[HP][D] Klątwa [HP/DM]

Fandom: Harry Potter
Autor: DallasEve
Beta: Olgie
Paring: Harry Potter x Draco Malfoy
Gatunek: Obyczajówka
Ostrzeżenia: Brak




— On... Ty... To musi być jakaś klątwa! O, właśnie! Harry oberwał zaklęciem i to dlatego to wszystko, chłopcy, Malfoy i w ogóle... Tak! — wykrzyknął Ron, kiedy w jego głowie wszystkie elementy układanki w końcu odnalazły swoje miejsca.

— Nie bądź dupkiem, Ron — ofuknęła go Hermiona — To nie jest żadna klątwa! Nikt go nie zaczarował, co najwyżej zaUROCZYŁ, a...

— Nie, Hermiono, jestem przekonany, że to jednak jest klątwa — wtrącił Harry, uśmiechając się znacząco do zdziwionej przyjaciółki.

— O! Widzisz, on sam mówi, że to była klątwa! Więc na pewno...

Ron przygryzł wargę, a na jego twarzy pojawił się wyraz konsternacji. Widać było, że myślenie przychodzi mu z trudem.

— Ale Ty nie powinieneś mówić, że to klątwa — oznajmił Potterowi po chwili, marszcząc brwi.

— Nie? — Harry uśmiechnął się jeszcze szerzej, a razem z nim uśmiechnęła się Hermiona, gdy tylko zrozumiała intencje przyjaciela.

— Nie. Powinieneś upierać się, że nikt cię nie zaczarował i robić wszystko, żebyśmy Ci uwierzyli — poinstruował go cierpliwie rudzielec.

— Aha.

— A więc to nie klątwa! — oznajmił Ron, dumnie wypinając pierś.

Weasley poczuł się, jakby rozwiązał jakąś wielką zagadkę. Nagle jego uśmiech zgasł.

— O, cholera.

Dawno nie zaglądałam w HP, ale cały czas majaczy mi gdzieś w tle umysłu, że Drarry to mój ulubiony paring <3

Jeśli chodzi o motyw, to tekstów z klątwą powstało już sporo. Dobrze więc, że zamknęłaś to w stu słowach, zamiast pisać kolejny rozdziałowiec z tym samym schematem.

Bo, jak rozumiem, Twoim celem było osiągnięcie uśmiechu na twarzy czytelnika. Jeśli chodzi o mnie; mission completed

Rona nie lubię, ale odnoszę wrażenie, że odnajdujeę tu jakieś podobieństwo - jest równie kumaty jak ja xD

Ogólnie: mi się podobało, liczę, że to dopiero początek.

Pozdrawiam i życzę weny.

Tak się składa, że mam do wyboru tylko jeden komentarz, ale zawsze to jakiś punkt odniesienia
Drabble wydają się jak najbardziej słusznym wyborem do przekazania myśli autorki. Jak zauważyła Olgie w swoim komentarzu, czasem naprawdę znacznie lepiej zamknąć temat w kilku zdaniach, niż tworzyć schematyczny tasiemiec.
W tym przypadku zdecydowanie wystarczy owe sto słów, żeby pokazać wymiar inteligencji Ronalda Weasleya

"Bo, jak rozumiem, Twoim celem było osiągnięcie uśmiechu na twarzy czytelnika. Jeśli chodzi o mnie; mission completed"

Zgadzam się z tym stwierdzeniem w pełni. Zawsze miło się czyta, jak Ronald Weasley daje się zapędzić w kozi róg, jak wpada we własną pułapkę i orientuje się dopiero po czasie, że dopiero co został wkręcony.
Olgie zawarła w swoim komentarzu to, co jej zdaniem najistotniejsze, a ja mogę jedynie poprzeć jej zdanie.

Pozdrawiam.

Zgrabny Drabbel. W takiej wersji nawet mogę znieść Rona, no niech ma, ciołek xd

Niemal widzę jego miny i ten szeroki uśmiech, kiedy przez sekundę mu się wydaje, że to on przechytrzył wszystkich i jest taki bystry. Może i miewał swoje logistyczne momenty, nie przeczę, mogło się zdarzać, i czasem mógł tym punktować, ale jeśli chodzi o ogarnianie w relacje międzyludzkie, to czasem miałam wrażenie, że już Luna była bardziej dostosowana na swój wyjątkowy sposób, a już Neville z pewnością.

Może jednak wróć do HP. Są tu na forum ludzie, którym Twój styl pisania w Potterze powinien przypaść, wszak nie wszyscy muszą być tak zafiksowani na punkcie angstu, ślizgonów i Severusa, jak ja
W.

Jakie to było zabawne i urocze. Harry po prostu wygrał, zaginając Rona jego własnym tokiem myślenia. To było bezcenne. Naprawdę świetny tekst: zabawny, z ciekawym pomysłem i wykonanie też oceniam na maksimum. Aż chciałoby się poczytać więcej takiego Harry'ego. Rona oczywiście też, tym razem całkowicie przerażonego wnioskami, do jakich doszedł jego *genialny* umysł. Ta panika musiała być bezcenna.

Proszę o więcej takich słodziuchnych tekstów.
Pozdrawiam,
Myst

Uwielbiam takiego Rona, w takim wydaniu nie da się go nie lubić! W kanonie bywa cholernie męczący, tutaj jego wolne myślenie, czepianie się drobiazgów i ogólne wymądrzanie=popisywanie intelektem przed Hermioną jest słodkie, lekkie i zabawne. Szkoda co prawda, że tekst podpada pod Drarry, ale poza tym bardzo mi się podobał. Życzę chłopakom wszystkiego najlepszego, jak najmniej klątw, a dużo zauroczeń

Tekst z typu - to taki klasyczny Ron. Szkoda, że Draco tylko w nawiązaniu. Zgadzam się z komntarzami powyżej, wyszło lekko i nawet blisko kanonicznych postaci. Ron raczej byłby właśnie po tej niedowierzającej i niezgadzającej się stronie barykady, do końca szukającej skutków klątwy by ostatnie, gdyby mu się nie udało, obrazić się jak dziecko. Klasyczny Ron. Przyjemne bardzo

Zakręcić Rona by sam przyznał racje sobie! Perfekcyjne! Przyjemnie ukryte drarry, wszystko jest domysłem, podtekstem, akurat w punkt. I w sumie takie kanoniczne. W sumie z jednej strony wykłócający się Ron, rozbawiona Hermiona i trochę niekanoniczny spokojny Harry, ale to akurat moje ulubione wydanie Harrego. Zdecydowanie drabbel w punkt. Świetna scenka, całkowicie realna, nie wymuszona, lekko czyta się to. Nie czuć, że wyrwane z kontekstu, także idealnie!

Weny,
Alexa

Hmm. kojarzy mi się to drabble ze sceną u dursley’ów, gdzie sisotra Vernona pyta o szkołę Harry’ego i ten z durnym uśmiechem mówi, że ciągle tam obrywa ;D Jakoś tak. Ron, wiadomo, bysrtościąn ie grzeszy, wyobrażam sobie jego minę - tak mniej więcej jak na widok pająków w drugiej części, tak myślę Drabblątko zgrabne, trochę może naplątane Ale spoko, grunt że do rudej czupryny dotarło jak wielkie love połączyło naszą dwójeczkę No i ja totalnie ogólnie widzę Rona jako takiego wkurzonego, nietolerancyjnego młotka, wiecie, coś jak czwarta część i jego niezadowolona mina, bo Harry będzie miał wieczną chwałę w turnieju!. Ech. Zły Ron, zły!

Urocze maleństwo, damn.

Drarry, w którym nie ma Draco - myślę, że to Drarry, które mogłaby przeczytać JF i przeżyc.

Co do samego tekstu - idealne wymanewrowanie Rona, aż jestem dumna z Pottera i jego pomysłu. W końcu jeśli nie zaprzeczasz, że ktoś cię przeklął, to znaczy, że cię nie przeklął, proste. Ktoś nam Harry’ego zwyczajnie zauroczył. Semantyka, lubię w semantykę.

Pisz więcej takich uroczości, są dobre na chorość.

Weny, niech zawsze Ci sprzyja,
Fia!