[HP][T][mM]Wartość[BZ/CC]

Wartość

Draco Malfoy świetnie orientował się w genealogii brytyjskich rodów Czystej Krwi. Potrafił cofnąć się o dziesięć pokoleń, wymieniając wszystkie koligacje rodzinne, a także to, kto i dlaczego został wypalony z rodowych gobelinów. Pansy Parkinson podobnie, ona jednak dodatkowo idealnie orientowała się w aktualnych wydarzeniach - które rodziny zaręczyły swoje dzieci zaraz po narodzinach oraz jak te działania mogą wpłynąć na zmianę ich statusów społecznych.

Millicenta Bulstrode i siostry Greengrass błyszczały w zakresie etykiety. Cała trójka potrafiła utrzymać idealną postawę podczas przyjęć - jeśliby położyć książki na ich głowach, nie spadłyby przez cały wieczór, nawet jeśli nie użyłyby do tego magii.

Vincent Crabbe i Gregory Goyle znali wszystkie podania o wróżkach, jakie ich babcie czytały im ze starych grimuarów; obaj odmawiali nauki z podręczników, ale te historie potrafili wyrecytować z pamięci. Gregory lubił opowiadać pierwszorocznym te nieco straszniejsze.

Jakkolwiek Blaise… potrafił to wszystko i jeszcze więcej. Kilku z nieszczęsnych amantów jego matki było obcokrajowcami, więc jeszcze zanim wstąpił do Hogwartu potrafił płynnie mówić w trzech językach i nieźle porozumiewać się w czterech kolejnych. Tak samo, jak Draco i Pansy, mógł cofnąć się w genealogii rodów Czystej Krwi o dziesięć pokoleń - z tym, że aż w trzech krajach. Niezaprzeczalnym było, że potrafił być najbardziej czarującym i uprzejmym chłopcem w całym Hogwarcie i doskonale znał się na odpowiednim wykorzystaniu wszystkich widelców z zastawy stołowej. Pamiętał tyle opowieści o wróżkach co Greg i Vince stworzonych w każdym języku, jaki znał.

Jednak mimo całego jego czystokrwistego wyrafinowania i niewątpliwych zalet była jedna osoba jeszcze lepsza niż on. Cho Chang.

Blaise nie sądził, że dziewczyna wie, jak bardzo wspaniała była. Piękna Krukonka, której rodzina uciekła na Tajwan dekady przed jej urodzinami, z obawy przed jakimś Mrocznym Czarodziejem. Był zaskoczony, gdy w wakacje przed piątym rokiem odnalazł jej nazwisko w księgach genealogicznych biblioteki jednego z kochanków matki, ale to tylko stało się kolejnym z listy powodów, z których już od Balu Bożonarodzeniowego miał na jej punkcie małą obsesję. Była jego marzeniem, taka wykwintna. Fakt, że tak bardzo opowiadała się po stronie Światła, będąc tym samym dla niego, jako całkowicie bezużytecznego Śmierciożercy, zupełnie nieosiągalną, czynił ją tylko bardziej pociągającą.

Wszystko, co robiła, w jego oczach było perfekcyjne. Żałował, że nie grał w Quidditcha, chociażby po to, by przez kilka godzin móc dzielić z nią boisko. Zazdrościł Potterowi tak bardzo, jak może to robić nastolatek, kiedy zobaczył go razem z Cho w Hogsmeade. W walentynki. Cholernie błyskotliwie.

Gryfon nie znał je prawdziwej wartości. Nie wiedział, że była potomkinią pierwszego tajwańskiego czystokrwistego czarodzieja i prawdopodobnie nigdy by go to nie obchodziło. Do tego jej oceny były wspaniałe i więcej niż wystarczające, by mogła szkolić się na Uzdrowiciela.

Minęło wiele lat od wojny w Wielkiej Brytanii, od momentu, w którym świat czarodziejów uległ przemianie. Teraz nic nie znaczyło to, jak dobrze Blaise znał etykietę czy genealogię czystokrwistych rodów. Liczyło się tylko to, jak bardzo przez ostatnie lata sympatyzowałeś ze stroną Światła. Jeśli miałeś Znak - byłeś martwy.

Pierwszy raz od dziesięciu lat Blaise czuł się na tyle bezpiecznie, by powrócić do Wielkiej Brytanii. W Urzędzie Międzynarodowych Świstoklików panowały cisza i spokój w porównaniu do tego, jak wyglądało to miejsce podczas jego ostatniej wizyty, gdy w pośpiechu opuszczał kraj. Świat się zmienił, ale jego serce pozostało takie samo. Na początku nie był tego świadomy, ale i los nie dawał mu dużo szans na roztrząsanie takich spraw.

- Witamy w Brytyjskim Ministerstwie Magii - zaintonował ostatni głos, jaki kiedykolwiek miał zamiar usłyszeć.

Cho nie była tą samą czarownicą, za jaką w ukryciu tęsknił w czasach szkolnych.

- Zmieniłaś fryzurę - wypalił Blaise bez żadnego powitania. Na szczęście jedyną odpowiedzią, jaką otrzymał, było skinięcie głowy i uśmiech. Poniewczasie zdał sobie sprawę, że kobieta pewnie w ogóle go nie zrozumiała, ponieważ odezwał się do niej po grecku. Czy w ogóle była szansa, że go rozpoznała?

- Minęło ładnych kilka lat, oczywiście, że zmieniłam fryzurę - przyjazny uśmiech Cho zdawał się być uroczo figlarny, kiedy odpowiedziała czystą greką, bez cienia akcentu.

Blaise uśmiechnął się w odpowiedzi i płynnie przeszedł na angielski.

- Miałaś zostać uzdrowicielką.

- Miałeś zostać Śmierciożercą - zripostowała. Te słowa powinny go zaboleć, ale ton głosu wskazywał raczej na rzucenie mu wyzwania niż krytykowanie go.

- Dużo się zmieniło - to było, wszystko, co wymyślił. Wszystkie te godziny spędzone z nianiami na lekcjach dobrego wychowania, a on...

- Masz rację - Cho pokiwała głową. Odetchnęła, co sprawiło, że jej usta zadrżały delikatnie, po czym, kiedy zorientowała się, że zwyczajnie się gapi, odwróciła wzrok, przekładając papiery na biurku. Ściany jej biura nagle wydawały się być znacznie bliżej.

- Uch… Czy… Może pójdziesz ze mną na lunch? - wyjąkał, kiedy powietrze w pomieszczeniu stało się nieznośnie ciężkie.

- Tak! - odpowiedziała, zanim jeszcze ostatnie słowa wybrzmiały z jego ust, a jej policzki pokrywały się coraz większym rumieńcem.

Blaise uśmiechnął się ponownie. Nie, Potter nigdy nie poznał wartości tej kobiety. No i z pewnością Ministerstwo także, skoro utknęła w tym biurze. Cho nigdy więcej nie wróciła do niego, i do samego Ministerstwa. Zarówno ona, jak i Blaise cieszyli się życiem poza Wielką Brytanią i uznawali, że była to tylko niezbyt szczęśliwa przeszłość.

Blaise dopiero po kilku latach małżeństwa przyznał, że planował spotkać się z swoją żoną właśnie w tamtym Urzędzie, tylko po to, by przypomnieć jej o świecie, który mogła mieć na wyciągnięcie ręki.