[HP][Z]Magiczny spadek [HP/SS]

Fandom: Harry Potter
Autor: DallasEve
Beta: Brak
Paring: Harry Potter x Severus Snape
Gatunek: Fluff, komedia, creature fick
Ostrzeżenia: brak
Nota: Seria drabbli bez większego kontekstu, bo głupie pomysły czasem nie są takie głupie. Mam nadzieję, ze będziecie się bawić równie dobrze jak ja, gdy to pisałam

Rozdział realizuje prompt 7 z worka nr 2: Bohater/złoczyńca jest totalnym fajtłapą.


1

Severus od zawsze wiedział, że w jego żyłach płynie krew magicznego stworzenia. Informowała o tym fioletowa ramka wokół jego imienia na drzewie rodowym. Opcje były dwie; trzymał kciuki za moc veeli.

Magiczny spadek wraz z całym dobrodziejstwem inwentarza otrzymał w dniu dwudziestych urodzin.

Tylko dlaczego to musiał być Lelek Wróżebnik?

***

31 lipca 2000 roku Severus poczuł szarpnięcie magii. Wczuł się w nie i podążył za nim.

Trzask aportacji sprawił, że Harry odskoczył, poślizgnął się na leżącej na podłodze książce i runął jak długi prosto pod nogi przybysza.

Snape rozejrzał się, zdezorientowany, a potem złapał się za głowę.

– Ze wszystkich ludzi...

Dobra, jak już Ci mówiłam, byłam tak skupiona na Harrym niuchaczu, że nie ogarnęłam, że czytam o Sevie D: I kurde, to ma sens. Severus z tym swoim tragizmem i byciem ponurym tak totalnie pasuje do takiego Lelka No i ze swoją cudowną osobą mógłby przyprawiać o zawał serca

I czekaj, czekaj, jeszcze nie poleciałam dalej, ale czy chcesz mi powiedzieć, że Sev właśnie poznał przeznaczonego sobie czarodzieja i surprise madafaka jest nim Potter? Totalnie lecę dalej, muszę zobaczyć, co tam dla nas przygotowałaś. <3

13. Skomentuj nie używając czasowników


Dusza moja napełniona współczuciem do Severusa. Wyzwanie przed nim okrutne i straszne, to pewne. Ze wszystkich ludzi, a jakże - Potter. Pewnie, że tak! Te wszystkie upadki z miotły, potknięcia na schodach w środku nocy, skrzydło szpitalne co drugi tydzień - typowy Potter, typowy Gryfon, więc to on fajtłapa, jasna sprawa. Ciekawy wybór,  że akurat Lelek. Nieśmiały fenikso sęp? Gniazdo w kształcie łzy, lot wśród deszczu, omen Śmierci...

Severus tak bardzo!!!! <3 <3 <3



Zabawne, interesujące, co dalej?
Weny!
W.

Nota: Rozdział realizuje prompt 7 z worka nr 2: Bohater/złoczyńca jest totalnym fajtłapą.


2


Początki były trudne, zwłaszcza, że Harry nie miał zielonego pojęcia ani o swojej naturze, ani o prawach rządzących magicznymi spadkami. Zamieszkali w jednej rezydencji, bo bycie osobno sprawiało, że obaj źle się czuli, ale Potter cały czas miał mnóstwo pytań i wątpliwości.

– To kto w takim razie zadecydował, że ja i ty to dobry pomysł?

– Magia.

Harry przewrócił oczami i sięgnął po sól. Strącił przy okazji szklankę, która roztrzaskała się w drobny mak. Chciał posprzątać odłamki, ale ubiegł go skrzat domowy. Chłopak wciąż nie mógł się do nich przyzwyczaić.

Severus natomiast zanotował w myślach, że musi pochować wszystkie cenniejsze kieliszki.

Oj tak, do Pottera pasuje bycie fajtłapą Chociaż z drugiej strony były większe jak Seamus? O ile dobrze pamiętam to on zawsze odwalił coś w kanonie Teraz, oczywiście po fakcie, pomyślałam o Lucjuszu Bo komu tak uroczo wypadła przepowiednia? No komu!? Przynajmniej w filmie, bo już nie pamiętam, jak to było w kanonie, okropne to, ale ostatni raz czytałam książki Rowling jeszcze przed premierą ostatniej części w kinie. Masakra!

I jejku, tak mi się przypominaja dawne czasy i zachwycanie się tekstami z aranżowanymi małżeństwami, związkami dla dobra świata, udawaniem związku... Czemu by nie trzymanie ich blisko ze względu na magiczne stworzenia, które w sobie mieli?

Urocze drabblątko! Lecimy dalej

MAGIA - odpowiedź na WSZYSTKO! Zawsze i wszędzie! Żart sytuacyjny, ale bardzo ładnie wpleciony.

Gdzie Dumbledore spiskowiec? Atmosfera sprzyjająca Albusowi spiskowcowi, pewnie na razie w cieniu...
Razem? Uch, nadal, biedny Snape. Znaczy dobra, to Snarry, ale jeszcze nie, poza tym, co to za koszmar, dzieciak wpadający na wszystko, pozbijane rzeczy, niebezpieczeństwo wszędzie, a tu Mistrz Eliksirów i jego lab? Toż to przepis na katastrofę, oderwane kończyny, wybuchy, rozwalone pokoje i kłótnie o nie, dużo cierpienia i angstu i...

A nie. To nie ja. To Tony XD Czyli słodkości i miękkości?

Weny!
W.

Nota: Rozdział realizuje prompt 7 z worka nr 2: Bohater/złoczyńca jest totalnym fajtłapą.


3


– Em... Severusie?

– Tak?

– Co to dokładnie znaczy, że jesteśmy towarzyszami?

Snape wskazał chłopakowi krzesło naprzeciwko siebie. Zanim Harry do niego dotarł prawie przewrócił się o brzeg dywanu, a potem jeszcze o stolik kawowy, zrzucając z niego zgaszone świece. Mężczyzna podniósł wzrok do nieba. Zanotować: nie zapalać świec.

– Większość magicznych stworzeń tworzy pary na całe życie, a jeśli jedno z nich zginie, drugie również umrze. To samo tyczy się osób z magicznym spadkiem. Magia wybiera dla nas osobę najbardziej kompatybilną.

– Czyli: czy tego chcemy czy nie, już zawsze będziemy razem?

– Tak.

Potter przyjął to wyjątkowo spokojnie, co dało Severusowi pewną nadzieję.

Awww już na zawszee! Snape mógł ładnie powiedzieć, że są bratnimi duszami, czy coś, a nie tam, kompatybilni Co to w ogóle za gadanie! I eh, bez świec? Świece są zajebiste, oj Sev, nie wmówisz mi, że nie ma zaklęć, które przykeliłyby świece do półki, stolika czy jakiejś innej płaskiej powierzchni
Swoją drogą, słaby partner Sevowi się trafił, wiecie, taki co to śmierć czyha na niego za rogiem. Pozostaje życzyć długiego, bezpiecznego życia.

Dobra, przerzucam się na chwilę na inny prompt, pisanie bez czasowników jest TAKIE TRUDNE! Serio, mam wrażenie jakbym próbowała się komunikować w innym języku. Kto to widział. Cudnie Ci poszła ta seria, już to widzę Xd Tak sobie żartowałam wyżej, że tu by się dało nadal jeszcze anstu dowalić, wiesz, że ja mogę angstować wszędzie, ale spokojnie, wiem, że wyrównujesz fluffy na forum Tak se tylko gadam.

Harry wydaje się być tutaj taki głupiutki i mało świadomy. Zawsze uważałam że to wyjątkowo wredne, że zwykle Harry kompletnie nic nie wie na temat swoich mutacji, czy przemian, to dorośli/inni/Hermiona nagle mu mówią, że jest syrenką/pterodaktylem/wróżką, ale musi poślubić Severusa bo POWODY, albo musi mu oddawać krew inaczej serio serio wszyscy umrą. Wszyscy wiedzą, a Harry biedny słucha. Nie wkurzyłabyś się? Severus zwykle przynajmniej ma przewagę wiedzy.

No dobra, u kanonicznego Pottera trochę dochodzi fakt, że zwykle nie wie rzeczy trochę na własne życzenie, bo nie robi nic, by się dowiedzieć. Nadal jednak Severus ma władzę, bo WIE RZECZY. Wiedząc, kim jest Harry, czytanie tego jest całkiem przyjemne, bo widzi się zależności
Choć nie powiem, na jakieś charakterystyczne lelkowe cechy też czekam. Idę dalej, a co, za jednym zamachem?
Weny!

Nota: Rozdział realizuje prompt 7 z worka nr 2: Bohater/złoczyńca jest totalnym fajtłapą.


4


– Skąd wiedziałeś, że jestem twoim towarzyszem?

– Dobre pytanie – Severus podniósł wzrok znad swojego talerza. – Poczułem przypływ magii, który zaprowadził mnie do ciebie. Tak samo będzie, jeśli przez dłuższy czas będziemy daleko od siebie – poczujesz dyskomfort i magię, która będzie cię ciągnęła w moją stronę.

– A jak wybierana jest najbardziej kompatybilna osoba? Przecież gdy otrzymałeś spadek, jeszcze się nie urodziłem.

– Też się nad tym zastanawiałem. Magia wybiera towarzyszy tylko spośród żyjących czarodziejów.. Może moment poczęcia jest dla niej wystarczający?

Harry roześmiał się tak mocno, że spadł z krzesła, ciągnąc za sobą obrus i sporą część zastawy.

Cudownie, pomyślał Severus.

Spadanie z krzesła nie jest w ogóle fajne! Szczególnie, gdy nagle glebę zalicza - albo prawie zalicza dzieciak bo się buja na krześle ;P Co prawda zazwyczaj szok jest większy niż ból, ale jednak!

Swoją drogą zastanawia mnie, co Snape ma w sobie z Lelka? Zwiastuje deszcz? xD Czy może przemienia się w super sępo-feniksa i lata po okolicy? Mam nadzieję, że będzie coś więcej na ten temat dalej.

Wizja że magia przydzieliła Sevowi Harry'ego, kiedy ten był małą fasolką, sprawiła, że parsknęłam

Wizja takiego życia z wieczną fajtłapą u boku, MERLINIE. Ja tu jednak team LELEK Severus, serio. Stała czujność i plastikowe kubki? Może plastik zamiast szkła, zero metalu, zero noży, żadnych tłukliwych rzeczy. OMG Severus i bobas, co nie? Dom dziecioodporny =dom Harroodporny XD

W głowie mojej teraz takie o:


Czemu? Niewiadoma xd

Żółta skóra od banana! nanananananana nananannanana!
Weny, T.!
W.

Nota: Rozdział realizuje prompt 7 z worka nr 2: Bohater/złoczyńca jest totalnym fajtłapą.


5


Harry okropnie się nudził. W świecie czarodziejów przyjęła się tradycja, że magiczne kreatury po otrzymaniu spadku nie uczestniczą w życiu społecznym, aż nie dowiedzą się, czym są, i nie nauczą się kontrolować swoich mocy.

Angażował się więc w codzienne zajęcia Severusa.

– Dodaj jedną kroplę żółci pancernika... powiedziałem kroplę, nie pięć!

– Przepraszam, rozproszyłem się...

– Nie przepraszaj, tylko uciekaj!

Gdy godzinę później sprzątali całe laboratorium, z kieszeni Harry’ego wyleciała złota łyżeczka, której Severus używał do mieszania najdelikatniejszych eliksirów. Snape podniósł ją i obejrzał.

– To cię rozproszyło? Wypadło ci przed chwilą.

– Co? Nie wiem, o czym mówisz.

Severus jednak zaczynał mieć pewne podejrzenia.

A, to myślałam, że jest spadek na 20 uro i od razu wiesz kim jesteś i baw się A tu taki surprise? A jak ktoś jest bardzo tępy i nie ogarnia i nie może wrócić do życia? W ogóle co to ma być, a jak ma na chleb zarabiać? Przypominam, że czarodzieje są upośledzeni i poza często nieprzydatnymi zaklęciami to są wiele lat nawet za polską. Elektronika be, kompy złe, internet też. Chodzą wkieckach z patykiem przy dupie, no co to ma być. Zwłaszcza, że wśród czarodziejów jest wiele mugoli albo pół mugoli więc jakim cudem sa oni tak zacofani?

I tak, Harry i elksiry Seva mógłby się słuchać, to nie tak jak z szkolnymi podręcznikami - co swoją drogą było całkiem słabe - gdybym ja chodziła na eliksiry i z czasem okazałoby się, że nic nie da się zrobić dobrze, bo instrukcje z podręcznika są złe, chyba bym wyszła z siebie i stanęła obok.

Uroczo, jak zwykle

Też bym miała podejrzenia, gdyby nie fakt, że ja już wiem! I to co wiem, jest superowe!
Myślę, że prawo o którym wpominasz ma nawet sens. Jeśli przyjmiemy, że ludzie mogą być różnymi dziwnymi stworzeniami i mieszanki mogą być w jakiś sposób niebezpieczne, to jest to po prostu kwarantanna. Ha ha, kwarantanna co nie, ale serio, Harry mógłby na przykład ja wiem, przewracać się na ludzi na wolności? Albo... ginąć ich łyżeczki! A łyżeczki, to ważna rzecz, bez nich nie ma herbaty z miodkiem. Albo taki Draco villa, dla którego ludzie chcą robić dziwne rzeczy? Straszne, niebezpieczne, toż to prawie mutanci. To SĄ mutanci. A to prawo działa trochę jak Szkoła Xaviera.

Te drabble wprawiają mnie w zadziwiającą wesołość. Szczerzę się do ekranu. Chyba o taki efekt chodziło, więc brawka.
Wenuj się tam mocno, idę do kolejnych i przepraszam za kolejne bezczasowniki

Ps. Merlinie, ten tekst mnie uwstecznia. Chociaż możliwe że robią to smarki które zdają się latać mi po pustej głowie i zalewać oczy... sorki. Wirka jest chora i nie może leżeć w łóżeczku, strzeżcie się wszyscy, którzy odważycie się czytać dziś jej komentarze. Ale to naprawdę nie twoja wina i przynajmniej się uśmiecham, i to o to chodzi

Nota: Rozdział realizuje prompt 7 z worka nr 2: Bohater/złoczyńca jest totalnym fajtłapą.


6


– Przeszukałem wszystkie księgi dotyczące rodu Potterów, jakie znalazłem. Wygląda na to, że otrzymałeś spadek niuchacza – oznajmił Snape pewnego wrześniowego ranka.

Harry otworzył szeroko oczy ze zdumienia i odłożył sztućce.  Spojrzał na swojego towarzysza badawczo.

– Czy to w ogóle możliwe?

Severus wyciągnął z kieszeni złotą kulkę, pokazał ją Potterowi i cisnął przez pokój.  Chłopak rzucił się za nią w pogoń, nawet nie kłopocząc się wstawaniem. Przewrócił kilka krzeseł, rozbił wazon i boleśnie wylądował na tyłku, ale złapał błyskotkę. Uradowany, zwrócił się w stronę Snape’a, pokazując mu swoją zdobycz, ten jednak tylko zmierzył go wymownym spojrzeniem.

– I ty pytasz, czy to możliwe?

Okej, normalnie Potter poleciał za ta kulką niczym legitny szukający! Może to był znicz!? Przynajmniej w jego głowie, a Snape od razu wyskakuje z niuchaczem A tak serio, to skojarzył mi się z takim kotem biegajacym za muchą np, nie patrzącym czy właśnie nie taranuje czegoś na swojej drodze. Mózg się wyłącza, istnieje tylko jedne cel: złapanie obiektu

A ja wciąż nie wiem, co daje Sevowi jego spadek! I w ogóle, to powinien być długi rozdziałowiec z wyjaśnieniem o uj w ogóle z tym spadkiem chodzi, czy to każdy czardzoeij tak ma, czy tylko niektórzy tyle pytań, brak odpowiedzi, to się jakoś ładnie nazywa... znęcanie?

Ha! No i teraz już mogę! Jak mi powiedziałaś, że piszesz o Niuchaczu, mój mózg potrzebował chwili ale zaraz potem totalnie to zaakceptował, bo to jest po prostu genialne. Zarówno Harry Niuchacz, jak i Severus Lelek są po prostu idealni <3 Zwłaszcza razem. I totalnie to widzę trochę jak relację Kłapouchego z... takim połączeniem tygryska z maleństwem. Widzisz to? Raczej ponury i depresyjny Severus, i ten walający się mu po chacie Harry, który ciągle coś niszczy, ciągle coś kradnie, no cudowność. I jeszcze powinien być bezczelny w tym wszystkim, bo mam wrażenie, że to taka charakterystyczna cecha niuchaczy.
Niuchacz z fantastycznych absolutnie skradł mi serce. Książki nie dały mi jakiejś super wizji na ich temat, ale film osiągnął tutaj pełen sukces. Takiego Harry'ego to ja nawet mogę lubić.

Ale ale, skoro Severus przetrząsnął książki i znalazł info na jego temat, doszukał się tej wiedzy to... chcesz mi powiedzieć, że ALBUS BULBLEBORE tego nie wiedział? Nie wierzę w to, chyba, że jego nie ma w tym tekście? MUSIAŁ wiedzieć. Albus Bumbleblee na pewno by dotarł do takiej informacji i wykorzystał to jakoś przeciwko nim. No chyba że to jest ten Bubelelore, który częstuje wszystkich dropsami, wtedy spoko.

Przepraszam? Wenuj się!
W.

Nota: Rozdział realizuje prompt 7 z worka nr 2: Bohater/złoczyńca jest totalnym fajtłapą.


7


Harry i Severus, jako towarzysze, czuli potrzebę: być blisko. Postanowili jednak z niczym się nie spieszyć, aż się lepiej nie poznają, dlatego sypiali w jednym pokoju, choć na dwóch osobnych łóżkach. Snape zawsze budził się pierwszy i lubił chwilę obserwować zwiniętego w kulkę, śpiącego Pottera. Któregoś ranka mężczyzna zauważył, że chłopak przytula coś do piersi przez sen.

Była to miedziana waga. Snape był pewny, używał jej do odważania składników nie dalej niż poprzedniego wieczoru, gdy chłopak już spał. Skonsternowany mężczyzna zajrzał do laboratorium. Porozrzucane kociołki, fiolki, butelki... Severus poczuł gniew, który szybko ustąpił miejsca zrezygnowaniu.

Tak odkryli, że Harry lunatykuje.

Od razu przypomniałam sobie tę laskę z tiktoka co lunatykuje. A ja zawsze kminię, czy ona serio lunatyluje czy wymyśla coraz głupsze rzeczy dla sławy haha
Do tego ostatnio widziałam kilka filmików z dzieciakiem który zamiast z misiem np spał z kablem jakimś od kompa, innym razem też z jakimś sprzętem ,a jak mu matka zabierała to się budził i chyba zaraz oczy się szkliły, oddawała i zasypiał znowu

Biedny Severus, nie dość, że to Potter, to jeszcze taka sierota xD podwójna!

Tony, Ty to chyba takie dziecko szczęścia, co? Mój limit słodyczy właśnie został przekroczony, a jeszcze tyle przed nami!

Cytat :

Harry i Severus, jako towarzysze, czyli potrzebę:

być blisko. - czy tu miało być, czyli potrzeba bycia blisko? Coś z tym zdaniem jest chyba nie tak, mam wrażenie.

Cytat :

Była to miedziana waga.

- Awww, to takie urocze! Nie pluszowy znicz, nie sowa, tylko waga. Wiesz, jakie to musi być niewygodne? Czy ty kiedyś spałaś z wagą - nie, nie mam na myśli znaku zodiaku xd No dobra, ja też tego nie sprawdzałam, ale spałam już kiedyś z laptopem i TO BOLI. Śmiem twierdzić, że waga też by go bolała.

No dokładnie do Severus odkrył to lunatykowanie, nie Harry. Ale lunatykowanie jako dodatkowa cecha składowa bycia potomkiem/mutantem odniuchaczowym jest trochę przerażające. Co jeszcze może robić Harry na nieprzytomce? Czy realnym jest podjęcie próby włamania się do Gringotta na przykład? Napadnięcia Malfoyów? Myślę, że Harry potrzebuje kojca, jak dla małych dzieci. Względnie jakiegoś magicznego zabezpieczenia. Co przypomina mi o jeszcze jednej myśli - czemu nie rzucili na niego jakiegoś zaklęcia w stylu bąblogłowego? Coś, co by sprawiało, że odbija się od wszystkiego jak bańka mydlana, bez szkód dla otoczenia? Aż dziw, że nic takiego nie wymyślili.
Nadal bardzo przyjemne, chichram i lecę dalej.
Weny Tony i więcej creatursików, dobrze Ci idzie

Nota: Rozdział realizuje prompt 7 z worka nr 2: Bohater/złoczyńca jest totalnym fajtłapą.


8


Severus warzył eliksir pod czujnym spojrzeniem swojego towarzysza. Potter bardzo szybko się rozkojarzał, dlatego mógł jedynie siedzieć na krześle i obserwować cały proces. Dyptam, kły węża, piołun... Snape nawet nie zauważył, że odkładając jedną z fiolek przypadkiem strącił butelkę z krwią jednorożca.

Mieniła się wszystkimi kolorami tęczy, więc Harry, jak na niuchacza przystało, w ciągu sekundy znalazł się obok i uratował ją przed rozbiciem, łapiąc ją milimetry przed podłogą.

– Mam ją! – powiedział uradowany, nie mogąc oderwać wzroku od butelki.

– Może i tak – westchnął Severus. –  Ale spójrz za siebie.

Pobojowisko, tylko tak można było nazwać stan podłogi.

Harry uśmiechnął się przepraszająco.

Ta seria jest cudowna, bardzo fajnie się ją czyta. Harry jako niuchacz jest taki niezdarny, aż za bardzo. Tęczowa fiolka z krwią jednorożca ? Czemu nie, choć ta krew była srebrna... Choć w sumie srebro może się tak mienić. No a to pobojowisko po drodze ? To zwyczajny wypadek przy pracy, no cóż poradzić. Ale refleks jest, więc jak już opanuje swoje podstawowe instynkty do jakiegoś znośnego poziomu to pozycja szukającego czeka xD 
Alexa

(bez czasowników.)

Czyli praktyczna strona też - miłe. Niuchacz i chaos to najwyraźniej idealne połączenie, niepokonalna symbioza. Ale jednak czasem przydatnie. Severus to ostoja cierpliwości, gdzie jego gniew, wybuchy, docinki i złośliwości? No może to lelkowość. I przez to ponurość, ale jednak cierpliwość. Harry to nadal ciekawe połączenie dzieciaka i szczeniaczka cwaniaczka.
I nadal z uśmiechem na ustach

Autorska przeróbka memika specjalnie dla Ciebie:



Weny!
W.

Miłość, miłość! Moje uczucia co do tego drabblątka. Myśl, że w końcu jakiś sukces z jego strony, a tu wciąż rozróba. Ale co tam, miłość i tak. Chociaż powoli obawa o ich dalszą przyszłość, jeżeli to zależne od śmierci drugiego. Pożegnanie ze światem rychłe.

Dalsza opowieść i wciąż pytanie, co z tym Lelkiem! To najistotniejsze teraz, niuchacz oczywisty, ale lelek? Jak nic o tym dalej, to żądanie sequela!

Weny!

Nota: Rozdział realizuje prompt 7 z worka nr 2: Bohater/złoczyńca jest totalnym fajtłapą.


9


– Dobrze was widzieć, chłopcy!

– Albusie.

– Znacie już naturę Harry’ego? – zapytał Dumbledore, wskazując Severusowi miejsce naprzeciw siebie

– Właśnie...

Snape nie dokończył zdania; nie zdążył nawet usiąść, gdy w gabinecie rozległ się huk. Czarodzieje podskoczyli i rozejrzeli się gwałtownie. Wszystko wzkazywało na to, że Potter spadł z regału z ramionami pełnymi błyskotek. Musiał wziąć ich więcej, niż mógł unieść. Drogocenne przedmioty rozsypały się po podłodze wokół niego.

– Co ty wyprawiasz?!

Chłopak zaczerwienił się i spuścił wzrok na swoje skarby.

– Szczerze? Zapomniałem, że potrzebuję chociaż jednej ręki do trzymania się szafy.

– Na Merlina! Niuchacz! – zakrzyknął radośnie Albus.

Severus w odpowiedzi tylko westchnął żałośnie.

Aww, to takie urocze! Delikatnie niezgrabnie zabrzmiała mi odpowiedź Harry'ego z tym, że zapomniał się trzymać, ale co tam. I tak to było słodkie I ten entuzjazm starego pierdziela Na tyle jestem w stanie go znieść i cóż, niech mu Harry biuro rozwali, wynajdzie co cenniejsze i ucieka daleko! Swoją drogą, powinien mieć taką fajną kieszonkę jak filmowy niuchacz i chować swoje zdobycze ;D TO by było coś! Swoją drogą, znęcasz się nad naszym Sevem, naszym porządnym, poukładanym mrocznym Severusem <3

(bez czasowników) 

Świetny tekst! Swobodny, bez zgrzytów. To szalone. Harry w swoim żywiole. Za to Severus w koszmarze. Ten tekst - niesamowity, zabawny. Nietuzinkowy Potter. Sev zdenerwowany. A Albus radosny. Czy to nie dziwne ? Tyle słów w głowie: przerażenie, śmiech, zakłopotanie, konsternacja. Egzystencja Harrego zagrożona, albo Severusa. 
Tekst dobry. Więcej. Weny. 
Alexa

Gumbledorre! Nadal totalny brak zaufania, niestety, to taka Wirkowa cecha, nieufność wobec Bubla. Ale tak, w końcu to gabinet dytrektora i jednocześnie wielkie ujawnienie (taaaaa, nic a nic nie domyślone wcześniej, no na bank). Gabinet, pełen tych wszystkich magicznych złotych cośków i cudowności, to skarbiec dla Harry'ego, ja ogromny park rozrywki. Nierozważnie trochę ze strony Severusa. Przepis na małą katastrofę.

Jakaś złota rada od Brubrebora? Dropsa?

Scena przeurocza, rozbrajająca, przecież to takie głupkowane ale i naturalne, niekontrolowane potrzeby po prostu - bum.  <3



Pytanie, czy M. to przypadkiem niuchacz? Czasem... czasem tak xd
Weny, nadal, niezmiennie,
Uchachana - W.

Nota: Rozdział realizuje prompt 7 z worka nr 2: Bohater/złoczyńca jest totalnym fajtłapą.



10


Harry poderwał się na dźwięk przeraźliwego wycia, które rozległo się w rezydencji. Nie zastanawiając się, pobiegł przed siebie, na oślep, w stronę dźwięku. Usłyszał brzęk tłuczonego szkła, gdy potrącił jeden ze stolików, a potem wyrżnął brodą w komodę, bo potknął się na schodku, ale nie obchodziło go to.

Severus musiał być w niebezpieczeństwie.

Potter wybiegł na dziedziniec z różdżką w ręce, gotów bronić swojego towarzysza. Snape stał wyprostowany, z rękami na balustradzie, z głową zwróconą ku niebu… i wył. Po minucie przestał i spojrzał na Harry’ego ze zdziwieniem.

– Krwawisz.

– Wyjesz.  

– Zanosi się na burzę.

Harry zamrugał, zdumiony.