[HP][M] Gdy wojna się skończyła, ciała zmarłych pogrzebano

Wojna się skończyła. Skończyła definitywnie. Zniekształcone, pajęcze ciało Voldemorta zostało spalone na stosie. Przeźroczysta skóra skwierczała, kąsana bezlitosnymi płomieniami magicznego ognia. Pozostałe po niej prochy zebrano i zakopano głęboko pod ziemią, w odległym i niedostępnym zakątku Zakazanego Lasu.

Niektórzy śmierciożercy uciekli z kraju tuż po przegranej bitwie, podczas inni twierdzili, że działali pod wpływem Imperiusa. Spora część czekała w Azkabanie na wyrok Ministerstwa Magii w ich spawie. Więzienie nie było jednak już aż tak przerażające. Po upadku Voldemorta, dementorzy dobrowolnie opuścili swoją wartę i odeszli. Zniknęli jednego dnia, jakby nigdy nie istnieli. Nikt się tym nie przejął, nikt ich nie szukał. Efektem tego było ponowne powołanie Zasłony Śmierci do działalności. Portal do świata zmarłych działał tylko w jedną stronę i jego czysta, humanitarna brutalność stanowiła dla Ministerstwa idealne rozwiązanie problemu zapotrzebowania na szybkie, masowe egzekucje wyznawców Voldemorta.

Systematycznie odbudowywano zniszczone części Hogwartu. Brali w tym udział wszyscy profesorowie, pomagali nawet prefekci i uczniowie starszych roczników. Argus Filch praktycznie nie wypuszczał miotły z rąk, sycząc gniewnie na każdego, kto nieopatrznie wszedł w jego pole rażenia. Powoli i dokładnie zacierano wszelkie ślady wojny. Wszystko zdawało się wracać do normy, zupełnie jakby do wcześniejszej rzezi nigdy nie doszło.

Były jednak elementy, których nie dało się naprawić. Wielu urazów wywołanych czarną magią nie można było uleczyć. Profesor Flitwick zaczął utykać, a Kingsley Shacklebolt już nigdy miał nie odzyskać czucia w palcach lewej ręki. Istniały również o wiele poważniejsze straty.

Artur i Molly Weasley stracili dziecko, a George czuł się wyjątkowo osamotniony i zagubiony bez swojego brata. Teddy Lupin nagle stał się sierotą. Severus Snape, pośmiertnie odznaczony i oczyszczony ze wszystkich zarzutów, już na zawsze miał być zapamiętany ze swojej najgorszej strony.

Pozbawione życia ciała pogrzebano. Gdy trumny ze zwłokami powoli opuszczano do grobów, Harry czuł jakby sam spadał, przyciągany ich ciężarem. Stał więc jedynie gdzieś z boku, zobojętniały, nie będąc w stanie płakać. Ludzie łkali, szeptali. Rozpaczali. Przedstawiciele Ministerstwa wygłaszali swoje patetyczne i niepotrzebne mowy, ale on słyszał jedynie tępe, puste odgłosy ziemi, którą zasypywano kolejne doły. Było ich zbyt wiele. Dołów i pogrzebów. Zmarłych. Zginął Snape, Fred, Lupin i Tonks. Kilkoro czarodziejów, którzy aportowali się po rozpoczęciu walk, by ratować dzieci. Boże, Colin Creevey… Harry bał myśleć o tym, ilu uczniów poległo w walce. Poległo w jego imię.

Przy którymś z kolei grobie przestał liczyć zmarłych. Zwyczajnie stracił rachubę. Było ich zbyt wiele, zbyt wiele trupów. Pierwsze dni po wojnie jawiły się Harry’emu jako nieustający ciąg pogrzebów i setek garści ziemi, którą bliscy sypali na trumny swoich zmarłych. Ich głuchy dźwięk głęboko wyrył się w pamięci mężczyzny i wracał do niego w koszmarach jeszcze długo po tym, gdy pochowano już wszystkie ciała.

Tak właśnie wyglądało życie Harry’ego tuż po wojnie. Dni nierozerwalnie związane z pogrzebami, z przebywaniem w zniszczonym Hogwarcie wśród naznaczonych wojną ludzi i noce pełne bezsenności przerywanej koszmarami. Czasami wychodził wtedy z zamku i siadał na grobie Dumbledore’a, obracając w palcach Czarną Różdżkę. Miała być niepokonana, dawać siłę, jednak pod opuszkami czuł jedynie martwe zimno rzeźbionego drewna.

Ciężką monotonię tego czasu przerwała mu rozmowa z Ministrem Magii. Knot czuł się zagrożony, ludzie żądali jego dymisji. Naiwnie wierzył, ze uda mu się zyskać poparcie Chłopca-Który-Pokonał-Sami-Wiesz-Kogo. Chłopiec był jednak ogłuszony, niezdolny nawet do złości. Potulnie słuchał przeprosin i przytakiwał, uśmiechając się blado, jednak nie rejestrował żadnego dźwięku.

Gdy poniewczasie zauważył, że w ciemnym gabinecie zapadła cisza, wyrzucił z siebie ciche „przepraszam” i opuścił pomieszczenie i zrozpaczonego Knota. Na zewnątrz poczuł mdłości. Osunął się ścianie i ciężko opadł na podłogę. Zwracał, aż w końcu nie pozostało w nim nic, co mógłby z siebie wyrzucić. Nie podniósł się jednak, długo jeszcze siedział w tamtym miejscu, otoczony ostrym smrodem wymiocin i dziwnym poczuciem pustki zagnieżdżonym gdzieś w dole żołądka. Nagle bardzo wyraźnie zdał sobie sprawę z tego, że Knot nie będzie już dłużej Ministrem Magii. Nigdy za nim nie przepadał, jednak mężczyzna sprawował urząd od zawsze, a przynajmniej takie wrażenie odnosił Harry. Od zawsze również w jego życiu obecna była groźba ataku Voldemorta, która teraz… Przestała istnieć.

Do Harry’ego powoli zaczęło docierać, że teraz, po wojnie, wszystko będzie inaczej. Hogwart będzie inny, profesorowie będą inni. Inni będą otaczający go ludzie. Jego przyjaciele… Mężczyzna zacisnął powieki. Ginny… Ginny wraz z rodziną opłakiwała stratę brata. Kolejne życie oddane w imię Złotego Dziecka, którym już dawno przestał być.

Uśmiechnął się blado na myśl o Ronie I Hermionie. Naprawdę dobrze im życzył. Każde z nich coś straciło. Brata, rodziców. Ostatki dzieciństwa i możliwość spokojnego dorastania. Tak, zasługiwali na szczęście. Nie chciał im przeszkadzać. Nie chciał tego zniszczyć.

Przez ostatnie lata czuł, jakby był królem Midasem. Midas jednak zamienił w złoty posąg jedynie swoja córkę, a on… Jego rodzice, Syriusz, Lupin, Dumbledore, Fred, Cedrik, Creevey. Zgredek. Boże, nawet Snape. Snape, który kochał jego matkę… Każdy, kto chciał chronić Złotego Chłopca, każdy, kto postanowił walczyć w jego imieniu. Znów odezwały się w nim mdłości, jednak nie miał już czym wymiotować.

Nie wiedział, ile czasu tam siedział, drżąc z powodu zimna i czegoś lodowatego, co utkwiło w jego przełyku. W końcu jednak podniósł się z ziemi. Stanął na drżących nogach i zaklęciem sprzątnął pozostały po sobie bałagan. Gładząc dłońmi zbyt lekką i spokojną Czarną Różdżkę, powoli wyszedł z zamku i skierował się w stronę jeziora. Na zewnątrz było już ciemno. Chłodne powietrze targało jego włosy i przenikało przez cienką koszulę. Kąsało jego skórę. Nie zwracając na to uwagi, zbliżył się do białego grobowca. Dotknął chłodnego marmuru, przesuwając opuszkami palców po grawerowanych literach. Uśmiechnął się nieprzytomnie, przypominając sobie Dumbledore’a na stacji King’s Cross.

„Nie żałuj umarłych, Harry. Żałuj żywych, a przede wszystkim tych, którzy żyją bez miłości.”

– Masz rację, dyrektorze – westchnął Harry. – Zawsze ją miałeś.

Wojna się skończyła. Skończyła definitywnie. Pozbawione życia ciała pogrzebano. Harry poszedł do wniosku, że należało pogrzebać coś jeszcze. Zacisnął dłonie na Czarnej Różdżce, niepokonanej i najpotężniejszej z wszystkich różdżek, po czym złamał ją bez większego wysiłku. Zamachnął się i wyrzucił szczątki do jeziora. Mimo tego, że okruchy stworzone zostały z drewna, natychmiast poszły na dno. Mężczyzna odetchnął głęboko.

Ostatni raz spojrzał na miejsce pochówku dyrektora. Przymknął oczy i jako że nie odbudowano jeszcze barier wokół Hogwartu, teleportował się z cichym pyknięciem. Było jeszcze parę grobów, które chciał odwiedzić. Parę osób, którym należały się przeprosiny, podziękowania. Łzy. A jutro…

Jutro opuści Hogwart i spróbuje jakoś poukładać cały ten chaos, którym do tej pory było jego życie.