[HP][D] Coś w tym stylu [HP/SS]

Fandom: Harry Potter
Autor: Wirka.
Beta: brak
Pairing: Snarry
Gatunek: humor? może? trochę?
Ostrzeżenia: Brak
N/A*: 300 słów  bez tytułu, Powstało na potrzeby akcji H&V II, prompt obrazkowy:


Ulice miasteczka kompletnie opustoszały. Na śniegu widać było jeszcze ślady butów, prowadzące w różne strony, do domostw i lokali, ale poza tym - ani żywej duszy. Hogsmeade jeszcze nigdy nie było tak ciche, nawet w święta ktoś się zawsze tutaj kręcił.

Śnieg padał powoli, ledwie prószył, jakby sam lekko zdziwiony, że nie ma w okolicy żadnego wystającego nosa, żadnych przemakających butów ani wystającego kołnierza płaszcza, pod który mogłyby wkraść się lodowe płatki.

Coś jednak wisiało w powietrzu. Coś ciężkiego, elektryzującego, zupełnie jak na chwilę przed burzą.

Każdy, kto śledził magiczną prasę przez ostatnią dekadę, wiedział, że publiczne wystąpienie Harry'ego Pottera to prawdziwa rzadkość. Nic więc dziwnego, że na ogłoszoną przez niego konferencję, zebrali się chyba wszyscy dziennikarze z wysp i połowy Europy. Wszak podkreślono, że Pan Potter zechce się podzielić wyjątkowo ważnym oświadczeniem. Wielkie wrzosowisko tuż za miasteczkiem, wcześniej cudnie przykryte śniegiem, teraz czerniło się od setek skłębionych razem postaci. Napięcie sięgało granic, a szepty narastały, niczym rój pszczół.

Na rozesłanych do nich notatkach widniała wszak godzina 18:37, tym czasem dochodziła już dziewiętnasta. Nigdzie jednak nie było widać ani Pottera, ani jego rzecznika, pana Longbottoma.

- Szanowni Państwo - zagrzmiał nagle wzmocniony zaklęciem głos reportera Proroka Codziennego. - Czy ktoś może wie, czy aby na pewno... jesteśmy w dobrym miejscu?

-.-

- Stary! Nie wiem, jakim cudem udało ci się utrzymać ślub w tajemnicy - westchnął Ron. Jego twarz była całkiem czerwona, bynajmniej nie od alkoholu. Luna, niezłomna tancerka, uparła się, że zatańczy dziś ZE WSZYSTKIMI.  - Nawet na MOIM weselu kręciło się przynajmniej tuzin reporterów! A tutaj? ANI JEDNEGO. Gdybym nie znał cię lepiej, pomyślałbym, że kazałeś moim godnym pożałowania braciom wysłać im wszystkim wyjątkowo podłe bombonierki, czy coś w tym stylu.

- To zasługa niezawodnej ślizgońskiej strategii - odparł siedzący obok Snape, dziwnie z siebie zadowolony.

- Coś w tym stylu, Ron, coś w tym stylu - szepnął Harry.



.

Haha, o taką W walczyli, ale Wir, czy tylko ja czuję ten miły, smętny klimat przez większość czasu? Idealne drabble, nie na odklepanie słów, ale z lekkim zaskoczeniem, bo sama byłam pewna, że on po prostu obwieści miłość do Seva, ten spąsowieje niczym róża i te sprawy A tu surprise madafaka, wy jak wariaci czekacie na wrzosowisku, a Harry urządza sobie ceremonię ślubną. W ogóle! Tu też śmiechłam i pasuje to do naszej rozmowy z Łukaszem - niby tacy hop siup, bo magia, a jednak upośledzeni. Wystarczylaby połowa tych reporterów i durne tv nadające na żywo, ale nie, ludzie dowiedzą się o rzeczach z proroka codziennego albo jednego z niewielu konkurencyjnych pism. Bo właściwie to patrząc na świat rowling, to ci reporterzy nawet pewnie drużyny do quidditcha by nie stworzyli, bo zwyczajnie było ich niewielu. No dobra, może ciut przesadzam, bo chyba jednak jak pojawił się nowy minister to jakieś fleshe rozbłysły, no ale jednak

Miłe, zabawne, czego chcieć więcej. Wenuj się, Wir!

W sumie lubię śluby w snarry, więc trochę żałuje, że ten tekst jednak nie ma tego wątku rozwiniętego bardziej. Ja chyba po prostu lubię ten moment ślubu moich ulubionych parringów , a szczególnie gdy ma w sobie wątek magii i przysięgi na wieczność, jest to aww... Co do tego konkretnego ślubu, to zdecydowanie widać, że stał za tym Severus Snape, że zręcznie zaplanował to i rozegrał, bo jaki reporter by się nabrał na jakieś wrzosowisko na oficjalnie oświadczenie Harrego Pottera? Ileż ten Harry musiał się nie wychylać publicznie, że tyle hien zebrało się by upamiętnić ten moment? Ogromną ilość chyba. Na bank ukrył się w zamku z Severusem i sobie tam rozkosznie wili gniazdko, prawda? Prawda, mam racje? Rozbawił mnie Ron, taki naiwny w swoim myśleniu, jakby nie znał swojego profesora eliksirów, że byłby zdolny go sprzedać dziennikarzom, byle ich nie było na tej ważnej uroczystości. Przecież to Ślizgon z krwi i kości, czego innego można się spodziewać. A Harry go wybrał i to jest najlepsze w tym całym opowiadaniu. Sam motyw pustego miasta bardzo ładnie ujęty, ale wisienką jest ślub, także awww..
Tekst bardzo mi się podoba, dobrze go się czyta, nie czuje zgrzytów, więc są same plusy.

Weny,
Alexa

Snarry, snarrym yay!
Co prawda snarry ze ślubem w tle, ugh, ale jakoś to przeboleję. Może trochę niesłusznie posłużę się w tym przypadku stwierdzeniem „kiedy chodzi o prompty, wszystkie chwyty dozwolone”; nie lubię myśleć o nich jako parze, która potrzebowałaby ślubu, ale, do cholery, to tylko drabble, na dodatek bardzo zręcznie napisane, puchate i rozczulające, i kimże ja niby jestem, by w kółko czepiać się jednego motywu? XD Ogólnie podoba mi się bardzo, także wyróżniłabym ten fragment o płatkach śniegu, które wydają się tylko czekać, by osiąść komuś na odsłoniętym kawałku ciepłej szyi itp. - bardzo sprytnie napisane. Cieszy mnie też pojawiająca się tutaj Luna – ostatnio moje myśli częściej nawet niż kiedykolwiek wirują wokół tej postaci, dobrze się też ją czyta. Tutaj jest tym promyczkiem humoru, i tylko wyobrażać sobie mogę jej tańce z lekko już wstawionym Ronem, plączącym kroki Harrym czy dystyngowanym i nienagannym we wszystkim Severusem. MRAU. Nawet ten Longbottom na nieoczekiwanym stanowisku mnie tak nie zastanawia, zwyczajnie biorę to wszystko w ciemno. A dziennikarze mogą się wypchać, dali by już spokój.
Puenta zabójcza, w takim lekkim stylu, bez efektu wow, ale dzięki temu zupełnie naturalna i ujmująca. Całość przesympatyczna, bardzo zimowa. Udane drabble, czego chcieć więcej. Weny?

Humor. Może trochę. Zdecydowanie.

Potter wreszcie użył głowy do czegoś innego niż straszenia czupryną? Lepiej późno niż wcale, ale podstęp idealny. W końcu jeśli wszyscy dziennikarze zostaną zebrani w jednym miejscu, to nie będzie ich w innym. I tylko te dziennikarskie hieny zdecydowanie musiały nie mieć własnego mózgu a współdzielić jeden w tamtej chwil, żeby żaden nie zorientował się, że to miało jakiś powód, że jest wytłumaczenie, dlaczego oni wszyscy stoją tam i czekają na Złotego Chłopca, który spóźnia się już cały kwadrans. Praktycznie w wigilię. No mądrość Pottera przeniknęła do świata dziennikarskiego, doprawdy!

Weny, niech zawsze Ci sprzyja,
Fia.

O, i o taką W. walczyłam. xD Oto ja, miłośniczka fluffu i przyjemnych rzeczy, wchodząca z niepokojem w napisany przez Ciebie tekst i dziwiąca się, że nie mam jeszcze dziury w mózgu. Nie zrozum mnie źle, czasem lubię, jak mi ją robisz, ale musze być na to nastawiona. Ale, do brzegu: weszłam, zobaczyłam i się zachwyciłam To absolutnie mogłoby być zakończenie jakiegoś naprawdę długiego, wielorozdziałowego slow-burn (nie, WCALE Cię nie podpuszczam... i nie, Kurtyna to nie slow-burn, to jest tylko burn, bo ma na tyle dużo angstu, że aż nim płonie. xD)

Co do samego tekstu: technicznie jest bardzo przyjemny, plastyczny. Bardzo mi się podoba ten fragment o wystających nosach i przemokniętych butach, nie wiem nawet do końca dlczego, ale jakoś tak się uśmiechnęłam. Ciekawe, czy Harry wpadł na to sam (nie sądzę, chociaż czasem Potterowi zdarzają się przebłyski inteligencji).. BTW bardzo ciekawy pomysł z tym Longbottomem jako rzecznikiem Harry’ego. Fakt, chłopak potrzebuje kogoś, kto by się w jego imieniu kontaktował z prasą (zawsze mi tego brakowało w kanonie), ale szkoda mi tej naukowo-zielarskiej kariery Neville’a, którą niejako „poświęca” dla tej roli. No chyba, że to praca dorywcza, to nie mam żadnych zastrzeżeń

Pozdrawiam, i niech Wen zawsze Ci sprzyja!
Tony.