[HP] [mM] Valse Sentimentale [SS/HP]

Fandom: Harry Potter
Autor: myk-myk
Beta: brak
Pairing: Severus Snape/Harry Potter
Gatunek: romans? tak sądzę
Ostrzeżenia: niemagiczne AU. I jeszcze malutki spojler

spojler:

Severus Snape nienawidził poniedziałków. Po dwóch, całkowicie wolnych od idiotów, dniach będzie musiał znowu spotkać się z tą bandą niekompetentnych bałwanów. Mężczyzna nienawidził swoich współpracowników nawet bardziej niż poniedziałków. A może jednak nie, ponieważ początek tygodnia oznaczał spotkanie z Albusem Dumbledore’em – jego byłym nauczycielem i samozwańczym przyjacielem. Cudownie.

Życie Snape’a było nudne i rutynowe: pięć dni w pracy, dwa dni w domu, poniedziałkowe spotkania z Albusem. Severus nienawidził swojego życia bardziej niż cokolwiek innego.


W połowie października pogoda była zadziwiająco dobra; dni były ciepłe i słoneczne. Severus szedł właśnie do Krainy Czarów – małej i przytulnej restauracji, w której spotykał się zawsze z Dumbledore’em.

Najpierw to usłyszał. Skrzypce. Nie rozpoznał melodii, ponieważ skończyła się zbyt szybko. Dopiero później dostrzegł skrzypka. Był to młody mężczyzna w okrągłych okularach, z rozwianymi, czarnymi włosami. Zwyczajny aż do bólu. Ale wtedy spojrzał na Severusa, który mógł zobaczyć jego oczy. Zielone oczy, był co do tego przekonany. Mężczyzna uśmiechnął się do niego i zaczął grać nową melodię. Tym razem Severus ją rozpoznał. Walc sentymentalny Czajkowskiego. Jego ulubiony.

Przeszedł obok skrzypka i wrzucił mu drobne do otwartego futerału. Kiedy wracał do pracy, mężczyzny już nie było.



Zobaczył go ponownie w kolejny poniedziałek. Stał w tym samym miejscu co tydzień wcześniej. Tym razem grał Badinerie Bacha. Kiedy zobaczył Severusa, zakończył frazę tego utworu i zaczął walca. Severus nie wiedział dlaczego, ale czuł, że to wcale nie był przypadek. Był przekonany, że skrzypek go pamiętał.

Tak jak tydzień temu  wrzucił mu pieniądze do futerału i nie zobaczył go w drodze powrotnej.


W ciągu następnych kilku tygodni spotkania ze skrzypkiem stały się swojego rodzaju nową tradycją w życiu Severusa. Za każdym razem, kiedy mężczyzna go widział, zaczynał grać Czajkowskiego. Severus nic nie wiedział o tym młodzieńcu, jednocześnie czuł, że byłby smutny, gdyby nie zobaczył go w poniedziałek i nie usłyszał swojego ulubionego walca. Przeczuwał również, że to wszystko może się wkrótce skończyć, ponieważ pogoda z każdym dniem robiła się coraz gorsza, co zdecydowanie nie sprzyjało graniu na świeżym powietrzu.

Severus wiedział, że teraz, kiedy w końcu ma w swoim życiu coś tak niesamowitego, nie może pozwolić na to, by zostało mu to odebrane. Po raz pierwszy pozwolił sobie mieć nadzieję, chociaż wiedział, że czyni to z niego głupca. I również po raz pierwszy wcale się tym nie przejmował.



Albus odwołał ich następne spotkanie. Od zeszłej środy przebywał w Paryżu i miał tam zostać przez następnych kilka dni. Więc tak naprawdę Severus nie miał żadnego powodu, dla którego miałby udać się do Krainy Czarów. Mógł po prostu zostać w pracy i zjeść lunch na stołówce. Ale wiedział, że to jest ten dzień. Dzień, w którym w końcu coś zrobi. Wyszedł zatem z pracy i ruszył do restauracji.


Stał tam, oczywiście, że tak. I grał Czajkowskiego. I chociaż Severus nie wiedział dlaczego, ale czuł, że ten młody mężczyzna jest jego. Kiedy skończył grać, Snape podszedł do niego.
-  Dzień dobry – powiedział skrzypek.
- Skąd wiedziałeś, że to mój ulubiony walc?
- Nie wiedziałem, zgadłem. Może dlatego, że też go lubię? – odpowiedział mężczyzna.
- Jest nieco zimno, nie sądzisz? Może zjadłbyś ze mną lunch? – zapytał Severus. Wiedział, że postawił wszystko na jedną kartę.
- Z przyjemnością, ale mama zawsze powtarzała mi, żebym nigdzie nie chodził z nieznajomymi. – Skrzypek uśmiechał się zaczepnie.
- Severus Snape. Teraz już nie jestem nieznajomym, prawda?
- Nie, już nie jesteś – zaśmiał się. – Miło mi cię poznać, Severusie. Jestem Harry Potter.
- W takim razie chodźmy, Harry. Znam przyjemne miejsce, jest całkiem niedaleko.


Czasami Severus zastanawiał się, dlaczego wszechświat dał mu Harry’ego. Wiedział, że na niego nie zasługiwał. Ale Harry był jego, tak po prostu.
Pewnego dnia, kiedy leżeli w łóżku w mieszkaniu Severusa, mężczyzna powiedział te dwa słowa:
- Zostań tutaj.
I Harry został.
Severus wciąż nienawidził poniedziałków, ale teraz miał Harry’ego, który wciąż grał jego ulubionego walca w ten najgorszy dzień tygodnia.


Epilog, pięć lat później.

- To szczególny wieczór, prawda? – powiedział Albus Dumbledore.
- Tak. To w końcu koncert dyplomowy Harry’ego, więc jeśli nie chcemy się spóźnić, musimy się pospieszyć.
- Gdybym wiedział, że odwołanie naszego spotkania sprawi, że znajdziesz szczęście, zrobiłbym to o wiele szybciej – stwierdził Albus, a jego niebieskie oczy błyszczały.
- Wiem, powtarzasz to za każdym razem, kiedy się widzimy.
- Ponieważ bardzo się cieszę z twojego powodu, mój chłopcze.
- Byłbym szczęśliwszy, gdybyś się pospieszył. Taksówka na nas czeka.
- Oczywiście, Severusie.

Albus Dumbledore nie musiał wiedzieć, że ten wieczór jest szczególny nie tylko z powodu koncertu. Tego wieczoru Severus chciał oświadczyć się Harry’emu. I tym razem wiedział, że nie jest głupcem.



Bonus:
Utwór, którego nie rozpoznał Severus - Vittorio Monti, Czardasz - posłuchaj
Jan Sebastian Bach, Badinerie posłuchaj
Piotr Czajkowski, Walc sentymentalny posłuchaj

Dziwne, nie widzę cukru Widzę przyjemną historię utkaną przez cudowny przypadek. Nie brak mi tu magii, mimo małego limitu słów nie brak tu też treści. Jeśli już miałabym jakoś określić tę miniaturkę, użyłabym słowa "ciepły" zamiast "słodki". Harry nawet pasuje na takiego, co gra, a wiadomo, że Severus musi przepadać za sztuką To jest tak zwyczajne, tak normalne, że mogłoby być prawdziwe.

Dla mnie to opowiadanie jest przyjemne i tylko jedna pierdółka mi przeszkadza, nieznacznie, ale i tak zaznaczę:

myk-myk napisał:

zrobiłbym to o wiele szybciej – stwierdził Albus

wcześniej, nie szybciej.

Dziękuję za ten kawałek.

- dream

Nie jestem pewna, myk, czy Ci tego już kiedyś nie komentowałam, ale wydaje mi się, że to nie ma znaczenia. Tak czy inaczej, pamiętam ten tekst i wiesz, początek mnie oczarował. Uwielbiam motyw skrzypiec w tekstach, ogólnie muzyki, instrumentów, a tu rozegrałaś to naprawdę dobrze. I byłoby naprawdę cudownie, gdyby zostało tak pociągnięte do końca.

Nie wiem, ale ta rozmowa zburzyła mi ten magiczny nastrój, zdecydowanie wolałabym, gdyby pewne rzeczy zostały w sferze domysłów, a inne rozegrały się nieco inaczej. Bo to nagle tak bardzo mi nie pasuje, nie wiem, zupełnie burzy klimat całego tekstu...

Mm nadzieję, że wkrótce spotkamy się przy jakimś Twoim tekście, który mnie porwie i zatrzyma w swoich szponach jeszcze na długo po skończeniu lektury.

Całusy,

A.

W zasadzie było obiecująco. W końcu wszyscy znamy podejście Severusa do nauczania. On chyba wszystkich uczniów uważał za idiotów. Taki typ z niego. Potem od razu zagadał do skrzypka...No emm...Warto w sumie wykonać pierwszy krok. Niemniej jednak brakowało mi przejścia od kawy do łóżka. Po prostu został u Severusa a potem po pięciu latach skończył studia. Brakowało mi więcej fajerwerków. I tylko Albus pokazał się jako typowa ciocia "dobra rada" - gdybym wiedział, jak to się skończy, to wcześniej odwoływałbym wasze spotkania. WTF? Po godzinach dorabiał jako swat?
Neutralnie więc podchodzę do tego opowiadania. Było napisane zgrabnie i poprawnie. I nieco spokojne. Nawet zbyt spokojne

Przykro mi, ale na więcej mnie nie stać
Lilka

Nie lubię zbytnio tego pairingu, ale w twoim wykonaniu przebolałam Nie jest zbyt dużo słodkości, co mnie dziś ucieszyło. Styl dobry, choć sporo dialogów. Podoba mi się to, że jest tu alternatywna rzeczywistość. Takiego tekstu. Mogłaś tylko trochę rozwinąć całą akcję

Musiałam sobie przypomnieć ten utwór, bo nie pamiętałam zupełnie jego brzmienia. Jest cudny. Skrzypce mają to do siebie, że wyciągają ze mnie najbardziej wrażliwe części duszy. Przypuszczam, że można by mnie złamać właśnie skrzypcami. Nie da się zupełnie trzeźwo myśleć przy takich melodiach, nawet tych łagodniejszych. Zbudowałaś całe opowiadanie wokół tego utworu i udało Ci się oddać w treści jego klimat. A przynajmniej słuchając go w tle, czułam, że wszystko to tworzy jedną całość. Od przypadkowego spotkania, do happy endu rodem z komedii romantycznych. Ale dlaczego nie, i tak się czasem zdarza, czyż nie? raz na tysiące razów?

Ach ten Dumble z żyłką swata

Dziękuję, to było bardzo przyjemne, wenuj się myk!

Harry grający na skrzypcach i Severus jako miłośnik muzyki skrzypcowej - totalnie to kupuję
Osobiście uwielbiam muzykę skrzypcową, więc taka romantyczna miniaturka ze skrzypcami w tle to coś, co absolutnie uwielbiam

Wbrew ostrzeżeniom nie dostrzegłam "tony cukru pod koniec" xD Było uroczo, można było wyczuć takie ciepło z tego tekstu. Ale moim zdaniem nie było cukrowato

Albus w końcówce tekstu był taki kanoniczny. "Gdybym wiedział, że odwołanie naszego spotkania sprawi, że znajdziesz szczęście, zrobiłbym to o wiele szybciej" - ten tekst tak bardzo mi do niego pasuje

Ogólnie tekst odbieram bardzo pozytywnie. Czasami naprawdę dobrze przeczytać taki miły, sympatyczny tekst z happy endem

Potencjał ogólnie widzę, ale generalnie nie czaję klimatu towarzyszącego temuż opowiadaniu. Może dlatego, że mam alergie na wątki taneczne/muzyczne/artystyczne* w opowiadaniach? Że nie wspomnę o wrzucaniu tekstów piosenek. Liczyłam na więcej emocji, więcej pikanterii. A tak mamy faceta, który wsłuchuje się w muzykę. Poznaje skrzypka. A potem wszyscy żyli długo i szczęśliwie...Dlatego tego nie kupuję. Bo żeby kogoś mieć, to trzeba czasem okupić to łzami, paroma siwymi włosami. Bo to jest życie.

Mimo to życzę weny


*Chyba tylko opowiadanie Panny Mi z baletem w tle cenię nad wyraz.

Hejo!

Przeczytałam dziś przypadkiem kilka krótkich tekstów, które mi zrobiły dziurę w serduszku. A tu proszę - znalazła się igła, nitka i wszystko się pięknie załatało. Podoba mi się ten tekścik. Jasne, nie jest kanoniczny, Harry to tak naprawdę dowolny człowiek o tym imieniu bo poza oczami jest niecharakterystyczny, ale życzyłabym mu takiego życia. Stała praca, żadnego Voldemorta dyszącego mu w kark i... Severus. Severus też ma zdecydowanie mniej trosk, chociaż nawet o tym nie wie. <3 Aż sobie puściłam Czajkowskiego.

Słowem: miłe, krótkie i przyjemne, czegoś takiego potrzebowałam, dziękuję!

Pozdrawiam, i niech Wen zawsze Ci sprzyja!
Tony.