[Doctor Who][D] Cztery

Dum - dum - dum - dum


Głuchy dźwięk uderzania w metalową beczkę rozniósł się po wysypisku. Cztery uderzenia w czerwień, cztery zwiastuny nadchodzącego końca. Doktor wiedział, że ten dzień nadejdzie, w końcu zostało mu to przepowiedziane. Podskórnie czuł też, że to właśnie Mistrz będzie tym, który dokona jego żywota. Ale nie chciał odejść, jeszcze nie.

Jeszcze nie czas.


Dum - dum - dum - dum


Głuchy dźwięk na przemian skurczających i rozkurczających się mięśni odbijał się echem w jego ciele. Cztery uderzenia czerwieni, cztery bicia dwóch serc Władcy Czasu. Doktor wiedział, że bębny w głowie Mistrza do złudzenia je przypominają. Wystarczy, że usłyszał je raz. I obawiał się za każdym razem, kiedy w jego uszach odbijały się te dźwięki. Obawiał się, że kiedyś przestaną. Ale nie chciał odejść, jeszcze nie.

Jeszcze nie czas


Dum - dum - dum - dum


Głuchy dźwięk pięści uderzającej w szklane drzwi wypełnił całe pomieszczenie. Cztery uderzenia poczerwieniałymi z wysiłku palcami, którymi człowiek próbował zwrócić na siebie uwagę Doktora, cztery uderzenia, które wyrwały Doktora z letargu. Był tak pewien, że udało mu się wymknąć przepowiedni. Mógł zrobić jeszcze tak wiele, przeżyć tyle lat, dokonać niesamowitych czynów. Kim był ten starzec wobec potęgi Władców Czasu? Powinien zginąć… Ale Doktor nie mógł do tego dopuścić. Stracił zbyt wielu ludzi i nie straci kolejnego tylko dlatego, że Mistrz był szaleńcem. Ale tym bardziej nie chciał odejść, nie tak, nie w ten sposób. Tylko… nie było innego wyjścia.

Nadszedł czas.


DUM - DUM - DUM - DUM