[Frozen][mM] Dwanaście lat

Niech nie wie nikt, nie zdradzaj nic, żadnych uczuć, od teraz tak masz żyć…

Elsa uśmiechnęła się pod nosem. W ciągu ostatnich dwunastu lat wiele się zmieniło. Kryształowy zamek na szczycie pokrytej śniegiem góry stał się dla niej miejscem wytchnienia, oazą spokoju i pozwalał na odrzucenie wszystkich ograniczeń. Kiedy postawiła swoje kroki w tym miejscu, pierwszy raz od wielu lat nie musiała się martwić o powstrzymywanie swojej mocy, nie musiała oglądać się na innych, tłumić własnych pragnień i potrzeb.

Na początku ulepiła Olafa - dziecięcego kompana zabaw - i tchnęła w niego zmrożone życie. Nigdy wcześniej nawet w snach nie marzyła, że będzie jej dane wtłaczać ducha w zimowe stworzenia, więc zaraz po małym bałwanie stworzyła również lodowego olbrzyma, strażnika jej nowego domu. Był wielki, wyglądał jak zlepek śnieżnych kul, a z paszczy wystawały mu zaostrzone sople lodu. Odstraszał swoim wyglądem - ale przecież właśnie o to jej chodziło, potrzebowała strażnika.



Elsa wykrzywiła twarz w grymasie. W ciągu ostatnich dwunastu lat wiele się zmieniło. Kryształowy zamek na szczycie pokrytej śniegiem góry stał się dla niej samotnią, odgrodził ją od innych i spowodował, że nie miała żadnych wieści ze swojego królestwa. Pierwszy raz od wielu lat stworzyła więc małego, kryształowego ptaka, który na skrzydłach mroźnego wiatru pofrunął w kierunku Arendelle.

Na początku nie zrozumiała, jakie wieści przynosi jej posłaniec - jej ukochana siostra, dziecięca towarzyszka zabaw, nie żyła. Nigdy wcześniej, nawet w najgorszych koszmarach nie śniła, że jej odejście może mieć takie konsekwencje. Krainą rządził teraz zły książę Hans, a uciemiężeni mieszkańcy znajdowali się na skraju nędzy przez coraz to nowe podatki wymyślane przez niegodziwego, chciwego władcę i zimę, która odeszła od nich ledwie dwa lata temu. O niej zaś w dolinie krążyły tylko legendy, jakoby była złą i okrutną, parającą się czarną magią Królową Śniegu, która skazała na śmierć własną siostrę i porzuciła naród na pastwę tyrana. Przerażała ich - a przecież zupełnie nie o to chodziło, chciała tylko odrobinę spokoju.



Elsa uniosła głowę w triumfie. W ciągu ostatnich dwunastu lat wiele się zmieniło. Jej moce rozwinęły się niesamowicie, nieskrępowane ograniczeniami. Potrafiła teraz zwykłym machnięciem dłoni stworzyć istotę z lodu i śniegu, a delikatnym oddechem wznieść ku niebu śnieżną burzę. Kilkoma prostymi słowami i gestami potrafiła nakierować stworzone przez siebie postaci, będące jej całkowicie posłuszne.

Na początku stworzyła bałwany - na podobieństwo jej pierwszej ożywionej śniegowej marionetki. Bałwanów było mnóstwo - ich zastępy ciągnęły się po biały horyzont, czarne oczy błyszczały w ostrym słońcu, a uśmiechy wcale nie przywodziły na myśl wesołego grymasu. Później wykonała olbrzyma - dużo większego od dotychczasowych, górującego nie tylko nad nią i pozostałymi, ale również nad całym zamkiem. I kiedy już skończyła swoje dzieło i tchnęła w nie odpowiednie myśli, ruszyła.



Armia bałwanów, z dowodzącym im lodowym olbrzymem i siedzącą na jego ramieniu Królową Lodu ruszyła, by odbić Arendelle. Czas odebrać to, co do niej należy.