[Sherlock BBC] [Z] [30/30] Sceny z życia [JW/SH]

Sherlock ze wszystkich sił starał się nie wybuchnąć śmiechem, co było naprawdę trudnym zadaniem, ponieważ John wyglądał... Wyglądał... Jak klaun. I to dosłownie.

Miał na sobie żółte spodnie w zielone kółka, białą koszulę i czerwone szelki. Na szczęście jego buty były w miarę normalne – białe trampki pomalowane w kolorowe esy-floresy.

Jedna z jego koleżanek kończyła właśnie malować mu twarz.
- I gotowe – powiedziała, odsuwając się od Johna, aby ocenić efekt swojej pracy. - Możesz zakładać perukę i nos.

W tym momencie Sherlock nie wytrzymał i roześmiał się głośno. Wiedział, że nie powinien się śmiać, w końcu John przebrał się za klauna w szczytnym celu – jako wolontariusz miał spędzić czas z chorymi dziećmi, co jednak nie zmieniało faktu, że wyglądał absurdalnie.

- Śmiej się, śmiej – powiedział John. - Obiecuję ci, że następnym razem pójdziesz ze mną.

Oczywiście John dotrzymał obietnicy i miesiąc później szpital odwiedziło dwóch klaunów.

Dzieci były zachwycone.

Och, John jak zawsze na pierwszym miejscu stawia potrzeby innych - idealny materiał na przyszłego lekarza zjednującego sobie serca pacjentów. Z kolei Sherlock, cóż... idę o zakład, że dzieci, które miały okazję go wtedy spotkać jeszcze nigdy nie spotkały klauna o równie specyficznym poczuciu humoru.

I cóż, Watson chyba jednak nie ma się co martwić faktem, że nie dostarcza Sherlockowi wystarczająco stymulujących rozrywek, jak to było w jednym z poprzednich drabbli - w końcu która para wybrałaby się z przebraniu klaunów zabawiać chore dzieciaki. Interesujący z nich duet, nie ma co.

Nie wiem, skąd czerpiesz tyle zupełnie odmiennych pomysłów dla kolejne unikalne części, ale widząc, na co wpadłaś do tej pory nie mogę doczekać się reszty!

Po nocy spędzonej z Sherlockiem John zawsze budził się pierwszy, chociaż zazwyczaj miał problemy ze wstawaniem. Przyglądał się wtedy śpiącemu Sherlockowi i uśmiechał się. Obserwowanie tego źródła niepohamowanej energii, jakim zazwyczaj był jego chłopak, w tym spokojnym, rozluźnionym stanie było jedną z jego ulubionych rzeczy.

Śpiący Sherlock był bardziej ludzki, zwyczajny. Zdarzało się, że chrapał albo ślinił się na poduszkę. Czasami w taki zabawny sposób marszczył nos, co sprawiało, że John nie mógł się powstrzymać i musiał go pocałować. Sherlock mruczał wtedy coś niewyraźnie i naciągał kołdrę na głowę.

Kiedy przychodziła pora na obudzenie Sherlocka, John odgarniał mu niesforne loki z twarzy, nachylał się nad nim i szeptał do ucha:

- Pora wstawać, śpiąca królewno.

Sherlock niechętnie otwierał oczy, jedno po drugim, i uśmiechał się leniwie.

- Mmm, w bajce to było trochę inaczej – odpowiadał.

John zamieniał się wtedy w księcia, który pocałunkiem prawdziwej miłości budził swego ukochanego ze snu.

9.O tak, spotkania z rodzicami. Rodzice Johna są w kanonie jeszcze większą enigmą, niż rodzicie Sherlocka. Jakoś zawsze wyobrażam sobie ich jako nietolerancyjnych - może dlatego nie spędzają rodzinnie świąt z Harry? Rodzinne kłótnie i te sprawy? Tak jest zdecydowanie milej, choć mniej prawdopodobnie. Ach i fioletowa koszula <3 Wygląda w niej bosko, co nie?

10. chętnie usłyszałabym śpiewającego Sherlocka. Ktoś nawet pisał opowiadanie o tym kiedyś, ko występującym Sherlocku na estradzie. Benedict posiada ten specyficzny rodzaj urody, który sprawia, że niektórzy go nie znoszą, a inni za nims szaleją. Tyczy się to też samego Sherlocka, którego tworzy, choć w innych proporcjach Mógłby być takim enigmatycznym, lekko gotyckim muzykiem, ze skrzypcami na ramieniu, we fraku, z tą bladą cerą i wampirzym kłem... ech dobra, rozmarzyłam się, nie moja wina, że Sherlock jest takim moim kolejnym Lestatem (tak różnym, ale w pewnych kwestiach tak...)

11.Nope, sorry, nawet oni nie przekonają mnie do tolerancji dla publicznie obściskujących się ludzi. bo serio. Rozumiem pójść za rękę, pocałować się, przytulić, ale jak widzę jak na przystanku laska siedzi gościowi na kolanach i centralnie wpychają sobie języki do gardeł bite 20 minut - no nie, sorry, kurwicy dostaje "ZNAJDŹCIE SOBIE POKÓJ!". Obsesja, potrzeba i manifestacja swoją drogą. Jak się tak zastanowię, tych dwóch też bym nie chciała widzieć tak przy ludziach. Nope. Zabrałabym ich do pokoju i schowała się w szafie XDXD

12. Mycroft i jego nadopiekuńczość jest bardzo zgubna. Zwłaszcza, gdy z jej powodu zataja wiele rzeczy przed Sherlockiem, często mówiąc nie do końca to, co ma na myśli, nawet gdy brzmi na totalnie szczerego, brutalnie szczergo. Za mało tu treści by wywnioskować, jak dokładnie kreujesz Mycrofta, ale posoba mi się, że Sherlock dojrzał jego wady, to, że nie jest nieomylnym ideałem, właśnie z powodu Johna.

13.Sherlock przebrany za clowna? Chyba w idealnym zestawieniu śmieszek i ponurak XD generalnie nie przepadam za clownami. Nie boję się ich, jak niektórzy, nie przerażają mnie nawet takie motywy jak w ostatnim American Horror Story (słaby sezon :/), ale po prostu za nimi nie przepadam, nigdy mnie szczególnie nie bawili. Ale nie powiem, Sherlock w takim przebraniu - to mogłoby być ciekawe. I pytanie, jaką formę tortur i szantażu zastosował John, by to osiągnąć -.-

14.Nieee, Sherlock nie jest śpiącą królewną. On jest śnieżką. #trustmei'mdoctor #pstoprawda

Cudny zbiór, podziwiam wytrwałość, mnie drabble seryjne zmogło po 6 sztukach chyba i nie mogę się odgrzebać. Projekt godny pochwały

Tak, w końcu Sherlock mimo swoich wszelkich intelektualnych supermocy nadal jest tylko człowiekiem, dlatego dobrze, że John ma okazję to czasem zaobserwować, by o tym fakcie nie zapomnieć. Poza tym zgodzę się z nim, że to faktycznie ciekawe doświadczenie, zobaczyć kogoś tak całkowicie zrelaksowanego, spokojnego, kogo na co dzień jest wszędzie pełno.

A marszczenie nosa mnie ujęło, dosłownie pojawiła mi się taka scenka przed oczami - urooocze!

Ich mały pobudkowy rytuał też jest rozkoszny, o ile przy innych twoich drabblach w dużej mierze zawsze się szeroko uśmiechałam, bo zwykle miały pozytywny wydźwięk, tak tu się już całkowicie rozpłynęłam - tyyle słodyczy, a w końcu mowa tylko o śnie! Oni już chyba nie mogą stać się bardziej uroczy.

Dlatego zastanawia mnie, czy któryś z drabbli będzie miał nieco pochmurniejszy wydźwięk, jeśli o tę dwójkę chodzi, bo póki co to właściwie taki związek idealny.

Jeśli John musiałby wskazać jedną rzecz, jakiej naprawdę nie lubi w Sherlocku, to bez wahania wybrałby mówienie o ciele jako „tylko transporcie”. John nie znosił tego podwójnie – zarówno jako przyszły lekarz, ale również jako zaniepokojony i nieco zirytowany chłopak.

Sherlock jadł stanowczo za mało i zdarzało się, że prawie w ogóle nie sypiał. John starał się jakoś temu zaradzić. Jeśli chodziło o jedzenie, to szybko okazało się, że można go było do tego przekonać, jeśli posiłek został przygotowany przez Johna. Zdecydowanie gorzej było ze zmuszeniem Sherlocka do snu. W końcu jednak i na to znalazł się sposób.

Pomysł był genialny w swej prostocie i John często zastanawiał się, dlaczego wcześniej na to nie wpadł.

W wieczory, których nie spędzali razem (wtedy John miał zupełnie inny sposób na zmuszenie Sherlocka do spania), dzwonili do siebie i John czytał Sherlockowi przez telefon. Czasami były to jego notatki ze studiów, innym razem jakaś książka (ale nigdy kryminał).

Sherlockowi jednak najbardziej podobały się baśnie Andersena i to przy nich zasypiał najszybciej.

John nie chciał się do tego przyznawać, ale czasami bywał nadopiekuńczy i przewrażliwiony.

Bo jak inaczej nazwać to, że stał właśnie przed halą, w której odbywały się treningi judo Sherlocka i czekał na swojego chłopaka, aby móc go odprowadzić do domu. Nie chodziło tylko o to, że chciał po prostu spędzić z nim czas, przynajmniej nie do końca. Fakt, widok zarumienionego i spoconego Sherlocka zdecydowanie był wart czekania, ale najważniejszym celem Johna było to, żeby Sherlock bezpiecznie dotarł do domu. To absurdalne, zdawał sobie z tego sprawę. W końcu chłopak doskonale wiedział, jak się obronić. John jednak uważał, że lepiej dmuchać na zimne i nie kusić losu. Wydawało mu się, że jeśli choć raz nie pojawi się na treningu, to na pewno wydarzy się coś okropnego. A myśl, że Sherlockowi mogłoby się stać coś złego, była nie do zniesienia.

Dlatego też jakiś czas temu John sam zapisał się na kurs samoobrony. Tak na wszelki wypadek.

Kiedy Sherlock spał, zwijał się w kłębek – kolana podciągał niemal pod samą brodę. Zdaniem Johna było w tym coś uroczego, słodkiego i... kociego. Sposób spania chłopaka nie był oczywiście jedyną rzeczą, która nieco upodabniała go do kota. Nie, było tego zdecydowanie więcej – chociażby to, jak się poruszał. Johna jednak najbardziej interesowało, czy Sherlocka i kota łączy jeszcze inna, bardzo charakterystyczna rzecz.

W końcu dostał odpowiedź na swoje pytanie.

Obudził się w środku nocy i po cichu, aby nie obudzić Sherlocka, wstał z łóżka i poszedł do toalety. Kiedy wrócił i stanął przy łóżku, przez chwilę wpatrywał się w śpiącego chłopaka – oczywiście tradycyjnie zwiniętego w kłębek. Ostrożnie położył się przy Sherlocku i przytulił się do jego pleców.

Już prawie przysypiał, kiedy to usłyszał.

Sherlock mruczał.

John uśmiechnął się sennie i mocniej wtulił się w swojego ukochanego.

Kiedy Mike Stamford zadzwonił do niego w środku nocy, Sherlock tak naprawdę nie był zdziwiony. John wyszedł ze znajomymi opijać zdanie cholernie ważnego i trudnego egzaminu.
Najwidoczniej jego chłopak świętował aż za bardzo.

- Mógłbyś go stąd odebrać? Mam tu jeszcze trzech w takim stanie i muszę im jakoś pomóc – mówił Mike.
- Jasne, zaraz tam będę.

Mike odetchnął z ulgą i podał mu adres pubu. Sherlock ubrał się szybko, wziął kluczyki do samochodu mamy i pojechał po Johna. Kiedy dotarł na miejsce, świętujący studenci stali przed pubem i głośno się z czegoś śmiali.

- Sherlock! Zobaczcie, to Sherlock! Moje kochanie! - wykrzyknął John na jego widok, a grupa roześmiała się jeszcze głośniej.
- Zgadza się, John, to ja. A teraz pożegnaj się ładnie i jedziemy do domu.
- Musimy?
- Przykro mi, ale tak. Wsiadaj do samochodu.

John zrobił smutną minę, ale posłuchał Sherlocka. W samochodzie oparł głowę o szybę i zamknął oczy. Po chwili słychać było głośne chrapanie.

Sherlock uśmiechnął się tylko i odpalił silnik.

Obserwując całe to zamieszanie towarzyszące przygotowaniom do ślubu Harry i Clary, John stwierdził, że jeśli on i Sherlock kiedykolwiek zdecydują się na ślub, to wyjadą do Gretna Green i pobiorą się z dala od całego tego przedślubnego szaleństwa.

Prawie wszystko było już dopięte na ostatni guzik, pozostała tylko jedna rzecz – nauka tańca z Sherlockiem. John podchodził do tego z zerowym entuzjazmem.

- To głupie, przecież umiem tańczyć – powiedział chłopakowi na ich pierwszej lekcji.
- John, nie zapominaj, gdzie się poznaliśmy. Może i umiesz rytmicznie podrygiwać do jakiejś elektronicznej łupanki, ale tańczenie walca to zupełnie co innego. A teraz skup się, zaczynamy od podstawowych kroków – odpowiedział Sherlock i włączył muzykę.

Początkowo Johnowi nie szło za dobrze, wciąż i wciąż deptał Sherlockowi po stopach, jednak po kilku lekcjach w końcu nie tylko zaczął robić postępy, ale i polubił tańczenie.

Spodobało mu się ono do tego stopnia, że na weselu on i Sherlock prawie nie schodzili z parkietu.

Sherlock zawsze ubierał się bardzo elegancko i formalnie. John powinien być do tego przyzwyczajony, ponieważ albo widział swojego chłopaka w eleganckim wydaniu, albo nago, więc widok Sherlocka w garniturze naprawdę nie powinien zrobić na nim takiego wrażenia. Przecież kiedy się poznali, Sherlock miał na sobie cholerny smoking. Jednak kiedy John zobaczył go przed urzędem, w którym brały ślub Harry i Clara, po prostu... oniemiał z zachwytu.

- Wyglądasz... Po prostu... Cholera – wydukał. Sherlock roześmiał się, rozbawiony jego problemami z ułożeniem sensownego zdania.
- Dziękuję. – odpowiedział i poprawił Johnowi krawat. - Ty za to popełniasz poważny nietakt.
- Co? Jak to? Dlaczego? - John zaczął panikować. Naprawdę nie chciał zepsuć Harry jej dnia. Sherlock nachylił się i wyszeptał mu do ucha:
- Nie powinno się wyglądać lepiej niż panna młoda, a ty przyćmiewasz obie panie.

John jeszcze nigdy w życiu nie zarumienił się tak mocno, jak wtedy.

Ostrzeżenia: spojlery filmu Don Jon


To była taka ich tradycja – sobotnie wieczory oznaczały wspólne oglądanie filmu. Czasami chodzili do kina, a jeśli akurat nie leciało nic, co by ich zainteresowało, szukali czegoś na DVD.

Tym razem zostali w domu. John obiecał, że przywiezie ze sobą film, Sherlock miał się tylko zatroszczyć o to, żeby nie zabrakło im popcornu.

Do tej pory Sherlock nie narzekał na filmowe wybory Johna, tym razem jednak nie do końca był przekonany.

- Don Jon? Serio? - zapytał, kiedy John podał mu pudełko z płytą.
- Bo lubię Scarlett Johansson, okej? A teraz nie marudź, tylko włączaj – odpowiedział John, układając się wygodnie na kanapie, z miską popcornu na kolanach.

Okazało się, że film nie był wcale taki zły.
Później, jak zawsze po seansie, rozmawiali o filmie. John mówił o tym, że rozumie dlaczego Barbara zostawiła Jona, ale nie podobało mu się, że nie umiała przyjąć jego przeprosin. Mówił o Jonie, któremu współczuł problemu z pornografią, ale cieszył się, że w końcu znalazł kogoś, kto mu pomógł i że teraz jest szczęśliwy.

Sherlock słuchał go i przytakiwał mu. A na koniec powiedział:
- Nie martw się, John, ja cię nie zostawię, mimo że oglądasz filmy pornograficzne i mi o tym nie mówisz.
- A co, chciałbyś, żebym ci jakieś polecił?
- Może chciałbym jakiś z tobą obejrzeć?
- Załatwione.

Nie trudno było zgadnąć, jaki film oglądali tydzień później.

Zbliżały się urodziny mamy Sherlocka i John zaproponował, że w ramach prezentu upiecze dla niej tort.
- Harry i ja zawsze tak robimy dla naszej mamy – powiedział.
Sherlockowi bardzo spodobał się ten pomysł i z miejsca oznajmił, że pomoże Johnowi w przygotowaniach. Na uwagę, że przecież nigdy nic nie piekł, odpowiedział:
- Daj spokój, to przecież nie może być trudne. Pomyśl o tym, jak o kolejnym eksperymencie.
Tego właśnie John obawiał się najbardziej.

Na szczęście okazało się, że niesłusznie.
Tort piekli w domu Johna, głównie dlatego, że miał być niespodzianką. Poza tym Sherlock twierdził, że tak będzie bezpieczniej ze względu na Mycrofta.
- Jeśli chodzi o ciasta, nigdy mu nie ufaj.

Sherlock był świetnym pomocnikiem i ten jeden, jedyny raz trzymał się przepisu i nie próbował eksperymentować, za co John był bardzo wdzięczny.

Obaj byli bardzo dumni z efektu końcowego, zwłaszcza, że Viviann była zachwycona tą słodką niespodzianką.

15. Baśnie Andersena są porąbane. Albo to te grimmowskie? Albo jedne i drugie? Nigdy jakoś nie lubiłam tradycjnych baśni, ale miałam jakieś słuchowiska i nawet słuchałam, do czasu, gdy usłyszałam baśń o choince, która została ścięta i zawieziona do domu, stała dumnie ozdobiona a potem ją kurna mać spalili w piecu ;(

Może John potrafł wydobyć coś z tych baśni, czego ja nie widziałam, albo chodziło po prostu o słuchanie jego głosu?

16.Lekkie paranje Johna nigdy nie były paranojami. Co jak co, ale z talente Sherlocka do pakowania w kłopoty, może najlepiej by zrobił zapisując ich obu na strzelnice. Choć judo na pewno nie zaszkodzi.

17.Hah, koci fetysz XD no totalnie. choć nie da się nie zauważyć, że John i Sherlock to takie typowe osobowości kota i psa momentami, a jakimś cudem, jeszcze się nie pozabijali

18. Z tych dwóch to zdecydowanie John jest tym od upijania się. Choć jak żyw stanął mi przed oczami pijany Sherlock. To było dopiero zabawne. Codzienność, niby taka zwykła, w kolejnym drabelku, ale udaje ci się jakoś przemycić plusz i jednorożce.

19.Sherlock zdecydowanie powinien był zatańczyć na ślubie. Brakowało mi tego w kanonie, wgl strasznie jakoś mi popsuli to wesele, Sherlock wychodzący po kryjomu, nope. Ale grację to on ma, choć jeśli chodzi o taniec, to zestawiłabym go z Tomem Hiddelstonem na jednej imprezie - umarnełabym, by to zobaczyć *.*

20. Hah, jakie miłe. Sherlock i naprawdę miły komplement. Ale go zmiękczyłaś

21. znów - nie znam filmu do którego się odwołują - ale to fajny temat, który poruszyłaś, bo też jestem za tym, że wiesz - wszystko dla ludzi. Nie powinno się takich rzeczy przed sobą ukrywać.

22. Zaabrakło mi czegoś w tym kawałku. Jakiegoś punktu, który dałaś chyba wszędzie, ale tu mi go zabrakło. Może jakby przenieść uwagę o Mycrofcie na koniec?


Dodam jeszcze, że doceniam warstwę techniczną tekstów, bo nic mi tam nie śmiga, ładnie ogarnięte. Dziękować!

John chciał wiedzieć o Sherlocku wszystko. Dlatego od samego początku ich znajomości zasypywał go różnymi pytaniami. Tymi standardowymi typu ulubiony kolor czy potrawa, po te nie bardzo mające sens - gdybyś miał odrzutowe wrotki, to gdzie byś na nich pojechał?

Jednak to odpowiedź na pytanie „Czego się boisz?” najbardziej zapadła Johnowi w pamięci.

- Boję się, że kiedyś zapomnę – powiedział Sherlock.
- Co zapomnisz?
- Cokolwiek. Wszystko.
- Przecież sam wymazujesz z pamięci niektóre rzeczy.
- Tak, ale sam decyduję, czego się pozbywam. Boję się, że zapomnę o czymś ważnym. Że stracę pamięć i nie będę wiedział, kim jestem. Albo kim ty jesteś.
- Nie martw się, będę wtedy przy tobie aby ci przypomnieć.

John szykował się do tej rozmowy już od dłuższego czasu. Wiedział, że Sherlock będzie pierwszą osobą, której powie o swoim pomyśle. W końcu zebrał w sobie całą swoją odwagę i powiedział swojemu chłopakowi, że chce wstąpić do wojska.
- Mogę nie mieć w tym za dużo doświadczenia, ale wydawało mi się, że o takich rzeczach najpierw się rozmawia ze swoim partnerem, dopiero później podejmuje decyzję – powiedział cicho Sherlock, patrząc Johnowi prosto w oczy.
- Bo tak jest, dlatego teraz o tym rozmawiamy.
- Nie, John. Nie rozmawiamy, bo ty już podjąłeś decyzję. Nie powiedziałeś „chciałbym wstąpić do wojska”, „myślę o wstąpieniu do wojska” czy „zastanawiam się nad wstąpieniem do wojska”. Nie, ty powiedziałeś „chcę wstąpić do wojska”, bo jesteś już pewien swojej decyzji, a mnie stawiasz przed faktem dokonanym.
- Sherlock, proszę cię, zrozum...
- Ależ ja rozumiem, doskonale. Chcesz wstąpić do wojska. Jasne, czemu nie. Wojsko przyjmie wykształconego młodego mężczyznę z otwartymi ramionami, wyśle cię gdzieś w sam środek walki, bo tam najbardziej będą potrzebować medyków. Nie wiem tylko, czy masz świadomość, że ci „źli”, ci z którymi walczą „nasi”, nie będą patrzeć na to, że jesteś lekarzem. Dla nich przede wszystkim będziesz żołnierzem, czyli zagrożeniem, więc zastrzelą cię przy pierwszej nadarzającej się okazji. Naprawdę tego chcesz? Wrócić tutaj w drewnianej skrzynce? Albo, przy odrobinie szczęścia, jako niepełnosprawny?
- Oczywiście, że nie! Po prostu... Sherlock, chcę pomagać tam, gdzie będę naprawdę potrzebny.
- Bo tutaj nikomu nie jesteś potrzebny, prawda?
- Jestem, ale...
- Ale co?
- Nie możesz po prostu zrozumieć? Że to dla mnie ważne?
- Nie, John, nie jestem w stanie zrozumieć, dlaczego chcesz zaryzykować wszystko, co masz. Poczułeś przypływ miłości do ojczyzny? Chcesz to zrobić dla Królowej? Wydaje mi się, że bardziej by jej się podobało to, że żyjesz i ratujesz ludzi tutaj. Zresztą, jak chcesz, to możesz ją o to zapytać osobiście, wystarczy, że zadzwonię do Mycrofta...
- Nie, Sherlock, nie chodzi o żaden pieprzony patriotyzm!
- W takim razie o co? O co ci właściwie chodzi?
John milczał, a Sherlock przyglądał mu się, jakby go zobaczył pierwszy raz w życiu.
- Och. Och. Teraz już rozumiem. Ty się po prostu nudzisz.
- Sherlock...
- Chcesz przeżyć wielką przygodę, tak? Marzysz o adrenalinie, o niebezpieczeństwie. To dlatego chcesz wstąpić do wojska. To jest twój główny powód. Nuda. Pomaganie rannym to tylko miły dodatek, połączenie przyjemnego z pożytecznym.
John chciał zaprzeczyć, powiedzieć, że to nieprawda. Ale wiedział, że Sherlock ma rację.
- Sherlock...- zaczął, ale chłopak pokręcił głową, dając mu jasno do zrozumienia, że nie chce słuchać tego, co John ma do powiedzenia.
- Daruj sobie – powiedział, zabrał swoją marynarkę z oparcia krzesła i ruszył w stronę drzwi.
- Gdzie idziesz? - zapytał John, nagle przerażony myślą, że jak Sherlock wyjdzie z tego pokoju, to już nigdy do niego nie wróci.
- Tym razem to ja potrzebuję świeżego powietrza – odpowiedział Sherlock, nawet nie odwracając się w jego stronę.
Kiedy drzwi zamknęły się za Sherlockiem, John przeklął głośno.

W nocy John nie mógł spać. Zastanawiał się, czy swoim pomysłem (decyzją, to nie pomysł, to decyzja – huczało mu w głowie) nie zniszczył wszystkiego, co budowali z Sherlockiem przez ostatnich kilka lat. Gdyby jednak musiał wybierać, to zawsze wybrałby Sherlocka, jednak miał świadomość, że o ile nie żałowałby tej decyzji, to na pewno jakaś jego część zastanawiałaby się, co by było gdyby...

Nie próbował kontaktować się z Sherlockiem. Głównie dlatego, że nie wiedział, co mógłby powiedzieć, aby naprawić to, co zrobił. Bał się, że Sherlock pomyślał, że John jest znudzony nim, co było oczywiście kompletną bzdurą. John po prostu był zachłanny i chciał czegoś więcej.

Poranek po nieprzespanej nocy był okropny. Rodzice zauważyli jego zły humor, jednak nie zadawali pytań, wiedzieli, że John powie, co mu jest, kiedy będzie na to gotowy.

John miał już wychodzić na praktyki, kiedy w drzwiach stanął Sherlock.

- Musimy porozmawiać – powiedział i John pomyślał, że te słowa nie wróżą nic dobrego.
Usiedli razem w salonie, zupełnie tak jak wczoraj.
- Sherlock... - zaczął John, ale nie wiedział, co ma powiedzieć dalej.
- John, długo nad tym myślałem i zrozumiałem, że nie jestem w stanie zatrzymać cię tutaj na siłę. Co więcej – nie chcę tego robić, bo wiem, że to tylko by cię unieszczęśliwiło. A twoje szczęście jest dla mnie najważniejsze. Nie jestem jednak w stanie pogodzić się z myślą, że wojsko zabrałoby mi cię na kilka lat. Mama od zawsze powtarza, że nie lubię dzielić się tym, co moje, a ty... Ty jesteś mój. Tata natomiast uważa, że życie jest sztuką kompromisów. I myślę, że ma rację. Więc... Co powiedziałbyś na to? - Sherlock podał mu papiery, które przyniósł ze sobą.
- Lekarze bez Granic – przeczytał na głos John.
- Wiem, że to nie to samo, co wojsko, ale też może być niebezpiecznie. No i mógłbyś pomagać innym. A co najważniejsze mógłbyś wyjechać maksymalnie na rok. Tyle jeszcze będę w stanie przeżyć.
- Sherlock... - John złapał się na tym, że ostatnio jedyne, co mówi to to imię.
- Po prostu... Pomyśl o tym, dobrze? Nie chcę cię stracić.
John nic nie odpowiedział, tylko przytulił Sherlocka i zaczął obsypywać jego twarz pocałunkami.
Przepraszam za wczoraj. Przepraszam.
- Już wszystko dobrze – powiedział Sherlock.
I tak właśnie było.

Sherlock słyszał oczywiście, że lekarze są najgorszymi pacjentami. Jego mama powtarzała natomiast, że przeziębiony mężczyzna zachowuje się, jakby umierał w męczarniach. O ile co do pierwszego stwierdzenia miał pewne wątpliwości, tak w drugie wierzył, ponieważ jego mama miała doświadczenie z trzema mężczyznami, którzy przeziębiali się raz na jakiś czas.

On natomiast zaczął zbierać doświadczenie w opiekowaniu się przeziębionym lekarzem. I zdecydowanie nie było to przyjemne doświadczenie.

John wciąż uparcie twierdził, że „nic mu nie jest”, chociaż nie był w stanie wypowiedzieć jednego zdania, którego nie przerwałby napad kaszlu. W pokoju na zmianę było za ciepło albo za gorąco. Zupa była bez smaku. Za to sok pomarańczowy był za kwaśny. Kiedy telewizor był włączony, narzekał, że jest za głośno, kiedy Sherlock go wyłączył, John po chwili stwierdził, że teraz w pokoju jest za cicho.

Sherlock jednak zaciskał zęby i cierpliwie znosił zachowanie Johna.

Tydzień później John doszedł do wniosku, że chory detektyw-konsultant jest najgorszym pacjentem na świecie.

Mieszkanie nie było duże – sypialnia, salon, kuchnia i łazienka – i wymagało remontu. Wprawdzie nie generalnego – na szczęście wystarczyło tylko odświeżyć ściany. Później można było przewozić meble (wspólny prezent od rodziców Sherlocka i Johna) oraz resztę rzeczy.

John był zdziwiony ilością rzeczy, którą zabierał ze swojego domu rodzinnego. W myślach dodał do tego rzeczy Sherlocka i przez chwilę obawiał się, że najzwyczajniej w świecie nie pomieszczą się ze wszystkim w swoim nowym, wspólnym mieszkaniu.

Na szczęście okazało się, że po rozpakowaniu wszystko znalazło swoje miejsce. Chociaż salon i kuchnia były nieco zagracone. Podobnie jak szafa.

Kiedy długi proces rozpakowywania dobiegł końca, John i Sherlock położyli się razem na nieposłanym łóżku i przez chwilę leżeli tak, patrząc się w sufit i milcząc.

John myślał, jak bardzo cieszy się z tej nowej przygody, jaką będzie wspólne mieszkanie.
- Ja też – powiedział Sherlock na głos.

Johna już dawno przestało dziwić to, że Sherlock znał jego myśli.

John mógłby zadać to pytanie na wiele sposobów.

Mógłby zabrać Sherlocka na kolację do najdroższej restauracji w mieście i w pewnym momencie wyciągnąć atłasowe pudełeczko. Albo, wzorem amerykańskich filmów, wrzucić pierścionek do kieliszka z szampanem.

Mogliby gdzieś wyjechać na romantyczny weekend. I o zachodzie słońca, na tarasie ich hotelowego pokoju, John uklęknąłby na jedno kolano, drżącą dłonią otworzyłby pudełko i zadał To Właśnie Pytanie.

Mógłby to zrobić na rodzinnym obiedzie u rodziców Sherlocka. Zapytałby Sigera o rękę jego młodszego syna, przy akompaniamencie okrzyków radości Viviann i pełnego znudzenia westchnienia Mycrofta.

Mógłby wyszeptać „Wyjdź za mnie” w czasie seksu, głosem łamiącym się z podniecenia.

Mógłby zrobić to na wiele innych sposobów. Zrobił to jednak po swojemu, jak zawsze.

Sherlock siedział na swoim krześle i czytał jakąś książkę. John usiadł mu na kolanach, a kiedy mężczyzna odłożył swoją książkę, John powiedział:
- A teraz mam zamiar ci się oświadczyć.
Sherlock obserwował go uważnie, kiedy wyciągał z kieszeni pudełko. John otworzył je i zapytał:
- I co ty na to?
- Nie sądzisz, że pierścionki wyglądają jak małe kajdanki?
John roześmiał się.
- Chyba tak, nigdy się nad tym nie zastanawiałem.
- I jeśli już miałbym nosić jakieś kajdanki, to z przyjemnością założę te od ciebie.
- Więc? Co ty na to?
- A ja na to, że teraz powinieneś pocałować swojego narzeczonego.

Jejku, życie mnie zjadło, a tu się pojawiło tyle jonlockowych tekstów ;_;. Mam nadzieję, że wybaczysz mi, jeżeli mój komentarz ograniczę do ostatnich (chyba sześciu) nieskomentowanych. Zatem zaczynamy.

23. Wydaje mi się, że również w kanonie największą obawą Sherlocka było to, że mógłby się zawieść na sowim doskonałym umyśle. Ale tutaj pokazujesz, że nie to nie możliwość dedukowania ma Sherlock na myśli, ale utratę wspomnień o tym, na czym mu najbardziej zależy - Johnie. Pocieszne jest to, że Watson od razu zapewnił Sherlocka, że będzie przy nim, aby przypominać mu o wszystkim, co najważniejsze.

24. Ten fragment robi naprawdę piorunujące wrażenie. Tak, biorąc pod uwagę to, co wiemy o Johnie z serialu, zdecydowanie pociągała go adrenalina i nie wydaje się nawet dziwnym, że dla tego dreszczyku emocji był gotów nawet wstąpić do wojska. Co więcej reakcja Sherlocka też jest odpowiednia - szybko rozgryzł prawdziwy motyw Johna. Wściekał się o to, ponieważ obecnie John jest najbliższą jego sercu osobą, a w to miejsce Sherlock wpuszcza niewielu ludzi, ponieważ boi się straty. A teraz John umyślnie kieruje się do miejsca, które rzeczywiście może tę dwójkę na zawsze rozdzielić. Dlatego gratuluję świetnie rozegranej rozmowy.

25. Ten tekst znów powoduje u mnie całkowite rozczulenie. Naprawdę podziwiam Sherlocka, że pomimo własnych emocji pozwolił wziąć swojemu umysłowi górę nad nimi i bazując na szczęśliwym związku swoich rodziców, podjął swoją decyzję. Naprawdę nie potrafię wyrazić jak wielkie wrażenie to na mnie zrobiło. Zapewne takie samo jak na Johnie. Cieszę się, że przetrwali tę rozmowę.

26. Po 24 i 25 które miały dość ciężką atmosferę, to małe zabawne cudo jest idealnym przerywnikiem. Myślę, że w narzekaniu podczas przeziębienia, obaj Sherlock i John są na jednakowym poziomie, po prostu każdy z nich poszedł w innym kierunku. W każdym razie im obu przyda się wiele cierpliwości, podczas kurowania swojej drugiej połówki.

27. Jednak to chyba właśnie ten tekst jest najsłodszym z tych dzisiaj przeczytanych. W końcu wreszcie Sherlock i John urządzili się na swoim. I nawet jeżeli to mieszkanie miałoby być małe i nieco ciasne, to jednak są na swoim i przede wszystkim widać, że razem z sobą zamierzają spędzić resztę swojego życia. To naprawdę jest słodkie.

28. To taka bardzo zgrabna analogia do ich pierwszego pocałunku i prawdę powiedziawszy takie oświadczyny pasują do tej dwójki idealnie. Ta 'zwykłość' tego wyznania sprawia, że staje się niezwykłe i przede wszystkim właściwe tylko Sherlockowi i Johnowi. Czego można chcieć więcej. I oczywiście ostatnia wypowiedź Sherlocka jest kochana i przekorna, przecież nie mógłby zwyczajnie odpowiedzieć 'tak'.

Mam nadzieję, że tym komentarzem rekompensuję jakoś tę długą przerwę w komentowaniu twoich tekstów.
Wenuj moja droga!
M.

John i Sherlock pobrali się po sześciu latach związku w słoneczny, ale wietrzny czerwcowy dzień. Udało im się zapanować nad przedślubnym szaleństwem ich matek, więc nie byli zmuszeni do ucieczki do Gretna Green i mogli wziąć ślub w Londynie, mieście, które obaj uwielbiali.

Uroczystość była skromna, zupełnie tak, jak sobie to zaplanowali. Tylko najbliższa rodzina i przyjaciele.

Nie układali własnych przysiąg, bo nie potrzebowali słowami zapewniać się o swojej miłości. Robili to codziennie od wielu lat, wystarczyło im krótkie spojrzenie w oczy.

Kiedy urzędnik przedstawił ich jako panów Johna i Sherlocka Watson-Holmes, Sherlock przyciągnął do siebie Johna i po raz pierwszy pocałował swojego męża, męża!, klasyfikując nowy smak tego pocałunku jako na zawsze.

Jeśli chodzi o podróż poślubną to Sherlock i John długo nie mogli dojść do porozumienia. Sherlock zaproponował Francję, bo tam pojechali na pierwsze wspólne wakacje. John odrzucił ten pomysł, argumentując to tym, że powinni wybrać jakieś nowe miejsce. Tak symbolicznie – nowe miejsce na nową drogę życia. Sherlock uważał, że to absurdalne, ale John się upierał.

Drogą eliminacji odpadły również Grecja, Nowa Zelandia i Japonia. Nie zdecydowali się również na Egipt, Turcję i Majorkę. W końcu John stwierdził, że najlepiej zdać się na przypadek, postawił więc globus na stole, poprosił Sherlocka, aby nim zakręcił, a sam zamknął oczy i palcem zatrzymał kręcącą się kulę (w myślach modląc się, aby nie wypadło na Syberię).

Palec wskazał Hiszpanię i John odetchnął z ulgą.

Kiedy po dwóch tygodniach wrócili i spotkali się z Molly, ta spojrzała na nich lekko zdziwiona i powiedziała:
- Myślałam, że po dwóch tygodniach w Hiszpanii wrócicie nieco bardziej opaleni.
- To zasługa dobrego kremu przeciwsłonecznego – powiedział Sherlock.

John natomiast nie miał zamiaru uświadamiać Molly, że według Sherlocka podróż poślubną lepiej nazywać seks wakacjami i tak naprawdę prawie w ogóle nie wychodzili ze swojego pokoju.
I łóżka.

29. Dokładnie tak. Kiedy scala się oficjalnie coś, co właściwie zostało scalone już przed laty, nie potrzeba wielkich wydarzeń czy pompatycznych słów. Wystarczy sobie spojrzeć w oczy. Miłość jaka łączy Johna i Sherlocka wydaje się słodka, orzeźwiająca i świeża, chociaż trwa już od jakiegoś czasu.

W dalszym ciągu uważam za urocze klasyfikowanie przez Sherlocka pocałunków, jakie dzielił z Johnem. Oby tych na zawsze było jak najwięcej.

30. Naprawdę nie rozumiem, dlaczego John był tak bardzo zaskoczony tym, co robili podczas miesiąca miodowego. Przecież pozwiedzać mogą później z zupełnie innych powodów, a przecież ślub powinni świętować w sposób specjalny. Myślę, że nie wychodzenie z łóżka przez dwa tygodnie perfekcyjnie się do tego zalicza.

Trochę przykro, że to już ostatnia część z życia Johna i Sherlocka, ale mam nadzieję, że twój wen cię nie opuścił i już niedługo będę mogła przeczytać jeszcze coś o tej dwójce, co wyszło spod twojego pióra.

Pozdrawiam i przesyłam tonę weny, a nawet dwie! M.

Komentuje ten tekst już po zakończeniu, ale tekst jest tak słodki i ciepły, że żal by mi było zostawić to bez komentarza. Moje ulubione części to Kissing (bo jest w nim tak dużo Sherlocka w Sherlocku) i First Time (bo po prostu Mycroft), ale wszystkie niosą w sobie duży ładunek miłości i słodkości, co po prostu uwielbiam. Cukier krzepi

Co ja mogę napisać. Wybacz mi, bo nie jestem dobra w komentowaniu i nie umiem wyrazić, jak ciepło na sercu robi mi się po przeczytaniu takich tekstów jak ten.

Pozdrawiam i życzę weny.

Odkopywanie perełek jest miłe. Może i nie pamiętam wcześniejszych części, natomiast bardzo, bardzo chętnie zanurzę się w Johnlockowych drabblach, bo mi się coś humor w ostatnich trzech minutach zatrważająco obniżył i jakoś go muszę wywindować. Czuję, że tutaj będzie to bardziej, niż możliwe. Ale po kolei... Jako, że pierwszą część skomentowałam niemal lata świetlne temu, nadrabiam. Na razie podsyłam rozdziały 2-10 obiecując, że i do reszty pojawi się stosowny komentarz.

2.
Taaaak... Taaak... Ta część jest tak jakby znajoma, przynajmniej częściowo. Znów mogę się przyrównać do jednego z mężczyzn, tym razem jednak konkretnie wiem, kto jest drugim. Myślę, że to, na jakim etapie życia obecnie się znajduję, pozwala mi odebrać ten tekst zupełnie inaczej, niż jeszcze rok temu. I tym samym bardziej cieszę się, że go czytam.
W tej części nie zauważyłam żadnych błędów, czyta się płynnie i przyjemnie. A możliwość wyobrażenia sobie, jak John tak po prostu przytula Sherlocka, i siedzą wtuleni w siebie, tak po prostu... Czasami naprawdę lubię moją wyobraźnię. Dziękuję za ten obrazek.

3.

Cytat :

Jego koledzy wymieniali się opiniami o różnych tytułach, kłócili się o to, która z konsol jest lepsza i chwalili się coraz to nowszymi komputerami.

Mam wrażenie, że drugi zaimek zwrotny możnaby kompletnie pominąć - powtórzenia wtedy nie będzie i w ogóle

No dobrze, styl tej części jest dla mnie trochę trudniejszy do zniesienia. Niby nie ma jakichś błędów rażących, ale coś mnie wybijało z rytmu co i rusz podczas czytania. Niemniej sama scenka rodzajowa podobała mi się - znów, wiem, że po odpaleniu gry można utknąć i zniknąć (tak samo jak przy czytaniu, czas nie ma znaczenia), dlatego tym bardziej podoba mi się ta scena. No i Heavy Rain - chyba znalazłam nową grę, na którą będę polować.

4.
Ta część jest cudna! Kostnica <3 Może nie mam aż takiego pociągu do śmierci jak Sherlock, ale tak skalpelem się pobawić *.* i myślę, że nie tylko ja ucieszyłabym się z takiego wypadu, c'nie? xD Swoją drogą ja chcę wiedzieć, jak Johnowi udało się to "przeszmuglowanie", bo chyba muszę zdobyć się na podobną akcję xD No i generalnie bardzo dobrze rozumiem również tę Johnową potrzebę. Sherlock jest w końcu osobą, która w momencie, w którym się znudzi, znajduje sobie "inny obiek zainteresowania" - niekoniecznie chodzi mi tu o aspekt emocjonalny, ale w ogóle.
Tę część czytało mi się już zdecydowanie płynniej - i bez zacięć, więc jest dobrze

5.
Klasyfikacja pocałunków... Biorąco pod uwagę ostatnio czytane Johnlocki czekałam tylko, aż z tekstu wyskoczą jeszcze jakieś diagramy, ryciny poglądowe i tym podobne. Niemniej pomysł genialny, szczególnie, że czasami słowa naprawdę są zbędne. Stworzenie listy takich "słów" jest kolejnym przejawem geniuszu naszego detektywa, i tak, ta część jest świetna. Nie jest co prawda moją ulubioną (no bo KOSTNICA!), ale plasuje się naprawdę wysoko na skali.

6.
Ta część jest zdecydowanie słodka i taka... akuratna. Mogę sobie bez problemów wyobrazić, że John poświęca swój własny szalik, żeby tylko Holmes'owi było ciepło. Zresztą... ten kolor i tak bardziej do niego pasował, prawda? W końcu serial pokazuje nam to idealnie. I nieważne, skąd S.H. miał go w oryginale - to po prostu był prezent od Johna, ot co. I tego się będę trzymać.

Cytat :

Sherlock uśmiechnął się i pocałował go w nos.

Później, kiedy wyjaśniał mamie, co stało się z szalikiem, powiedział:
- I tak bardziej pasował Sherlockowi.

Tutaj razi mnie powtórzenie imienia. Niby nic wielkiego, ale na sam koniec wybiło mnie z rytmu.

7.
Podryw na stare książki <3 chyba będę musiała wyciągać kogoś do antykwariatu. W każdym razie S. jak najbardziej mógł mieć gdzieśtam ukryty plan, by właśnie w ten sposób uprzyjemnić życie J. Antykwariaty mają w sobie swoistą magię, którą ta dwójka niezaprzeczalnie potrafiła odkryć. I tak, mam nadzieję, że historia potoczy się kołem.

Co do strony technicznej - znów mam problem. Część napisana nie w moim stylu, niektóre zdania zbyt długie, w innych dokonałabym inwersji. Niemniej tekst był zrozumiały, w związku z czym wybaczam drobne zgrzytki

8.
Kurczę... I tu mamy dysonans pomiędzy Sherlockiem dorosłym, a Sherlockiem-studentem. Twój Sherlock-student liczy się z innymi, chociaż odrobinę. Jest trochę bardziej społeczny... Ale zastanawiam się, czy to aby nie własnie wpływ Johna. W końcu dla kogoś, kogo kochał, może mógł się czasem wysilić? Szczególnie, że widać między nimi to uczucie. John pragnie być akceptowany w społeczeństwie studenckim, więc Sherlock może się "poświęcić" ten jeden raz, prawda? Bo ja to własnie widzę tak, że on tego nie robi, żeby zostać zaakceptowanym przez znajomych J., ale właśnie dla niego. Żeby jemu było dobrze, żeby niczego nie zepsuć, bo zależy mu na ich relacji. Takie smaczki naprawdę lubię. No i ognisko... Uwielbiam patrzeć na ludzi, w oczach których odbija się ognisko. I w ogóle którzy są przez ogniska rozświetlani... Narobiłaś mi ochotę na ognisko, okropna kobieto!

9.

Cytat :

Jego psotna i nazbyt wybujała wyobraźnia podsuwała mu coraz to gorsze obrazy tego, co może wydarzyć się, jeśli da plamę i wydedukuje na głos coś, o czym naprawdę nie powinien wiedzieć, a co dopiero o tym wspominać.

Ach, nie miałam pojęcia, że to przez psotną naturę Sherlock ma takie popędy do dedukcji! Niesłychane!

Cytat :

- To ja powinienem dziękować jemu – odpowiedział cicho.

I tu się całkowicie zgadzam z Sherlym. W zasadzie po raz kolejny pokazuje to, jak innym człowiekiem - mniej... socjopatycznym? - byłby Holmes, gdyby spotkał na swojej młodzieńczej drodze takiego Johna...
No i nie mogę tu nie wspomnieć o genialnym motywie szczęśliwej koszuli - Sherly zawsze ma szczęście do fioletu, dobrze, że jest tego świadom.

10].
Śpiewający Sherlock! Chcę takiego na własność - może nawet nie malować płotów. Może mi tylko grać na skrzypcach i śpiewać, a ja będę go karmić, robić kawę i prasować fioletowe koszule. Mogę? Mogę? Nie mówiąc o tym, że w najmniejszym stopniu nawet nie zaprzeczę temu, ze John mógł się po czymś takim na nowo zakochać. W końcu Sherlock, który śpiewa - nawet specjalnie już dla niego - to nie lada gratka... *idzie szukać, czy któremuś z sąsiadów nie trzeba pomalować płotu*


Podsumowując, weny!
F.

Na wstępie zaznaczę, że niestety nie przeczytałam poprzednich tekstów. Mam nadzieję, że nie przeszkodzi mi to w zrozumieniu tych scenek, ale jeślibym się gdzieś przyczepiła do czegoś, co było wyjaśnione gdzieś wcześniej, to po prostu mnie zignoruj, ok?

1. Holding hands
Zacznę od tego, że to jest jeden z moich ulubionych promptów w tym wyzwaniu, ale ja po prostu lubię ręce, a ten prompt jeszcze daje możliwość takich uroczych scenek.
I ty właśnie taką mega uroczą scenkę napisałaś, a ja kocham fluff i po prostu kupiłaś mnie już na wstępie.
(Chciałabym chłopaka/dziewczynę, który/a będzie motywować mnie do spędzania czasu w bibliotece. Zawsze mnie tam szlaq trafia i się poddaję, wydaję hajs na ksero i wracam do domu. Także doskonale rozumiem Johna, doskonale).

2. Cuddling
(To jest mój ulubiony prompt, ale czego spodziewać się po sobie z ciągłym niedoborem przytulania/serotoniny?)
Jeju, jakie to słodkie! Takie cudowne. Ramiona Johna, które chronią Sherlocka przed całym złem tego świata *_*

3. Gaming
(Heavy Rain!!! Kocham! )
Po pierwsze: popieram Johna. Nie można powiedzieć, że się po prostu nie lubi gier czy nimi nie interesuje. Jest tak duży wybór — tak wiele garunków, a wśród nich tytułów, że naprawdę każdy powinien być w stanie znaleźć przynajmniej jedną grę, która go zainteresuje.
Po drugie: o mój drogi polny jeżu, tak bardzo tak, plus i double kudos za realistyczność. Nigdy nie zapomnę swojej bff i jej: stara, zwariowałaś? Od czterech dni nie odbierasz telefonu, nie odpisujesz na smsy, nie wchodzisz na facebooka… Gdybym nie ufała twojej mamie, że mnie w razie "w" poinformuje, to uznałabym, że nie żyjesz! A ja tylko masterowałam grę… Co prawda, na jej usprawiedliwienie: zapalonym graczem nie jestem.
I dzięki temu tym bardziej utożsamiam się z twoim Sherlockiem Bo nie trzeba mieć fioła, by wsiąknąć w dobry tytuł.
Po trzecie: po prostu kocham Johna, który próbuje zainteresować Sherlocka czymś, co interesuje jego. I myśli o tym, że ta gra spodoba się jego chłopakowi. I oczywiście ma rację, bo znają się bardzo dobrze

4. On a date
Hahaha, randka w prosektorium. Genialne! Jeszcze mógł go zabrać do krematorium, żeby sobie popatrzył na płonce zwłoki, to też na pewno fascynujące.
Ale po prostu cudowny, cudowny pomysł. Stokrotne kudos za to.

5. Kissing
Kolejny cudowny pomysł. Jestem pewna, że Sherlock właśnie tak traktowałby pocałunki i inne czułe gesty. Bo jakżeby inaczej.
Poza tym, to jest bardzo prawdziwe i bardzo, bardzo urocze. Kocham <3

6. Wearing each other's clothes
Aww, i co ja mam powiedzieć? Nie dość, że szalik, to jeszcze John myślący o dobrze Sherlocka i opiekujący się nim. No po prostu aww i dajcie mi się chwilę porozpływać nad tym *_*
Ach, no i ta mama jako akcent, która ich totalnie wspiera i akceptuje, bardzo na plus, bardzo.

7. Shopping
Podryw na stare książki. Podryw. Na. Stare. Książki. Wow. Wow. Wowowow! Ja chcę. Zwłaszcza na podręczniki, których nigdzie nie ma. Miałaś bardzo dobry pomysł.

8. Hanging out with friends
O mój cudowny bogu fandomów, dziękuję ci za tekst, w którym Sherlock się stara.
Podoba mi się pomysł, od ogniska, przez niepewnego Johna i nalegającego Mike'a — bo przecież przyjaciołom powinno zależeć na tym, by znać drugie połówki przyjaciół — po właśnie starającego się Sherlocka.
Chociaż bardzo, bardzo nie jestem w stanie sobie wyobrazić łagodnych dedukcji Sherlocka. Ale oj tam.

9. Family dinner
Dobrze, że Sherlock chociaż zdaje sobie sprawę, że niektórych rzeczy nie powinno się mówić na głos. Jeszcze jakby powstrzymywał długi jęzor nie tylko dla Johna… Ale wtedy pewnie nie kochałybyśmy go aż tak bardzo.

10. Singing
Hahah, od razu przypomniała mi się koleżanka, która również sprawiała wrażenie, jakby ewolucja muzyki zatrzymała się dla niej w okolicach zeszłego stulecia. Albo i wcześniej/
Nie dziwię ci się, John, oj nie dziwię.

11. Making out
Nie, nie, nie. Badanie migdałków językiem w miejscu publicznym jest po prostu obleśne. PDA to PDA, ale kurde w granicach dobrego smaku, a nie. Typowy making out jest jednak czymś, co powinno być zarezerwowane dla prywatnej obecności kochanków. A nie miejsca publicznego, brrr.
Ten tekst mnie trochę odrzucił, bo o ile Sherlock nie przejmuje się tym, co myślą ludzie, tak wydaje mi się, że John miałby jakieś granice. Poza tym, Sherlock to jednak bardziej introwertyk…
Po prostu tego nie widzę. Pierwszy tekst w tej serii, który mi się nie spodobał.

12. First time
Lubię ten prompt i lubię go omijać na wszelki sposoby. Twój jest uroczy
Aż mi żal Mycrofta. To takie bolesne, kiedy młodsze rodzeństwo dorasta i przestaje uważać, że znasz odpowiedź na wszystkie pytania. Sisi dalej mnie o wszystko pyta, ale jednak zdarza jej się ze mną w czymś nie zgodzić… To tak bardzo boli.
No, ale Sherlock przynajmniej jest z Johnem szczęśliwy i w końcu nawet Mycroft to na pewno zauważy.

13. Costumes
Ale o co John się obraził, przecież klauni powinni być śmieszni!
Całkowicie popieram Sherlocka jako klauna odwiedzającego chore dzieci. Nie tylko dlatego, że w szpitalach dziecięcych każda taka rozrywka jest miłą odmianą (chociaż u nas była szkoła, więc było co robić), tylko po prostu, Sherlock z całą swoją dedukcją mógłby bez problemu udawać magicznego klauna z jakimiś nadprzyrodzonymi mocami. Tylko musiałby się powstrzymać od dedukowania, ile czasu zostało dzieciakom…

14. Morning out
Zamknij się, mój umyśle, nie takie problemy!
Czy ktoś będący z związku z chrapiącą osobą jest w stanie potwierdzić mi, że chrapanie przestaje być irytujące, a nawet wkurwiające? Nic nie doprowadza mnie tak do szału, jak czyjeś chrapanie, nawet jeśli dochodzi z pokoju obok. I wydaje mi się, że nie jestem jedyną osobą, która tak ma…
Dobrze, że Sherlock trafił na Johna
Motyw śpiącej królewny zawsze na plus!

15. Nighttime rituals
To chyba mój ulubiony tekst. Co prawda jestem dopiero w połowie, więc może się to zmienić, ale na chwilę obecną ten wygrywa. Poprzednie pokazywały nam różne odcienie miłości i troski, ale ten pokazał taką podstawową, cudowną opiekuńczość Johna i ja to kupuję. Tak po prostu.

16. Working out
O. Mój. Jeżyku. Nadopiekuńczy John po raz kolejny .
Zastanawia mnie, co trenuje tutaj Sherlock…
O tym tekście mam chyba najmniej do powiedzenia. Jest po prostu uroczy, tak samo jak poprzednie.

17. Spooning
Luźne przemyślenie nie na temat tekstu, ale nim zainspirowane: szkoda, że nie wiemy, w jaki dokładnie sposób koty mruczą. I dlaczego. W ogóle dużo o kotach nie wiemy i z jednej strony to fajne, bo może faktycznie są przejmującymi władzę nad światem kosmitami.
Tekst cudowny, szkoda, że trochę nierealistyczny, ale cudowny.

18. Drunk
I po raz kolejny widzimy troskę i takie normalne, codzienne życie i po raz kolejny muszę ci za to podziękować.

19. Dancing
Może i umiesz rytmicznie podrygiwać do jakiejś elektronicznej łupanki, ale tańczenie walca to zupełnie co innego. i Amen do tego!
Nie dziwię się im, że wspólny taniec im się spodobał. W końcu nie bez powodu nazywa się on tańcem towarzyskim

20. Formal wear
Ojejku, cudowne. I brawo oni za takie cudowne zafascynowanie sobą wzajemnie. Oby ich miłość wiecznie trwała.
Podoba mi się to, jak ten tekst pokazuje, że jest formal wear i jest formal wear. W dupie byłeś i nic nie widziałeś, można powiedzieć, szary człowieku.

21. Watching porn
Nie znam Don Jona, ale bardzo podoba mi się puenta tekstu. Pornografii nie powinno się wstydzić przed partnerem, ale nią z nim dzielić. Totalnie.

22. Baking
Luźne przemyślenie: Sherlock do Mycrofta to prawie jak moja siostra do brata (lub gorzej: mnie, ale w moim przypadku jest "jezu, siostra, wysadzisz nas w powietrze", a nie "menda zeżarła całe surowe ciasto! całe!").
Oj, Sherlock, przyznaj się, że chciałeś po prostu popatrzeć na Johna w fartuszku. I nie miałeś pomysłu na to, co kupić mamie.
Bardzo podobał mi się pomysł.

23. Fears
Bez komentarza, bo serce mi trochę się zapadło po tym.

24. Arguing
Popieram Sherlocka całą piersią, bo o takich rzeczach rozmawia się długo, długo i jeszcze raz: długo. W końcu ta myśl nie pojawiła się w głowie Johna nagle (jeśli pojawiła się nagle, to znaczy, że nie powinien iść do wojska). Powinien rozmawiać o tym z Sherlockiem od dawna.
A nie zrzucać na niego taką bombę.
I jak on ma się czuć?
Głupi John.

25. Making up afterwards
Proszę bardzo, podkreślenie, że to nie pomysł, a decyzja, tylko podkreśla moją opinię z poprzedniego rozdziału. Tak się nie robi.
Kochany Sherlock znalazł alternatywę, ale wciąż powinien być chociaż trochę obrażony. A raczej okazać zranienie. Bo tak się kućwa po prostu nie robi. *zbulwersowana za Sherlocka*
Przepraszam za wczoraj. Przepraszam.
Czy tutaj nie powinno być myślnika? To znaczy: czy to jest część dialogu czy "język pocałunków"? W pierwszym wypadku brakuje myślnika, w drugim kursywy.

26. Sick
Luźne przemyślenie: Ja obecnie choruję na męski katar. To znaczy na grypę, ale zachowuję się dokładnie jak facet z katerem — jakbym umierała. Chociaż trochę ze mnie jest kobiety, bo sylwestra zrobiłam godnego perfekcyjnej pani domu, i to wcale nie tak, że obudziłam się potem przez to tuż przed fajerwerkami, zmęczona i obolała. Wcale.
Ale coś w tym kurczę jest. Służba zdrowia nie potrafi normalnie chorobać.
Zaznaczę jednak, że John mógł zachowywać się milion razy gorzej, bo jednak zaznaczał, że "nic mu nie jest", a nie kazał wzywać księdza.
Jak mój kuzyn.
Przez zwykłą grypę.

27. Moving in together
O tym tekście chyba mam najmniej do powiedzenia. Pasuje do wszystkich pozostałych, świetnie się między nimi układa i jest miłą przekąską.
Swoją drogą, chyba większość ludzi jest zaskoczona tym, ile ma gratów, kiedy się przeprowadza. To się tak upycha po kątach, upycha, a potem jest szok.

28. Proposing
Cudowne oświadczyny, bardzo w ich stylu. Co prawda wciąż mam na świeżo to całe wojsko i przez to mam mały niesmak w ustach, jak widzę brak rozmowy tutaj, ale oj tam, oj tam. I tak są cudowne.

29. Getting married
Cudowne odniesienie do piąteczki, cudowne (podejrzenie często używam w tym komentarzu słowa cudownie).
Gratki dla nich, a dla Ciebie kudos, za zapanowanie nad własnym weselem. Uważam, że jak ktoś nad tym nie panuje, to nie zapanuje nad własnym życiem.

30. Honeymoon
Hahahahahahahahaha. Przepraszam, ale. Hahahahaha. Genialne. Hahahahahaha.
Syberia w sumie nie byłaby jeszcze taka zła, mogliby trafić o wiele gorzej. Albo na środek oceanu. (Chociaż wtedy, gdyby padło na jakąś małą niezaludnioną wyspę, mogliby się pieprzyć na plaży i nikt by ich nie pytał, czemu wrócili bladzi).

Serdecznie gratuluję wykonania wyzwania, na dodatek terminowo (przynajmniej jak patrzyłam na daty, to nie widziałam żadnego poślizgu). Mnie się to jeszcze nie udało, więc stokrotne kudos, moja droga.
Mam nadzieję, że ten komentarz choć trochę ci się spodobał… Nigdy nie komentowałam dłuższego tekstu w ten sposób. No i tak nie jestem pewna, czy wyszło, ale za to jaki długi, ło jeżu. Aż 1771 słów, więcej niż większość moich własnych fików :"D

Pozdrawiam i życzę weny!
RCS