[Good Omens][mM] Plama na honorze (A/P)

Autor: Salomanka
Tytuł: Plama na honorze
Beta: brak
Fandom: Good Omens
Kanon: bardzo tak
Pairing: Aziraphale/Płaszcz
Długość: mini-miniaturka
Ostrzeżenia: brak
Nota: tekst powstał na potrzeby akcji H&V II i realizuje prompt numer 3 z worka numer 4, tekst z punktu widzenia przedmiotu należącego do bohatera
Dedykacja: dla Fii., bo polubiła „faceta od jednej marynarki"





Nasze początki nie należały do najłatwiejszych - ja pokochałem go od pierwszego wejrzenia, on potrzebował kilku spotkań, by mnie docenić. Długo czekałem na deklarację jego uczuć; cierpiałem, gdy porównywał mnie z innymi, biorąc nas kolejno w ramiona. Rozkwitłem, gdy wybrał mnie spośród całej plejady, a nawet wtedy jemu było mało - dążył widać do niebiańskiej perfekcji.

Wymusił na mnie wiele zmian, wszystko dla własnego komfortu - tu miałem nieco zeszczupleć, tam przybrać, dodatkowo się wystroić... Za każde z tych poświęceń czekała jednak wspaniała nagroda. Gdy go przytulałem, byłem tak szczęśliwy, „lekki i powabny”, jak sam to określił.

Byliśmy dla siebie stworzeni. Zabierał mnie wszędzie, w jego imieniu zbierałem setki komplementów, stanowiłem ozdobę w każdym towarzystwie. Dał mi wiele ciepła i czułości, nie szczędził pochlebstw. Wsuwał się we mnie z ujmującą ostrożnością, a ja tuliłem go najdelikatniej jak mogłem.

Jedyną rysą naszego związku był jego, pożal się Boże, przyjaciel. Od razu wiedziałem, że będą z nim same problemy. Traktowałem go jak piąte koło u wozu, nawet jeśli to ja byłem „nowym” w tym trio. Chudy jak patyk, o gustach tak odmiennych od naszych, w ogóle nie wzbudzał we mnie sympatii. I jeszcze ten jego szalony samochód! Ilekroć gdzieś jechaliśmy, przysięgam, że pasy tej piekielnej maszyny złośliwie się we mnie wpijały. Sądzę, że on miał z tym coś wspólnego...

Po dzisiejszym wydarzeniu powinienem jednak chyba nieco zmienić o nim zdanie. Azi, mój ukochany, nie zrobił zbyt wiele, by mnie ocalić, uratować przed błękitną niedolą. Demon nie wahał się ani chwili - jeden mały cud później znów byłem... niepokalany? Nieskazitelny? W pewnym sensie uratował mi życie. Coś mi się wydaje, że Azi nie mógłby znieść mojej hańby, tak czytelnego symbolu bycia zupełnie zużytym i brudnym...

Dzięki demonowi jeszcze nie raz otulę mojego ukochanego, zamiast od razu skończyć wzgardzony w jego szafie.

Awww :3
To jest przesłodziaśne! Generalnie uwielbiam, jak rzeczy swoich właścicieli zaczynają ich opisywać - jest w tym typie interakcji coś... coś. Nie umiem tego nazwać, ale bardzo to lubię. Wszystkie te teksty z perspektywy młota Thora, pelerynki Strange'a, auta Deana, czy właśnie, jak odkryłam teraz - płaszcza Aziego.
Miłość płaszcza jest niezaprzeczalna - a samego Aziego nieco dyskusyjna, ale to wiadomo, Crowleya kocha bardziej (tak jak powinno być) .
Szkoda tylko, że Płaszcz i Crowley nie są przyjaciółmi - aczkolwiek, w kontekście zazdrości to całkiem zrozumiałe . A co do tych pasów - może to nie nasz demon za tym stoi, a to są "końskie zaloty" Benteya? Never know!

Weny!
JokerFox.

Dziękuję za dedykację, tak na początku. I przepraszam, że tak długo musiałaś czekać na ten komentarz.

Przymykam oczy i widzę tę jedną małą scenkę, ten uroczy uśmiech wysłany w podziękowaniu po tak haniebnym skalaniu idealnego płaszcza, tak długo doprowadzanego do perfekcji...



Uwielbiam Aziego w połączeniu z Crowleyem, serio ta dwójka jest tak cudownie i uroczo fluffiasta, że nawet mając ochotę na angst i nurzanie się w cierpieniu musiałam tu przyjść i się uśmiechnąć. Ale tak po cichu powiem, że Crowley mógł być o ten płaszcz zazdrosny, w końcu on nie mógł być tak blisko i tak często ze swoim aniołem. No, przynajmniej nie w pierwszym sezonie, na drugi nadal czekam z utęsknieniem i liczę, że jednak pokażą nam ich w trochę bliższych relacjach, skoro sam Gaiman napisał, co napisał...

Raz jeszcze dziękuję i niech Wen Ci sprzyja,
Fia.~