[HP][mM] Rozwiązywanie (tworzenie) problemów

Remus poruszył się niespokojnie pod przeszywającym go lodowatym spojrzeniem Severusa. Wiedział, że mężczyzna nie będzie przychylnie nastawiony do jego pomysłu, ale…

― Oszalałeś ― wysyczał Snape, pochylając tak, że niemal oddychali tym samym powietrzem. ― Wampir i wilkołak pracujący razem? ― prychnął, odsuwając się. Podszedł do swojego biurka, o które się oparł i nadal mierzył Lupina wzrokiem, w którym pogarda mieszała się z niedowierzaniem. ― W której bajce o tym czytałeś? To zaburzyłoby naturalny porządek świata, kto wie, jakie byłyby tego konsekwencje!

― Ale… ― zaczął Remus, jednakże zamilkł, gdy w oczach drugiego mężczyzny pojawił się szkarłatny, ostrzegawczy błysk.

― Nie ma ale ― stwierdził twardo Mistrz Eliksirów, krzyżując ręce. ― Nie będę z tobą współpracował, nigdy. Żaden szanujący się wampir nie będzie współpracował ze stworzeniem, którego imają się pchły!

Lupin poczuł, jak gniew buzuje mu w żyłach. Od pół godziny znosił te wszystkie obelgi w imię wyższego celu, ale jeśli jego, pożal się Merlinie, towarzysz nie wyhamuje z nimi, cała rozmowa przerodzi się w krwawą jatkę - kolejny już raz. Wziął trzy głębokie oddechy i postanowił zmienić taktykę.

― Tu nie chodzi o ciebie, czy o mnie ― powiedział stanowczo, zaciskając pięści na podłokietnikach fotela, w którym siedział. ― Tylko o Harry’ego.

― I z jakiego to powodu sądzisz, że interesuje mnie cokolwiek, co dotyczy któregokolwiek z Potterów? ― odrzekł Snape zimno, jednakże nie wypadło to zbyt przekonująco.

Dlatego też wilkołak postanowił kontynuować.

― Ponieważ to także syn Lily ― odpowiedział cierpliwie, wstając i podchodząc do Severusa. Mistrz Eliksirów skrzywił się - nienawidził, jak ktoś wytykał oczywistości, niemniej jednak, zdaniem Remusa, sam się o to prosił. ― I dobrze zdajesz sobie sprawę z tego, że żaden z nas w pojedynkę nie ma możliwości wydostać go ze szponów Albusa Dumbledore’a i Petunii Dursley ― kontynuował, rażąco naruszając przestrzeń osobistą wampira, który w odpowiedzi zmarszczył nos - wyczulony na wszelkie zapachy, a zwłaszcza te należące do innych gatunków niż jego własny. ― Też nie jestem największym fanem tego pomysłu, uwierz mi, ale myślałem nad tym wiele długich miesięcy, przetestowałem kilka rozwiązań i naprawdę to jedyne, co pozostało - dodał, po czym zamilkł, dając drugiemu mężczyźnie czas na zastanowienie.

Snape faktycznie wyglądał, jakby zaczął rozważać tę opcję. Wszakże nie był głupi i zapewne sam w tym samym czasie szukał sposobów na to, jak uratować dziecko najlepszej przyjaciółki, jaką miał w tym stuleciu. Sam fakt, że nie było widać rezultatów mógł świadczyć o tym, iż, tak samo, jak Lupin, nie mógł żadnego znaleźć.

― A potem co? ― zapytał Severus, ponownie mrożąc go spojrzeniem całkowicie szkarłatnych już oczu. ― Mamy go może jeszcze razem wychowywać?

Remus uśmiechnął się szaleńczo. Tak, dokładnie to planował.