[HP][T][M] Nie zapomnij [SS/RR]

fandom: Harry potter
autor: PristinelyUngifted
tłumacz: anga971
beta: brak
link: wkrótce
zgoda: wysłane zapytanie, ale brak kontaktu.
gatunek: hurt/cofort
ostrzeżenia: brak





Salazar przeszedł przez wyjście z Komnaty Tajemnic, po czym jeszcze przez chwilę przyglądał się otwartemu tunelowi, nim ostatecznie wysyczał: Zamknij się. Jego ukochany bazyliszek zapadnie w sen, do czasu, aż Wężousty wróci do Hogwartu.

Powrót do Hogwartu…

Coś, czego nigdy nie zrobi.

Odejście było tak złe, że śnił o nich. O Heldze, Godryku, Rowenie… Oni wszyscy tak bardzo się zmienili. Zapominając o ich celu. O misji.

Całkiem możliwe, że w ogóle nigdy tego tak nie postrzegali i po prostu był głupcem, myśląc tak.

Jednak nie potrafił już dłużej być częścią tego wszystkiego. Nie mógł patrzeć, jak ich dziedzictwo trafia w niepowołane ręce, stanowiąc zagrożenie dla przyszłych pokoleń.

Otrząsając się ze swoich myśli, Salazar wziął głęboki wdech, poprawiając swoje szyte na miarę szaty. Palcami wygładził delikatny, zielony krawat, na który opadały jego czarne włosy, po czym wyszedł na korytarz. Jego uczniowie patrzyli na niego z respektem i smutkiem. Inni posyłali mu kpiące spojrzenia.

Za powód jego odejścia uznali jego różnice w poglądach.

Nic nie rozumieli.

Godryk nie przyszedł, by się z nim pożegnać. Helga patrzyła na niego zza drzwi od klasy, w której prowadziła zajęcia, a jej oczy były szeroko otwarte, błyszczące. Zawsze była tak delikatna i opiekuńcza, nawet względem Salazara, który często unikał jej ciepłych uczuć. Skinął jej głową, a ona odwróciła się do niego tyłem z drżącymi ramionami.

Dotarł już niemal do wyjścia, kiedy go odnalazła.

- Salazarze.

Zatrzymał się, sztywniejąc. Równocześnie czekał na nie i bał się tego pożegnania.

- Roweno.

- Naprawdę nas opuszczasz - powiedziała ściśniętym głosem.

Naprawdę mnie opuszczasz.

Salazar spojrzał na nią, po raz ostatni chłonąc jej obecność. Krzywiznę ust, gęste, upięte w kok włosy. Nauczycielskie szaty w jej ulubionym odcieniu niebieskiego i medalion zawieszony na szyi, który jej podarował. Nie miała makijażu, a jej palce ubrudzone były tuszem, a mimo to wciąż olśniewała urodą.

- A ty wciąż nie zamierzasz do mnie dołączyć - odparł swoim barytonem.

Rowena potrząsnęła głową, wykrzywiając wargi.

- Nie złamię przysięgi, którą nasza czwórka złożyła. Nie zdradzę Godryka i Helgi.

Nie zdradzę ich tak, jak zrobiłeś to ty

Salazar zacisnął zęby, mrużąc oczy.  

- Nie jestem zdrajcą.

Wpatrywali się w siebie, stojąc w niedalekiej, wciąż niepokonanej odległości od siebie pośrodku korytarza.

Nieustępliwi.

Wreszcie Rowena poruszyła się, zmniejszając odległość. Salazar zesztywniał, oczekując uczucia jej dłoni na swojej twarzy, czekając na nią, by sprawdzić swoje postanowienie.

Jednak kobieta nie uniosła dłoni, by pieścić jego policzki. Zamiast tego sięgnęła do zapięcia medalionu, który miała na szyi z wygrawerowanym S. W milczeniu go mężczyźnie.  

Salazar nie wziął go.

- To był prezent. Więc ja… - Przerwał, zdegustowany mdłymi słowami, które właśnie miał wymówić. Zaczął inaczej:  - Zatrzymaj to. W imię pamięci.  

Jej usta drgnęły, nim zdążyła się opanować i to był jedyny znak, że nie było jej to obojętne. Wypuściła medalion. Posługując się swoim refleksem, Salazar wyjął różdżkę, lewitując go do swych dłoni, nim medalion zdążył upaść na podłogę.

- Nie jesteś mężczyzną, jakiego chciałabym pamiętać - powiedziała zdławionym głosem.

Salazar chwycił medalion, krzyżując wzrok z Roweną.

A ty jesteś kobietą, której nigdy nie zapomnę - powtórzył w wężomowie, wiedząc, że nie spocznie, póki nie rozszyfruje ostatnich słów, jakie do niej powiedział.

Więc nigdy go nie zapomni. Teraz już na pewno.

Wsuwając medalion do kieszeni, Salazar przeszedł przez dziedziniec Hogwartu po raz ostatni.

Nie obejrzał się za siebie; zamiast tego wsunął dłoń do kieszeni, zaciskając palce wokół złotego łańcuszka medalionu, wciąż ciepłego od skóry Roweny.

Anguś, dobrze by było przejrzeć jeszcze raz technicznie, bo i powtórzenia i parę braków zostało, a szkoda, by w krótkim tekście to zostało, zwłaszcza w przypadku tłumaczenia.

Co do treści - ten parring nigdy nie przyszedłby mi do głowy, gdyby nie fandom. Ale jednak pasują oni do siebie, w pewien sposób, nawet jeśli obligatoryjnie zakładam w ich przypadku tragiczne zakończenie. Inaczej być nie mogło. Ciekawe wpleciony wątek medalionu, który wraca tutaj do Salazara jako niechciana rzecz, by wieki później zostać obiektem najsilniej pożądanym przez niedorobionego czarnoksiężnika.

Wenuj się :*

Dopiero niedawno zaczęłam czytać teksty o założycielach, ale bardzo przypadła mi do gustu ta tematyka. Ten parring widzę po raz pierwszy - coś nowego zawsze jest mile widziane Ogólnie lubię takie tragiczne zakończenia, więc i tematyka tego tekstu bardzo mi odpowiadała.
Trafiło się kilka błędów, które zostały wymienione już wyżej, które co prawda wpływają na odbiór tekstu, ale ogólne wrażenie i tak pozostaje pozytywne

Na początek - brak bety krzyczy, piszczy i jęczy. Kilka kwiatków no po prostu nie do przepuszczenia, choć wiem, że w tłumaczeniu o nie prościej niż w tekście własnym, niemniej... no nie, po prostu nie xD.

Cytat :

Zawszy była tak delikatna i opiekuńcza, nawet względem Salazara, który często unikał jej ciepłych uczuć

Zawsze.

Cytat :

Była bez makijażu, z palcami ubrudzonymi tuszem, jednak wciąż olśniewającą czarownicą.

To zdanie jest na maksa niezgrabne, dear. Czasami powtórzeń nie unikniesz, musisz powtórzyć albo przekonstruować zdanie, bo tutaj ewidentnie brakuje tego "była olśniewającą...". Koszmar, dear, koszmar .

No, te błędy bolały. Reszta do przełknięcia w miarę. A teraz...

Na Severusa, złamałaś mi serce, kobieto! A miałam nie czytać angstów... no tak, ale tekst z Założycielami pod którym nie ma mojego komentarza to po prostu tekst, do którego jeszcze nie dotarłam, sama wiesz.
Kocham ten tekst. Nienawidzę go. No i kocham. Tak dwa w jednym, po kobiecemu.

Dlaczego nienawidzę?
- krzywdzą Salazara (znowu)
- wszyscy mają go w dupie (znowu)
- łamią mu serce (znowu)

No po prostu co za pinda z tej Roweny. Po prostu nic tylko oskubać piórka. Ja rozumiem, nie podzielać poglądów, ale powiedzieć coś tak okrutnego? Że nie jest kimś, o kim chciałaby pamiętać? Natłuc to mało. No i niby trochę rozumiem jej potrzebę odcięcia się od tego definitywnie, zakończenia tak mocno, ale... no co za pinda.

Dlaczego kocham? Cóż, zawsze lubię teksty z:
- Założycielami (a w szczególności z Salem)
- próbą wyjaśnienia, że Salazar tak naprawdę miał powód
- krzywdzą Salazara (znowu)
- wszyscy mają go w dupie (znowu)
- łamią mu serce (znowu)

To tak głównie, choć wolałabym by autorka pociągnęła ten wątek i uchyliła trochę więcej, o co jej dokładnie chodzi - zagłada przyszłych pokoleń, ale są róóóóżne czynniki (sama jestem w stanie z marszu podać pięć). Tego zabrakło. Czemu lubię jak go krzywdzą? A ja wiem, lubię też jak Seva krzywdzą, ja chyba po prostu tak już mam. Złamane serce to nienawiść, a więc pretekst, a więc całkiem zrozumiałe, a więc fajnie jej odparował, ha! A co do mienia w dupie - czysta satysfakcja z udowadniania, że miał rację, po prostu.

Tekst całkiem przyjemny, na pewno wrócę, niemniej, no kurde, co za pinda...

Pozdrawiam, chcę WINCYJ :*

Fantasmagoria.

Cześć.
Magiczne sprawiły, że mam chwilowy przypływ tęsknienia za HP. I za tekstami. Zwykle nie komentuje, ale widzę, że macie tu akcje, więc w sumie... nie mam nic do stracenia. Może inni też tęsknią?

Bardzo lubię teksty o założycielach, zwłaszcza w ich czasach, o różnych kombinacjach. To taki ciekawy okres. Tyle można jeszcze napisać. W tym tekście Salazar ukazywany jest jako niezrozumiany i zdradzony człowiek, a to jego osądza się za zdradę. Jak życie - niesprawiedliwie. Wina jest zawsze po obu stronach, prawda?
Widać Rowena nie zasługiwała na niego. I reszta też.

Przez JokerFox. zaczęłam czytać teksty o założycielach, i jakoś naturalnie przyjęłam, że Slaric jest oczywistością. Nie umiem go nie widzieć, po prostu. Okazuje się jednak, że para Rowena/Salazar także ma sens, tak jak wspomina Wirka., bardzo angstowy i depresyjny, ale jednak. Urzekło mnie to dopowiadanie sobie myśli kobiety przez Slytherina, rozszyfrowywanie znaczenia jej słów. To zdradza, że swego czasu świetnie się rozumieli, kochali, zwyczajnie – mieli szansę. Czy ją zmarnowali, czy nie umieli wykorzystać, nie da się ustalić; Salazar musiał odejść. Gorzkie to rozstanie, zwiastujące mrok, jaki ogarnia już mężczyznę, a jaki teraz ostatecznie odebrał mu nadzieję. Świetny tekst, brawo.