[HP][D] Tęczowy puder [SS/HP]

Fandom: Harry Potter
Autor: Myst
Beta: -
Pairing: snarry
Gatunek: fluff
Ostrzeżenia: post-Hogwart, established relationship
N/A: Dużo fluffu, w końcu to tęczowy puder, prawda?
Streszczenie: Severus nie cierpiał dzieci, a jego marne życie nie cierpiało jego.

Prompt 21:

W ten weekend mieli zająć się Teddym. Severus nastawiał się na to psychicznie przez cały tydzień. Nic jednak nie mogło go przygotować na niespodziewaną prośbę Hermiony, aby w sobotnie popołudnie zaopiekowali się również jej pociechami.

Severus stał w kuchni, próbując bezskutecznie nadać leżącemu na talerzu twarożkowi kształt bałwanka, kiedy do środka wpadł roześmiany Teddy, a za nim nieco niezdarnie Rose. Oboje pokryci tęczowym pudrem. Snape westchnął cierpiętniczo.

Nie cierpiał dzieci. Jakim cudem skończył, niańcząc trójkę?

Na końcu wszedł Harry z Hugo na rękach. Uśmiechnięci od ucha do ucha i również skąpani w tęczowym pudrze.

Czwórkę, poprawił się w myślach Severus.

Absolutnie przeurocza wizja, chcę z tego fanvida <3



Nie wiem dlaczego (nie, na pewno nie dlatego, że obecnie słucham Johnlocków jak nienormalna całymi nocami) Severus zajmujący się dziećmi skojarzył mi się z Sherlockiem. Że wiesz, gdyby CHCIAŁ - bo dla Harry'ego - ewentualnie łaskawie mógłby się nimi zająć i na przykład przez pół dnia ganiać z nimi przez łąkę i próbować nauczyć ich nazw roślin, względnie zainteresować małe szatany metodami preparowania kości, czy coś Pomimo tęczy muszę dodać, że współczuję Severusowi. Z doświadczenia - dwójka, nie moja dwójka, na krótko nawet, potrafi mnie psychicznie wykończyć XD Co dopiero 3. albo 4 !
Weny
W.

A ja się zastanawiam, dlaczego tak chętnie obsadzamy Severusa w roli faceta, który własne dzieci traktowałaby tak samo źle, jak gamoniowatych uczniów Hogwartu. Słowo własne, użyte powyżej, powinnam chyba ująć w cudzysłów, ale jakoś źle mi to wtedy brzmi, jakby Snape decydujący się na zajmowanie małym Lupinem chociażby ani przez chwilę nie obdarzył go odrobiną sympatii i przywiązania.

Do głowy przychodzą mi dwa teksty, gdzie Snape był dobrym opiekunem. Pierwszy to "Popioły armageddonu", fatalny przykład jako źródło dobrych relacji, ale znajomość Severusa z Hugo, synem Hermiony i Rona, zawsze była cudowna. Ten dzieciak uwielbiał zgorzkniałość i wyniosłość Snape'a, liczył się z nim i stawiał go za wzór. Intelekt i chłód wujka Severusa tak mu imponowały, a Snape także czerpał pewną przyjemność z rozmów z tak mądrym dzieciakiem. Był też ff o tytule "O mój borze! Tylko nie kolejny facet w ciąży!", gdzie Snape był dumnym ojcem córeczki Roch. I tam Sev był cudownym tatą, pozostającym wrednym draniem mimo olbrzymiej wyrozumiałości i empatii dla dziewczynki.

Da się więc przedstawić Snape'a jako ojca/opiekuna, bez wywracania jego charakteru na puchońską stronę. Szkoda, że tak niewielu się na to decyduje. Chociaż niekoniecznie lubię czytać o dzieciach w ff, więc może to i dobrze

A jeśli chodzi o fluffiastość i tęczowość twojego opowiadania, to jestem nim urzeczona, tak po prostu. Wszystko przez tę puentę, która doskonale oddaje pełny obraz sytuacji Severusa. Dzieci są w porządku, da się z nimi wytrzymać, póki są małe, to te większe mogą stanowić prawdziwe wyzwanie Sądzę jednak, że Harryś znajdzie jakiś sposób, by wynagrodzić Snape'owi ten dzień, gdy pozostałę dzieci wrócą bezpiecznie do swoich domów

Myst, każde twoje drabble jest dobrem, każdy twój Snape jest dobrem, co więcej można powiedzieć? XD

<3

O matko, jestem tak bardzo Severusem. Mimo że na co dzień mam w domu młodego człowieka, za którego odpowiadam to jednak jak jeszcze nie mieszkał ze mną, a ze swoim ojcem to pamiętam, że zawsze też potrzebowałam przynajmniej tygodnia mentalnego przygotowania na wizytę w domu rodzinnym. I Sylwester, gdy Młody mi nagle oznajmił, że przyjeżdża do niego jeszcze dwóch takich, dobrze że się dowiedziałam z wyprzedzeniem i że to, mimo wszystko, nastolatkowie, nie małe dzieci. I to robienie bałwanka, przeurocze <3. Przynajmniej się stara, niech ktoś to doceni, tej!
Udane drabble, dziękuję Myst, dawaj wincyj

Weny!
JokerFox.

Nie jestem w nastroju na fluffy. Nie jestem w nastroju na dzieci, i definitywnie nie jestem w nastroju na nic więcej niż zobio-życie. A jednak tutaj zrobiłam małe "awww".

Scenka rodzajowa, w typie takich codziennych, z pozoru nic nieznaczących. A jednak jest coś w tym, że Severus mimo wszystko zgodził się na to, żeby dzieci wpadły do nich w weekend, a teraz stoi i, mimo irytacji, z pełną zawziętościa "lepi" bałwanka. Urocze to takie, aż mogę sobie wyobrazić trochę skwaśniałą, twardą minę i oczy rzucające gromy na nieposłuszny twarożek. Ale jest dzielny, nie poddaje się i jestem pewna, że w końcu mu się uda (nawet jeśli twarożek miałby zostać sterroryzowany i nieco skwaśnieć z przerażenia).

Obsypywanie pudrem z kolei kojarzy mi się z festiwalami Holi. Na żadnym nie byłam, ale widziałam zdjęcia i nasłuchałam się trochę o tym tęczowym proszku. Taka pełnia szczęścia, radości i beztroski, chociażby na chwilę. Potrafię sobie wyobrazić, jak Teddy zmienia swoje włosy na fioletowo (nie pytajcie czemu ten kolor, ale przyszedł mi do głowy i wyjść nie chciał), żeby jeszcze bardziej wyglądać, jakby tęcza postanowiła sobie na nim zamieszkać.

Puenta jest... cóż, dobra. Chociaż wielokrotnie pokazuje nam się Pottera, który dorósł, którego zmieniła wojna i zabijanie, to przecież nic nie stoi na przeszkodzie, żeby był też trochę dzieciakiem. Własne dzieciństwo, szczególnie to wczesne, miał niezbyt kolorowe, dlatego myślę, że jeśli nie stałby się kolejnym zniszczonym człowiekiem, to właśnie byłby tym najlepszym wujkiem, który wymyślałby nowe zabawy, pozwalał sobie wchodzić na głowę i czerpałby z tego tyle radości, ile by mógł.

Podsumowując - tekst nie musi być odkrywczy, żeby był dobry. Nie musi mieć wielu słów, jeśli da się ująć myśli w drabble. U Ciebie się to udało.

Dziękuję i niech Wena Ci sprzyja,
Fia.~