[OuAT][mM] Inna [ES/RM]

Emma od zawsze była inna - już w dzieciństwie zdradzała pierwsze oznaki swoich mocy związanych z wykrywaniem kłamstw u innych. Zawsze wiedziała, które dziecko w przedszkolu podkradało ciasteczka innym, a w szkole - kto ściągał na sprawdzianie (nawet, jeśli nie pisała go w tym samym terminie - uczniowie są tak koszmarnymi oszustami, że naprawdę nie istniała potrzeba posiadania umiejętności, by to zauważyć). Bynajmniej nie przysparzało jej to przyjaciół, wręcz przeciwnie - gdyby nie uznawali Swan za takie dziwadło, mogłaby kończyć razem z kujonami z głową w klozecie. Jednakże nie była to jedyna rzecz, która sprawiała, że odstawała od reszty - najbardziej widoczna, fakt, lecz nie jedyna.  Emmy nigdy nie interesowało to, co było modne ani wystarczająco akceptowalne wśród rówieśników - pogoń za tym uznawała za zbędny wysiłek i zwyczajne marnotrawstwo czasu. Więc w momencie, w którym nastolatki szalały za NSync oraz Backstreet Boys ona nadal słuchała Bowiego i “starego” Michaela Jacksona. Kiedy koleżanki z klasy nosiły “crop top” i sztruksy, Swan miała w szafie stare spodnie z weluru i skórzaną ramoneskę. Ale to nie tylko w czasach stricte szkolnych nie uznawała mody jako wyznacznika czegokolwiek - już będąc małą, sześcioletnią dziewczynką miała odmienne podejście do (chociażby) opowiadanych na dobranoc historii. Podczas gdy wszystkie dzieci zachwycały się odważnym rycerzem i/lub piękną księżniczką, Emma uwielbiała nad wyraz inteligentne wiedźmy i/lub czarnoksiężników, którzy byli źródłem trosk głównych bohaterów. Nie potrafiła zrozumieć, dlaczego jej rówieśnicy tak ukochali sobie (ulotną przecież) urodę kobiet i męstwo (często będące jedynie skutkiem ubocznym głupoty) zamiast docenić lata przebiegłych, starannie dopracowanych planów świadczące o czymś o wiele bardziej trwałym - o geniuszu. Niemniej tylko ona z całego grona dzieci w sierocińcu wydawała się mieć takie zdanie - wobec czego, z czasem, nauczyła się go nie wypowiadać. Udawać, że cieszy ją zwycięstwo bohaterów i udręka złoczyńców, że piękna księżniczka jest warta naśladowania, a rycerz idealnym kandydatem na kochanka. W głębi duszy wiedziała jednak, iż gdyby została postawiona przed wyborem - wyjść za mąż za takiego buca czy gnić w lochach razem z inteligentnym czarnoksiężnikiem/błyskotliwą wiedźmą, bez wahania wybrałaby to drugie.

Dlatego, gdy na jej progu stanął Henry i zaczął wygłaszać swoje teorie, nie chciała tego zaakceptować. Oczywiście, wszystko to było po prostu niedorzeczne, rzecz jasna to pierwszy powód, ale drugi dotyczył zwyczajnie dziecięcych przekonań odnośnie złoczyńców i bohaterów - nigdy nie widziała się w roli tego drugiego, to uwłaczające. Mimo wszystko ostatecznie dała się przekonać, by zawieźć dzieciaka do jego matki - w końcu dorosłość to nie przelewki, trochę odpowiedzialności trzeba w sobie mieć. Jeszcze wtedy nie wiedziała, co czeka na nią w Storybrooke - nie chodziło nawet o wszelkie przygody i wyzwania, które się przed nią piętrzyły, nie. Przede wszystkim nie spodziewała się, że w tym zaczarowanym miasteczku spotka miłość swego życia, o której to marzyła odkąd nauczyła się czytać - Złą Królową. I ta oczywiście, musiała się okazać jej największym wrogiem. Może faktycznie w tej historii była tylko piękną, głupiutką księżniczką, a Regina niedoścignionym ideałem.