[HP][D] Zmiany [AW/FW]

Autor: Disharmony
Beta: Brak
Pairing: Angelina Weasley / Fleur Weasley
Fandom: Harry Potter
Gatunek: H/C
Ostrzeżenia: Brak
A/N: 6 worek - 2. Angelina Weasley / Fleur Weasley (z.d.Delacour)

Zmiany

Po wojnie wszystko się zmieniło.

Czasami miała wrażenie, że nawet powietrze było cięższe, duszące, zupełnie jakby cząsteczki tlenu związały się z pyłem, który pozostał po tysiącach niewinnych istnień. Ci, którzy przeżyli, każdego dnia musieli mierzyć się z konsekwencjami. Angelina miała szczęście. Znalazła miłość u boku wspaniałego mężczyzny, pobrali się w pośpiechu, w mugolskim kościele, na kilka dni przed tym, gdy rozpętało się piekło. Jeszcze wówczas nie wiedzieli, że była to ostatnia szansa, by rodzina Weasley'ów razem świętowała.

Po wojnie zostało ich kilkoro.

Długo nie potrafiła pozbierać się po konsekwencjach ich wyborów. Fred odszedł. I Bill. I Percy. Pan Weasley został okaleczony na resztę życia, a Charlie stracił pamięć. George nie potrafił dalej żyć. Zostawiał ją nocami, znikał na całe dnie. Nawet, kiedy była brzemienna, nawet, gdy tak go potrzebowała.

Po wojnie znalazła dobro.

Fleur spędzała u nich większość wolnego czasu, a kiedy urodził się mały Fred, któregoś razu po prostu nie wyszła, zostając z przytuloną do piersi Victorie.

Kiedy George znikał a dzieci nie dawały nocami spać, siedziały razem przed kominkiem, kryjąc się pod grubym kocem przed całym złem. Wspominały lepsze czasy, śmiały się i płakały w swoich ramionach.

Po wojnie znalazła swojego anioła.

Kiedy natknęła się na ciało George’a u stóp klifu, nie zapłakała. Spojrzała tylko na Fleur i splotła ich palce razem.

Po wojnie wszystko się zmieniło.

Strasznie podoba mi się ten tekst. Motyw wojny i zbliżenia się tych dwóch do siebie jest wręcz oczywisty, a jakoś ciężko znaleźć teksty o tej tematyce. Strasznie podoba mi się ten zwrot z wojną, idealnie podsumowuje każdy fragment tego tekstu, nakreśla nam narracje i powoduje, że człowiek wczuwa się bardziej. Trochę średnio mi się podoba to jak George umarł, bo ja rozumie tęsknotę z bratnią duszą, ale po prostu skoczyć z klifu.. Zresztą heloł, klif z reguły spada do oceanu/morza, gdzie ona tam znalazła ciało? xDD Ale to drobna nieścisłość. I skisłam z brzemiennej, poczułam się bardzo wiele lat wstecz xDD Podoba mi się poprowadzenie tego tekstu, jak dwie kobiety które spotkała tragedia zbliżają się do siebie, by w ostatecznym rozrachunku być dla siebie wyjątkowe.
Weny,
Alexa

Smutna to wizja. Rudzielce bardzo cenili sobie rodzinę, co było widać w tym, jak się wobec siebie zachowują. Stracić ile, prawie połowę dzieciaków - jaki to musiał być cios dla Molly…

Zawsze się zastanawiałam, jak George sobie poradził po wojnie. Bo zawsze sobie radził w fickach, co nie? Bez problemu, w ogóle nie było tematu (ba, w lwiej części ficków Fred po prostu żyje sobie dalej). Przecież to nie tak, że stracił najbliższą osobę, prawda? Bo tym był Fred. Są różne typy bliźniąt, mają różne relacje ze sobą, ale Ci dwaj byli nierozłączni w dobrym tego słowa znaczeniu. Mam wrażenie, że nie byłoby nawet przesadą powiedzieć, że George stracił jakby połowę siebie. I jak tu wtedy dalej żyć? No właśnie, nie da się.

Tekst jest przeuroczy. Bardzo mi się podoba. Kiedy wali Ci się świat, trzeba podnieść koronę i zapierdalać, a nie się poddawać, i to zrobiły obie panie. Obie były silne, obie były niezależne i postanowiły wziąć swoje szczęście w swoje ręce. I tak zostały, z rudymi dziećmi i nazwiskiem, które je łączy. W sumie ironia - dwie wdówki z tym samym nazwiskiem razem. Przynajmniej o zmianę nazwiska nie muszą wojować. Coś czuję, że Molly nawet nie byłaby zdziwiona… za bardzo

Pozdrawiam, i niech Wen zawsze Ci sprzyja!
Tony.

Ewidentnie te dwie stworzone są do wspólnego plotkowania pod kocykiem <3
Doskonale to rozumiem, popieram w pełni. Dobry angst jako tło, świat, który pozornie się wali, a jednak pozwala na złapanie tchu i rozpoczecie wszystkiego od nowa, budowanie czegoś tylko dla siebie, bez życia w ciągłym strachu czy jako dodatek do pogrążonej w żałobie rodziny - tp wszystko brzmi bardzo dobrze. Kupuję taką fabułę, żyłoby mi się z nią całkiem przyjemnie, gdyby zastąpiła wyidealizowany prolog kanonu, który, umówmy się, jest Zły. Taka wersja jest znacznie ciekawsza.

Zgadzam się, one po prostu muszą skończyć pod kocykiem. 
Moje serce zawsze woli angstowe wersje, więc masz plus za pójście tym torem. To jest takie słodko gorzkie z przewagą goryczy jednak. Ale takie właśnie by było, gdyby. Zdecydowanie. Przecież wojna na wszystkich odciska piętno. zmienia ich bezpowrotnie. Niektórych tak jak Georg'a, który nie mógł pozbierać się po stracie tak wielu bliskich. Inni rzucają się w tworzenie nowego, w rodzenie dzieci, opiekę nad nimi (różne badania wykazały, że wgl. po wojnach rodzi się dużo dzieci i więcej chłopców, taka jakaś naturalna siła, by społeczność mogła się odbudować). 

Nic więc dziwnego w tym, że dwie silne kobiety, odnalazły wsparcie w swoich ramionach. Razem pozwalały sobie na chwilę słabości i łez, by reszcie świata okazywać siłę. No cóż, podoba mi się ta wizja. 

Swoją drogą, Fred był jedną z tych postaci, które zabolały mnie najbardziej, w kanonie. Obok Remusa i Tonks. Zgredka. NO DOBRA każda śmierć mnie boli okay? Ale jak się pomyśli o tak przerzedzonych rudzielcach, robi się naprawdę źle. A Molly? Masakra.

Myślę, że wspomnienie o aniołach jest tutaj ciekawym zabiegiem, takim w sumie mugolskim w tym całym magicznym świecie, co nie? Śmierć dotyka niezależnie czy masz magię czy nie.
W.

Otwierając ten tekst, nie kojarzyłam, o jaki pairing chodzi, przez chwile myślałam, że widoczne literki AW w tytule oznaczają Artura Weasleya i trochę się obawiałam:p Odczułam jednak ulgę, gdy zobaczyłam, czego, a raczej kogo dotyczy fik. Szczerze? Cała fabuła, choć krótka, jest bardzo wiarygodna, przynajmniej dla mnie. Nie mam trudności z zaakceptowaniem tego, że właśnie tak mogły potoczyć się sprawy, że Fleur skończyłaby z Angeliną. Obie były na swój sposób przebojowe. Czy w ogóle miały jakikolwiek kontakt z sobą w książkach…? Całkiem możliwe, że nie, ale jestem w stanie to sobie wyobrazić. Po utracie bliskiej osoby człowiek zmienia się chyba na całe życie. Cieszę się, że tym dwóm kobietom udało się znaleźć szczęście, że nie odmówiły go sobie ze względu na rodzinę, na to co ludzie powiedzą, albo że nie wypada. Może też gdy człowiek tak wiele straci, inaczej patrzy potem na własne szczęście. Przyjmuje to, co dostaje od życia, z pokorą i spokojem.
„Czasami miała wrażenie, że nawet powietrze było cięższe, duszące, zupełnie jakby cząsteczki tlenu związały się z pyłem, który pozostał po tysiącach niewinnych istnień.” Bardzo podoba mi się ten fragment, jest tak mocno w punkt. Dzięki za ten tekst, z pewnością wyróżnia się spośród innych fików.