[HP][Z]Magiczny spadek [HP/SS]

O boże, tak! Fuck yeah, czyli jednak xD Ale kurde, jak wył. Normalnie wyobrażenie sobie tego mnie przerasta. Czy to takie narastajace i opadające wycie jak ochotnicza straż pożarna? xD czy może robił takie łiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii albo łiiiiiłooooołiiiiiiiłoooooo Normalnie leżę i nie wstaję. Idealne! Duet też wybitny, jeden wyje, drugi krwawi, mieszanka wybuchowa. Dobrze, że Snape nie zmienia się w ptaka z błyszczącymi piórami, bo jeszcze by wszystkie stracił, jakby Harry go dopadł

A no tak, wycie do piorunów. Przypadłość Severusa. Kolejny raz sprawdza się tutaj, że Harry powinien mieć kojec. Tak serio dla własnego bezpieczeństwa, bo przecież mógłby totalnie rozbić sobie głupi łeb.
Szczerze, to na początku zdziwiłam się, jak do mnie dotarło, że nie zatrzymałaś się na Potterze Niuchaczu, i że Sev też jest istotą, ale po przemyśleniu, to ma sens. Tak jest chyba łatwiej, gdy obaj są "inni". To powinno się uzupełniać, czyż nie?

Fajnie ta seria wypada w całości, więc w sumie dobrze, że wrzuciłaś ją ciągiem. I to też przyjemna odmiana, bez wielkiego dramatycznego tła, czemu nie, czasem można i tak.
Weny!
W.

(bez czasowników) 

Co to za tekst. Severus to lelek, czy wilkołak? Harry fajtlapa do kwadratu - zabawne. To urocze. Obaj istoty magiczne. Obaj towarzysze. Wsparcie. Nawzajem. To dobrze. Harry na ratunek, zawsze. Severus i pogoda. Niespodziewane, śmieszne, ironiczne przez kanon. Troska wzajemna. Pasujący do siebie.  Ten. Komentarz. Słaby. Ale wymuszony, ale szczery.
Weny. Powodzenia. 
Alexa

Nota: Rozdział realizuje prompt 7 z worka nr 2: Bohater/złoczyńca jest totalnym fajtłapą.



11


– Spójrz.  – Severus położył na swojej dłoni złotą kulkę, co natychmiast przyciągnęło uwagę Harry’ego. – Skup się!  – Potter spojrzał na niego nieprzytomnie.  – Dobrze. Za chwilę rzucę kulką przez ogród. NIE. GOŃ. JEJ.

Chłopak kiwnął głową na znak, że zrozumiał. Snape bez większej nadziei zamachnął się i wyrzucił błyskotkę w powietrze.

Chwilę później został powalony. Westchnął, leżąc na trawie i patrząc w niebo.

– Powiedziałem…

Głośny brzdęk przerwał mu w pół zdania. Zaniepokojony Severus uniósł się na łokciach. Harry zawisł na rynnie, złapał kulkę w locie i wylądował na tyłku pośród rozbitych doniczek. .

Nauka samokontroli była niesamowicie trudna.

Fajny wątek, próba poskromienia impulsów. Ciekawe, czy to w ogóle możliwe? Jak każdy trening? Severus brzmi tu na bardzo cierpliwego Harry biegający za kulką bardzo mi się skojarzył z "Z prądem". To był mentors co prawda na ile pamiętam, ale kurde, przeczytałabym go znowu chyba <3

Zastanawia mnie też, czy Severus walczył ze swoimi impulsami i czy je kontroluje, skoro zdarza mu się jednak wyć po nocach? No, chyba, że sobie pozwala
Aż dziw, że Harry jeszcze nie popędził do swojej skrytki w Gringotcie, może Severus ma na niego jednak dobry wpływ.
Weny!
W.

No właśnie! Kwarantanna gdy nie wiesz, kim jesteś, a co dalej? Powiedzmy, że inne stworzenia nie są tak upierdliwe jak niuchacz, ale jak miałby funkcjonować w prawdziwym życiu? Wykradałby ludziom pieniądze z dłoni, napadał sklepy jubilerskie i uciekał z rękami pełnymi łupów przez miasto? Póki co lekcje samokontroli nie wydają się przynosić zamierzonych skutków, można tylko zastanawiać się, czy jest w ogóle szansa na jakiekolwiek rozwiązanie, czy Potter jest już na zawsze skazany na siedzenie w ukryciu.

Chociaż, wieczność z Severusem to naprawdę miła perspektywa.

Ze smutkiem widzę, że powoli zbliżamy się do końca, a cóż ja mogę powiedzieć. Na ten moment czuję ogromny niedosyt, jednak pisanie o magicznych stworzeniach w tak krótkiej formie nie daje pola do popisu by wyjaśnić, z czym dokładnie mamy do czynienia. A ja lubię wiedzieć rzeczy. Swoją drogą kurczę, ale wizja Pottera na rynnie... Momentami już sama nie wiem, co sobie wyobrażam, jego opis przywodzi na myśl jakąś szaloną hybrydę, gdzie głowa pozostałaby ludzka, z tyłu pojawił się małpi ogon, kieszonka niuchacza i już sama nie wiem co po ciele Ale tak, Potter na rynnie wymiata!
Dziękuję za te drabblątka, jak już wiesz, pomysł sam w sobie jest przedni, potrzebuje tylko dłuższej formy.

Weny!

(bez czasowników) 

Harry niesamowity. Tyle zapału, tyle energii. Nieokiełznana moc niuchacza. Severus bezradny. Nawet w ogrodzie niebezpieczeństwo. Rozwałka. Biedne doniczki. Biedny Severus. Jaki nieokiełznany Harry. Niespokojny. Powolna nauka - szybka reakcja. Złoto, złoto wszędzie - Harry wszędzie. Może kwartanna? Odwyk od złota. Fajny tekst. Ciekawy. Pasujący do reszty. 
Weny , 
Alexa

Nota: Brak


12


W grudniu Severus postawił na radykalne metody.

Wszystkie jeszcze całe cenne przedmioty – puchary, sztućce, bibeloty – trafiły do skarbca znajdującego się pod rezydencją. Harry był nieco nerwowy, ale bardziej przytomny, niż kiedykolwiek.

24 grudnia mężczyznę obudziły zaklęcia alarmujące. Ktoś włamał się do domu! Snape bez chwili namysłu rzucił się w stronę wyjścia, zwołując skrzaty domowe do pomocy.

Godzinę później Severus stał w skarbcu z wyrazem niedowierzania na twarzy. Harry przekopał się pod rezydencją. Ubłocony, zmęczony i z połamanymi paznokciami leżał wśród drogocennych przedmiotów, zagarniając je do siebie raz po raz.

– Potraktuj to jako mój prezent świąteczny.

xD normalnie corss z domem z papieru Tam też dobrze im szło kopanie tuneli

Z drugiej strony z Harry'ego trochę taki Smaug, który nie dzieli się swoim złotem, zamiast tego śpi nim otoczony. Myślę, że Harry w jego jaskini czułby, że trafił do raju. W ogóle, jak tu dom przystrajać, jak masz gościa, który zaraz będzie siedział na choince i zawijał bombki? Biedny Severus, co jeśli święta bożego narodzenia były jego ulubionymi?

Wciąż apeluję o używanie magii! A nie rozwiązywanie wszystkich problemów w absurdalny sposób.

Nota: Brak

13


W lutym pocałowali się po raz pierwszy. Harry od tamtej chwili nie odstępował Severusa na krok i cały czas wodził za nim wzrokiem. Gdy Snape udał się do Albusa, żeby porozmawiać o nauce samokontroli, Potter jak gdyby nigdy nic przeteleportował się do Hogwartu i z marszu przytulił się do swojego towarzysza, nie chcąc go puścić.

Postanowili zasięgnąć rady specjalisty – magizoolog Rolf Scamander wysłuchał ich i uśmiechnął się szeroko.

– Nie ma w tym nic niezwykłego. Harry, kim jest dla ciebie Severus?

Potter stał, cały czas dotykając swojego towarzysza. Zastanawiał się dłuższą chwilę, aż wypalił, rozpromieniony:

– Skarbem!

Severus westchnął.

O wow, to już naprawdę nieźle! Jak tu żyć w ogóle z kimś takim xd Trochę psychiczne co nie? To przekopywanie się do piwnicy totalnie przypomniało mi postać Mierzwy Grzebaczka z uniwersum Artemisa Fowla. Był krasnalem i zasadniczo "przejadał ziemię' bardzo bardzo szybko. Zakładam, że Harry jednak kopał... rączkami?

Widok musiał być niesamowity. Powtórzę się - KOJEC! Tak, wiem, wtedy nie byłoby tekstów, ale musisz przyznać, że jakbyś miała w domu takiego szkodnika, pomyślałabyś o jakiejś fizycznej uwięzi/klatce na noc? Czy to tylko ja?? xd
Puenta drugiego drabble ze Skarbem jest po prostu idealna, czekałam na tą myśl <3
No i po cichu liczyłam na Scamandra
Weny!
W.

No dobra, kurde, nie wiem kiedy był początek, w sensie, ile minęło? I ja wiem, że musieli się poznawać, jakoś tak rozpocząć sensownie tę relację, skoro byli na siebie skazani. ALEEE. Kurde, w dzisiejszym świecie nie iść z kimś do łóżka w niedługim czasie po poznaniu się, już w szczególnosci kiedy nie mówimy o jakichś 15, to wyczyn! Jak tak sobie przypomnę to u mnie nawet w gimnazjum laski już z typkami spały A tutaj pocałunek łaskawie w lutym

No i okej, to serio może być problem Ach to bycie Skarbem! I jak SNape musiał się poczuć, on z tym całym byciem sobą, nagle słyszący, publicznie, że jest Pottera skarbem i ten teraz będzie na nim wisiał do usranej śmierci. Nie zdziwiłabym się, gdyby Snape wolał zdezerterować, niż dłużej to znosić Lepiej już jakby zakładał jakieś błyskotki, ilekroć miałby chęć na tulenie się z Potterem. Czułość jest fajna, jasne, ale jest kilka problemów: Snape chyba wciąż jest nauczycielem? Załóżmy że jest i raczej taki Potter uczepiony mu do nogi mógłby być problematycznym zjawiskiem. Zresztą, generalnie, w życiu nie patrzy się jakoś szczególnie przychylnym wzrokiem na pary, co to nie potrafią zachować się publicznie Przytulasek spoko, ale wylizywanie migdałków już gorzej

Nota: dla Dis, za pomysł xD
Rozdział realizuje prompt 7 z worka nr 2: bohater/złoczyńca jest totalnym fajtłapą.

14


W czerwcu udali się do Ministerstwa Magii.

Severus kontrolnie spojrzał w bok – Potter szedł obok że skupieniem na twarzy. Gdy dotarli już prawie do biura Rejestracji Spadków, chłopak zerwał się do biegu.

–  Harry, nie…!

Z nosem przy ziemi młody niuchacz nie zauważył, że dostępu do jego celu bronią szklane drzwi. Z całym impetem wpadł na nie, zdeterminowany tak bardzo, że jego magia rozbroiła zaklęcia ochronne, a szyba runęła na ziemię milionem odłamków. Potter zatoczył się i nadal zamroczony rzucił się przed siebie, prosto na szafy i krzyczących pracowników.

Severus spojrzał w górę. "Biuro rzeczy znalezionych".

Wszystko jasne.

Hhehe Ideolo!

Domyślam się, że po takiej akcji nie musieli nawet mówić, jakie magiczne stworzenie nosi w sobie Potter I jeny, ponownie wrócę do mojego obrazu Harry'ego, który siedzi i do kieszeni na brzuchu chowa swoje skarby Totalnie widzę go na jakimś sznurku przytwierdzonego do Severusa, który korzysta z sytuacji, że ten wypełnia jakieś papiery i kitra jakieś świecidełka Im dalej w las, tym bardziej ten niuchacz do niego pasuje, a ja podziwiam za ilość drablątek, które udało Ci się stworzyć na ten temat.
I dziękuję za dedykację! Yeah, dawno takiej nie dostałam Jak to się mówi? Czuję się zaszczycona!

Powiem CI, Tony, że mam nadzieję, iż po tej akcji ktoś będzie na forum w ogóle zagląda, bo nie wiem jak Ty, ale ja się czuję nieco przeorana Ale dumna, że w tak krótkim czasie, zrobiłyśmy wspólnie tyle rzeczy!

(bez czasowników) 

Harry niesamowity, nietuzinkowy, nieprawdopodobny. Tyle zamętu wokół. Tyle nieświadomych rzeczy. Severus bezradny. To zabawne. Harry i biuro z błyskotkami, w Ministerstwie nieokrzesany. Magia szalejąca. Zraniony ale szczęśliwy. Harry - niemożliwy. Ten tekst - przezabawny. Poważna sprawa i niepoważny Potter. Moc spadku wyższa niż umysł. Niesamowity drabble. 
Weny, 
Alexa

nota: brak

15


Severus leżał na łóżku, patrząc w sufit. Czuł się niesamowicie zmęczony.

Rok. Rok tłuczenia zastaw, zrywania zasłon, rozbijania donic i wazonów, roznoszenia całej jego rezydencji w pył, pomieszczenie po pomieszczeniu. Rok twardych lądowań na tyłku i przewracania oczami z politowaniem, zażenowaniem, czasem nawet z bezsilnością. Rok nauki życia obok siebie, ze sobą. Rok lekcji kontroli i walki ze swoją naturą. Rok cholernie trudnych, codziennych misji, z których nie wszystkie zakończyły się powodzeniem.

Ale kiedy Harry, jego Harry, wtulił się w niego przez sen, instynktownie oplatając go rękami i nogami i zagarniając ku sobie, Severus wiedział, że było warto.

Fragment z Ministerstwem bardzo przypomina akcję z filmu. Wychodzi na to, że przed Harrym jeszcze WIELE lekcji samokontroli. Ale kurcze, kończysz już serię? A rozwiniesz to w coś dłuższego po akcji? Można by to wtedy potraktować jako dobry wstęp

Aaaaaw jak uroczo. Przeflufiaście. Zastanawiam się, czy byłabym zdolna napisać odpowiedź do tej serii, ale taką nieco mroczniejszą. O tych razach gdy Harry jednak przegiął. Gdy się pokłócili? Gdy to Severus znalazł się w niebezpieczeństwie przez Harry'ego. Albo gdy ktoś ich chciał rozdzielić. I co zrobiłby Potter, gdyby ktoś chciał mu odebrać skarb, hm?
Może , któregoś dnia
Nalegam, byś rozwinęła Harry'ego Niuchacza, to naprawdę urocze stworzenie.
Weny,
W.

Rok, rok, rok, pytanie co dalej. Czy zdolność kontrolowania w nim i teraz normalnie w społeczeństwie, czy jednak wciąż dziwne wydarzenia z jego udziałem. No i jedna rzecz, opleciony rękami i nogami w cale nie taki wygodny. Co nie zaprzeczenie - Severus wymaganie tego. Po tych wszystkich latach pełnych cierpienia, mroku, strachu, taki uroczy Harry-niuchacz w sam raz!
Czasem takie lekkie drabble też dobre, miło, że przypomnienie iż nie tylko mrok ból i rozpacz na tym świecie Teraz tylko długa forma i więcej Severusa, bo Lelek ciekawy!

Weny, Tony!

Cała seria jest niesamowita. Nie mogę uwierzyć, że powstało 15 związanych ze sobą drabbli odnoszących się do fajtlapy Harrego z magicznym spadkiem. Bardzo fajnie to się czytało, miło i szybko. Wszystkie historie były mega zabawne, cały czas chciało się tylko więcej i więcej. Od pierwszego do ostatniego tekstu człowiek wyczekiwał co ten Harry znowu zrobi i jak ten groźny Severus zareaguje, co oczywiście nie miało miejsca, bo Severus kocha tego niezdarnego gościa. Czasem łapałam się za głowę jak Harry może być tak beznadziejny w kontroli swoich instynktów, ale z drugiej strony to Potter, jak coś nie jest obrona przed czarną magią to prawie zawsze stwarza problemy ogarnięcie. Dodatkowo natura niuchacza chyba jest ciężka do przezwyciężenia. Wszystko złoto co się świeci, prawda ? Niesamowita seria, bardzo mi się podoba. Oby więcej takich także po za akcja, umilają dzień.
Weny, 
Alexa

Borze szumiący...


Akcja wygenerowała w nas tyle pomysłów i tekstów, że do dzisiaj nie ogarniam połowy tego, co się wydarzyło, i chociaż pisałam i komentowałam uczciwie, to jednak mam wrażenie, że sporo rzeczy mi i tak umknęło. Na przykład ten tekst. Znalazłam go dzisiaj, przez przypadek
Od razu widać, że pisany pod prompt, ale za to tak ładnie i wdzięcznie, że się nie ma co tego głupio czepiać. Korci mnie, żeby znowu napisać ci to samo: wstawiłaś co drugi rozdział i teraz trzeba poczekać na te brakujące, które wypełnią luki. Ale nie napiszę tego, a-a, nie. Czasami trzeba bardziej docenić to, co się ma, zabawne drabble tworzące sensowną, pełną humoru historię, zamiast za każdym razem oczekiwać rozbudowanych opowieści. Widzę potencjał do tego obszerniejszego dzieła, z zachowaniem fajtłapowatości Pottera i Snape'a, który wciąż wzdycha z niezadowoleniem, takiego, w którym to ich docieranie się na drodze do pełnego zaakceptowania swoich magicznych spadków oznacza coś więcej, niż gromadzenie skarbów czy wycie zwiastujące deszcz. Takie, gdzie mamy mnóstwo snarry, najlepiej. Ale nie. Nie będę o tym w ogóle wspominać. Po co? Mamy doskonale kanonicznego Severusa, który z dumą i godnością wyczekuje na przyjęcie swojego spadku, a potem z jednakowymi emocjami traktuje zarówno jego nieoczekiwaną formę, jak i dodatek w postaci towarzysza. "Moce" Pottera ujawniają się niemal równie szybko, a na pewno w o wiele bardziej zaskakujacy sposób, i znowu mamy coś, co świetnie do Harry'ego pasuje. Jego niezdarność, podkręcona mocno na potrzeby promptu, czasem bardzo irytuje, ale cóż, takie wymogi, taka konwencja, ja się nad tym uśmiecham. Bohaterowie poznają swoje lepsze i gorsze strony, znoszą wszelkie niedogodności i utrudnienia, czekając, aż dojdą ze sobą do ładu. Snarry nam kwitnie, wolno i oszczędnie, ale wyobraźnię mam niezłą i dopowiadam sobie co ciekawsze kwiatki, i na koniec mamy bardzo cenny okaz snarry doniczkowego. Tak, naprawdę.

Cały ten komentarz ma oznaczać tylko jedno. Podobało mi się. Jest... urokliwe. Pocieszne. Słodkie. Adekwatne. Pomysłowe, zgrabne i uszczęśliwiające.
Cholera.
To naprawdę dobra seria xD Cała trzyma poziom, wszystko mi się tutaj podobało.
Brawo xD Wenuj ty nam, bo czyta się ciebie wspaniale.