[HP][mM] Podróż jest drogą [DM/HP]

Droga była wyjątkowo długa. Krok za krokiem, mila za milą. Godziny i dni. Tygodnie. Harry uśmiechał się, słysząc jak Draco marudzi na obtarcia stóp i pęcherze.

– Mogłeś chociaż zadbać o jakieś eliksiry – powtarzał blondyn każdego wieczoru.

Harry nigdy nie odpowiadał. Uśmiechał się półgębkiem, gładząc zmarszczone czoło towarzysza. Po chwili układali głowy na plecakach i wpatrywali się w rozgwieżdżone niebo. Harry czuł, jak palce Draco muskają jego dłoń, więc chwytał je pewnie i zamykał w cieple własnego ciała. Słuchał, jak oddech blondyna zwalnia, staje się miarowy i głęboki. Jeszcze długo wpatrywał się w jego spokojną twarz, zanim ogarniał go sen.

Rankiem Draco przeklinał go za brak różdżek, choć obaj wiedzieli, że czują się bez nich lżej. Bez pośpiechu pili zaparzoną w poobijanym rondelku kawę, wpatrując się w słońce wychylające się zza horyzontu. Blade światło zalewało zazielenione pustkowia, cienie drzew stawały się coraz wyraźniejsze. Po niebie płynęły chmury, a oni płynęli wraz z nimi, tonąc w błękicie nieba. Pozwalali się prowadzić wiatrowi, stawiając kolejne kroki na swojej drodze. Noga za nogą, ramię przy ramieniu.

Zazwyczaj milczeli. Teraz, gdy mrok i niepokój ich dotychczasowego życia pozostał gdzieś daleko w tyle, słowa zdawały się zbędne. Czasami spoglądali przed siebie, czasami  rozmawiali o rzeczach zupełnie nieistotnych. Nigdy o tym, co było. Nigdy o tym, co będzie.

Dni stawały się coraz dłuższe, od świtu aż po zmierzch. Noce spokojne i leniwe, wypełnione ciepłem i milczeniem. Wiatr porywał ich niedbale zarzucone koszule, niedopięte mankiety. Draco denerwował się, gdy bryza mierzwiła jego włosy, lecz milkł, Gdy Harry zaczynał się nimi bawić, nawijając jasne pukle na place. Harry zaś oddychał głęboko czystym powietrzem, pozwalając sobie na błąkający się po twarzy uśmiech.

Słońce zdążyło zaczerwienić ich karki. Włosy Draco stały się jeszcze jaśniejsze, wypłowiały, w nieładzie opadając na czoło. Harry polubił zaplątywać w nie palce, tworzyć chaos. To było dobre, takie zwykłe i niewymagające. Wręcz naturalne, gdy wieczorami blondyn układał głowę na jego kolanach i przymykał oczy, pozwalając dłoniom Harry’ego błądzić w jasnych pasmach, burzyć ich układ. Chłonęli wtedy przyjemnie ciepłe powietrze, słuchali świerszczy i wiatru przemykającego między drzewami. Księżyc, zawieszony gdzieś wysoko nad nimi, oświetlał ich spokojne, rozluźnione twarze. Czoło Draco powoli się wygładzało i chłopak niespodziewanie znów wyglądał na swoje osiemnaście lat.

A później przychodził poranek, zastając ich pijących gorzką kawę nad brzegiem jeziora. Leniwie pakowali swoje bagaże do plecaków, wsuwali na ramiona poniszczone koszule. Harry sznurował czarne, skórzane buty, a Draco przysięgał tortury wszystkim komarom, które pokąsały go w nocy. I ponownie wyruszali w drogę, stawiając kolejne kroki. Cel był nieistotny. Istotny był fakt pozostawiania za sobą wcześniejszego życia. Istotna była podróż.