[ZAMKNIĘTA] James Moriarty & Sherlock Holmes (and others, czasem) {Potterlock}

— Znów się gapisz — usłyszał śpiewny głos Irene tuż przy swoim uchu, zanim Ślizgonka oparła brodę o jego ramię. — Myślisz, że nie zauważy?

James posłał jej spojrzenie zanim powrócił do obserwowania pewnej osoby przez okno Wieży Astronomicznej. Jego twarz była dobrze skryty w cieniu, który o tej porze dawał daszek nad oknem, a resztą ciała nawet nie wchodził w pole widzenia. Wyrobił to niemal do perfekcji. Adler miała rację, śledził go zbyt często, zwłaszcza ostatnimi czasy. Znaczy obserwował go zawsze, od ich pierwszego dnia w szkole, wiedział dokładnie, kogo Sherlock uważa za godnego swego towarzystwa (nietrudne, prawie nikogo), które przedmioty szkolne uwielbia (eliksiry, zielarstwo), a których nienawidzi (wróżbiarstwo, numerologia - Jim podpisywał się obiema rękami), w które miejsca chętniej chodzi (biblioteka, Zakazany Las, Łazienka Jęczącej Marty - choć Merlin wie dlaczego tam), a których unika kiedy tylko jest w stanie (Skrzydło Szpitalne [tym bardziej po wypadku rok temu], Wielka Sala [za dużo ludzi naraz]) i także wiele, wiele innych rzeczy. Wiedział, że uważa jedzenie i sen za straszną nudę, więc najczęściej jest niewyspany, ale mimo to - zaskakujące! - wcale nie mniej produktywny, gdy już zabierze się za coś, co go interesuje.

Tak, James obserwował go zawsze, ale rzadko kiedy robił to... cóż, swoimi oczami, jakkolwiek dziwnie by to nie brzmiało. Nie, nie używał zaklęć śledzących z funkcją "zapisu" - no, czasami tak, ale naprawdę zdarzyło mu się to może z pięć razy w przeciągu tylu lat, sześć - poprawia się w myślach, bo nienawidzi nieprecyzyjności - ale używał ludzi. Nawet nie musiał nikogo szczególnie prosić, czy mu grozić - na początku. Każdy miał Sherlocka za ewenement i największy z oryginałów, co podkreślali także nauczyciele, więc wszyscy bacznie mu się przyglądali. Moriarty'emu było go wtedy niemal szkoda. W każdym razie, gdyby Jim był zdolny do odczuwania litości względem kogokolwiek, z pewnością byłoby. Niemniej już w miesiąc później wszyscy, jak jeden mąż stwierdzili, iż młodszy Holmes jest świrem i mimo, że póki był tutaj Mycroft nikt tego otwarcie nie mówił. Mycroft studiował na siódmym roku, był prefektem naczelnym oraz pupilkiem dyrekcji i już miał odbyty jeden letni staż w Ministerstwie w Departamencie Przestrzegania Prawa Czarodziejów i po ukończeniu szkoły miał odbyć kolejny, więc oczywiście, nikt mu podpaść nie chciał.

Niemniej, ludzie przestali zwracać uwagę na Sherlocka i zaczęli go jawnie ignorować - Moriarty wiedział, że to było dla Holmesa gorsze, niż pogarda i nienawiść, której oczekiwał. Wiedział, bo sam nienawidził być ignorowany - niedostrzegalny, niezauważalny, niedoceniany: owszem, to było całkiem zabawne. Ale zignorowanie go, kiedy właśnie dokonał czegoś genialnego było niewybaczalne. Dlatego, po miesiącu pierwszego roku, James musiał się nauczyć radzić sobie z tym inaczej. Przekonał kilku współdomowników z roku do tego, by bacznie obserwowali Holmesa i uważali na wszystko, co robi, mówi pod pretekstem tego, iż czuł, że ten będzie dla nich zagrożeniem zarówno pod względem punktów uzyskanych dla swego domu, jak i zagrożeniem w ogóle. Ślizgoni z natury byli raczej paranoiczni, a dać im jeszcze logiczny argument i jak w banku miał to, że zrobią to, czego oczekiwał. Tak też było, a informacje wymieniane między sobą pozwalały mu na szerszy obraz rzeczywistości. Początkowo sam również brał czasem udział w tejże obserwacji, ale po jakimś czasie - gdzieś w połowie drugiego roku - zauważył, iż już nie musi, a raczej nawet: nie powinien, bo Sherlock był bystry i zaczął coś podejrzewać, węszyć, szukać. A na to, pozwolić sobie nie mógł. Nie wtedy, w każdym razie, nie gdy nie wiedział o nim absolutnie wszystkiego. Czuł, że musi, choć sam nie wiedział dlaczego.

Ostatnio jednak to przestało wystarczać. Mimo że informacje pozyskiwane z różnych źródeł wcale nie przestały być mniej ważne, czy "rzetelne" - właściwie, odkąd "zwerbował" do swej "paczki" Irene, były bardzo dobre - po prostu nie mógł trzymać się tylko ich. Wiedział, że ma obsesję, był całkiem niezły w identyfikowaniu wszelkich zaburzeń psychicznych, ale nic nie mógł na to poradzić. Nie chciał radzić. Sherlock ostatnio stał się coraz bardziej absorbujący, a jeśli jeszcze uwierzyć w te pogłoski, które słyszał i młodszy Holmes pomaga aurorom rozwiązywać zbrodnie... cóż, Moriarty musiał sam na niego patrzeć i katologować. Może i jego "paczka" była dobra, ale to on był najlepszy w zbieraniu informacji i wykorzystywaniu ich. Żaden z tych imbecyli na przykład nie powiedział mu, że Holmes wygląda, jakby nie spał od co najmniej sześciu dni - dokładnie sześciu dni - podpowiada uczynnie precyzyjny umysł - i najwyraźniej zaczął eksperymentować sam na sobie, biorąc pod uwagę jego rozbiegane czasem spojrzenie. Ani o jednym, ani o drugim żaden z jego "przyjaciół" mu nie powiedział.

James westchnął, widząc jak chłopak wstaje z ziemi, na której siedział i rusza z powrotem do zamku. To by było na tyle, jeśli chodzi o dzisiaj. No, mógłby zerknąć na niego podczas kolacji, oczywiście o ile w ogóle Sherlock się na rzeczonej kolacji pojawi...

— Och, Irene, czasem tak bardzo nie rozumiesz — odpowiedział w końcu na jej zadane pół godziny wcześniej pytanie. Kobieta spojrzała na niego, uśmiechając się arogancko; tak, jakby właśnie rozumiała. Jim nie byłby wcale zaskoczony, gdyby tak było, ale postanowił to zignorować. Ta kobieta była niesamowita, to prawda, ale czasem naprawdę była zbyt pewna siebie. — Za pół godziny mamy eliksiry, a jest piętnasty, więc będzie wejściówka... zakładam, że umiesz — powiedział, z przyjemnością obserwując lekki grymas wykrzywiający jej piękną twarz, zanim powrócił na niego "firmowy" uśmieszek.

James wyszedł z sali eliksirów niemal tanecznym krokiem. Wejściówka, rzecz jasna, była, ale on się nią nie przejmował - wiedział, że go zaliczy na Wybitny. Ten przedmiot był irytująco prosty i naprawdę nie rozumiał tych, którzy go oblewali. Ale cóż, u niego dochodziła jeszcze wręcz niezdrowa fascynacja truciznami, możliwe że przez to traktował ten przedmiot nieco lepiej niż resztę. Choć, po prawdzie, wolał zielarstwo. Rośliny też bywały trujące, a do tego często o wiele trudniej było je wykryć... cóż.

Kątem oka spojrzał na Irene, która również była wyjątkowo z siebie zadowolona. Może i uwaliła wejściówkę, ale dzisiejszym tematem lekcji były eliksiry miłosne i mikstury pożądania, a Moriarty był pewien, że nikt nie ma tak rozległej wiedzy na ten temat, jak Adler. Cóż, w sumie potwierdziła to, zdobywając dzisiaj prawie pięćdziesiąt punktów dla Domu. Był niemalże z niej dumny.

Na szczęście, eliksiry były ich ostatnimi zajęciami dzisiaj i teraz mógł robić, co chce. Rzucił Tempusa i z zadowoleniem stwierdził, że do obiadu jeszcze dwie godziny. Wyśmienicie. Zdąży pójść do biblioteki po książkę o trujących roślinach, którą ostatnio w liście polecił mu Moran. Miał nadzieję, że będzie u nich i to ogólnodostępna - w końcu mieli większą bibliotekę niż Durmstrang, ale z drugiej strony u nich też bardziej pilnowali tego, co uczniowie wypożyczają. Do części książek dostęp był wręcz zabroniony - totalny bezsens, po co umieszczać to w bibliotece, skoro nie można tego wypożyczyć? Nie lepiej było to zamknąć u dyrektora w gabinecie, albo chociaż Nibylandii? Przecież do Działu Ksiąg Zakazanych tak prosto się włamać, że James z nudów zrobił to już na pierwszym roku...

— Dobra, Jim, ja lecę do wiesz kogo — powiedziała w końcu Irene, gdy wspięli się po schodach na pierwsze piętro i tam musieli się rozstać. — Muszę przetestować na nim moją nowo nabytą wiedzę z eliksirów, wiesz — dodała, a on w odpowiedzi jedynie uśmiechnął się kątem ust i kiwnął głową.

Niemal współczuł ich nauczycielowi transmutacji. Niemal.

~.Obiad.~

Ogarnął spojrzeniem całe pomieszczenie któryś raz z rzędu, ale Sherlock Holmes wcale nagle magicznie się na posiłku nie zjawił. Nic dziwnego, często mu się to zdarzało, ale dzisiaj jakoś wyjątkowo go to drażniło. Może dlatego, że dostał dzisiaj list od Sebastiana, w którym pisał, że jakiś chłopak wypisał się z Durmstrangu i lada dzień ma się zapisać do Hogwartu. Moriarty miał złe przeczucia w związku z idiotą, który porzuca Durmstrang dla Hogwartu i, co gorsza, nie chciał teraz tracić z oczu Holmesa szczególnie. Nie wiedział dlaczego, ale miał dziwne przeczucie, iż ten nowy bardzo pokrzyżuje mu plany związane z Sherlockiem.

A wtedy będzie bardzo... niepocieszony.

Był zajęty. Całkowicie pochłonięty pomarańczowym dymem wydobywającym się z jego kociołka. Efekt końcowy wciąż go rozczarowywał. Cichy, ale pomagający mu się skupić szum słów płynących strumieniem z ust Molly znikł już jakiś czas temu. Zapewne poszła oddawać się jakimś prozaicznym czynnościom. Jak jedzenie.

Wiedząc, że jest sam, pozwolił sobie westchnąć. Przeciągnął ramiona i rozmasował skronie. Odwrócił się na chwilę od kociołka, tylko po to, by ujrzeć dwoje orzechowych oczu wpatrzonych w niego z wyraźną obrazą. Zamrugał gwałtownie. Oczy nie zniknęły, mógł więc założyć, że nie są halucynacją. Jego wzrok błyskawicznie ocenił rzadką rasę ptaka, gładkość jego piór i wartość pergaminu przywiązanego do nóżki sowy.

- Mycroft - mruknął cicho. W jego ustach słowo to brzmiało jak przekleństwo. Sowa nastroszyła pióra i ostentacyjnie wyciągnęła nóżkę w jego stronę.

Sherlock wstał niechętnie, świadomy, że ignorowanie wiadomości od starszego brata nigdy nie kończyło się dobrze. Zwykle w niedługim czasie otrzymywał kolejne, a jeśli wciąż nie znalazł czasu by odpisać, z następnym listem przychodził do niego dyrektor - wyjątkowo niezadowolony z faktu, że Holmes'owie znów marnują jego czas.

Krukon odwiązał pergamin, a sowa natychmiast wyleciała przez otwarte okno, nie zniżając się do dziobania jego palców. Była na to zbyt dobrze wychowana. Sherlock przejrzał pobieżnie pergamin.

Niepokojąca aktywność wilkołaków. Udana inwestycja - jakby go to obchodziło. Transfer ucznia. Wyjazd służbowy. Chwileczkę... transfer ucznia z Durmstrangu? To się praktycznie nie zdarzało. Sherlock wczytał się w jeden z ustępów przydługiego listu. Brat informował go przeniesieniu syna jakiegoś Majora, najwyraźniej jednego z partnerów biznesowych Mycrofta. Wyrażał też płonną nadzieję, że Sherlock poświęci choć cześć swojego jakże cennego czasu, by dopilnować, aby John Watson zaaklimatyzował się bez przeszkód w Hogwarcie. Cenny kontakt biznesowy... interesy rodziny... Sherlock nie czytał dalej, wiedząc doskonale, jakimi banałami wypełniona jest dalsza część listu. Spalił wiadomość w dłoniach i wrócił do swojego eliksiru.

Jego brat bywał despotą w skali, która przekraczała nawet ich ojca, z tego co Sherlock zdążył zapamiętać przed śmiercią rodziców. Nie dość, że zmuszał go, do kontynuowania nauki w ślimaczym trybie szarych jednostek, nie chcąc wykorzystać swoich wpływów do przeniesienia brata na siódmy rok - poradziłby sobie! - a teraz jeszcze chce, by został czyjąś nianią?

Machnięciem różdżki usunął niedoskonały eliksir i przystąpił do przygotowań ingrediencji na kolejny. Tak, zajmie się tym Johnem. Ostatecznie nikt oprócz Molly nie wytrzymywał przy nim dłużej, niż to absolutnie koniecznie, więc i Watson z pewnością szybko go znienawidzi i zostawi w spokoju.

Z zamyślenia wyrwało go głośnie skrzypnięcie drzwiami. Po chwili na stole pojawił się talerz z jedzeniem.

- Nie poszedłeś ze mną na obiad, oczywiście, więc przyniosłam ci coś tutaj - oznajmiła Molly, wciskając mu w dłonie kubek z sokiem. Skrzywił się na jego widok. - Nawet nie próbuj! Nie zmuszaj mnie, bym powiedziała twojemu bratu, od jak dawna nie spałeś - ostrzegła, usiłując wyglądać groźniej.

- Puchonka i szantaż? - Sherlock uniósł brwi wymownie, Molly jednak nie wydawała się obrażona, przeciwnie, jej okrągłą twarz rozświetlił szeroki uśmiech.

- Nigdy nie zapominaj, że Puchoni są zdolni zrobić naprawdę wiele, dla swoich przyjaciół - oznajmiła, wracając do porzuconych wcześniej ksiąg, w których szukała nowych rozwiązań, które mógłby przetestować Sherlock.