[HP][mM] Jeśli, to dobre słowo

Fandom: Harry Potter
Autor: Wirka.
Beta: brak
Pairing: brak, chyba, że ktoś bardzo szuka, to znajdzie
Gatunek: Powojenne, głupotkowe
Ostrzeżenia: Brak.
NA: Przyda się oddech od angstu, co nie? Prompt obrazkowy:








- Hagridzie - jęknął Harry, patrząc na pojedynczą łuskę, odbijającą promienie słońca, które teraz tańczyły my po twarzy. Podniósł ją do oczu i przyjrzał jej się uważnie. - Powiedz proszę, że to nie jest to, o czym myślę?

- To nie jest to, o czym myślisz, Arry - odparł wesoło półolbrzym.

Gryfon pociągnął łyk wyjątkowo podłego bimbru - nie chciał nawet wiedzieć, na czym dokładnie był on pędzony.

- Kto je dla ciebie przemycił? Byłem pewien, że stary Bregson już nie działa w branży, a ten gatunek z pewnością nie jest miejscowy…

- Och, to nie był żaden czarodziej. Ani czarownica - wyznał Hagrid.

Harry zmierzył go przeciągłym spojrzeniem. To… nie brzmiało dobrze. Naprawdę nie chciał zaczynać upragnionego urlopu od międzygatunkowej afery, w którą na dodatek, zamieszany był jeden z jego najlepszych przyjaciół.

- Trytoni? Nie, to nie ma sensu. Hagrid. Błagam. Powiedz, że nie handlujesz z wampirami.

- Harry, wampiry nie są potwo… - wielkolud zaczął swój wywód, ale czując złowrogie spojrzenie Pottera, odparł potulnie: - To nie był wampir. Poza tym, ja je tylko przechowuje.

- Przechowujesz - powtórzył głupio młody auror.

- Taa. Widzisz, jakieś dwa tygodnie temu bawiliśmy się z Graupkiem, gdy na środku polany uderzył piorun. I dokładnie w tym miejscu leżało jajo!

Harry poczuł się trochę tak, jakby to w niego uderzył piorun. To było…

- Nieprawdopodobne! Nigdy nie widziałem czeguś takiego, Harry!

- Jaki to właściwie gatunek? - chciał wiedzieć, by móc ocenić zagrożenie, co wydawało się bardziej priorytetowe, niż weryfikowanie źródła pochodzenia tegoż okazu. Na to przyjdzie pora.

- W tym rzecz, dzieciaku. Ni mom pojęcia. Nigdy wcześniej nawet o takim nie słyszałem.

- No dobra… pokaż je - zażądał Harry. Oczy Hagrida zabłysły wręcz dziecięcą rozpaczą i przerażeniem. - Nie zabiorę ci go, po prostu chciałbym wiedzieć, jak bardzo mamy przerąbane.

Olbrzym zignorował sugestię dotyczącą konsekwencji, jak zwykle zresztą. Po chwili zastanowienia wychylił szklankę do dna, po czym zniknął w swoim domu na dobre pięć minut. Sytuacja była aż nazbyt podobna do tego fiaska z Norbertem. Ponad dekadę od tamtej pamiętnej nocy, Harry siedział na werandzie zgrabnej, dużo większej niż wcześniejsza posiadłości Hagrida, i już drugi raz w swoim życiu dowiadywał się, że jego przyjaciel ukrywa… smoka?

Olbrzym wyszedł, trzymając w grubych rękawicach jakieś zawiniątko. Harry rozejrzał się po okolicy. Nie mógł oprzeć się wrażeniu, że za chwile zza drzew wybiegnie Draco Malfoy, by nakryć ich na gorącym uczynku.

- Czyż nie jest cudowna? To dziewczynka… - oznajmił Hagrid, podsuwając mu niemal pod nos małe stworzenie.

A Harry zaniemówił z wrażenia. Jeszcze nigdy nie widział tak pięknych i rozumnych oczu u magicznego stworzenia. Nawet Hardodziob nie wpatrywał się w niego tak wnikliwie. Małe ciałko pokryte było barwnymi łuskami, co sprawiało, że istota przypominała coś pomiędzy smokiem a rajskim ptakiem.

- Nie znam tego gatunku. To jakaś hybryda?


- Sam jesteś hybryda - odparł cieniutki, ale bardzo wyraźny głos w jego głowie. Który postanowił zignorować.

- Więc mówisz, że pojawiło się na środku polany tak? I nie było nikogo w pobliżu?

- Nie, zupełnie nikogo - oznajmił Hagrid. - Tylko jajo, i to. - Podał Harry’emu zwinięty kawałek pergaminu.

- Wyobrażasz sobie minę Severusa, kiedy wrócę i powiem mu, że ZNOWU chowasz nielegalnego smoka na terenie Hogwartu?

Uśmiech Hagrida przygasł nieco. - No… Dyrektor może nie być zadowolony ale… to przecież nie na zawsze, prawda? Przecie napisane wyraźnie, że chcą po nią wrócić.

Chroń ją za wszelką cenę, aż będziemy gotowi, by po nią wrócić. Twój świat na tym skorzysta. Mój, może dzięki niej przetrwa zagładę - głosiło pochyłe pismo na pergaminie.

- Trochę pompatyczne, nie uważasz? - skomentował.

- Też byś tak brzmiał, gdybyś poświęcił resztki swojej magii na utworzenie portalu - odparło smoczątko.

- Więc.. Jesteś smokiem z innego wymiaru - oznajmił krótko Harry. A stworzenie po prostu skinęło głową.

- Jesteś… Jesteś smokousty Harry! - wyszeptał Hagrid z ekscytacją w głosie.

- Severus mnie zabije, kiedy się dowie - westchnął Gryfon, zastanawiając się, czy za rok odkryją, że w zamku istnieje Komnata Hufflepuff, a w niej stado małych, krwiożerczych borsuków.

- Jeśli, się dowie - syknęła smoczyca.

-.-

Awww... Jak bez paringu, a to ukryte snarry to co? Zastanawiałam się czy Harry był Aurorem, ale bardziej wygląda jakby był nauczycielem, prawda? A co do smoczątka, to bardzo zajechało mi Eragonem, ale no coż, na wojnie i w akcji wszystkie ruchy dozwolone xDD Podoba mi się jednak ta naturalność, bo w końcu dzikie zwierzęta, Hagrid, głos który słyszy tylko Harry, to w sumie normalne, co nie? Co złego może się stać z tęczowego, sarkastycznego smoka? Przynajmniej doga się z Severusem, a może nawet pomoże Harremu w wygrywaniu słownych potyczek? Hmm.. Brzmi kusząco.

Weny,
Alexa

To zdecydowanie jest snarry. Zgadzam się, wmawianie nam, że tu nie ma snarry, to zwykła strata czasu, ten pairing tutaj aż woła i płacze, domagając się zaakcentowania. Snape jako dyrektor Hogwartu to całkiem miła wizja, ale kim wtedy byłby Potter? Nauczycielem? Brzmi bardziej jak jakiś auror, nawet bardziej przewrażliwiony i paranoiczny niż za swoich szkolnych czasów, a jednak pełen nieco bardziej fachowej wiedzy niż wówczas, gdy gonił po szkolnych korytarzach z malutkim Norbertem. Tak czy inaczej, jego troska o to, co Snape pomyśli, jak się zachowa i jak on sam będzie musiał się przed nim tłumaczyć nie tyle wskazują, co krzyczą „slash”.
Co do samego tekstu, jestem nim oczarowana. Fajnie, że tutaj smocza hybryda z innego wymiaru jest tylko zwierzakiem; takim, co bez problemu dogada się z Potterem, ma tęczowe łuski i własne plany na życie, ale jednak – zwierzakiem. Tak myślę xD Jego inteligencja zapewne przewyższa intelekt Harry'ego Oczywiście to doskonale pasuje do kanonu, pokrywa się z tymi scenami z filmu, kiedy Harryś pokazywał „klikanie” XD Ten sam poziom rozkminiania życia Hagrid to także stuprocentowy kanon, lekko strwożony i niezmiennie pochopny w działaniach, ale przecież kochany, ciepły i wrażliwy, no smocza mama jak się patrzy.
Mnie się bardzo podobało, gratuluję tekstu.

Czekaj, zostawię tu ten komentarz. Powiesz mi, z jakiego ona jest wymiaru i co to za smoczyca? W sumie to bardzo chciałabym wiedzieć xD poza tym moja głowa zrobiła połączenie węże - smoki i zupełnie logicznym było to, że on tę smoczycę rozumie (nie, smoki w czwartej części się nie liczą, mówiły w innym dialekcie, rumuńskim ).

Ładne maleństwo, w zasadzie można by śmiało założyć, że prawie mogło mieć miejsce. I to JEST Snarry, nie przyjmuję innego wyjaśnienia (da się w ogóle zrobić z tego nie-Snarry?).

Pisz dalej, bo takie nie-angsty ładnie Ci wychodzą.

Weny, niech zawsze Ci sprzyja,
Fia.

Co za niespodzianka! Naprawdę bardzo uroczy tekst. Mogę śmiało potwierdzić, że zostałam przeniesiona w bardzo dobrze znany nam fandomowy świat, gdzie postacie wypadają bardzo wiarygodnie i zachowują się w odpowiedni sposób. Hagrid jest tym samym Hagridem z oryginału, którego znamy i który swoimi wyczynami dostarcza Harry’emu powodów do niepokoju i do obaw, a magicznym zwierzątkom ofiaruje swój dom. Całkiem niedawno oglądałam ponownie Verry Potter Musical starkidów (jeśli jakiś fan HP jeszcze nie widział, to polecam serdecznie), zaczęłam też czytać od nowa książki HP (jestem na razie na pierwszej, ale co tam) i czuję naprawdę niewielką różnicę w ukazaniu nastroju historii, więc no, dobra robota. Może jedynie to lekko wyczuwalne snarry robi różnice;) No dobra, może nie lekko wyczuwalne, zdecydowanie da się je wyczuć, ale ukazujesz nam ten pairing w formie nieoczywistej, nie mówisz nic wprost, a jednak wszystkiego możemy się domyśleć. Podoba mi się taka forma, bo jednak nie o ten pairing tutaj chodzi. Relacja Harry’ego z Hagridem zawsze była jedną z najbardziej uroczych.
No cóż, dzięki za ten tekst! Dobra robota, prompt moim zdaniem świetnie zrealizowany, obrazek pomaga, choć nie jest niezbędny, bo wyobraźnia działa już sama na pełnych obrotach. Dużo, dużo weny, na co dzień i od święta.

Och, hej, halo, dlaczego mnie tu jeszcze nie było? Wydaje mi się, że zobaczyłam smoczka z promptu i przeszłam dalej, bo przecież ten prompt już komentowałam. A tu cyk - drugi taki tekst, no bo przecież dwie strony medalu. Podoba mi się już na starcie za gatunek “głupotkowe”, coś idealnie dla mnie.

Pierwsze skojarzenie? Jajko, polana, uderzenie pioruna… Halko, zrobiłaś wstęp do Eragona xD Jeszcze do tego myśląca smoczyca, no halko, nie widzisz tego? Czy to przypadkiem? XD Eragon był kiedyś bardzo bliski mojemu serduszku, potem jakoś to straciłam, ale kiedyś w wolnym czasie zdecydowanie chciałabym do tego wrócić.

Pairing tylko jesli ktoś bardzo chce? Harry nie myśli “Ginny mnie zabije” ani “Hermiona i Ron mnie zabiją”. Nope. Boi się, ze Severus go zabije, no halo, przecież to jest hint wielkości planety, że coś się tam święci. xD No i totalnie rozbroiła mnie smoczyca, która stwierdza, że można przed Severusem utrzymać ją w sekrecie. Widać, że nie ma zielonego pojęcia, o czym mówi… myśli? XD Właśnie, zastanawia mnie to - skoro głosik jest w głowie, to czy to na pewno smokoUSTNOŚĆ? Czy to stworzonko po prostu umie odzywać się i w myślach i słownie, ale jest za małe na komunikację werbalną? CUDO, UROCZOŚĆ!

Pozdrawiam, i niech Wen zawsze Ci sprzyja!
Tony.