[HP][mM] Kolekcjoner (HP/SS)

#UrodzinyFantasmagorii


Autor: Salomanka
Tytuł: Kolekcjoner
Beta:brak
Długość: mini-miniaturka
Pairing: Snarry
Nota: Pisane na kolanie!




Harry był kolekcjonerem uśmiechów Severusa. Stawał się mistrzem w wyczuwaniu, kiedy dwie wąskie, nieprzystępne wargi zacisną się na ułamek sekundy po to tylko, by następnie zgiąć się lekko ku jednemu z kącików ust. Rzadko kiedy tłumaczył sobie ten wyraz twarzy – ironia nie znosi wyjaśnień, ale nieraz całował to zgięcie warg i tworzący się przy nim mały dołeczek w policzku, bo nie mógł nie ulec ani tym ustom, ani Severusowi.

Najczęściej na tej surowej, męskiej twarzy gościły uśmiechy złośliwe. Wciąż przerażały one Harry'ego, budziły w nim jedenastolatka spoglądającego z trwogą na wymagającego profesora, a nie czuł się komfortowo ze świadomością, że był kiedyś dla Severusa tylko uczniem. Wolał już uśmieszki kąśliwe, skrzywienie warg i bliźniaczo wygiętą brew, grymas towarzyszący przekomarzaniu się, błyskotliwym uszczypliwościom, uwagom rzucanym niby mimochodem, a nadającym mu natychmiastową przewagę w prowadzonej rozmowie.

Pełne uśmiechy były jak święto; oba zgodnie uniesione koniuszki ust łagodziły w twarzy Snape'a te rysy, które nieprzerwanie budziły strach w sercach jego uczniów, uszlachetniały i wpływały zdecydowanie korzystnie na jego aparycję.

Harry ukochał sobie uśmiechy szerokie, szczere, gdy Snape nie miał już sił, by utrzymać kontrolę nad własną wesołością. Towarzyszył im czasem krótki śmiech, głośny, nieco chrapliwy, niemal nieużywany, ale głęboko poruszający, prawdziwa perła. Słyszany rzadko, był cenną ozdobą kolekcji.

Najcenniejszy jednak, najdroższy Potterowi był uśmiech nieomal niedostrzegalny, łatwy do przeoczenia, gdy nie wiedziało się, czego wypatrywać. Usta zamknięte, wąskie, suche, twarz jak zawsze blada i poważna, ale oczy... Oczy Severusa śmiały się do niego tak, jak nic na świecie. Takie spojrzenie przekazywało Harry'emu czułość i wsparcie, wyrażało pełne skupienie i oddanie, karciło i chwaliło jednocześnie; było hipnotyzujące, uwodzicielskie i troskliwe zarazem, a Harry odpowiadał na nie westchnieniem ulgi, niemą radością, że potrafił je dostrzec. Wiedział, że ten uśmiech, mimika tak oszczędna, a przecież najbardziej znacząca, przeznaczona jest tylko dla niego.

Harry był szczęśliwy, tak absurdalnie szczęśliwy, że jego kolekcja bogaci się z każdym dniem... I chociaż nie mógłby wymieniać się z przyjaciółmi, tak jak na karty z czekoladowych żab, wiedział przecież, że za nic nie oddałby żadnego drgnienia warg, uniesienia brwi czy takiego spojrzenia, jakim obdarowywał go Snape. Przecież to dzięki Severusowi wszystko stawało się takie, jak być powinno, a to, co ich ze sobą połączyło, choć wciąż nowe i porywające, okazało się jednocześnie tak znajome i naturalne, jak Dom, którego obaj zawsze poszukiwali.


*

Oooooo to takie heartmeltig story <3 Po tytule spodziewałam się czegoś zdecydowanie innego - to słowo kojarzy mi się absolutnie i nieodłącznie z seryjnymi mordercami. Zaskoczyłaś mnie więc już od pierwszego zdania. Masz tę umiejętność zawierania myśli w dość oszczędnych zdaniach. Mam namyśli fakt, że ja podobny tekst rozwlekałbym pewnie o dwie kolejne strony. Ale zupełnie niepotrzebne, bo mini minaitura to też świetna forma przekazania myśli. Myślę jednak, że akurat ta, była świetnym prologiem do czegoś dłuższego

Och, tak ciepłe teksty uwielbiam <3 Nie takie po prostu radosne jak wiosna, ale takie, które sprawiają, że czujesz rozlewające się po piersi ciepło, ale zarazem coś ściska cię za gardło. I o to chodzi, bo życie jest takie słodko gorzkie i nie ma co się oszukiwać, że jest inaczej. Ale właśnie to jest takie piękne, kiedy żyjesz z kimś, kto nie ma uśmiechu przyklejonego od ucha do ucha, to doceniasz takie momenty, kolekcjonujesz je... A ciepło w oczach, jest tym, co jest chyba najcenniejsze, czego nie da się oszukać.
Miło było przeczytać coś tak wyważonego, szczególnie, mając świadomość, że napisałaś to, za czasów, gdy ja po raz enty czytałam całą serię Pottera, jeszcze zbyt "niewinna", by myśleć o innych połączeniach bohaterów, niż kanoniczne (no dobra, Ginny nie lubiłam nigdy, ale pierwsze fanfiction odkryłam kilka dni po premierze ostatniej części, szukając opowiadania o Severusie i Lily, a że trafiłam na snarry, cóż. I tak zostało ^^)
Pozdrowionka!
Dis.