi. Harry czuje przypływ starej irytacji z powodu tego, że mężczyzna nie patrzy na niego gniewnie, nie drażni się z nim i nie jest nędznym gównem. Zrezygnował z tej gry i przez to Harry nie wie jak ma się zachować.
– Tak, mogę to zrobić nawet teraz.
– Super – odpowiada, opierając się wszelkim chęcią przypuszczenia na niego ataku. Jeśli Malfoy potrafi się zachować cywilizowanie, to on też. – Ile jestem winien? – pyta, patrząc na deszcz i myśli jak mocno się rozpadało od momentu, w którym wszedł do tego sklepu.
– Około czterdzieści funtów, włączając w to koszt paska – mówi Malfoy. – Możesz wrócić tu za dwadzieścia minut, tyle to najwyżej zajmie.
Harry jest niemal pewien, że Malfoy nie chce, by został w środku. Nie chce jednak mieć do czynienia z tym deszczem.
– Mogę poczekać tutaj?
Malfoy wzrusza ramionami i podlicza mu rachunek. Głośny dźwięk wydany przez kasę brzmi nienaturalnie w tak cichym otoczeniu. Harry zauważa, że mężczyzna czuje się tu jak w domu. Wciąż jest oszołomiony tą sytuacją. Pamięta jak przeglądał gazety w poszukiwaniu wiadomości o następstwach procesu jego ojca, który został zesłany do Azkabanu. Pamięta zdjęcie z pierwszej rozprawy sądowej, podczas której dostrzegł jego cofające się w głąb czaszki oczy a potem jak czyta plotki o tym, że całował się z chłopcami a jego włosy są zdecydowanie za długie. Malfoy zniknął kilka miesięcy później i Harry wiedział, że szukanie go przepełniłoby czarę. Jego obsesja (tak, teraz potrafi już nazwać te uczucia) nigdy nie zaszła aż tak daleko.
– Tam jest krzesło. Rozbiorę to z tyłu – mówi Malfoy miękkim głosem. Jego rysy twarzy nie są kpiące i Harry czuje się przez to wytrącony z równowagi.
Ma ochotę zapytać czy może pochodzić i pooglądać sobie rzeczy ale zamiast tego podchodzi do fotela i siada na nim. Na oparciu jest łata, zaklejona taśmą izolacyjną ale nie przeszkadza mu to. W międzyczasie, Malfoy bierze gramofon i zanosi go na zaplecze.
Harry ma wiele pytań, tych ważnych i tych kompletnie nieistotnych.
Przez chwilę rozważa wysłanie smsa do Hermiony ale teraz przyjaciółka jest w pracy i wysłanie jej wiadomości sprawi, że ta sytuacja nabierze jeszcze większej realności. Harry Potter siedzi sobie właśnie w mugolskim warsztacie a Draco Malfoy stoi za ladą i nie zaskakuje go tak bardzo, jak powinien. Myśli też, że może właśnie na to czekał przez te trzy ostatnie lata.
Po piętnastu minutach, wciąż patrzy w szybę, przyglądając się kroplom deszczu zalewającym chodnik i tworzącym kałuże. W pewnym momencie słyszy chrząknięcie, przez co czuje, że nadszedł już czas.
– Powinien być naprawiony – mówi Malfoy, wciąż wyglądając nieswojo za ladą. – Włożyłem go do plastikowej torby, żeby ci nie zamókł.
– Super – odpowiada Harry, podnosząc się i uśmiechając. – Miło było cię znowu zobaczyć. – mówiąc to ma świadomość jak głupio to zabrzmiało ale stara się być miły z powodów, których do końca nie jest pewien.
– Och – mówi Malfoy, ręką mierzwiąc włosy. – Tak.
Harry czuje jak niewypowiedziane pytania zaczynają mu stawać kulą w gardle. Nie było na świecie odpowiednich słów, by wyrazić żal jaki obecnie odczuwał. Nie ma sposobu, by zapytać "czy nie czujesz, że jesteśmy ze sobą jakoś połączeni, jakbyśmy byli dwoma punktami po różnych stronach tej samej linii?" lub "czy wyglądałoby to inaczej, gdybyś nie był takim zapatrzonym w siebie idiotą?" lub "może mógłbym wziąć cię chociaż za twoją pieprzoną rękę?".
– Dzięki za naprawienie tego – mówi w zamian, podnosząc gramofon i układając go sobie odpowiednio na klatce piersiowej.
– Taką mam pracę – odpowiada Malfoy. Harry ma wrażenie, że dostrzega w jego słowach cień rezygnacji.
– Tak czy inaczej, dziękuję – stwierdza, wiedząc że nie ma już żadnego usprawiedliwienia, by wciąż tu sterczeć, więc wychodzi, kompletnie nie przejmując się deszczem kapiącym mu na włosy.
Gdy odnosi odtwarzacz do Rona, nie wspomina nic o Draco.

---

Harry bardzo się stara zostawić za sobą mugolski warsztat, odwiedza dzieciaki w Świętym Mungu i prowadzi seminaria dotyczące Obrony przed Czarną Magią, szukając niefluoroscencyjnego spokoju i nie odnajdując go. Run puszcza Bowiego i The Rolling Stones na swoim gramofonie i we trójkę piją tanie wino, rozmawiając o awansie Hermiony.
– Mówię ci stary, pewnego dnia ona zostanie Ministrem Magii – stwierdza Ron poważnie, podczas gdy Hermiona macha trzymanym w dłoni czasopismem.
– Nie obchodzi mnie bycie Ministrem, więcej mogę zrobić w branży Relacji Mugolskich. – odpowiada kobieta bawiąc się kieliszkiem i marszcząc brwi, gdy Ron kładzie jedną stopę na stoliku.
Harry myślami znowu wraca do mugolskiego warsztatu i do Malfoya stojącego cicho za ladą. Prawie chce o tym powiedzieć głośno ale nie zauważa, że nie jest w stanie przez te dziwne, kłębiące się w nim uczucia.
– Tak mówią wszyscy przyszli Ministrowie – sprzeciwia się Ron i Harry unosi swój kieliszek w geście zgody. Hermiona miażdży wzrokiem ich obu a na jej policzkach pojawia się rumieniec.
– Mówi to najlepszy Auror, jakiego znam. Zobaczysz, sam za kilka lat będziesz Szefem Departamentu – drażni się Hermiona a Harry ponownie unosi swój kieliszek w geście toastu, mimo że jego własne niepowodzenie jako Aurora sprawia, że jego klatka piersiowa napina się nerwowo. Nigdy nie podobała mu się tamta praca, czuł się zdenerwowany i zagubiony, co potęgowały dodatkowo koszmary. Co gorsza, wszyscy oczekiwali od niego, że dalej będzie bohaterem i będzie ich bronił… Szybko odsuwa więc od siebie te nieprzyjemne myśli.
Harry czuje, że powinien się więcej napić lub znaleźć się w większym towarzystwie, żeby jego przyjaciele nie zauważyli, że nie zawsze reaguje tak jak powinien.
– Mama wczoraj zaczęła dziergać świąteczne swetry – zaczyna Ron a Harry jest mu bardzo wdzięczny, że w końcu rozmawiają na temat, który sprawia, że uśmiech sam mu się pcha na usta i nie czuje się jak ostatni oszust.
– Mam nadzieję na niebieski w tym roku, chociaż ten fioletowy z zeszłego też był naprawdę fantastyczny – mówi z czułością, myśląc o tym przyjemnie drażniącym sweterku. To była najcieplejsza rzecz w jego garderobie.
– Ona przebija samą siebie – stwierdza Hermiona. – Mam wrażenie, że każdego roku robi na drutach dla kolejnych trzech osób.
– Teraz robi jeden dodatkowy dla nowej dziewczyny Ginny. Umawiają się już z trzy miesiące, o ile się nie mylę – szydzi Ron. – Ty nie dostałaś swojego dopóki się nie zaręczyliśmy!
– Jestem pewna, że umawiają się już około roku – poprawia go Hermiona. – Ta biedna dziewczyna nie ma rodziców i to cudowne ze strony Molly, że robi dla niej coś tak miłego.
Ron robi charakterystyczną, zarozumiałą minę ale nie naciska bardziej. Harry zaś próbuje wyglądać na empatycznego, gdy przyjaciółka idzie po kolejne wino.
Rozmawiają jeszcze przez dłuższą chwilę, po czym zbiera się i wychodzi całując Rona i Hermionę w policzek. Bierze taksówkę, żeby się nie trudzić i podczas jazdy ogląda mijany krajobraz. W jego głowie zaś rodzi się plan. Nie było jeszcze tak późno ale jego spotkania z przyjaciółmi już nie są takie głośne jak kiedyś. Przez chwilę w głowie pojawia mu się myśl, że się starzeją a mimo to wciąż nie ma lepszego pomysłu na samego siebie i swoją przyszłość. Nieco go to niepokoi.
Żadne z tych uczuć nie było dla niego jednak nowe.

---

Rozmyśla nad Malfoyem jeszcze przez cały tydzień – kiedy robi pranie, gdy je trzecią z rzędu pizzę w nocy a nawet, gdy uczy tutejsze dzieci zaklęcia Expelliarmus.
W piątkowe popołudnie, znajduje się w sklepie z używanymi rzeczami, kupując stare, zepsute radio. Chce udawać, że nie jest to świadomy wybór ale wie, że robi to z pewnego powodu. Nie kieruje się od razu do znajomego warsztatu, czeka z tym aż do sobotniego poranka.
Ulice tętnią życiem.
Przy ladzie stoi tęga kobieta i Harry czuje, że jednak wyśnił sobie całe to poprzednie spotkanie. Z perspektywy czasu, wydaje mu się to wcale niegłupie – Malfoy zachowywał się przecież bardzo swobodnie w świecie mugoli. Gdzieś wewnątrz siebie jednak wie, że nie była to halucynacja.
Kobieta – Belinda, sugerując się tabliczką na ladzie – obsługuje innego klienta, gdy wchodzi do środka. Podnosi głowę i zauważa go w momencie, gdy robi pierwszy krok, więc już nie ma wyboru i musi do niej podejść.
Czeka więc cierpliwie w kolejce, przyglądając się znajomym już ścianom i podartemu fotelowi, na którym ostatnio siedział i obserwował deszcz.
– Co mogę zrobić dla ciebie, kochanie? – pyta Belinda, przyglądając się wyczekująco radiu w jego rękach.
Harry czuje zdenerwowanie, zaciskające się na jego żołądku. Jeśli zapyta o Malfoya, nie będzie mógł później udawać, że ich spotkanie będzie całkowicie przypadkowe ale może za to przekona się, czy aby na pewno było prawdziwe.
Obie opcje są paskudne.
– Czy wie pani może czy Ma... – przerywa, biorąc gwałtowny oddech. – Draco? Czy Draco dzisiaj pracuje?
Kobieta rzuca mu dłuższe spojrzenie a on czuje się, jakby próbowała go prześwietlić. Nie wie nawet co tak naprawdę ukrywa.
– Będzie za około godzinkę, zwykle pracuje z rana. Jesteś jego przyjacielem?
Harry blednie.
– Znamy się ze szkoły.
Kobieta uśmiecha się szeroko i podekscytowana kładzie ręce na blacie.
– Przyjaciel ze szkoły! Cudnie! Draco jest tak tajemniczy i jeszcze nie udało mi się go zmusić, by powiedział coś o sobie.
– Tak, brzmi jak on – odpowiada Harry, chociaż tak naprawdę wcale nie czuje się pewnie.
– A co z radiem? – pyta Belinda, wskazując na nie dłonią.
– Och, tak – mówi Harry, kładąc je na ladę i popychając lekko w jej stronę. – Nie gra.
Nie może stwierdzić czy Belinda wie, że to jedynie wymówka czy po prostu sam zachowuje się już paranoicznie.
– Przyjrzę mu się – mówi uprzejmie, na co kiwa głową.
– Prawdopodobnie wrócę po nie za kilka godzin – odpowiada Harry, tupiąc stopą w brudną podłogę i starając się nie wyglądać tak idiotycznie, jak mu się wydaje, że wygląda.
– W porządku – Belinda idzie na zaplecze, a on wycofuje się, czując się zdenerwowanym. Nie jest do końca pewien czego tutaj dokładnie szuka. To i tak jest lepsze niż jego dotychczasowe życie.
Pogoda jest dość posępna – słońce chowa się za chmurami, więc ukrywa się w kawiarni, zamawiając latte i próbując odpędzić od siebie poczucia pływania we wzburzonym morzu. To niepokojące uczucie sprawia, że jest roztrzęsiony. Na serwetce rysuje serca, gwiazdy i planety, żeby zebrać myśli.
W międzyczasie odpowiada na maile, które znajdują się w jego skrzynce odbiorczej. Na pytanie Luny czy zje z nią kolację, odpowiada z entuzjazmem. Hermiona pisze mu, że Ron nauczył się składać papierowe żurawie i teraz zostawia je dosłownie wszędzie.
W środku czuje jednak płonącą zadrę imieniem Draco, rozdrapującą stare rany i rozbudzającą silniejsze uczucia.
W końcu kieruje się z powrotem ku warsztatowi, kupując po drodze jagodziankę. Czekał już wystarczająco długo, żeby upewnić się, że wcale nie będzie to wyglądało podejrzanie. Po drodze martwi się, że Malfoya tam nie będzie, radio będzie zwyczajnie działać a on straci powód do wizyt.
Na szczęście, jego obawy okazują się bezpodstawne – zauważa go przy ladzie, kiedy tylko otwiera drzwi. Pozostaje w progu przez chwilę, obserwując jak mężczyzna odgarnia włosy z twarzy i podciąga rękawy czarnej bluzy aż pod łokcie. Malfoy zawsze dziwnie się poruszał (pamiętał to jeszcze ze szkoły) – coś pomiędzy wdziękiem a złowieszczą aurą. Nadal tak się zachowuje lecz otaczająca go cisza potęguje wrażenie złowrogości.
Czarodziej podnosi wzrok i Harry żałuje, że nie może zrobić niczego poza kiwnięciem mu głową. Sklep jest pusty i czuje przypływ odwagi, więc podchodzi i pyta o zostawione radio. Przypomina mu to o toczonych w przeszłości bitwach.
Malfoy sięga pod ladę i wyciąga urządzenie.
– Belinda powiedziała, że radio jest sprawne i po prostu nie miało baterii.
– Och – odpowiada Harry, bacznie obserwowany przez Malfoya. Z łatwością domyśla się, że ten dziwny błysk w jego stalowych oczach to wesołość, chociaż równie dobrze może to sobie wyobrażać.
– Czy nie byłeś przypadkowo wychowany przez mugoli? – pyta Malfoy, opierając się o blat. Może mu dokucza albo go wyśmiewa ale jedyne co Harry czuje to szybko bijące serce w piersi. Ma wrażenie, że zaraz mu wyskoczy.
– Minęło sporo czasu – odpowiada, czując jak blisko jest sprawdzenia czy to wydarzy się naprawdę. – Dostałem radio w sklepie z używanymi rzeczami i nie mogłem go rozgryźć – tłumaczy.
Malfoy spogląda na sprzęt a potem znów za niego. Harry jednak jest szybszy.
– Nie zostałeś wychowany przez czarodziejów? – pyta, stukając palcami o ławę, podczas gdy blondyn unika jego spojrzenia. – Większość czystokrwistych nie chodzi na kursy z zakresu naprawy radia – tak słyszałem.
– Nie, trzeba się na niego specjalnie zapisać – odpowiada Malfoy, przysuwając do niego urządzenie. Harry nie jest pewien czy jest zirytowany czy też rozbawiony. Od kiedy Malfoy stał się taki trudny do przejrzenia? – Możesz wziąć radio.
– Ile jestem winien? – pyta, wyciągając portfel.
– Nic – odpowiada Malfoy. – Nie trzeba było nic naprawiać.
– Och – odpowiada Harry, czując się lekko zagubiony.
Malfoy też wygląda na zdezorientowanego i jest to najbardziej dziwaczna rzecz, jaką widział od wielu lat.
– Kup sobie w zamian podwójne baterie A. Oszczędzisz trochę pieniędzy – mówi sprzedawca, przeczesując swoje nieco rozczochrane włosy. Przestał je zaczesywać do góry i Harry myśli, że tak wygląda o wiele lepiej.
– Przepraszam, że zmarnowałem twój czas – mówi, biorąc radio w ręce. Malfoy marszczy brwi ale nie reaguje.
Harry wychodzi z radiem pod pachą.

---

Kupuje baterie w sklepie i spaceruje w okolicach stacji aż do samego rana. Zastanawia się czy Malfoy śpi, czy myśli o nim i czy naprawdę wziął go za takiego głupka, który nie wie czym są baterie i jak się je wkłada.

---

Minie miesiąc zanim Harry zdobywa się na odwagę i wraca do warsztatu. Wciąż nie wie dokładnie czego oczekuje. Malfoy zawsze był dla niego niewygodną drzazgą wbitą w palec, doskwierającą mu bardziej niż cokolwiek innego, nawet jeśli wszystko inne było w jak najlepszym porządku.
W sklepie z używanymi rzeczami znajduje telewizor, jeden z tych dużych i starych, z którymi trzeba się nieco pomęczyć. W domu rozbija szybę młotkiem. Wyobraża sobie jak wielkie ma to terapeutyczne działanie, tak uderzać młotkiem raz za razem w szkło, dopóki malutkie odłamki nie są rozproszone po całej kuchni. Wtedy wyrzuca śmierci, podlewa rośliny doniczkowe na parapecie, ściąga szkarłatny sweter i wychodzi.
Jest początek listopada i ulice świecą pustkami. Harry zastanawia się czy właśnie w ten sposób Wszechświat daje mu do zrozumienia, że powinien się odwrócić się i wrócić do domu.
Kiedy wchodzi do warsztatu, dzwoni dzwoneczek a on widzi Malfoya przy ladzie, wyglądającego bardzo łagodnie w szarym swetrze i czapce. W miarę zbliżania się do kasy, widzi wystrzępione mankiety i plamę smaru wzdłuż linii szczęki Malfoya. W jakiś dziwny sposób podoba mu się, że mężczyzna nie jest już taki nieskazitelny jak kiedyś. Co lepsze, oleista linia kieruje się w dół, po jego szyi.
– Witam z powrotem – mówi Malfoy, opierając się o ladę z nieczytelnym wyrazem twarzy. Harry myśli, że kiedyś był lepszy w czytaniu jego mimiki, węsząc dreszczyku emocji i intrygi i zastanawia się czy blondyn poprawił swoje umiejętności kamuflażu. A może sam nigdy nie był taki dobry w rozgryzaniu go, jak mu się wydawało.
– Zepsułem telewizor – mówi Harry, mając świadomość jak głupio to zabrzmiało ale co się stało, to się nie odstanie. Czuje się, jakby od dawna szukał wymówek, żeby porozmawiać z czarodziejem, a przynajmniej zorientować się jaki on teraz jest.
Malfoy patrzy na przyniesiony sprzęt a jego brwi unoszą się.
– Zepsułeś go młotkiem? – pyta.
Harry gapi się na niego przez dłuższą chwilę, czując się jak zwierzyna przed światłem reflektorów auta myśliwego.
Blondyn wzrusza ramionami.
– No cóż, to uszkodzenie są nowe.
– Upadło – tłumaczy z opóźnieniem, na co Malfoy wydaje z siebie cichy śmiech, jakby wcale nie był zaskoczony.
– A ty popchnąłeś? Na młotek? – pyta, rzucając Harry'emu twarde spojrzenie. Harry ma zaś wielką ochotę skrzyżować ramiona i zapytać go, dlaczego nie może pozwolić na zostawienie tego. Wie jednak, że nie może wrócić do swoich dziecinnych nawyków.
– Wypadki się zdarzają – odpowiada w zamian, także wzruszając ramionami. Malfoy rzuca mu takie spojrzenie, jakby miał zamiar znowu się roześmiać. – Możesz to naprawić?
– Prawdopodobnie B może – mówi blondyn, przyglądając się dokładniej odłamkom szkła. Wygląda jakby chciał powiedzieć coś innego ale odpycha od siebie te myśli a Harry za bardzo się boi, żeby zapytać. – Wezmę to na zaplecze. Naprawa potrwa kilka dni.
– Tak, jasne – odpowiada Harry, próbując wykrzesać z siebie odrobinę gryfońskiej odwagi. Nie wie, dlaczego tak bardzo się boi, dlaczego dłonie Malfoya sprawiają, że jest przerażony a jego usta, że tonie w odmętach. – Mógłbym... – przerywa na chwilę, zbierając się w sobie. – Mógłbym zobaczyć zaplecze?
Malfoy mruczy coś do siebie i przez chwilę Harry myśli, że powie "nie" ale ten tylko wzrusza ramionami, podnosi telewizor i przenosi go za niebieską zasłonę, nie czekając na niego i nie oglądając się czy idzie za nim.
Z tyłu leci muzyka, całkiem skoczna i najprawdopodobniej popowa. Harry nie może się powstrzymać i z uśmiechem na ustach wyobraża sobie pracującego tutaj Malfoya. Ten stawia urządzenie na stole pośrodku zaplecza, zapisuje szybko coś na kartce i przykleja ją do górnej części telewizora.
– Miło tu – mówi Harry. W pokoju unosi się zapach przypalanego plastiku. Cały wypełniony jest jakimiś śmieciami. Nie udaje mu się jednak oprzeć wrażeniu, że wszystkie te rzeczy poustawiane są w pewnej kolejności i ktoś o tym wie. Przez moment zastanawia się czy blondyn ją zna.
– Nie jest źle – odpowiada Malfoy, podnosząc jakieś śrubki i wkładając je do plastikowego pojemnika, a potem siadając na starym, pubowym stołku z pękniętym pomarańczowo–czerwonym wierzchem. – Powiesz mi teraz, dlaczego tutaj jesteś?
Harry zamarł mając nadzieję, że nie wygląda komicznie.
– Bo psuję rzeczy?
Malfoy śmieje się i jest to zdecydowanie szyderczy śmiech. Harry jednak nie jest do końca przekonany, czy jest on skierowany do niego.
– Nie jestem kompletnym idiotą. Czego chcesz? – pyta, gdy już się uspokaja.
Harry prycha, głęboko żałując, że nie mogą już wrócić do momentu, w którym Draco udaje, że wszystko jest jak najbardziej w porządku.
– Mogłeś rzucić proste Reparo. Myślałem, że gramofon był zbiegiem okoliczności. Miałeś prawo nie wiedzieć jak on działa. A potem przyniosłeś zepsute radio, któremu brakowało po prostu baterii. A teraz zepsułeś to – przerywa na moment, by zacisnąć wargi i rzucić Harry'emu wyraziste spojrzenie. – Celowo.
– A nawet jeśli? – odpowiada Harry dziecinnie, krzyżując ręce.
– No właśnie – mówi Malfoy, odchylając się do tyłu i opierając stopy na szczebelkach stołka. Miał na sobie zniszczone mugolskie buty, zamiast swoich starych mokasynów. Nagle Harry dochodzi do wniosku, że bardzo chce wiedzieć jak długo i dlaczego blondyn tutaj się ukrywa.
– Tak szczerze, to nie wiem dlaczego tutaj jestem – mówi, patrząc na swoje własne buty, ponieważ przyglądanie się Malfoyowi jest bardziej masochistyczne, niż się wydaje być. – Nie spodziewałem się, że zobaczę cię tego pierwszego dnia. Jeśli bym cię gdzieś szukał, to na pewno nie tutaj.
– Szukałeś mnie? – głos Dracona brzmiał oskarżycielsko ale Harry wyczuł, że kryje się za tym coś jeszcze – prawdziwa ciekawość.
– W pewnym sensie – odpowiada bardziej uczciwy, niż sam by chciał. – Zniknąłeś.
– Jak i ty, w pewnym sensie – odpowiada prosto blondyn. – W gazetach zawsze jesteś taki dwuwymiarowy. Chłopiec–Który–Przeżył, bohater, legenda…
– Kręciłem się w okolicy a to ty tak nagle zniknąłeś – odpowiada Harry. Ukryty w tej wypowiedzi podtekst sugeruje Malfoyowi, że dla niego było to coś więcej.
– A co ty byś zrobił po wojnie, gdybyś był mną? – pyta sprzedawca.
I wtedy Harry zdaje sobie sprawę, że jest tyko jedna prawidłowa odpowiedź.
– Ukrył się – mówi cicho, na co drugi czarodziej wzrusza ramionami. – To dobra kryjówka. – Harry ma tylko nadzieję, że Malfoy zrozumie jego implikacje. Jakaś jego część ma też wielką nadzieję na możliwość zaszycia się tutaj.
– Idealna – odpowiada równie cicho Malfoy, po czym ich oczy spotykają się przypadkowo.
– Posłuchaj Malfoy, ja...
Mężczyzna prycha z uśmiechem, ociera twarz i odsłania zawsze lśniące zęby.
– Wyciągnąłeś mnie z ognia i nadal jestem dla ciebie Malfoyem? – pyta.
Harry blednie i słowa stają mu kością w gardle.
Malfoy śmieje się cicho.
– Żartuję – krzywi się. – Nie jestem pewien, co mam o tym myśleć.
Czarnowłosy mężczyzna próbuje znaleźć odpowiednie słowa ale nie może tego zrobić.
– Nie mogę cię rozgryźć.
– Może nie chcesz, Panie Bohaterze. – Draco wzrusza ramionami.
Harry obserwuje go przez dłuższą chwilę.
– Podoba mi się, że nie zakładasz, że to samolubne – mówi, ponieważ nie próbuje sobie mydlić oczu, że próbuje ratować Dracona. Przychodzi tutaj, żeby naprawić samego siebie.
– Naprawdę? – pyta blondyn, poniekąd zadowolony i poniekąd smutny.
– Głównie.
– Fajnie – odpowiada Draco, wzruszając ramionami, czym sprawia, że sweter zsuwa mu się z jednego barku na tyle nisko, że widać jego obojczyk. – Ja tam zawsze jestem samolubny.
Harry marszczy brwi.
– Nie potrafię też powiedzieć kiedy żartujesz a kiedy nie.
– Ja też nie. – odpowiada Draco i akurat w tym momencie dzwoni dzwonek w głównej części sklepu. – Klienci, Potter. Idź już sobie.
– Uratowałeś mnie przed Śmierciożercami i wciąż mówisz do mnie po nazwisku? – pyta agresywnie, podążając za nim za zasłonę. Były pewne niuansy pozostałe po wojnie, które towarzyszą w życiu codziennym. Przez chwilę na twarzy Draco pojawiła się oznaka strachu ale gdy mężczyzna mrugnął, zniknęła i Harry nie jest pewien czy aby na pewno dobrze widział.
– Nie ocaliłem cię – odpowiada Draco, podciągając rękawy i witając się z klientem.
– Tak. – sprzecza się.
– Myślisz, że rozpoznałbym cię jedynie po oczach? – pyta, czekając aż klientka położy na ladzie gramofon.
– Ja bym cię rozpoznał po oczach – odpowiada pewnie, wychodząc zza stanowiska sprzedawcy, zanim blondyn zdążył chociaż otworzyć usta. Jak widać nadal potrafi walczyć z Draco. Dzięki tej myśli jest mu nieco lżej. – Do zobaczenia przy następnej szkodzie.
– Oczywiście – odpowiada Malfoy i Harry ma wrażenie, że jego głos jest lekko niepewny.
Wychodząc za drzwi, w końcu identyfikuje uczucie, które towarzyszyło mu przez ten cały czas we wnętrznościach.
Minęły lata, odkąd ostatnim razem rozmawiał z Draconem Malfoyem i, jak się okazuje, tęsknił za nim.

---

Kiedy Harry wraca kilka dni później, przy ladzie stoi kobieta, która nie wygląda jakby zajmowała się warsztatem. Ma na sobie lśniące szpilki i starannie przycięte ciemne włosy. Zanim Harry orientuje się kto to, jest już za późno na odwrót. Patrzy na ściągniętą w grymasie twarz Pansy Parkinson.
– Harry Potter? – pyta zaskoczona i zmieszana. Wygląda niemal tak samo jak w szkole. Jej brwi są zmarszczone. Tak naprawdę, to wygląda jakby nieźle sobie radziła w życiu.
– Um, cześć – duka. Chce powiedzieć coś jeszcze ale nie potrafi znaleźć języka w buzi. Już niemal łapie klamkę z powrotem, kiedy dostrzega spojrzenie Draco zza głowy Pansy. Mężczyzna wygląda na niemal tak samo przestraszonego co on sam a jego szare oczy są smutne. Harry nagle decyduje się jednak zostać.
– Draco? – pyta kobieta, przyglądając mu się tak intensywnie, że Harry na jego miejscu nie wiedziałby co ma odpowiedzieć.
– Potter ostatnio interesuje się mugolską elektroniką – mówi beztrosko Draco, pochylając się nonszalancko na blacie. Na jego twarzy widnieje całkowita obojętność a prawdziwe uczucia są starannie ukryte pod wyćwiczoną maską. Harry mimowolnie zastanawia się, kiedy nauczył się tak dobrze kryć. – Absolutny zbieg okoliczności.
Pansy kiwa głową, choć wygląda jakby nie do końca mu uwierzyła. Jej wzrok wciąż wodzi między nimi.
– Niech będzie, cudnie – mówi wesoło a Harry ma wrażenie, że jej słowa gubią się w powietrzu. – Cieszę się.
Entuzjastycznie jej potakuje a Pansy wygląda na bardziej zagubioną niż kiedykolwiek w życiu. Stanie w warsztacie z dwójką Ślizgonów wydaje się dziwne a świadomość wcześniejszych lat niesnaski wisi ciężko w powietrzu. Harry zastanawia się czy oni też miewają koszmary i czy żałują z właściwych powodów przyłączenie się do niewłaściwej strony. Ma nadzieję, że tak ale wszyscy zawsze mu mówili, że pokłada zbyt wiele wiary w ludzi.
– Właśnie wychodziłam. Miło było cię odwiedzić, kochanie – Pansy szybko całuje Dracona w policzek i przytula go. Ten gest mało co przypomina jej wcześniejsze adorowanie jego osoby. Jest o wiele skromniejszy.
– Cześć, Pans – odpowiada Draco i Harry słyszy ciepło w jego głosie, jakiego jeszcze nigdy nie słyszał.
Dziewczyna wychodząc rzuca Potterowi szybkie spojrzenie. Ich oczy spotykają się na moment.
– Dojrzała – komentuje bez zastanowienia, podchodząc do lady.
Draco unosi brwi.
– Tak z natury działa czas.
Harry wzrusza ramionami.
– Chodzi mi o to, że wydaje się taka poukładana. To więcej, niż niektórzy z nas osiągnęli – mówi z cichą nadzieją, że zarówno jemu jak i blondynowi w końcu się to uda.
– Zgadza się. Radzi sobie – odpowiada Draco. Harry wyczuwa w tym coś więcej ale sprzedawca skrzętnie ukrywa drugie dno. – Twój telewizor jest naprawiony.
– Niesamowite – odpowiada, wdzięczny, że wciąż ciągną tą farsę.
– Przyniosę go z zaplecza – mówi Draco, odwracając się i znikając za niebieską zasłoną. Harry nie podąża za nim, mimo że bardzo chce. W oczekiwaniu rysuje palcem dziwne kształty i kwiaty na ladzie. Podoba mu się to, że wszystko w warsztacie jest odrobinę zużyte, ułamane lub niedawno naprawione ale wciąż do nadaje się do użytku. Wydaje mu się, że to po części dlatego czuje się tutaj tak komfortowo – identyfikuje się z tymi rzeczami.
Draco pojawia się kilka chwil później z telewizorem w rękach. Sprzęt wygląda lepiej niż wtedy, jak go tutaj przyniósł – ekran jest nowy a blat czysty i błyszczący.
– Rzuciłem na niego kilka zaklęć czyszczących – wyjaśnia Malfoy. – Od czasu do czasu tak robię. To chyba nie oszustwo.
– Ile jestem winien? – pyta Harry, wyciągając portfel. Teraz zauważa, że rozmowy z Draconem Malfoyem stają się powoli kosztownym hobby ale nie wie jak teraz miałby się bez tego obejść.
– Nic – odpowiada Draco, patrząc na ladę. – Rzuciłem na niego tylko Reparo.
– Zabrałeś ten telewizor mimo tego, że wiedziałeś od początku, że rzucisz na niego Reparo? – pyta zdezorientowany Harry.
– Jakkolwiek by to dziwnie nie brzmiało, to tak – mruczy Malfoy, cofając się o krok i krzyżując ramiona. – Po prostu nie chciałem marnować szkła na coś, co zniszczyłeś celowo.
Harry nie kłóci się o to, tylko podnosi telewizor i czuje, że chciałby zostać tutaj dłużej. Żałuje, że nie może. Chce wpuścić Draco do swojego małego świata, chce mu zaufać, chociaż nie ma ku temu najmniejszych powodów. Chce zadawać mu pytania i dostawać sensowne odpowiedzi.
– Dzięki – komentuje, wiedząc, że zaraz przyjdzie mu go głowy kolejny pretekst, byleby tylko tutaj wrócić. Jest popieprzony, wie o tym doskonale.
Gdy wychodzi ze sklepu, dzwoni dzwonek a na ulicy zaskakuje go znajomy głos.
– Możesz mi powiedzieć, co do jasnej cholery, tutaj robisz?
Odwraca się ostrożnie, pilnując by nie upuścić telewizora i patrzy wprost na Pansy, która stoi przed nim z założonymi rękami.
– Więc? – pyta kobieta, podchodząc do niego w trzech krokach. Teraz są niemal nos w nos. Harry naprawdę się cieszy, że jest pomiędzy nimi telewizor. Dzięki temu czuje się bezpieczniej.
– Zbieg okoliczności. Nie wiedziałem, że tutaj pracuje, kiedy przyszedłem po raz pierwszy – odpowiada i zauważa, jak bardzo nienaturalnie brzmią te słowa w jego ustach. Nie ma pojęcia, jak mógłby się teraz usprawiedliwić. Ledwo może cokolwiek wymyślić.
– Och, prawdopodobnie – zaszydziła. – Dlaczego nie możesz zostawić nas w spokoju? Zostaliśmy chyba wystarczająco ukarani, prawda? – pyta.
Harry wewnętrznie walczy, by znaleźć odpowiednie słowa ale jedyne co może robić to stać z otwartymi ustami. Kobieta w międzyczasie kontynuuje.
– On nie potrzebuje ciebie, rujnującego teraz jego życie. Skończ i odejdź razem ze swoimi przyjaciółmi. – Jej głos zaczyna się robić bardzo niebezpieczny. – To nie ty się nim opiekowałeś w każdą pieprzoną noc, gdy wypił za dużo. A teraz, gdy już z nim prawie dobrze, znowu się pojawiasz? Nie pieprz…
– Wystarczy, Pans. – Ręka Draco niespodziewanie znajduje się na jej ramieniu z ustami zaciśniętymi w cienką linię. – Zrobiłaś już wystarczająco dużo, kochanie.
Harry ma wrażenie, że wszystkie jego wnętrzności są rozrywane w jego wnętrzu, zupełnie tak jak szkło telewizora, które rozbijał w swojej kuchni. Sprzęt ciąży mu w ramionach i czuje się niezdolny do poruszenia.
– Po prostu nie rozumiem, dlaczego nie może zostawić cię w spokoju – odpowiada agresywnie dziewczyna, przecierając mokre oczy, nie chcąc pozwolić łzom na spłynięcie po policzkach. – Nie chcę cię znowu stracić – mówi a jej głos brzmi desperacko. – Wasza relacja zawsze była toksyczna i nie wiem dlaczego nie może się trzymać od ciebie jak najdalej.
Odrętwiałość zaczyna się rozchodzić po jego ciele a nacisk na jego palce, ramiona i klatkę piersiową zwiększa się. Parkinson ma rację i Harry doskonale o tym wie. Draco zawsze był okropny i głupi i naprawdę wie, że powinien trzymać się od niego na dystans ale obecny wygląd Dracona działa na niego tak, że chciałby go jedynie pocieszyć i przytulić. Patrzy uważniej na czerwoną twarz Pansy i dostrzega w niej gniew, rozpacz i ogromną miłość, więc spuszcza wzrok na chodnik, który nie udziela mu żadnych odpowiedzi.
Mijający ich przechodnie udają, że na nich nie spoglądają.
Spogląda na Draco i widzi w jego szarych oczach coś znajomego, zrozumienie jego własnych uczuć. Waga telewizora sprawia, że w końcu wyślizguje mu się on z rąk i upada na ziemię a dźwięk ponownie rozbijanej szyby toczy się po wąskiej uliczce.
Przygląda się rozrzuconym odłamkom i betonowi, na którym leżą, po czym bez słowa aportuje się szybko.
Wszystko jest takie rozbite i nie wie, jak ma to naprawić.

---

Dwa dni później, naprawiony i nieskazitelny telewizor pojawia się pod drzwiami jego mieszkania.

---

We wtorkowy wietrzny poranek, Harry wraca do warsztatu, niosąc pod pachą kolejne radio i czując napięcie. Wie, że powinien z kimś o tym porozmawiać, może zaprosić Hermionę raz czy dwa razy na lunch i opowiedzieć jej, że wiąże się w pewien sposób z wrogiem ale boi się, że przyjaciółka każe mu przestać.
Nie może otrząsnąć się po tym, co powiedziała mu Pansy i jest zły, że w jej słowach jest tak wiele prawdy. Chce, żeby wszystko się zmieniło. Naprawiło. Nie ma jednak nawet pojęcia dlaczego mu tak na tym zależy.
Spogląda przez okno i widzi Draco stojącego przy ladzie w granatowym swetrze. Na jego twarzy mimowolnie pojawia się cień uśmiechu. W jego ruchach jest coś uspokajającego i Harry dochodzi do wniosku, że lubi oglądać mężczyznę, gdy ten porządkuje swoje rzeczy na biurku oraz podciąga opadające rękawy.
Wchodzi więc przez drzwi i uśmiecha się szerzej, gdy Malfoy podnosi wzrok.
– Myślisz, że możesz to dla mnie naprawić?
Draco przechyla głowę w bok, jakby zastanawiając się nad tym wszystkim.
– Jestem pewien, że możemy – odpowiada czarodziej.
Harry przysuwa do niego radio, czując że coś zaiskrzyło między nimi. Nie jest do końca pewny co to dokładnie jest ale uczucie to daje mu ciepło i komfort, które desperacko chce zatrzymać.
– Zaniosę to na zaplecze – mówi Draco, biorąc radio i przechodząc przez niebieską zasłonę. Harry podąża za nim. – Belinda zajmuje się wszystkimi sprzętami związanymi z telewizję i radiem. Mi pozwala jedynie naprawiać gramofony – komentuje Draco, wycierając w szmatkę zakurzone ręce. – Nie wybuchają, gdy coś spieprzysz.
– Jak nauczyłeś się naprawiać odtwarzacze płyt? – pyta Harry, siadając na drewnianym stole i machając w powietrzu nogami.
Drugi mężczyzna wzrusza ramionami, opierając się o ścianę. Potter w nagłym olśnieniu zauważa, że nogi Dracona są bardo długie, niemal za długie, żeby były proporcjonalne. Nigdy wcześniej nie czuł takiego zainteresowania czyjąś talią a teraz desperacko chciałby włożyć ręce pod ten granatowy sweter i poczuć ciepło jego skóry. Czuje przemożną potrzebę upewnienia się, że serce czarodzieja naprawdę bije.
– Intuicyjnie. To jest jak układanka – zaczyna Malfoy, zaciskając palce na rąbku swojej bluzy. Harry dostrzega u niego wiele nerwowych tików: mężczyzna wygładza koszulę, dotyka swoich włosów i przesuwa palcami o Znaku. Wygląda jakby próbował sam siebie pocieszyć. – Jedna z dziewczyn, u której wykonywałem prace porządkowe, nauczyła mnie podstaw. Potem dostałem pracuję tutaj.
– Podobało ci się? – pyta Harry. – Prace porządkowe? – precyzuje. Wciąż pamięta proces Malfoyów. Pamięta, jak zeznawał na korzyść Dracona i Narcyzy. Narcyza uratowała go, choć wiedział, że z czysto rodzinnej troski. Mimo to, strach w jej głosie prześladuje go do dnia dzisiejszego.
– Nie było ciężko ale nie chodziło o polubienie tego zajęcia – mówi blondyn, wzruszając ramionami i pocierając bezwiednie Znak. – Było w porządku. – Milczy przez chwilę. Harry nie pogania go. – Tak szczerze, to fajnie było być wtedy w pobliżu mugoli – cały czarodziejski świat mnie nienawidzi.
– Ja cię nie nienawidzę – odpowiada szczerze nawet nie wiedząc czemu. Nie mógł sobie nawet przypomnieć ostatniego razu, kiedy odczuwał ją w stosunku do Malfoya. To niezidentyfikowane uczucie zawsze było zabarwione milionem innym, takich jak litością, smutkiem i gniewem.
Draco wydaje z siebie nieco szyderczy śmiech. Harry jest jednak pewien, że nie jest spowodowany jego osobą.
– Nigdy nie byłeś moim największym fanem – odpowiada z uśmiechem, po czym wzrusza ramionami. – Ani ja twoim.
– Myślałem za to, że jesteś zły i cały czas knujesz – mówi Harry, unosząc brwi w wyzwaniu. Rozmawiają i jest to niesamowicie dziwaczne ale czuje się dobrze, tak jakby wyleczyli wszystkie swoje dawne rany
– Oczywiście, że knuję. – Draco odchyla głowę do tyłu i uśmiecha się krzywo. Harry czuje jak żołądek mu podskoczył. To był pierwszy "prawdziwy" uśmiech, który kiedykolwiek wymógł z siebie Draco z powodu Harry'ego. – Merlinie, jak to się stało, że żeśmy się nie pozabijali?
– Byłem blisko na szóstym roku w łazience – odpowiada Harry poważnie. Ma wrażenie, że powinno to brzmieć poważnie ale jest zgoła inaczej. Obaj robią sobie z tego żarty. Zazwyczaj gdy ktoś mówi o śmierci w jego towarzystwie, zaciska zęby i ma olbrzymią ochotę wykrzyczeć wszystko co mu leży na sercu. Nikt z nich tak naprawdę nie wie co to znaczy czuć prawdziwy strach. Najprawdopodobniej nie będą znali tego uczucia dopóki sami go nie doświadczą. Tym razem jest inaczej.
– Tak, nadal mam bliznę. – Malfoy rysuje palcem po swojej klatce piersiowej. – Bohaterska. Działa na każdego faceta.
Harry śmieje się. Nagle sposób w jaki potraktował wtedy Ślizgona wydaje mu się wręcz niesamowicie absurdalnie komiczny.
– Heroizm, o ile pamiętam, nie był częścią tamtego wydarzenia.
– Nie jestem za bardzo znany z mojej odwagi – właśnie dlatego nie byłem w Gryffindorze – odpowiada Draco z małym uśmiechem.
– Wiesz, ja tam prawie wylądowałem w Slytherinie – mówi Harry a potem czuje, że to co robi jest po prostu niedorzeczne. Stojący przed nim mężczyzna sprawia, że chce wyznać mu wszystkie swoje sekrety.
Draco unosi brwi.
– Och, to byłoby dość ekscytujące, prawda?
– Pomyśl – mówi. – Wyobraź sobie, że dzielisz ze mną dormitorium. Udusiłbyś mnie we śnie. – odpowiada Harry.
– O ile ty nie zrobiłbyś tego pierwszy – stwierdza Draco z błyskiem w oku. Brunet nie potrafi go dobrze zidentyfikować. Mimowolnie zastanawia się czy drugi mężczyzna czuje to samo co on – czy widzi swobodnie snujące się wspomnienia i ciche szepty, podpowiadające że potrzebują się nawzajem, że są jedynymi, którzy się rozumieją.
– Może bylibyśmy nawet przyjaciółmi – mówi cicho, chociaż sama idea jest śmieszna.
– Oczywiście, że nie – odpowiada Draco, patrząc na Harry'ego jak na dziecko, które zrobiło coś wyjątkowo zabawnego. – Byłem pompatycznym palantem a ty Złotym Chłopcem.
– Mógłbym ci pomóc.
Malfoy znowu się śmieje.
– Nawet Dumbledore nie mógł mi pomóc – odpowiada, stając się przygnębiony. Ponownie przeczesuje swoje włosy a Harry zdusza w sobie silną potrzebą zatrzymania jego ręki i zastanawia się, czy włosy Dracona są takie miękkie na jakie wyglądają. – Nie udawajmy, że nie byłem strasznym człowiekiem.
Potter kiwa głową. Wie, że gdyby próbował go bronić, ten by zaprzeczył.
Nigdy się nie dowiedzą, jakby potoczyły się sprawy, gdyby został przydzielony do Slytherinu. Nigdy nie będą mogli wrócić do tamtych czasów i ratować się wzajemnie. Dobrze wie, że jego jedenastoletnia jaźń nie uwierzyłaby w obecny przebieg wydarzeń a Draco wciąż byłby wtedy nieznośnym dzieciakiem. Teraz jednak, obaj są mądrzejsi.
– Więc to prawda, że lubisz facetów? – pyta i niemal kuli się na krześle. To nie jego sprawa a zapytał ze względu na ciekawość.
Draco znów się śmieje i kręci głową, jakby Harry wcale go nie zaskoczył tym głupim pytaniem. Ostatnio naprawdę dużo się śmieje.
– Każdy się o to pyta. Wygląda na to, że jeśli zrobisz gejowski spektakl i „Czarownica" to publikuje i nagle wszyscy chcą jasnych deklaracji.
– To nie był gejowski spektakl... – próbuje protestować ale czarodziej macha ręką.
– Och, był. Cieszyłbym się niezmiernie, gdyby to życie należało do kogoś innego – mówi blondyn brzmiąc niepewnie ale nie przepraszająco. – Zanim uświadomiłem sobie własne preferencje, wojna była już w pełnym rozkwicie. Nie było na czasu na chłopaków.
Harry czuje niesamowitą sensację w brzuchu i to jedynie potęguje jego ciekawość. Potrzebuje dalszych informacji. Chce wiedzieć.
– Z nikim się nie spotykałeś? – pyta, próbując brzmieć nonszalancko. Nie wydaje mu się, że tak wyszło ale mężczyzna udaje, że nie dostrzegł dziwnej nuty w jego głosie.
– Nie to, żeby moje życie romantyczne było twoją sprawą... – odpowiada unosząc wysoko brwi a Harry czuje się, jakby został właśnie ukarany ale w jakiś pokręcony sposób, nie przeszkadza mu to. – …ale nie. Żadnych prawdziwych partnerów – mówi blondyn.
Brunet nie wie co odpowiedzieć, więc po prostu zaczyna przyglądać się podłodze. Nie wie też jak dokładnie rozmawiać na takie tematy byłymi odwiecznymi wrogami, którzy okazują się homoseksualistami.
– A co z Wiewiórą? – pyta nagle Draco, po czym udaje, że nad czymś rozmyśla i macha lekceważąco dłonią. – Przepraszam, jej imię chyba brzmi Ginny czy jakoś tak.
Harry przewraca oczami.
– Znasz jej imię, Malfoy. I nie udawaj, że zapomniałeś.
– Starych nawyków ciężko się pozbyć – odpowiada Draco bez cienia skruchy. – Zdaje mi się, że widziałem kilka artykułów spekulujących o waszym rozstaniu.
– Tak – odpowiada patrząc teraz w sufit, unikając spojrzenia bacznych szarych oczu.
Blondyn wypuszcza z siebie ciche westchnięcie. Harry wciąż na niego nie zerka.
– Nadal ją kochasz?
– Nie – odpowiada szczerze. Ich związek runął jak niczym stary dom, czego nie zrozumiał do momentu, aż ze ścian wokół nich nie zostało już nic. – Naprawdę wyrządziłem jej krzywdę. – Draco nie komentuje tego, więc kontynuuje. – Chciała ode mnie więcej niż mógłbym jej dać i myślę, że naprawdę przeszkadzało jej to, że nie potrafiła mnie naprawić. To było okropne. Ron nie odzywał się do mnie przez miesiąc.
W warsztacie słychać dzwonek i Harry patrzy na niebieską zasłonę, czując się absurdalnie obrażony. Nawet życie próbuje im przeszkodzić. Draco odrywa się od ściany i poprawia sweter, przechodząc obok niego. W drodze kładzie rękę na przedramieniu Gryfona, jakby próbował go pocieszyć a ciepło tego dotyku pozostaje nawet, gdy mężczyzna przechodzi za zasłonkę. Harry słyszy obcy męski głos a potem odpowiedź Draco. Czuje się słabo. Ma wrażenie, że stoi na krawędzi i boi się nazwać ten klif. Myśli, że jeśli szybko nie wyjdzie, zrobi coś naprawdę głupiego.
Przechodzi do właściwej części warsztatu, gdzie łysiejący straszy człowiek podaje Draco telewizor. Ten robi notatkę na żółtej, samoprzylepnej karteczce.
– Wrócę później po radio – mówi, na co Draco kiwa głową. Harry chce zostać tutaj na zawsze ale zaczyna czuć panikę z powodów, których nie potrafi wyjaśnić.
Nie może odczytać wyrazu twarzy blondyna, więc szybko wychodzi ze sklepu, nie oglądając się za siebie.

---

Harry pije z Hermioną herbatę czując się rozbitym psychicznie. Rozmawiają o projekcie, nad którym pracowali, by pomóc dzieciom z mugolskich rodzin lepiej zrozumieć czarodziejski świat i cały czas rozpraszały go uczucia zalegające w jego wnętrzu.
– Zamierzasz powiedzieć mi, co jest nie tak czy będę musiała to z ciebie wydobyć? – lekko rozdrażniona pyta w końcu, stawiając zdecydowanie swoją filiżankę z brzdękiem na talerzyku.
– Słucham? – pyta, unosząc brwi, balansując na stołku w niematerialnym poczuciu bezpieczeństwa.
– Nie byłeś skupiony przez całe popołudnie – nie jestem idiotką – mówi, rzucając mu taksujące spojrzenie.
Hermiona nic nie straciła na spostrzegawczości od czasów ukończenia szkoły a lata wspólnego życia z Ronem sprawiły, że jeszcze lepiej rozpracowywała gówniane momenty. Powinien był wiedzieć, że jeśli chce ukryć przed nią jakiś sekret, to powinien się trzymać od niej z daleka. Teraz jednak nie mógł wymyślić w miarę przekonującego kłamstwa, więc po prostu mrugnął do niej i zaczął mieszać swoją herbatę.
– Nie patrz na mnie w ten sposób – prosi miękko kobieta. – Chcę tylko się upewnić, że wszystko jest w porządku. Wiesz, że kiedy dziwaczejesz to się martwię.
– Jest okej – odpowiada podnosząc ciasteczko i po chwili odkładając je z westchnieniem. Wie, że po prostu powinien skończyć tę farsę, bo daleko z nią nie zajdzie a koleżanka prawdopodobnie uraczy go dobrą radą. Niepokoi się jednak, że jej rada będzie się wiązać z racjonalnością i zostawieniem Malfoya w spokoju. – Obiecaj, że nie powiesz Ronowi.
Jej oczy rozszerzają się z podekscytowania, po czym pochyla się bliżej ku niemu.
– Czy to dotyczy Ginny? – pyta.
– Nie, nic w tym stylu – odpowiada Harry, czując się nieswojo. Zastanawia się czy byłby w stanie wyznać jej prawdę, gdyby nie było to aż tak dziwaczne.
Kobieta kiwa głową i przygryza dolną wargę.
– Dlaczego nie mogę powiedzieć Ronowi?
Harry wzrusza ramionami, biorąc łyk ciepłej herbaty. Nie potrafi sobie wyobrazić reakcji przyjaciela na wieść, że w Harrym ponownie rozbudziła się obsesja na punkcie Draco. Najprawdopodobniej nie zareaguje najlepiej. I to nie tak, że Harry ma jakieś przygotowane uzasadnienia swojej fascynacji.
Bierze głęboki wdech i wypowiada kłujące go w serce słowa.
– Rozmawiałem z Draco.
Filiżanka Hermiony zatrzymuje się w połowie drogi do jej ust a kobieta mruga z niedowierzaniem.
– Masz na myśli wymienianie przyjaznych gestów czy prześladowanie i nękanie?
– Obie te rzeczy – odpowiada czerwieniejąc.
– Dobry Boże – mówi Hermiona, biorąc większy łyk napoju. – Tak szczerze, to chciałabym być bardziej zaskoczona. Nie możesz zostawić tego biedaka w spokoju?
– Biedaka? – Harry pyta z oburzeniem, przełamując trzymane w ręku ciastko na pół w geście osobistej krzywdy. – Walnęłaś go prosto w twarz!
– To było dawno temu i zasłużył sobie na to – odpowiada prosto Hermiona, odgarniając włosy z twarzy. – Wojna była dla wszystkich ciężka i doskonale wiesz ile na tym stracili Malfoyowie.
– Był Śmierciożercą! – odpowiada i czuje, że robi coś złego. Ma jednak dziwne wrażenie, że Draco nie miałby nic przeciwko temu argumentowi.
– Był przerażonym dzieciakiem i oboje o tym wiemy – zrugała go Hermiona. – Nie usprawiedliwia to jego działań ani tego kim zdecydował się zostać ale myślałam, że ty jesteś teraz lepszy. Czego od niego tak właściwie chcesz?
Harry blednie, uświadomiwszy sobie, że Pansy Parkinson zadała mu dokładnie to samo pytanie i czuje się zaniepokojony, że wciąż nie zna na nie odpowiedzi. Odpowiednie wyjaśnienie dopiero zaczyna się formułować w jego podświadomości ale jednocześnie sprawia, że czuje się winny i nie ma najmniejszego sensu.
– To takie dziwne... Po tym jak stał się tak dużą częścią tego wszystkiego, z czym walczyłem... Czuję, że nie jestem... – przerywa, rozważając swoje słowa. – Czuję, że jakoś go potrzebuję?
Hermiona marszczy brwi i stuka obcasem w podłogę, rozmyślając na jego słowami.
– Nie rozumiem co dokładnie masz na myśli, Harry.
Mężczyzna wzdycha. Kiedy w końcu się odzywa, uświadamia sobie, że te słowa są najbliższe prawdzie.
– Nie sądzę, bym i ja to rozumiał.
Kobieta wzdycha, po czym zaczyna bawić się swoim kucykiem. Harry niemal widzi obracające się trybiki w głowie przyjaciółki, kiedy ta próbowała wymyślić odpowiednie rozwiązanie dla tej sprawy. Ma jednocześnie nadzieję, że jej się uda.
– Chcę tylko, żebyś czuł się dobrze – odpowiada mu w końcu głosem czułym i poniekąd autorytarnym, takim jak często mówiła w namiocie, podczas poszukiwań horkruksów Voldemorta. Poczuł niewielki wstrząs, bo był to ton głosu, który wskazywał, że nie do końca wie co robić i bardzo stara się to ukryć.
– Ze mną okej – odpowiada, rzucając jej zmęczony uśmiech.
– I bądź ostrożny. Z nim i ze sobą – dodaje z uśmiechem kobieta, puszczając wolno swoją kitkę. Tak bardzo dorosła od czasu ukończenia szkoły i teraz całą swoją energię wkłada w aktualną pracę. Wciąż jednak ma oczy szeroko otwarte na wszelakie niepewności i Harry jest pewien, że widzi w nich nie tylko coś przerażającego, jak i pocieszającego.
– Będę – zapewnia ją, pociągając łyk herbaty i stukając stopą w podłogę.
Hermiona uśmiecha się do niego i zmienia temat na nowe firany, które wybrała razem z Ronem do pokoju dziecięcego. Poprzedni temat już nie jest aż tak istotny. Harry jest jej za to wdzięczny choć wie, że w pewnym momencie on powróci. Cieszy się, że są przyjaciółmi i czuje się bezpieczniejszy, odtwarzając w głowie raz za razem jej słowa.

---

[/justify]

Na pewno pamiętam ten gramofon. No bo, drodzy państwo, takie charakterystyczne drobiazgi po prostu zapadają w pamięć i choćby nie wiem co, zostają już w głowie na zawsze. Zdecydowanie pamiętam, że czytalam już ten początek o Harrym wędrującym po mieście z gramofonem, tak. I... Nic więcej
Przeczytałam sobie więc całość, nic w głowie nie zaświtało, czyli jednak to dla mnie zupełnie nowe opowiadanie. Skąd zatem wzięłam ten gramofon...? Hm.
Co do tekstu, chociaż to Drarry, z którym mam bardzo skomplikowaną relację, nie mogę nie przyznać, że mi się bardzo podobało. To spore odejście od kanonu, nawet jeśli Hermiona szykuje się powoli do posady Minister Magii. Serio, Hermiona i Pansy jako przyjaciółeczki? Uuu, nie umiem tego sobie wyobrazić, nawet jeśli w wielu tekstach autorzy i autorki kuszą się na takie powiązania, zwykle po to, by te dwie spiskowały razem w słusznej drarry-sprawie. Również fakt, że Draco pracuje w mugolskim warsztacie i naprawia bardzo nie-magiczne sprzęty jest wyjątkowo zaskakujące. Nie mogę też pominąć Harry'ego, który może i nie jest aurorem, ale jego kompleks bohatera ma się świetnie i został tutaj wykorzystany wyjątkowo zgrabnie. Zapewne wielu suszy Potterowi głowę o pozornie niewiele znaczące zajęcie, jakie sobie wybrał, ale mnie ujęła jego troska o chorych i samotnych. Jego relacja z Draco, chociaż próbuje się jej nadać drugie dno, wspominać o ich skomplikowanych początkach w szkole, jakoś do mnie nie trafia. Harry ma problem ze swoją seksualnością. Krąży myślami wokół Malfoy'a, ale jego zachowanie nie wskazuje na stałość uczuć. Powiedziałabym raczej, że obawy Hermiony i Pansy są w pełni uzasadnione, że Harry ma ochotę zdobyć Malfoy'a po to tylko, by udowodnić sobie swoją wartość. Ich szorstka znajomość przekształca się w wielce udany związek, owszem, ale nie bardzo mi się to podoba. Draco wiele ryzykuje, szybko podejmuje kolejne decyzje związane z Potterem, a Harry... Harry ma, czego chciał. Oczywiście to mój sposób rozumienia ich zachowań, widzę przecież, że ostatecznie czytelnik ma rozpływać się ze szczęścia nad ich wspólnym życiem. Podobało mi się jednak, jak Harry wynajdywał kolejne preteksty, by odwiedzić Malfoy'a w pracy, to, że Draco jest fanem ABBy, no i to, że chociaż raz zaprezentowano nam realistyczną wizję poranka po mocno alkoholowej imprezie
Ogólnie muszę przyznać, że to świetny tekst do tłumaczenia, i mogłabym go polecić każdemu, kto szuka jakiegoś zgrabnie napisanego, wyróżniającego się na tle innych Drarry. Ja mam mieszane uczucia, ale na pewno zapamiętam całość na dłużej. Dobra robota.
S.

Pierwszy szok: Draco w mugolskim warsztacie?!  Choć potrafię zrozumieć dlaczego - czarodziejski świat raczej go nie lubi po tym wszystkim. Nadal jednak ciężko mi było sobie wyobrazić Malfoja naprawiającego gramofony haha
Muszę jednak przyznać, że jest mi żal Draco - musiał z tylu rzeczy zrezygnować i jeszcze nachodzi go taki Potter, który na początku sam nie wie czego chce. Jednak jako czytelnik lubiący Drarry cieszę się, że Draco zaufał Harremu i był Happy End.
Bardzo podobała mi się reakcja Rona haha
Nie mogę sobie jednak wyobrazić Hermiony i Pansy jako przyjaciółek... Ale może...
Opowiadanie bardzo mi się podobało i nie było szablonowe. Coś innego, dobrze napisanego i z dobrym zakończeniem. Dla mnie na +