[HP][mM] Medalion

Fandom: Harry Potter
Autor: Wirka.
Beta: brak
Pairing: brak.
Gatunek: Łatka?
Ostrzeżenia: Brak.
NA: Kilka słów o matce. Takie coś, co przyszło mi do głowy, gdy długo wpatrywałam się w ten obrazek, a także po lekturze tekstu Salomanki, bo uzmysłowiła mi pewną rzecz Prompt obrazkowy:




Kobieta szybkim krokiem opuszczała zamek - po raz ostatni, jeśli zostało im choć trochę przychylności przodków. Niemal doszczętnie zniszczony mąż i wciąż rozdarty pomiędzy powinnościami a pragnieniami syn, kroczyli tuż obok. Razem. Tak właśnie powinno być.

Wybraniec pokonał czarnoksiężnika. A ona, tego była pewna, dorzuciła do zwycięstwa swoją małą, choć jakże znaczącą cegiełkę.

Wiele lat wcześniej, Narcyza nie zdołała obronić swojej rodziny. Cena, którą zapłaciła za własne tchórzostwo, niemal ją złamała. Przetrwawszy, obiecała sobie, że nigdy nie pozwoli, by koło zatoczyło pełny obrót.

W jej kieszeni kołysał się mały, złoty medalion. Pozostałość tamtych dni. To była jedyna rzecz, którą zabrała z przejętej przez Voldemorta posiadłości. Zacisnęła na nim dłoń, a drobna iskierka magii przemknęła przez jej palce, jak zawsze dodając nieco sił.




Narcyzę obudziła cisza. To było wyjątkowo niepokojące, ponieważ nie powinna była w ogóle zasnąć, a co więcej, w domu oprócz niej przebywało też wyjątkowo głośne, trzyletnie dziecko. Cisza mogła oznaczać różne rzeczy, ale raczej nic dobrego.

Zerwała się z fotela i rozejrzała po salonie. Nigdzie ani śladu tego urwisa. Lekko podenerwowana wyszła na korytarz, celowo nie wołając chłopaka po imieniu. Ten bowiem miał dziwny zwyczaj chowania się, gdy ktoś go szukał, jakby całe życie było jedną wielką zabawą. Wreszcie przesunęła drzwi do własnej sypialni i westchnęła z ulgą. Scorpius siedział na puchowym dywanie, odwrócony plecami do drzwi. Czymś się bawił.

- Nie pozwoliłam ci tu wchodzić, młodzieńcze - zauważyła chłodno.

Dzieciak wzdrygnął się, niemal podskoczył i zerknął na nią z przerażeniem.

- Och. Przepraszam - westchnął. Nadal coś trzymał w małych dłoniach. - Kto to? - zapytał, rezolutnie próbując zmienić temat. To był jego zwyczajowy sposób wychodzenia z tarapatów. I zwykle całkiem skuteczny. Narcyza zerknęła w dół. Dziecko trzymało w dłoniach mały, złoty medalion. Teraz był on otwarty, a chłopiec wskazywał na ukrytą w środku fotografię.

Kobieta poczuła, jak jej serce zamiera na chwilę. Całą sobą pragnęła wyrwać Scorpiusowi medalion i srogo ukarać go, za naruszenie jej prywatności. Ale… przecież nie taka chciała być. Tamten czas już dawno minął. I może nadszedł moment, by pewne sekrety zmienić we wspomnienia. Chłopiec przecież nawet nie znał jej imienia. A powinien. Wszyscy powinni o niej wiedzieć. Powinni ją pamiętać.

- Podejdź tu - poprosiła, siadając na wysokim łóżku. Chłopiec wdrapał się na nie i położył na jej wyciągniętej dłoni medalion.

- Nie chciałem otwierać. On sam - szepnął.

- Wiem, skarbie - przyznała. Potarła znajomy metal palcami. Wzięła kilka głębokich oddechów. - Tego pana znasz. To twój dziadek, Lucjusz, tylko tutaj, jest nieco młodszy. Widzisz? To jego laska.

Oczy dziecka rozszerzyły się, gdy rozpoznał mężczyznę na zdjęciu.

- A dziewczynka? - szept Scorpiusa był jak muśnięcie piórkiem.

- Miała na imię Viperia i już jej z nami nie ma - wyznała. Imię córki brzmiało w jej uszach tak dziwnie, nienaturalnie wręcz. Nie mówiła o niej od lat.

- Nie ma? Tak jak… Tak jak wujka Severusa?

- Dokładnie, kochanie, jak wujka Severusa - przyznała kobieta.

- Szkoda - westchnął Scorpius i bezceremonialnie wtulił się w pierś Narcyzy.

Kobieta objęła mocno wnuka, wdychając słodki zapach jego jasnych włosów. Chwilę później zaczęła opowieść, a chłopiec słuchał jej z przejęciem. Oczywiście oszczędziła mu wielu przykrych szczegółów, to nie był jeszcze właściwy moment. Mówiła jednak o tym, jak cudownie było trzymać córkę w ramionach, jak wesoło śmiała się, goniąc pawie w ogrodzie i jak ucieszyła się na wieść, że będzie miała młodszego braciszka.

Godzinę później wnuk spał już w jej ramionach. Patrząc w jego spokojną twarz zrozumiała, że w istocie, była nie najlepszą matką.

Ale niech ją Salazar zabierze, jeśli nie będzie przyzwoitą babcią!


-.-

Bardzo ciekawa łatka, nie powiem. W sumie Narcyza musiała mieć uczucia, w końcu błagała Severusa o ratunek dla Draco, skłamała Czarnemu Panu, że Potter nie przeżył jego klątwy. Za tym wszystkim musiały być uczucia, prawda? Faktycznie, matką nie było najlepszą, ale myślę, że to spory wpływ Lucjusza, w końcu przez niego skończyli jak skończyli, więc cudownie, że potrafiła nawrócić się dla wnuka. Świetna historia z drugim dzieckiem, szczególnie, że nie wiem czy Malfoyowie pożądali córki, mimo, że była pierworodna, a Narcyza ją kochała ale przecież to nie był dziedzic. Czy na pewno umarła naturalnie? Chętnie przeczytałabym dodatkową łatkę do tego o ewentualnej córce... Brzmi fajnie!
Weny,
Alexa

A bo widzisz, Wirko., Narcyza już w szóstej części HP dostałą swoją małą rólkę, ale tak się wszyscy natrząsają nad Draco, Bellatrix i Snapem, że zapomina się o Narcyzie. Dopiero po siódmym tomie ta postać naprawdę zyskuje, i warta jest rozbudowania w fanfikach. Pochodzi z rodziny niemal tak honorowanej, jak ród Malfoy'ów, miała dwie skrajnie od siebie różne siostry, ale to ona wyróżniała się wyglądem, zajęła najwyższą pozycję w hermetycznym społeczeństwie, i zawsze bez protestów grała swoją rolę, mając tę swoją krzywą minę na stale przyklejoną do twarzy. A ja lubię widzieć w niej coś więcej, silną, świadomą kobietę, która czuje, że za dużo już w życiu przegrała czy poświęciła, by dalej dawać sobą tak pomiatać. W mojej wizji Lucjusz nigdy nie był dobrym dla niej partnerem, i może dojrzała już do tego, by przestać to ukrywać, zasłaniając się powinnościami. Dla Draco była okropną matką, i bardzo życzyłabym sobie, by zrozumiała to i zmieniła swoje zachowanie, choćby dla tego wnuka, jeśli już dla syna jest za późno. Motyw z córką i cenną pamiątką ukrytą w medalionie jest szalenie błyskotliwy. Podejrzewam nawet, że Lucjusz może nie wiedzieć, że Narcyza zachowała podobną fotografię; dziwnie łatwo zakładam, że on wyrzucił córkę z pamięci – nie była wszak chłopcem, wyczekiwanym dziedzicem. Boli też ta uwaga o wujku Severusie, którego chłopiec zna tylko z opowieści... Jej, ależ to jest ładny tekst... Ten komentarz nie podpada pod żaden prompt, bo za bardzo robi mi dzień to, że coś mojego natchnęło cię do napisania takiego bogatego opowiadania, żeby jeszcze ograniczać się w limicie słów. Dziękuję ^^

Czyli starsza siostra Draco. Tylko... co się z nią stało? Co zrobiłaś temu dziecku? Musiało umrzeć dość wcześnie... Tajemnica, której rozwiązanie chciałabym poznać.

Podoba mi się taka Narcyza. Czas oczekiwania na powrót Voldemorta, wojny, nie był najbardziej sprzyjający do rozwijania matczynych uczuć. Bardzo spodobało mi się też Twoje ujęcie motywacji Narcyzy co do działań w lesie. Nadaje to tamtej scenie kolejnego dna, miło. Podoba mi się jej podejście do Scorpiusa i swojej roli w tej rodzinie. Może matką idealną nie była, ale babcią będzie. Takie to proste... Opowiadając tę historię, tak myślę, zrobiła jeden z największych kroków w tym kierunku.