[HP][D] Gość, którego nie wyczekujesz [HG/ST]

Autor: Disharmony
Beta: Brak
Pairing: Hermiona Granger / Syblilla Trelawney
Fandom: Harry Potter
Gatunek: H/C
Ostrzeżenia: Brak
A/N: 6 worek 10. Hermiona Granger / Syblilla Trelawney

Gość, którego nie wyczekujesz

Hermiona lubiła poranki takie jak ten. Wstawała wcześnie rano, budzona zapachem mocnej, czarnej herbaty, a kiedy wchodziła do kuchni, znajdowała Sybillę pochylającą się nad parującym kubkiem.

Uśmiechnęła się delikatnie, zauważając lekkie drżenie kobiety; mimo że był środek zimy, Sybilla rzadko zakładała na siebie coś więcej niż cienką koszulę. Młodsza kobieta podeszła i zarzuciła jej na ramiona swój szlafrok.

- Znowu nie mogłaś spać? - zapytała z troską.

- Poczułam że się zbliża i to wyrwało mnie ze snu - odparła, z czułością odgarniając zagubiony lok za ucho Hermiony.

- Kto się zbliża? - zapytała, nakrywając jej pomarszczoną dłoń swoją. Sybilla spojrzała jej głęboko w oczy. W chwilach takich jak te, Hermiona widziała, że jest tu z nią.

- Śmierć, kochana - odparła, uśmiechając się do niej. - Ale mamy dla siebie jeszcze chwilkę, nie martw się. - Hermiona czuła, jak jej wargi drżą, widząc, jak wzrok Sybilli na powrót staje się mętny.

- Oczywiście, że mamy - przytaknęła, chowając nos w zgięcie jej szyi.

- Przybędzie dopiero jutro.

Hejo. To jest nieco… dziwny prompt. Znając irytacje Hermiony dotyczącą wróżbiarstwa i tych wszystkich bzdur ciężko mi jest sobie wyobrazić je, cóż. Razem.

Tobie się to udało zrobić ładnie i zręcznie. Tak jakoś… prawdopodobnie.

W ogóle właśnie sobie sprawdziłam i Trelawney była z tego samego rocznika, co Severus. No i tak się zastanawiam. Czy delikatny kwiatuszek Sybilla, wystawiony na wojnę, na Umbridge i inne katastrofy naturalne, ma tu jakieś problemy z pamięcią? Ze zdrowiem? Stąd pomarszczona dłoń? Czy może po prostu minęło kilkadziesiąt lat, które spędziły razem, i po prostu obie się zestarzały? Wiadomo, 20 lat różnicy robi swoje, więc ta opcja wydaje mi się bardziej prawdopodobna.

Bardzo ładne, bardzo zgrabne. Aż mam ochotę poprosić o jakiś tekst, który opowiada o ich początkach. Co mogło się stać, że Hermiona w ogóle była skłonna rozmawiać z Trelawney? Więcej pytań i odpowiedzi, ale może kiedyś Cię najdziesz i dopiszesz jakąś miniaturkę na ten temat…? ^^

Pozdrawiam, i niech Wen zawsze Ci sprzyja!
Tony.

Wspaniałe. Tak po prostu. Ujmujące i idealnie ponure zakończenie. które sprawia, że rozbudzam się, mimo że powinnam już iść spać, i nabieram nowej energii do szukania takich wlaśnie tekstów.
Mamy akcję, wszystkie działamy trochę w pośpiechu, wiadomo, że niektóre teksty czy tłumaczenia wymagać będą porządnego betowania, gdy już znadziemy na nie czas, ale są też perełki, jakich tykać już absolutnie nie wolno, poświęcając im za to mnóstwo uwagi i okazując ogromne uwielbienie. To jeden z tych tekstów. Mnie podoba się bardzo, idealnie pogrywasz sobie tą dwójką i wtłaczasz ją w jakiś głębszy wymiar magicznego świata, tak cudownie angstowo wplatającego się w kanon. Wielkie brawa ci za to; pozostaje mi tylko pogratulować pomysłu.

Nie mogę sobie wyobrazić, że one są razem. To jest praktycznie niemożliwe, chyba że w alternatywnym świecie gdzie Hermiona nie jest sobą. Z jej podejściem i opinia na temat Wróżbiarstwa, dodatkowo ta scena, to zwyczajnie nie może się stać w życiu, chyba że w jakimś koszmarze. A z drugiej strony wyrzuciłaś tu bardzo smutny fragment, gdzie Sybilla przewiduje własną śmierć i można się z tym tylko pogodzić. 
Weny, 
Alexa

O, no popatrz. Trochę żałuję, że nie dałaś im nieco więcej tła, ale i tak nieźle wybrnęłaś. Wzięłaś jedną z najbardziej charakterystycznych cech Sybilli jako postaci, jej nieustanne przepowiadanie śmierci i katastrof, ale zamiast walnąć parodię i wyśmiewać ją, jak czyni kanon przez długi czas, dźgnęłaś tu angstem, jak ładnie!
Jak się o tym pomyśli w charakterze związku i świadomości własnej śmierci, to jest absolutnie upiorne. Pozostaje kwestią sporną, czy Sybilla faktyczne wygłosiła tylko dwie prawdziwe przepowiednie, a reszta to tylko zbiegi okoliczności, czy może jednak miała jakiś dar. Ale nie działał on na zawołanie. Osobiście uważam, że Hermiona mogłaby być tą, która ostatecznie się do niej przekonała, pomogła jej i kto wie, może i zaprzyjaźniła bardziej.

Dlaczego? Bo twardo stąpała po ziemi. Tak oderwane od rzeczywistości dusze czasem potrzebują tej osoby, które łapie je jak balon i trochę umiejscawia w przestrzeni i w czasie, ignoruje złe przepowiednie, bo "to bzdury".

Ale być w takiej relacji i przewidzieć własną śmierć? Upiorne. I pozostawia mnie z myślą, co z Hermioną, która wie, gdzieś tam głęboko w środku wie, że Sybilla CZASEM jednak przewiduje przyszłość, ba, nie da się tej przyszłości powstrzymać.
Potencjały tu są, choć na dłuższą formę
Weny!
W.