[HP][mM] Szarady [HP/SS]

Autor: Salomanka
Tytuł: Szarady
Beta: brak
Pairing: Snarry
Kanon: poniekąd...
Długość: mini-miniaturka
Nota: tekst powstał daaaawno temu, ale wpasował się w akcję Misery Box, prompt numer 17, i to nawet bez poprawek, serio, chociaż, gdyby nie akcja, wisiałby w mojej tekstowej poczekalni w oczekiwaniu na doszlifowanie.






Siedem butelek w równym rzędzie stoi
Lecz niech cię to więcej nie niepokoi;
Mikstury tu zebrane są całkiem bezpieczne
A wypicie ich nie jest wcale konieczne.
Jeśli jednak grę podejmiesz, wyboru dokonasz,
O dobrej zabawie być może się przekonasz.
Garść podpowiedzi i prostych wskazówek
Pomoże w rozwikłaniu moich łamigłówek:
Jedna mikstura ma dość błahe działanie,
Trzy powodują bardzo spokojne zasypianie,
Któraś dwie przeciwności dziwnie łączy,
Gdyż zawartość trzech snu potrzebę wyłączy.
Co ciekawe, podwójnie też tutaj występuje
pewna mikstura, choć różne butelki zajmuje.
Największe flakony działanie mają przeciwstawne
Najmniejsze zaś smaki mogą mieć wytrawne.
Od prawdy na prawo zawsze nasenne stoją,
Wigoru dodadzą te, co małym rozmiarem niepokoją.
Ta, której szukasz, gdzieś pośrodku się kryje
Pij śmiało – raz się żyje!



Harry westchnął  i potoczył ciężkim spojrzeniem po stole, na którym stało siedem butelek z tajemniczymi eliksirami. Nie miał pojęcia, co go czeka, ale był więcej niż skłonny podjąć ryzyko.

Zamrugał z nadzieją, że to pomoże mu się skoncentrować i przyjrzał się uważnie każdej z fiolek.
Pierwsza była pękata, kolejne dwie średnich rozmiarów, za to ze zdobionego szkła, następne były dwie malutkie, znów jedna ozdobna i ostatnia, największa. Nie dało się odgadnąć, jaką kryją zawartość jedynie po ich kolorze, więc, ponownie wzdychając, Harry skupił się na trzymanym w dłoni pergaminie z podpowiedziami. Przeczytał tekst kilka razy, powstrzymując się od mruczenia pod nosem, i wreszcie złapał trzecią z butelek.

Spojrzał na stojącego przy nim Snape'a i uśmiechnął się triumfalnie. Mężczyzna już na niego czekał, przygotował też dwie niewielkie szklaneczki. Bez słowa przejął wybraną przez Pottera butelkę i nalał im obu po małej porcji eliksiru. Uniósł brew i z delikatnym uśmiechem zapytał:

— Toast, Potter?

Harry tylko prychnął i bez dalszych ceremonii wypił zawartość swojej szklanki. Zakasłał lekko, jednak po chwili pokiwał tylko głową z uznaniem. Zaczekał, aż Snape upije łyk ze swojej porcji i odstawi szklankę na stolik, a potem przytulił się do mężczyzny i kiwnięciem głowy zaproponował przeniesienie się na kanapę.

Związek z Severusem nauczył Harry'ego cierpliwości i pewnej uległości, folgowania cudzym przyzwyczajeniom i drobnym słabościom. Snape na przykład nigdy nie był entuzjastą quidditcha, ale odkąd byli razem, wykazywał pewne zainteresowanie sportem, o ile nie kazano mu dosiadać miotły. Harry rewanżował się za tę uprzejmość i nie kaprysił, gdy Snape podsuwał mu swoje szarady, nawet jeśli Severus traktował je z niezdrową fascynacją. Nieraz, zanim Potter wpadł na najlepsze rozwiązanie, musiał im poświęcić naprawdę dużo czasu, co Snape radośnie odnotowywał. Póki jednak zagadki Severusa dotyczyły tylko wyboru drinka przed snem, chłopak nie miał nic przeciwko, a whisky, jaką właśnie popijali, na pewno była warta odrobiny zachodu. Ostatecznie, był to nałóg, na którym obaj tylko zyskiwali.

Aż chciałoby się, żeby to było dłuższe, bo wygląda na zarys bardzo ciekawego tekstu. W tym malutkim fragmencie mamy tylko zarys tego, jak cudna jest miłość między naszymi chłopakami i pokazanie, czym taka miłość powinna naprawdę być. Akceptacją drugiej osoby, nawet jeśli nie czujemy w stosunku do czegoś takiego samego entuzjazmu to jednak chcemy to robić, dla drugiej osoby. Coś pięknego. Chciałabym przeczytać o faktycznym razie, gdy Severus, po swojemu oczywiście, dopinguje Pottera, obserwuje jego grę, albo więcej takich Szarad - co w genialnym umyśle może powstać.

Dziękuję, życzę Weny!
JokerFox.