[HP][D] Płacz duszy [HG/DM]

Autor: Wirka.
Beta: brak
Pairing: odległe HG/DM
Gatunek: trochę… music fic? Nie wiem xd
Ostrzeżenia: To jest pierwszy tekst tego paringu od czasów gimnazjum. I chyba jedyny opublikowany. Po prostu - chyba się starzeję. Albo ten prompt naprawdę mi tu pasował. Well. Możecie tu wstawić kogokolwiek, serio. Oraz, to nie jest moja zwyczajowa narracja, ale eksperymentuję sobie, kiedy jak nie przy akcji
N/A*: Powstało na potrzeby akcji H&V II, prompt obrazkowy:





Unosisz się na fali. Każdy niski ton, to uderzenie twojego serca, a każdy krzyk, zdaje się wydobywać z twojego gardła. Przez chwilę nie pamiętasz, kim jesteś. Liczy się muzyka, drażniąca magię pod twoją skórą.

Ktoś na ciebie wpada, nadrywa jedną z falban sukienki, ale zupełnie to ignorujesz. To tylko jedna dusza pośród setek połączonych niewidzialnym splotem. Jesteście tu razem. Oddychacie tymi samymi płucami. Krzyczycie tym samym głosem. Wasz śmiech jest waszym płaczem.

Szare oczy jeszcze nigdy nie wyglądały tak, jak teraz. Praktycznie ich nie rozpoznajesz. Nie ma w nich pogardy, dystansu, kpiny. Nie ma strachu, gniewu, zawiści. Widzisz w nich nagą duszę. Odsłoniętą. Bezbronną. Jakże samotną.

Jesteście sobie obcy. Jesteście jednością.


Na chwilę opuszcz gardę. Pozwalasz ciału się odprężyć. Czujesz muzykę w kościach. Czyż tak nie jest lepiej? Wydaje ci się, że pośród kolejnych dźwięków, słyszysz też trzaski opadających masek. Wszyscy wokół ciebie postanowili je zrzucić. Więc i ty pozwalasz swoim na chwilę spaść.

Słowa docierają do ciebie niczym podmuch gorącego powietrza, jeżą włosy na skórze. Śpiewają o tobie. Skąd mogą wiedzieć? Dlaczego tak dobrze znają twoją duszę? Czy każdy teraz słyszy jej płacz?

Chwiejesz się, nieco zagubiony i wpadasz na kogoś w tłumie. Niezgrabnie chwytasz się, by nie upaść i jesteś pewien, że rozdarłeś materiał. Ale to nie ma teraz większego znaczenia. Niemal nie rozpoznajesz wielkich, orzechowych oczu, a i one spoglądają na ciebie inaczej.

Patrzysz. I widzisz w nich nagą duszę. Odsłoniętą. Bezbronną. Jakże szczęśliwą.

Jesteście sobie całkiem obcy.

Moglibyście być jednością?




.

Fuck yeah! Na to czekałam, Wir. To jest to, co lubię czytać Wiedziałam, że dzisiaj to dopadnę <3 Bo kto, jak nie Ty?

Po pierwsze, jest to bardzo ładnie napisane, jedynie oddychanie tymi samymi płucami ciut mnie wybiło, wolałabym powietrzem. Ach, być marudą. Ale jeny, wczułam się. Hermiona fajnie analizowała to co się działo, jej odczucia są całkiem prawdziwe, ale dopiero druga część nadaje temu tekstowi głębie i sprawia, że uśmiecham się ze smutkiem Ale to wiesz, takie dobre uczucia. Lubię taką analogię, powtarzalne elementy i Ty wiesz, prawda, że tą końcówką pozamiatałaś. I rzeczywiście, można by tu wstawić wiele imion, ale nawet na potrzeby tego drabbla odpuściłam moją awersję do het. i przyznaję, że to ma potencjał. Z drugiej strony, jakby to był Potter, również by miało, tylko że Draco nie mógłby rozedrzeć sukienki Ale ten, jakby to była szaata, czemu nie? ^^

Kawał naprawdę dobrego drabbla, dziękuję, że się tym z nami podzieliłaś!

Poczułam jedność z tym tekstem.. W sumie zanim zaczęłam czytać slash i kochane drarry i snarry, to czytałam właśnie te parę.. To te czasy gdy człowiek czytał tylko hetero, nie myśląc, że może być coś lepszego dla Draco. Podoba mi się jak rozegrałaś ten prompt. Niby zwykłe drabble, a wciąga i porusza człowieka. To jak odczuwa to wszystko Hermiona jest niesamowite, tak naturalne dla niej. Odbieranie rzeczywistości przez muzykę, świetne! Ale opis z strony Draco zdecydowanie uzupełnia to wszystko i wtedy tekst staje się zdecydowanie całością. Tacy obcy dla siebie, a jednocześnie tacy bliscy. Co zrobić, żeby zamiast stać obok siebie, stali ze sobą, hmm.. Masz racje, można by dać tu jakąkolwiek parę hetero, nawet w sumie nie hetero, kogokolwiek, ale dzięki temu, że to akurat te dziewczyna z burzą włosów na głowie, i akurat ten chłopak z chłodnym uosobieniem, ten drabbl nabiera sensu, tworzy harmonijną całość i można wrzuć się w ten tekst w odpowiednim nastroju. To musiała być ta dwójka, zdecydowanie. Miło dla odmiany poczytać klasyczny paring. Zdecydowanie wyszedł ci, więc zabawa z narracją udała się w stu procentach. Oby więcej takich tworów, stylistycznie nie wyłapałam zgrzytów, czyta się płynnie i miło, także twórz Wirka, twórz.
Weny,
Alexa

Łoooo, jak ja strasznie bardzo lubię, jak piszesz coś eksperymentalnie Ja bardzo lubię taki rodzaj narracji, jeszcze nie wyrosłam z taplania się w poezji i finezyjnego sposobu pisania, który ma mieć pozory lekkości, ale w istocie każdym kolejnym słowem wciąga coraz mocniej, obłapia i posyła w rwący nurt angstu. Ja to po prostu lubię, bo to mocne, coraz rzadziej spotykane, no i uwrażliwiające. Pewnie, łatwo popaść w przesadę, wiem coś o tym, ale z drugiej strony utrzymać cały tekst w tym samym tonie, brodząc na pograniczu prozy i poezji, i wyjść z tego cało, z takim opowiadaniem, to dopiero sztuka. Czytałaś może książkę Nabokova „Po nieprawej stronie”? Tam to dopiero są cudowne porównania i zawiłości <3
Wracając do tejego tekstu – nie lubię tej pary, też mi niespodzianka. Ale muzyka, tak, magia największa ze wszystkich, świetnie jednoczy i pomaga pokonywać stwarzane całe życie bariery. Kiedy tych dwoje zderzyło się we wstrząsanym tańcem tłumie, na chwilę mogli być idealni, razem, osobno, obok siebie – doskonali. Muzyka łączy, łagodzi, zaciera różnice, a podczas koncertu można siebie zgubić lub też na nowo odnaleźć, przeżyć swój moment, zaznać czegoś ponad wyobrażalne... Tak. Tak to odczuwam, tak to rozumiem, tak to sobie ukocham.
Absolutnie wspaniałe, dziękuję.