[HP][mM] Przeczucie [AM/SK]

Autor: Salomanka
Tytuł: Przeczucie
Beta: brak
Kanon: a pewno
Gatunek: moja pierwsza w życiu dialogówka
Pairing: Alastor Moody/Silvanus Kettleburn
Nota: gdzieś między CO a IŚ, zrodzone z silnej tęsknoty za pisaniem









— Czego jeszcze możesz ode mnie chcieć? Jestem stary, tak bardzo zmęczony...
— Zapytaj raczej, jak mógłbym cię nie cenić.
— Cenić. Ha. To już chociaż nie miłość. Z tym mogę żyć. Możesz wejść. Nowa walizka?
— Ależ... Co? Ach, tak. Kocham...
— Nie, proszę. Wyświadcz mi tę uprzejmość i nie kończ tego zdania. Bądź przy mnie, jeśli chcesz, ale nie oszukuj sam siebie. W moim wieku...
— Zawsze będę przy tobie, obiecywałem ci to nie raz.
— Byłeś młody, myślałem...
— A teraz jestem stary, i cóż to zmienia?
— Dlaczego właściwie miałbyś...?
— Powinniśmy trzymać się razem. Tak jest łatwiej.
— Nie zawsze to, co łatwe, jest tym, co słuszne. Czy ktokolwiek wie, że...?
— Nie. To moja sprawa.
— Hm, hm...
— Będę się tobą opiekował, bo to mój wybór. Mam chyba jeszcze coś do powiedzenia... prawda?
— Oczywiście, że tak. Nadejdzie taki moment, kiedy nie poradzę sobie bez ciebie, więc może rzeczywiście powinienem być bardziej wdzięczny.
— A ty znowu o tym... Nie chcę twojej wdzięczności. Kocham cię.
— Sam nie wiem, który z nas jest bardziej...
— Jaki?
— Niekompletny.
— Ja mam wszystko, czego potrzebuję.
— Rzeczywiście, razem mamy dwie nogi i trzy ręce, to aż nadto.
— Widzisz? O tym mówię. Ten twój optymizm... Tego potrzebuję. Chwili normalności. Kubka herbaty i życzliwego uśmiechu.
— Zatrudnij skrzata.
— Nie ufam skrzatom domowym.
— Może mnie też nie powinieneś.
— Jesteś Puchonem.
— Czy to obelga?
— Delikatnie przypomnienie. Skrzata bym tak nie całował.
— Jak?
— Tak.
— Ach... No, to rzeczywiście... Potrzebny ci osobny pokój?
— Tylko tamten gabinet. Twoje łóżko jest, o ile pamiętam, wystarczająco obszerne.
— Dla naszych niekompletnych ciał? Jakoś się poskładamy.
— Tak też myślałem. Ale rzucę kilka dodatkowych zaklęć na dom. Mogę, prawda? Stała czujność.
— Stała czujność, mój drogi. Gdybym o tym pamiętał, miałbym swój nos.
— To tak jak ja.
— Tobie brakuje tylko kawałka.
— Lubiłem ten kawałek.
— Ja wszystko lubię. Więc... zostajesz? Rozpakujesz się i tak dalej?
— Tak.
— Dobrze. To dobrze. Tęskniłem za czyjąś obecnością. Nikt mnie już nie odwiedzał, tylko ty...
— Zapowiadałeś, że będziesz potrzebował spokoju. Czego się spodziewałeś?
— Że ktoś będzie o mnie pamiętał.
— Ja nigdy nie zapomniałem. Od pierwszego dnia.
— Chciałeś powiedzieć: od pierwszego uszczerbku?
— Niech będzie. To nasza historia, może być właśnie taka.