[HP][T][mM] Ostanie błaganie

Fandom/Fandomy: Harry Potter
Oryginalny tytuł i link do tekstu: Her Plead
Autor/autorzy: AmazingArekusa
Tłumacz/tłumacze: M.
Beta/bety: JokerFox
Zgoda: oczekuję
Parring: brak
Gatunek: Tragedy/Hurt/Comfort
Ostrzeżenia: brak
N/T*: Szaleństwo... ja oszalałam... co ja robię z życiem.

Ostatnie błaganie

―‌ Glizdogonie! Czy nie kazałem ci dopilnować, aby nasz więzień siedział cicho? ―‌ skarcił go Voldemort, słysząc zawodzenie Charity Burbage.

Profesor Burbage została uprowadzona, a teraz wisiała nad długim stołem, przy którym zasiadali Śmierciożercy i inni słudzy Lorda Voldemorta. Była torturowana i wyszydzana. Cała jej nadzieja zniknęła. Jedynym wsparciem i tym, co podtrzymywało jej wolę życia, była obecność Severusa Snape’a.

Wciąż spoglądała na niego w nadziei, że złapie jego spojrzenie. Jęknęła parę chwil wcześniej, próbując zwrócić uwagę Mistrza Eliksirów. Jednak sprawiło to, że już napięta atmosfera jeszcze się pogorszyła. Czuła jak Voldemort wezwał ją do stołu i oficjalnie przedstawił gościom. Próbowała obrócić głowę tak, by mogła zobaczyć Snape’a.

―‌ Sev-Sev… Severus… - powiedziała między kolejnymi sapnięciami. ―‌ Severusie… błagam.

***

Profesor Burbage już od jakiegoś czasu podejrzewała Snape’a. Wypytywała o miejsce jego pobytu, próbując połączyć kropki.

―‌ Severusie, czy mogę z tobą porozmawiać? ―‌ spytała ponurego profesora.

―‌ Możesz ―‌ odpowiedział powoli, a wyraz jego twarzy onieśmielił ją.

Odetchnęła spokojnie zbierając myśli.

―‌ Zastanawiałam się nad twoimi licznymi nieobecnościami. Rozumiem, że możesz być czasem zajęty, jednak ostatnio wyglądasz i zachowujesz się inaczej. Tak, jakby całe twoje dobro zniknęło… ―‌ zaczęła. Nie odpowiedział, tylko lekko uniósł brew. ―‌ Jesteśmy przyjaciółmi, Severusie, tak sądzę, więc oczekuję, że zwrócisz się do mnie, jeśli będziesz miał jakieś problemy.

―‌ Rozumiem… ―‌odpowiedział monotonnym głosem.

Odwrócił się do wyjścia, kiedy znów się odezwała.

―‌ Mam nadzieję, że nie zadajesz się z tymi ludźmi, Severusie. To niebezpieczne. Może i uczę “lżejszego” przedmiotu, w porównaniu do ciebie, ale wiem czym jest niebezpieczeństwo.

―‌ Nie mów mi o niebezpieczeństwie, jakbyś miała w tym jakieś doświadczenie ―‌ odparował. ―‌ Nie masz prawa wypowiadać się w tej kwestii. Nie zachowuj się tak, jakbyś wiedziała, jak to jest. ―‌ Jego sroga mina kończyła dyskusję.


***

Profesor Burbage przypominała sobie, jak próbowała mu pomóc i okazać wsparcie. Myślała, że może stanie teraz w jej obronie, aby ją chronić, a przynajmniej zapobiec jej śmierci. Uchwyciła jego spojrzenie, wiedząc, że zostało jej niewiele czasu, nim Lord Voldemort się znudzi. Próbowała wyczytać z jego twarzy oznaki jakichkolwiek emocji czy chociaż litości. Niestety, nadaremnie. Wtedy stało się dla niej jasne, że nie będzie się wtrącał. W jej oczach pojawiły się łzy, gdy ostatni raz spróbowała błagać swojego byłego przyjaciela.

―‌ Jesteśmy przyjaciółmi…

Ej, no przecież to jest dobre! Może nie odmieniło mojego życia, nawet nim nie wstrząsnęło, ale i tak doceniam bardzo. To taki zapomniany moment kanonu, a pozwala na tak swobodną interpretację. Może Charity uważała Severusa za przyjaciela, ale co on myślał o niej? Kto wie, może nie cierpiał baby i jej poświęcenie było mu nawet na rękę? XD A może cenił sobie jej uwagi, póki nie spróbowała mu mówić, jak powinien żyć? I czy w ogóle jej śmierć traktował w kategoriach "poświęcenia kogoś"? Tyle można by z tego jeszcze wycisnąć... Ładnie z twojej strony, że to wynalazłaś i przetłumaczyłaś; wszystko, co dotyczy Severusa jest dla mnie interesujące, zwaszcza, jeśli jest angstowe xD

Tak, to jest kompletnie zapomniana postać! Jak ciekawie, że ją odgrzebałaś. Ona pojawia się przecież dosłownie na jedno ujęcie w filmie, swoją drogą świetna scena. Lubię takie tekstu, które biorą postać, o której ledwie wspomniano i próbują nam opowiedzieć o niej cokolwiek. Jasne, że możnaby tutaj pokusić się o większe rozwinięcie tematu, o nadanie jej, poza tą rozmową z Severusem, nieco więcej tła, historii, przemyśleń. Niezła łatka z tego wyszła.

Co do samego Severusa, to warto tu się jeszcze zastanowić, ile jeszcze było tych osób. Takich jak Charity, którzy jednak mimo wszystko próbowali. Czuli, że coś jest nie tak. Wiedzieli? Przecież, Merlinie, nie byli ślepi. Snape znikał na całe noce, może i dłużej, nie zawsze wracał w dobrym stanie. A przecież Dumblu o niczym ich nie informował. Zastanawiające, ile było takich rozmów. Czy Minerwa rozmawiała czasem z Severusem, zanim uwierzyła, że ich zdradził? Czy mówiła mu, by uważał na siebie, a on warczał na nią, ale w mniej agresywny sposób, niż innych?

Ten tekst zwraca uwagę na fakt, że wielu ludzi troszczyło się o Severusa, nawet jeśli on nie zauważał tego, czy też nie chciał zauważać. Może, gdyby spróbował nieco im zaufać... rzeczy potoczyłyby się inaczej?
Dobrze przetłumaczone
W.