[HP][T][mM] Unikając [SS/GG]

Godric szedł korytarzami lochów, które wydawały się opustoszałe. Wiedział, że adepci mieszkają również w tej części zamku; plamy na meblach i echo śmiechu odbijające się od ścian były dostatecznym dowodem.

Jednak teraz, gdy Gaius pełnił funkcję mistrza i opiekuna lochów, Godric czuł, że kamienne komnaty są puste.

Być może sprawiał to sposób w jaki blask świec zdawał się piąć górze nie rzucając cienia, albo szare ściany od których odbijało się stłumione dziwnie echo.

Ledwie znosił to wszystko, czując jak drży z każdą chwilą. Czegoś brakowało, w świetle które padało zbyt naturalnie, jednocześnie próbując ukryć zanikające, blednące kolory srebra i zieleni w komnatach.

Helga już nie wysyłała go nigdzie na niższe piętra, ale widział w jej oczach litość i nienawidził tego spojrzenia nawet bardziej niż własnej słabości. Przynajmniej Rowena mówi jak jest, surowym, rodzinnym walijskim akcentem. Może czasem usłyszeć, jak mamrocze - Tchórz - gdy Helga zabiera pergamin z jego rąk, mówiąc:

- Zabiorę to do Gaiusa - nie zaprzątaj tym sobie głowy.

Rowena myśli jak Platon. Uważa, że powrót do tych zimnych, najniżej położonych części zamku, pozwoli mu doświadczyć katharis i ujarzmić swój żal.

Godric nie myśli, ale zachowuje się jak zakochany człowiek, jego serce wierzy, że cierpienie nigdy nie będzie miało końca. Jego umysł powtarza - dziś nie schowasz się w lesie by ukryć swoją słabość przed innymi. Przecież ból po stracie musi być już mniejszy, niż jeszcze tydzień temu.

Zabrał portret Salazara z sali Numerologii i ukrył go w nieużywanym pokoju w wieży, by nie widzieć tej twarzy, gdyby poszedł zobaczyć się z Gaiusem. Zamierzał nigdy nie wracać do miejsca, w którym ukrył malowidło, ale był tam już czwarty raz i leżał na pustej, nieumeblowanej podłodze. Ramiona bolały go ze zmęczenia od nauczania studentów. Czekał.

Czekał na pojawienie się Salazara, chcąc usłyszeć ten głos besztający go surowym tonem, czuć jego ręce, pomagające mu stanąć na nogi.

Zamiast tego, pozostała mu tylko cisza i przenikający plecy chłód podłogi.

Sypiał sam w wieży, którą przeznaczono na mieszkanie dla dwóch osób, i zaczął uświadamiać sobie, że po odejściu Salazara zima zaczęła zdobywać zamek, odkąd w wielu salach nie palono już ognia. Godric zaniechał tego obowiązku w swoim niedbalstwie.

Choć wielu czyniło sugestie, dotyczące pokrewieństwa Slytherina z wężami, Godric wiedział, że Salazar nigdy nie z zaaklimatyzował się w chłodzie Albionu, zbyt przyzwyczajony do słońca i upałów ziem Maurów.

Tęsknił za ciepłem ciała Salazara w łożu, które dawniej należało do nich; tęsknił za odcieniem jego skóry, ciemniejącym w słońcu i syczącymi głoskami, gdy mówił. W snach znów miał to wszystko, ale i one mu się wymykały, pozostawiając po sobie jedynie fragmenty wspomnieć, które nikły w godzinę lub dwie i jedynie nasilały poczucie straty.

Sny zawsze nabierały siły w noce, podczas których wędrował po najniższych piętrach zamku. Wtedy też budził się we łzach, rozbity wspomnieniami i sennymi marzeniami o ciele Salazara tuż przy jego własnym, skórze dotykającej skóry, nawet w tak zimnej komnacie. Te najwyraźniejsze mary zostawały z nim cały dzień, a on nie mógł znieść cierpienia, które ze sobą przynosiły.

Lepiej będzie, w końcu, zacząć wystrzegać się dawnych nawyków, unikać wszystkiego, co wcześniej dzielili i zapomnieć o Nim, by kiedyś ten ciężar w piersi Godrica znikł bezpowrotnie.

-.-