[HP][mM] Wielka Litera [HP/SS]

Uniwersum: Harry Potter
Tytuł: Wielka Litera
Autor: Disharmony
Beta: brak
parring: snarry
Gatunek: drama
Ostrzeżenia: brak
NA: Na potrzeby akcji H&V II, worek nr I prompt 4: - formatować/wiadomość/poduszka/kufer/kwiaty




Harry właśnie poprawiał kwiaty w wazonie, kiedy w pokoju obok rozległ się hałas. Coś ciężkiego prawdopodobnie zderzyło się z podłogą. Póki co, nie miał zamiaru reagować, ostatnimi czasy była to dość częsta sytuacja, jako że Severus zaprzyjaźniał się z niesamowitym wynalazkiem, jakim był telefon. Zamiast tego wyjął jedną z róż i dociął jej łodygę, żeby lepiej komponowała się z resztą. Ostatnimi czasy mieli umowny podział - Severus zajmował się ogrodem, a kiedy nadchodził czas, Harry tworzył z kwiatów kompozycje kwiatowe, mające nieco uprzytulniać ponure wnętrze domu Snape’a. Na ten moment mógł się pochwalić już instalacją w kufrze, z której był niezwykle dumny, do tego stopnia, że ustawił całość na ganku i zbierał pochwały od przechodzących przez ich domem mieszkańców wioski. Oczywiście musiał pomóc sobie magią, w przeciwnym razie po pierwszej ulewie czy wichurze, niewiele by pozostało z jego kompozycji.

Jako że wykorzystał do niej swój stary, szkolny kufer, starał się, by kwiaty nawiązywały do czasów Hogwartu. Dlatego też dobrał gałązki wisterii, irysy, czerwone róże i paproć, które miały symbolizować cztery domy.

Z rozmyślań Pottera wyrwał nagły trzask i łomot. Z westchnieniem wsunął różę na miejsce i przeszedł do salonu, gdzie przy stole siedział poirytowany Snape. Harry spojrzał na mężczyznę, następnie na ekran leżącego przed nim telefonu i zaśmiał się, łapiąc się za brzuch.
Usiadł obok mężczyzny, kładąc leżącą na krześle poduszkę na kolana i zgiął się w pół, tłumiąc nią swój śmiech. Uspokoił się w końcu, kiedy skupiło się na nim wściekłe spojrzenie Severusa.
Harry uniósł poduszkę w geście poddania i zachichotał.

- Severusie, nie możesz sobie poradzić z napisaniem wiadomości? - zapytał, widząc otwarte okienko wiadomości. Gdyby spojrzenie mogło zabijać, Harry nie był pewien, czy coś by z niego zostało.

- Napisałem tę cholerną wiadomość! - warknął. - Ale nie potrafię jej sformatować!

Harry spojrzał jeszcze raz na wyświetlacz, cały czas walcząc ze śmiechem, po czym zmarszczył brwi.

- Ale co ty chcesz od tej wiadomości, przecież wygląda dobrze. Zresztą, zamawiasz tylko ingrediencje do eliksirów, a nie się oświadczasz - parsknął.

Snape przez chwilę nic nie mówił, po czym nagle przystawił mu telefon przed oczy i wskazał palcem.

- Muszę sformatować wielkość liter! Napisałem mistrz eliksirów z wielkiej litery, a to cholerstwo samo zmienia mi je na małe!

Harry spojrzał na niego z niedowierzaniem i znowu zgiął się w pół, chowając twarz w poduszce. Kiedy się uspokoił, spojrzał na mężczyznę zadziornie, po czym powiedział:

- Severusie, naucz się w końcu, że z telefonem się nie dyskutuje!

Oooo Bardzo mi się podoba ten tekścik. Bardzo lubię Snarry w których Severus przeżywa jakieś elektroniczne rozterki (pamiętam jak przez mglę jedno... coś o flamingach? No anyway, zajebiste, polecam:D). Mam wrażenie, że Sev jako mugol byłby jednym z tych facetów po czterdziestce, który za cholerę nie mogą nauczyć się, jak wysłać maila albo zarejestrować się na stronie żeby kupić bilet on-line. Uparty, że przecież kiedyś tego nie było i "jakoś się żyło", a przecież są okienka na dworcu i o co ten zamęt.

Tekst bardzo zgrabnie napisany, bardzo naturalnie wyszły Ci słowa promptowe. Musiałam z trzy razy wracać do opisu promptu żeby je wyczaić (poza poduszką, ona tu była akurat oczywista ). Swoją drogą, to tylko ja, czy trzymanie poduszki na kolanach i śmianie się w nią kojarzy się z kobietami w ciąży?

Fajny, przyjemny tekst, których mogłabym czytać wiele, najchętniej w jakiejś kompilacji tekstów "Snarry po zwyczajowym Snarry, czyli co dzieje się za zamkniętymi drzwiami, gdy Sev i Harry juz się zejdą". Więcej proszę!

Pozdrawiam, i niech Wen zawsze Ci sprzyja!
Tony.

PS.

Disharmony napisał:

zbierał pochwały od przechodzących przez ich domem mieszkańców wioski.

Literówkka sie wkradła

To mi przypomina mega ten tekst - ty to tłumaczyłaś czy dream? - o Severusie kwiaciarzu i Harrym tatuatorze.To był zajebisty tekst. I ja wgl. lubię motywy kwiatowe, zwłaszcza, jak są pomysłowe. A tu bardzo fajnie wybrnęłaś z promptu, może krótko, tak marudze trochę bo marudzić muszę, taki los Wirki. Więc, krótko, ale treściwie. 
To bardzo przyjemna wizja, tych dwóch z mugolskimi rzeczami ale nie pogrążonymi w angście (choć tak, takie wersje lubię, oczywiście), za to trochę asymilujący się. Telefon do zamówień eliksirowych? Ale dlaczego? Nie ma sów? 

W każdym razie Severus przekonał się o tym, o czym ja dobrze wiem, że nie ma co walczyć z telefonem. No chyba, że tak jak taka jedna A. rzuca się nim po prostu o podłogę XD nie ważne, wybacz dygresję. Ale rozumiem oburzenie, jak tak można, Mistrz Eliksirów małymi? Skandal. Pamiętam, że był taki etap, jak fanfickowcy kłócili się o używanie nazw własnych i o to, co nimi jest, a co nie. O Mistrza właśnie i o Śmierciożerców. I dotarłam do takich uzasadnień stosowania dużych liter dla obu, które mnie przekonują i absolutnie się ich trzymam. Więc w tym przypadku pozostaje rzec, że Severus ma racje
Weny!
Zawsze i kiedy potrzebna!

Czy jak mogęskopiować sobie komentarz Alexandrine i udawać, że to ja go napisałam? Nie? Cholera. A tu aż dwustu słów potrzeba...
Realizacja promptowych słów jest bardzo dobra, totalnie wszystko do siebie pasuje, splata się tak, że nie trzeba się doszukiwać, czy aby na pewno o czymś nie zapomniałaś, nie potraktowałaś zbyt pobieżnie. Udało ci się wybrnąć z promptu znakomicie, a jednak i tak trochę sobie pomarudzę, ok? Bo ten nerwowy Severus, pozornie tak kanoniczny, jakoś mi doskwiera. Czym on się tak rzucał, po co? Nie szkoda nerwów i domowych sprzetów na te ataki szału? Bardzo proszę, aby w jakimś następnym twoim tekście dostał przynajmniej chwilę relaksu, bo się wykończy. Może wyślij go do tego ogrodu pełnego kwiatów...? A Potter, skoro tak świetnie sobie radzi w świecie mugolskiej technologii, niech porobi mu mnóstwo fot. Przydałby mu się także jakiś eliksir na uspokojenie, bo straszna z niego śmieszka. Chichocze i chichocze, jeszcze poduszkę rozszarpie w tej dzikiej karuzeli śmiechu. Bardzo żywe te postaci ci się napisały, jaskrawe niczym te kwiaty ozdabiające kufer. Swoją drogą, zacny pomysł z dekoracją kwiatową w kolorach domu Hogwartu. Naprawdę ładne. Gdybym lubiła kwiaty, mogłabym to nawet docenić
Udało ci się to maleństwo, gratuluję i oby tak dalej.

To w sumie zabawne! W świetny sposób wykorzystałaś prompt, niesamowicie jak to ładnie i naturalne zagrało. To jaki jest Harry, po tylu latach usług Petunii nic dziwnego, że potrafi układać kompozycje z kwiatów, aż dziwne, że to nie on zajmuje się ogrodem? Chyba, że nie tylko mamy tam kwiatki, ale też np. składniki do eliksirów. Trochę nie wyobrażam sobie kompozycji w kufrze, znaczy wiem, robi się w skrzynkach często, ale ten kufer przecież był ogromny! Co do Seveursa, to fakt, nie wyobrażam sobie go z mugolskim telefonem, ale on w sumie żył po mugolsku wiele lat, nie powinno mu sprawiać takiego problemu używanie go. Ale ma swój wiek, ileż to razy człowiek chciał teraz nauczyć rodziców jak używać tel? Ano właśnie. Nic dziwnego, że Sev jest wściekły i zapewne urażony. Mistrz Eliksirów z małej, też mi coś!
Weny

Alexa