[HP][D][7/7] Kolejne szanse

Autor: Salomanka
Tytuł: Kolejne szanse
Beta: brak
Kanon: Bardzo
Pairing: brak
Długość: drabble, od 100 do 200 słów
Ostrzeżenia: brak
Nota: teksty powstały, by realizować prompt numer 7 z worka numer 2 w akcji H&V II. Seria ma siedem tekstów, i pierwszych sześć z nich liczonych z osobna realizuje ten sam prompt, siódmy zaś zamyka serię. Ocenie szanownych Adminek pozostawiam, czy traktować tę serię należy jako jeden twór uzasadniający prompt, czy każdy z tekstów liczyć z osobna i tak też punktować.






Młody czarodziej pospiesznie przemierzał kolejne korytarze, rozglądając się bacznie na boki. Cała jego zgarbiona sylwetka wyraźnie wskazywała na to, że nie chciałby zostać przyłapany.

Szara kotka śledziła go już dłuższą chwilę. Przysiadła, a źrenice jej zielonych oczu stały się ogromne. Próbowała go dorwać od tak dawna i teraz nareszcie jej się uda. Łapy zgięły się, grzbiet zafalował i kocica skoczyła na swoją ofiarę.

Nie zdażyła.

Quirell i ciągnący się za nim pasek od rozwijającego się turbana zniknęli za drzwiami.

Stworzenie fuknęło niecierpliwie. Przeczucie mówiło jej, że ta zdobycz mogłaby być interesująca.

Minerva prychnąła i wytężyła wzrok w poszukiwaniu nowej ofiary.

Seria o naszej drogiej Minnie O niej jest tak mało tekstów, jako o głównej bohaterce. Fajnie, że wzięłaś ją na tapet. Podoba mi się to.

No i tak, biedna kotka, która nie zdążyła upolować swojej ofiary... Aż mi trochę smutno, jak sobie pomyślę co musiała czuć wtedy. I co musiała czuć, jak wreszcie dowiedziała się, co było ukryte pod turbanem. Taka zdobycz przemknęła jej koło noska! Niewyobrażalne!

I tylko jedno, co mi się rzuciło w oczy

Cytat :

Nie zdażyła.

Nie zdążyła.

Idę do kolejnych maleństw, bo czuję, że będzie mi się to podobać coraz bardziej!

Weny, niech zawsze Ci sprzyja,
Fia.

Plotki o zabawach, jakie stara McGonagall urządzała sobie z kotką Filcha, panią Norris, od wielu lat krążyły po szkole i bawiły kolejne pokolenia uczniów. Minerva ich nie lubiła, srogim spojrzeniem karząc przyłapanych na rozpowiadaniu podobnych głupot. Po zmroku jednak, gdy zmęczone ciało przybierało animagiczną formę, rzeczywiście lubiła czasem ścigać się z nieco dziką panią Norris. Biegały po korytarzach, goniąc się wzajemnie, co stanowiło miłą formę relaksu.

Tej nocy Minerva bliska była dorwania drugiej kotki, czekała na nią za zakrętem; czuła jej zapach i słyszała bicie serca. Potem poczuła coś jeszcze... Serce przyspieszyło bieg, po korytarzu niósł się jakiś szelest, coś upadło i zapadła złowroga cisza.

Minerva zniecierpliwiła się i wyjrzała zza zakrętu. Jej łapy niemal natychmiast wpadły do ogromnej kałuży. To, jaki i tumult trzech zbliżających się par stóp, zniechęciły ją do dalszej zabawy. Postanowiła sobie, że panią Norris dorwie później, i oddaliła się ze wstrętem od wielkiej mokrej plamy.

Druga część - druga książka. Czyżby to dlatego ta seria ma siedem części? Bo jest siedem książek? Jestem taka mądra i zgadłam? xD

A tak na serio. W zasadzie - w szkole zbyt wielu rozrywek nie mieli (no, może poza na przykład trollami w lochach, trójgłowymi psami, krwiożerczymi hipogryfami, ukrytymi Śmierciożercami i Czarnym Panem, który lubił sobie wracać co jakiś czas w różnych formach), więc czemu Minerva miałaby nie urządzać sobie wzajemnych polowań z Panią Norris - jedyną chyba kotką, która mogła swobodnie przemierzać korytarze szkoły i była tam niezmiennie od wielu lat (zwierzęta uczniów po jakimś czasie przecież odchodziły - z samymi uczniami). Ale nie dziwi mnie też niechęć profesor do rozpowszechniania plotek na ten temat - jest w końcu stateczną i poważaną czarownicą!

Sama scena z wodą - czyżby Minnie nie zauważyła w wodzie odbicia kotki Filcha? Bo to, że ona już tam była, to wiemy... Może po prostu jej kocie wcielenie wybitnie nie lubiło wody i biegających uczniów, więc wolała ulotnić się bez rozglądania. Niemniej - gapa z niej. Wybitna. I idealnie realizująca prompt.


No i tutaj też jest jeden mały błąd, pozwolę sobie:

Cytat :

To, jaki i tumult trzech zbliżających się par stóp, zniechęciły ją do dalszej zabawy.

To, jak i ... - niepotrzebne dodatkowe "i"


Weny, niech zawsze Ci sprzyja,
Fia.

Szczur przebiegał wzdłuż ściany, popiskując cicho ze strachu. Wyglądał dziwnie znajomo, ostatecznie jednak Hogwart to duży, stary zamek, szczury i inne gryzonie nie raz czuły się tu na tyle bezpiecznie, by nocami wybiegać ze swoich nor i szukać jedzenia w miejscach cieplejszych niż szkolne błonia czy lochy.

Ten okaz jednak nie pachniał brudem i nędzą. Gdyby nie panika widoczna w jego małych oczkach i nerwowe ruchy czujnego noska, sprawiałby raczej podejrzanie dobre wrażenie. McGonagall miała swoje sprawy na głowie, postanowiła jednak – dla wprawy – pójść w ślad za gryzoniem, upewnić się, czy nie kombinuje nic złego.

Zaniepokoiła się widząc, że zmierza wprost do wieży Gryffindoru, mając na uwadze dobro swoich podopiecznych, w porę jednak odnalazła właściwe wspomnienie, pozwalające jej właściwie zidentyfikować szczura. To tylko niegroźny Parszywek, pieszczoch Weasley'ów, nie ma w nim nic podejrzanego..., pomyślała i uspokojona ruszyła na dalsze łowy, wypatrując wszelkich nieprawidłowości i oznak łamania szkolnych zasad.

Cytat :

To tylko niegroźny Parszywek, pieszczoch Weasley'ów, nie ma w nim nic podejrzanego...

To powinno stanowić kwintesencję tekstu i cały mój komentarz... Serio - tylko Parszywek, niegroźny szczur, przyjaciel ucznia... W poprzedniej części wskazałaś, że Minnie rozpoznawała Panią Norris między innymi po zapachu - te jej rozpoznawania musiały być gapowato subiektywne, skoro nie rozpoznała przez lata w tym szczurze swojego ucznia... Ale co my tu mówimy - po zapachu to powinien go równie dobrze rozpoznać już Remus w pociągu (chociaż on miał na głowie Dementory i Pottera, niech mu będzie).

W każdym razie - w tych drabblach wytykasz mi nie tylko gapowatość Minerwy. Ten jeden skłonił mnie to podryfowania do stwierdzenia, że cały Czarodziejski Świat potrafi być gapowato ślepy i wybierać najłatwiejsze wytłumaczenia. A już miałam o tym zapomnieć! Dziękuje, bardzo lubię takie maleństwa.

Weny, niech zawsze Ci sprzyja,
Fia.

Minerva zmrużyła niebezpiecznie oczy, a miękka sierść na jej kocim pyszczku układała się w kształt drapieżnych okularów. Była tuż tuż, jeden skok dzielił ją od dorwania podejrzanego potwora, tylko chwila, by dorwać to małe, przebiegłe...

Odleciało.

Kot miauknął z frustracji.

McGonagall przekonana była o tym, że doskonale wyczuwa zagrożenie, kiedy jednak żuk odleciał, zrozumiała, że tak kot, jak i człowiek, uczy się przez całe życie.

Miała niejasne poczucie, że coś z tym owadem było nie w porządku, że upolowanie go miałoby swoje dalsze konsekwencje... Cóż, żuk uciekł. No, w Proroku chyba o tym nie napiszą, nie ma się co przejmować.

Ta część zdecydowanie jest dla mnie najzabawniejsza. Wyobraziłam sobie Minnie, która łapie żuka, i reporterkę, która w szoku nie zdąża się na czas przemienić. Jeden animag zjada innego animaga.... Dlaczego mnie to śmieszy? Uch, nie wiem, może czas zacząć bać się samej siebie.

W każdym razie potrafię wyobrazić sobie kotkę, która poluje na irytujące latadło, i to zmarszczenie groźnookularowe na pyszczku. Koty, które polują potrafią wyglądać groźnie. I potrafią też być uroczo nieporadne, fajtłapowate i gapowate, jak im zdobycz odfruwa. Właśnie taką kotkę mamy tutaj i do takiej kotki mogę się uśmiechnąć. I tylko trochę szkoda mi nadal, że żuk nie został złapany.

Weny, niech zawsze Ci sprzyja,
Fia.

Odziana od stóp do głów na różowo wiedźma nie budziła ani krzty sympatii. Pozornie uprzejma i dystyngowana, w istocie – prawdziwy demon, wredna, plugawa i podła.

Opiekunka domu Gryfonów od razu rozumiała, że nieszczęście, jakie do tej pory trzymało się z dala od Szkoły Magii i Czarodziejstwa, teraz, za zgodą Ministerstwa Magii, przeniknęło przez utrzymywane bariery i na dobre rozpanoszy się w Hogwarcie. Postanowiła mieć się na baczności, nie spuszczać z oka tej zuchwałej, panoszącej się po szkole kreatury.

Ale, swoją drogą, te przepyszne kocie paszteciki, które rozrzuca po korytarzach, są tak doooobre... Może różowa nie jest tak całkiem... zła?

Minerva ulegająca kociej naturze i pasztecikom, ta wizja nie opuści mnie do końca życia xD Do tego mamy przed oczami kobietę która nie rozpoznaje zagrożenia, i to w sumie stanowczą, mądrą czarownice, więc to tym bardziej pokazuje nieudolność bohaterki. Tak łatwo udało się ją przekupić, szczególnie, że Różowa Ropucha wiedziała, że to Nauczycielka Transmutacji, nie da się ukryć bycia animagiem, gdy od lat jesteś zgłoszona do Ministerstwa i rok w rok pokazujesz przed uczniami swoją przemianę. Przebiegła kwoka, karmić smaczkami... Tekst ogólnie przezabawny, fajnie napisany, czyta się miło i bez zgrzytów.
Weny,
Alexa

Drzwi otwierające się raz za razem kusiły ją. Były niczym magiczny portal do innego świata, miejsca pełnego niezgłębionych tajemnic, krainy przesiąkniętej niezbadaną, pierwotną siłą aż proszącą się o poznanie. Nie znała jednak wejścia do tej tajemnej komnaty; objawiało się ono tylko wtedy, gdy jakiś uczeń błąkał się po korytarzu, wpatrując się w pustą ścianę, licząc na objawienie. W przeciwieństwie do kotki, uczniowie mieli jednak przeciwstawne palce, którymi mogli dosięgnąć pojawiającej się znikąd klamki. Pręgowana kocica mogła tylko czekać w nadziei, że przebiegnie pomiędzy czyimiś nogami i wedrze się do komnaty pełnej artefaktów.

Na próżno. Pokój Życzeń był poza jej zasięgiem.

Nie ma lekko by poznać tajemnice Pokoju Życzeń. Skoro nawet Huncwoci nie wiedzieli, że taki pokój nie istnieje, to jak inny nauczyciel mógł poznać jego tajemnice. Wgl. Zadziwiające, że taka inteligentna a nie odkryła sekretu w jaki sposób drzwi pojawią się przed uczniami.... No ale w końcu ta seria ma to do siebie, że bohater nie zawsze jest bohaterem zdolnym pokonać wszelkie przeszkody, co nie? Motyw z kciukiem przeciwstawnym jest zabójczy xD Co nie zmienia faktu, że skoczny kot, każda klamkę (po za okrągłą) pokona xDD Tekst fajny, zwięzły, dobrze się czyta, zabawny.
Weny,
Alexa

Szara kotka przemykała zwinnie po krętych korytarzach, nigdy nie gubiąc drogi i doskonale wiedząc, dokąd zmierza. Jej celem zawsze było największe zamieszanie; potrafiła w kilku ruchach odegnać każde niebezpieczeństwo, pokonać zło i uwolnić tych, którzy wpadali już w sidła lęku i ulegali mocy mrocznych zaklęć.

Tym razem było inaczej, niebezpieczeństwo czyhało za każdym rogiem, a ona czuła się już taka słaba, taka bezbronna... Zewsząd dobiegał ją hałas, świst zaklęć, kolejne postaci mijały ją w pośpiechu, a ona, tak drobna, nie ustawała, biegła nie szczędząc wysiłku, i wtedy...

- Psssssik! - krzyknął ktoś owinięty czarną, powiewającą na wietrze peleryną, śmiejąc się szpetnie. Jego twarz zakrywała wstrętna maska śmierciożercy, a cios nogą wymierzony w kota okazał się brutalnie celny.

McGonagall zjeżyła się i wróciła do prawdziwej postaci. Nim śmiech zamarł na ustach śmierciożercy, który odważył się kopnąć pręgowanego kota, to jego właściciel padł pokonany na kamienną posadzkę. Tym razem Minerva była niepokonana.

No chociaż raz na zwycięskiej pozycji, ufff.. I to w najważniejszym momencie, więc dzięki Merlinowy za interwencje ; ) Miło jest przeczytać, że nie całkiem zawiodła jako bohater, zdecydowanie wolę ją w tej lepszej wersji, jako obrońca uciśnionych. Scena jak wzywała posągi do obrony nadal miło grzeje moje serduszko. Była wtedy też lekko psotna, jak to kotka! xDD Dziwi mnie, że mimo trwającej walki biegła pod postacią kota.. Chyba, że chciała przemknąć niezauważenie do innych miejsc walk i zaatakować niepostrzeżenie i z zaskoczenie jak to zrobiła teraz. Jest to całkiem dobry plan na potyczkę, nie powiem.
Tekst fajne napisany, bez zgrzytów. Ogólnie cała seria bardzo mi się podobała.
Weny,
Alexa

Czytajac tą serie dopiero przy czwartym tescie ogarnełam ten pomysł i o co tak naprawdę chodzi. Dlatego musiałam się cofnąc i wszsytko nagle nabrało sensu.
1. Wybralas dobry moment - naturalnie wyszlo to ze kot próbuje złapać jakis fruwający kawałek materiałi. Nie udaje jej sie i oczywiscie nie odkrywa Voldzia ukrytego pod turbanem. Tyle stracić.
2. Tutaj jest ciakawiej. Wpaltasz powiazanie miedzieny pani Norris i Minerwa, ktore powinno byc oczywiste - przeciez obie sa kotami. Ta tajemnica i rozwiazanie zagadki, ktorej McGonnagal nie znajduje wydaje się jeszcze blizej niz poprzednio.
3. Zawsze się usmiecham jak czytam tutaj to slowo pieszczoch ;p Zastawnawiam sie czy gnyby McGonnagal go zlatała i przyjarzaja mu sie czy rozpoznała by w Parszywki Petera... Czy w tym przypadku byla znowu tak blisko odkrycia czegos jak nam sie wydaje.
4. Z tym mam chyba najwiecej problemu, bo nie odnosi się jakby do glównego zagrozenia tej częsci. Złapamie Skeeter i hmmm... zjedzenie jej, troche ułatwiło by zycie bohaterom, ale nievezpieczenstwo nadal by bylo. Gdybys tutaj wybrala cos zwiazanego z Bartym Jr, np. że nie pachnie tak jak Moody i McGonnagal czuje że to ktoś inny. Lub motyw ze Moody zawsze głaskał ją, a ten ma alerie i kicha ;p
5. No tutaj jest przezabawnie. Jedzenie kocich przysmakow przez Minerwe zaawsze wydaje mi sie troche fujka ;p
6. No brak przeciwstawnych kciuķów zdecydowanie kwalifikuje ta serie do bycia fajtłapą ;p przecoez bez tego nic nie da sie zrobic.
7. To jest idealne posumowanie dla tej serii. Bo może i McGonnalal jako kot jest troche fajtłapą, szybko nidzi sie zabawą, odpuszcza gonienie za myszką w najgorszym możliwym momencie... ale McGonnagal tak naprawde nigdy nie byla fajtłapą. Jest potężna czarownicą i drżyjcie jeśli czymś ją wkurzycie.

Bardzo ladna i zgrabna jest to seria. Czyta się ją szybko. Technicznie nie ma żadnych zgrzytow. Wszystko ma dobrą puentę, kazdy tekst osobno i rownież jako całośc zyskują dodatkowy wydźwięk.


Dorzucam jeszcze gifa w prezencie ;*