[HP][M] Sen [SS/GG]

Fandom: Harry Potter
Autor: Fantasmagoria.
Bety: brak
Pairing: Salazar Slytherin/Godric Gryffindor
Gatunek: Romans, lekki Angst
Ostrzeżenia: Brak.
N/A: Pamiętam, że pisząc ten tekst, miałam konkretną piosenkę w głowie, która to natchnęła mnie, by napisać to w taki, a nie inny sposób... ale nie pamiętam już, co to było, więc niestety, tytuł jest jaki jest, mało odkrywczy. Bardzo dziękuję wszystkim oceniającym pojedynek, bardzo miło mi, że mój tekst jednak przypadł wam do gustu, bo obawiałam się szczerze innej reakcji Dziękuję wam :*.

Dedykuję Wirce i Alex; Alex za udany pojedynek, dziękuję bardzo <3, a Wir za to, że siedziała nade mną, gdy pisałam tekst

Sen

Godric często miewał koszmary i to już od wczesnych lat młodzieńczych. Można powiedzieć, że właściwie był do nich przyzwyczajony tak bardzo, iż w momencie wyśnienia kolejnego z nich jedynie obracał się na drugi bok i zasypiał na powrót. Nie bał się snów, bo wiedział, że były one tylko wytworem jego wyobraźni i zawsze kończyły się wraz z nastaniem poranka.
Żadna jednak mara senna nie mogła równać się z tym strachem i bólem, który zawładnął jego umysłem w momencie, gdy przybyła Rowena z wieściami.

— Zwiadowcy znaleźli Salazara — powiedziała cicho, pochylając głowę w dziwnym odruchu, tak jakby chciała schować głowę w ramionach. — Nie żyje. Helga właśnie ustala…

Ale Godric już jej nie słuchał. Tępy wzrok wbijał w swe dłonie spoczywające na biurku. Krew zadudniła mu w uszach. Ravenclaw dalej coś do niego mówiła, ale widząc, iż jest ignorowana - wyszła.

— To niemożliwe — wyszeptał. — On nie mógł umrzeć tak po prostu — dodał z przekonaniem.

Zmuszając swoje ciało do współpracy wstał z krzesła i na sztywnych nogach ruszył do drzwi. Mógł łatwo to sprawdzić.

Musiał to sprawdzić.

To niemożliwe - powtórzył w myślach, zbiegając po schodach prowadzących do lochów. Niemożliwe - utwierdzał się w tym przekonaniu, w szalonym biegu pokonując podziemne korytarze.

Zdziwieni jego zachowaniem Ślizgoni ustępowali mu z drogi, szepcząc do siebie i wskazując na niego przy tym. Nie przejął się tym wcale, dalej prąc na przód i przepraszając co rusz, gdy na kogoś wpadał. Już za chwilę dowie się, czy to prawda…

Salazarze przysięgam, że jeśli jedynie znów nas wszystkich oszukałeś to pożałujesz - pomyślał.

W końcu dotarł do celu - prywatnych komnat Slytherina. Zawahał się, trzymając dłoń na klamce.

I ty się zwiesz odważnym - pomyślał z ironią, pewnie otwierając drzwi.

Wiedział, że nie zastanie tam Salazara - w końcu po ich Wielkiej Kłótni (jak określali to uczniowie) ten wyniósł się z zamku, ale to nie spotkanie Slytherina było celem.

Musiał znaleźć obraz.

Tylko zaczarowany portret Salazara mógł rozwiać wszelkie jego wątpliwości. Jeśli nie żył - pojawi się na magicznym płótnie, a jeśli nie - nadal będzie w ramie tylko czarne tło. Wiedział, że nikt wcześniej tego nie zrobił. Ani Helga, ani Rowena nie miały pojęcia o jego istnieniu, a reszta mieszkańców zamku nawet nie weszłaby do tych komnat. Już on sam o to zadbał.

Energicznym krokiem wszedł do pokrytej kilkoma calami kurzu biblioteki, przechodząc stamtąd od razu do równie zakurzonego saloniku. Machnął różdżką pozbywając się pyłu i zaczął szukać wzrokiem malowidła. Miał nadzieję, że Slytherin go nie zabrał ze sobą… Jest.

Godric podbiegł do obrazu i odetchnął z ulgą widząc w ramie jedynie czarne tło - nic więcej. Uśmiech sam wpełzł mu na usta; miał ochotę śmiać się i płakać ze szczęścia równocześnie.

— Ty skubańcu… — mruknął cicho, opierając czoło o kamień obok obrazu.

— Do mnie mówisz? — Rozległ się w pomieszczeniu dobrze znany mu głos. Gryffindor poderwał głowę i zaczął się rozglądać po saloniku, w poszukiwaniu źródła głosu.

Nie znalazł go jednak.

Nie - pomyślał, czując wkradającą się w jego umysł panikę. Nie. - Nie mógł ani nie chciał przyjąć tego do świadomości.

— Ric? — usłyszał za sobą. Zacisnął mocno powieki, potrząsając głową.

Nie było cię tam. [b]Nie ma cię tam[/i] - myślał uparcie, wbrew samemu sobie obracając się w stronę źródła głosu.

Salazar Slytherin patrzył na niego z ciemnego portretu z uniesioną w zdziwieniu brwią i nieco niezadowolonym wyrazem twarzy. W ręce trzymał srebrny puchar i bawił się nim, kołysząc znajdującą się w nim cieczą. Godric przytknął dłoń do ust, by stłumić szloch. Po początkowym niezrozumieniu, rysy twarzy z portretu złagodniały.

— Przepraszam, Godricu — wyszeptał Salazar miękko.

Gryffindor popatrzył na dawnego kochanka załzawionymi oczami i pokręcił głową. Osunął się po zimnej ścianie. To nie może być prawda. Koszmary kończyły się z nastaniem poranka. Tym razem nie było mu dane się z niego wybudzić, a nowy dzień nie nadchodził pomimo kolejnych wschodów słońca.

Bardzo mocno mi przypomina jedną z tych miniatur, którą tłumaczyłam pod koniec roku. Tyle, że silniej skupiłaś się na wątku obrazu, jako takiego, wyraźnie opisując upiorność tych obiektów. Właściwie, to są one niezłą ciekawostką, to, jak działają. Jak o nich pomyślę, nie mogę zastanawiać się, czemu tylko część czarodziei miała takie obrazy. Czy żyjąc w czasie grozy, nie powinni chcieć zostawić na wszelki wypadek cząstki, cienia siebie, dla swojej rodziny, gdyby zginęli w bitwie? A może potrzebna była wielka i silna magia własna czarodzieja, by stworzyć obraz? Ot takie rozważania, ale weź, nie jest to kolejna nieścisłość?

Jak pomyślę o czekaniu, w niepewności, przy czarnym płótnie, zastanawiając się, czy ukochana osoba się tam pojawi... upiorne.
W.

A się spłakałam na tym, o dawno a jeszcze w tle miałam puszczone smęty, dosłownie dół murowany. Bardzo smutne Ci to wyszło, ale za to tak piękne, tak cudowne. Zanim zabrałam się za napisane tego komentarza, przeczytałam to jeszcze raz i dałam sobie na wypłakanie się i uspokojenie.
To opowiadanie zawiera w sobie całą magię uczucia i emocji jaką jest miłość. Jest proste a mimo tego w dziwny sposób zagmatwane.
Sen/koszmar - nie jedna osoba chciałaby by jej rzeczywistość właśnie tym była, marą nocą, która zniknie o poranku. Chłodem, który odczuwa się po koszmarze, a który można w łatwy sposób przegonić gorącą czekoladą bądź zwykłym przytuleniem się do drugiej osoby.
Jestem zauroczona tym dziełem, jak i zasmucona nad losem Salazara jak i Godrica.

Podoba mi się motyw z zaczarowanym obrazem. Zastanawia mnie, czy jakiś obraz nie powinien wisieć w zamku? W końcu to założyciele.

I podoba mi się porównanie do koszmaru, z którego nie sposób się wybudzić.

Za to nie pasuje mi reakcja Gryffindora. Rozumiem, że to jego kochanek, osoba mu bliska, ale spodziewałam się raczej...furii. Nie płaczu. Ale być może to moje prywatne wyobrażenia.

I ogólnie to chyba powinna być większa całość. W sensie - nie wiadomo, czemu się te koszmary Godrykowi śnią, nie wiadomo, jak zginął Salazar.

Całość mi się podoba, ale czuję niedosyt. Dużo pytań, mało odpowiedzi.

Pozdrawiam i życzę weny.

To faktycznie takie upiorne. Mieć miejsce, w którym możesz po prostu sprawdzić, czy ktoś żyje? Tak jak ten zegar Molly. Sama pomyśl, Autorko, mieć taką apkę na telefonie, która nagle Ci pokazuje "Twoja siostra jest w śmiertelnym niebezpieczeństwie". Albo cała ściana obrazów w domu i tylko czekasz, aż ktoś się pojawi w ramie. Można by dostać paranoi.

Ładnie opisany strach przed nieuniknionym. Jestem także pozytywnie zaskoczona poziomem tekstów, które do tej pory wpadły mi w ręce na tym Forum. Może nie przywiązuje dużej wagi do przecinków i takich rzeczy, ale przyjemnie jest czytać teksty dopracowane, gdzieś na poziomie statystycznej książki fantastycznej z półki.

Och, i zawsze, zawsze plus za Sala. Nawet martwego.

#urodzinyFantasmagorii

Po przeczytaniu tego tekstu nasunęła mi się myśl, że dla niektórych czarodziei magiczne obrazy były przeklętym przedmiotem. Mogły w nagły sposób uświadomić ich o śmierci ukochanej osoby, a jednocześnie były obrazem tego kogoś. Można było z nim porozmawiać, podzielić się wspomnieniami, ale obraz nie mógł zastąpić osoby. Był upiornym przypomnieniem dla najbliższych, że ktoś już nie żył, nie było go wśród nas. Dlatego to nie był dla mnie "sen", a koszmar na jawie. Mogę jedynie współczuć Godrikowi.
Z drugiej strony wracając to samego tekstu, a nie do uczuć, fragment gdy Godrik szedł sprawdzić obraz, twierdząc, że schował go w miejscu, gdzie nikt do niego nie dotrze oprócz niego, sprawił, że zaczęłam się zastanawiać, czy to nie on umieścił obraz w Komnacie Tajemnic. Ale jeśli byłaby to prawda, to nasuwają się inne pytania. Jak? Czy wiedział o bazyliszku?. Odpowiedzi znasz tylko ty F.

#urodzinyFantasmagorii

Często słucham podcastów kryminalnych gdzie ktoś ginie bez śladu i rodzina chciałaby dowiedzieć się czy mąż/żona/dziecko żyje, zawsze znajdzie się ktoś kto nie traci nadziei i myślę, że taki właśnie obraz w domu byłby miłą rzeczą.
Czytałem też opowiadanie o żniwiarzu który zakochał się w człowieku, w pewnym momencie okazało się że żniwiarze zapominają jak wyglądała ukochana osoba po jej śmierci, też przeszło mi przez myśl że to były dobry przedmiot... a jednak, kiedy dotarło do mnie, że miałbym być w takiej sytuacji zrobiło mi się zwyczajnie smutno i dla mnie nie byłoby to snem, a koszmarem na jawie.

Czytanie dobrze dopracowanych tekstów to dla mnie magia, nie potrafię pisać dobrze i podziwiam za tak dobrą pracę.