[HP][D] Przyjaciółka [HP/SS]

Autor: Salomanka
Tytuł: Przyjaciółka
Beta: brak
Kanon: czemu nie
Gatunek: comfort-, ale jednak angst
Długość: 150 słów
Ostrzeżenie:

Spoiler:

Nota: kolejny tekst pod prompt numer 16 w akcji Misery Box.






Wyciągnął rękę i delikatnie przykrył wierzch dłoni kochanka, ciesząc się cichym westchnieniem wydobywającym się jeszcze z bladych ust. Nachylił się bliżej i z miłością złożył na policzku mężczyzny czuły szept, zakończenie prowadzonego latami dialogu.

Przygładził siwe włosy okalające twarz, drżącymi palcami musnął zarys jego warg, przeciągnął samymi opuszkami po tak silnych niegdyś ramionach, ucałował ciemne powieki. Przesunął się na samą krawędź zajmowanego fotela, spragniony przygasającego ciepła drugiej osoby. On już zasnął. Harry niezdarnie wygładził pościel, bojąc się wypuścić chłodną dłoń z zaborczego uścisku swoich suchych, roztrzęsionych palców.

Za swoimi zgarbionymi plecami wyczuł ruch, przypominający raczej narastające falowanie niż czyjąś fizyczną obecność. Obejrzał się przez ramię i spojrzał w twarz Śmierci, starej przyjaciółki, której powrotu spodziewali się już od jakiegoś czasu.

— Jesteśmy gotowi — oznajmił Harry spokojnie, wzmacniając jeszcze uścisk na dłoni Severusa. Kołatanie jego udręczonego serca ustało powoli, jakby i on zasnął, zanurzając się tylko we wspomnieniu bezgranicznej miłości.

I teraz się zastanawiam, czy Harry właśnie nie popełnia samobójstwa w tym drabble. Czy jakoś (w końcu był panem Insygniów) nie przywołał śmierci, aby z Severusem zabrała i jego. Wydaje mi się, że Severus w tej scenie jest już martwy od jakiegoś czasu. Harry natomiast kurczowo ściska dłoń Severusa, jakby obawiał się, że jeżeli ją puści, to będzie ostateczne - śmierć jego ukochanego. Ale póki jeszcze trwa pożegnanie, jeszcze może się łudzić. Czułość i troska, z jaką traktuje Severusa, oraz ten ostatni pocałunek na myśl przywodzą mi bajkę o śpiącej królewnie. Jakby Harry samą miłością próbował ocknąć Severusa z tego wiecznego snu. Jednak jedyne, co mógł zrobić, aby ponownie zjednać się ze swoim ukochanym, to przywołać śmierć, aby zabrała także jego.

Bardzo smutne drabble, jednak czuje się w nim, że ta dwójka była ze sobą za życia bardzo szczęśliwa.

Wenuj, pozdrawiam,
Myst

Ależ piękne drabble. Zakochałam się, naprawdę. Harry, jako Władca Śmierci (Pan Insygniów, jakby nie było) ewidentnie w tym tekście postanawia odejść razem z Severusem i chociaż nieznoszę motywu Romea i Julii, to mimo wszystko tutaj jesteśmy tak bardzo od niego, jak to możliwe. Niby też wspólna śmierć kochanków, a jednak zupełnie inna, z klasą. Na własnych zasadach. Coś naprawdę pięknego. Miłość tak bezgraniczna, że lepiej samemu umrzeć razem z partnerem niż żyć chociaż minutę bez niego - naprawdę się wzruszyłam, bo Severus zawsze zasługiwał na taką właśnie miłość. Dlatego kocham snarry, bo to w końcu jakiś payback za to wszystko, co mu się przytrafiło... Przepraszam, kończą mi się słowa, którymi mogłabym wyrazić mój zachwyt nad tekstem. Nie jestem w tym dobra odkąd część mnie umarła jakiś czas temu. Ale tekst na pewno poleci do ulubionych, skoro Myst już nas nauczyła jak . Dziękuję!

Pozdrawiam, Weny i wincyj takiego!
JokerFox.

Sal, właśnie tak zapamiętałam Twoje teksty. Wydaje mi się, że jesteś tak co prawda o kilka poziomów niżej niż Wirka, ale jednak bardziej duszą angstu i dramatu niż wesołych, lekkich tekstów. Ja jestem jak najbardziej za. Mało tego, czekam znowu na coś nieoczywistego, dłuższego, takiego, co zostawi nas z pytaniami i złamanym sercem. Mam tylko nadzieję, że jak akcja już się skończy, to nie rozejdziemy się w swoje strony, a spotkamy czasem w jakichś tekstach i komentarzach. Sama na długo odstawiłam fandom, straciłam do tego serce, ale przy tej okazji jakoś tak przypomniałam sobie, jakie to było fajne, a przy tym, jak miło czas zwalniał.
Tutaj, no cóż, nie musiałam włączać spoileru, żeby widzieć, co się dzieje. Początkowo myślałam, że Harry żegna Severusa, że odwróci się i odejdzie, zostawiając swoją miłość za sobą. Ale nie. Harry i odejść? A wiesz co jest najlepsze przy takich drabblach? Że na dobrą sprawę mogłyby być epilogiem większości ładnych snarry. Że takiego końca chciałabym dla naszych chłopców. Bez niepotrzebnie cierpiącego w samotności Pottera. Bo jeśli spędzilby z Severusem całe życie, to jak mógłby kontynuować je bez niego? Ja sobie nie wyobrażam.
Smutny, ale prawdziwy tekst. Co prawda nie każdemu byłoby tak łatwo to skończyć.

Doskonale wiesz o tym, że lubię Cię czytać. I że Twoje teksty do mnie przemawiają. tutaj wcale nie jest inaczej. Tekst jest spokojny, wyważony, nie ma w nim scen walki, kłótni, ale w żadnym razie nie jest nudny. Jest tym rodzajem spokojnego tekstu, jaki czyta się zimą pod kocem, z kubkiem herbaty, i rozważa się go w ciszy i półmroku. Przynajmniej ja go odbieram właśnie w taki sposób.

Dobrze jest przeczytać alternatywę, w której Severus przeżył, w której odnaleźli siebie i wiedli (mniej lub bardziej) szczęśliwe życie wypełnione wzajemną miłością. Dobrze jest przeczytać, że obaj żyli na tyle długo, by się zestarzeć, posiwieć, by przygotować się na śmierć. I by powitać ją jak starą przyjaciółkę - mam ważenie, że nieprzypadkowo nasuwa mi się porównanie tego końca do "Opowieści o trzech braciach".

Tekst jest hurtem, i jest angstem, ale - co zadziwiające - nie boli. Powiedziałabym, że bardziej koi, otula i pozwala wyobrazić sobie, że wszystko jest w porządku. To, jak Harry do ostatnich chwil otacza Severusa miłością, czcią, szacunkiem i czułością sprawia, że w pewien sposób urocze jest ich uczucie jako takie. Ta scena daje nam wgląd w ich życie - jestem niemal pewna, że długie i urocze.

Weny,
Fia.