[OuaT][T][mM] Życzenie

Znak był przykryty ruchomymi pnączami i magicznym blaskiem świec, a Emma nie mogła zrobić nic innego, jak tylko na niego spojrzeć, wciąż nieprzyzwyczajona do tego typu magii. Niemal każdy przejaw użycia magii, jakiego doświadczyła podczas swoich lat w Storybrooke, wiązał się albo z zaklęciem obronnym, albo ofensywnym. Mimo to pływające światła po prostu utrzymywały się tam, kołysząc się lekko z jednej strony na drugą, gdy dzieci i dorośli zbliżali się do różnych stanowisk, które wróżki przygotowały na tę noc.

Z uśmiechem na twarzy, byłe zakonnice zachwycały każdego, kto do nich podszedł, czymś prostym, jak bombki zrobione ze światła i mocy, pojawiające się znikąd i zatrzymujące się przed niecierpliwymi rękami tych, którzy ich pragnęli. Pokaz magii sprawił, że blondynka poczuła oszołomienie, a zapach ozonu był zbyt silny tam, w miejscu gdzie Storybrooke graniczyło z tym, co stało się nowym Zaczarowanym Lasem po Scaleniu.

- I jak ci idzie świętowanie?

Pytanie nadeszło jak cichy pomruk z prawej strony. Bystre oczy Reginy wpatrywały się w nią z mieszaniną rozbawienia i niejasnego dyskomfortu, prawdopodobnie z powodu tej samej stłumionej energii, którą Emma czuła, biegając wokół nich, w postaci zbyt wielu życzeń czekając na spełnienie. Z lekko różowymi policzkami od zimowej bryzy, wyglądała niesamowicie, a Emma musiała przygryźć dolną wargę, gdy ją usłyszała. Oszołomienie szybko zniknęło, gdy brunetka posłała falę miękkiej, purpurowej magii, odcinając je od otoczenia.

- Dziękuję Ci.  - Mruknęła, gdy powietrze zawirowało wokół nich. - To było...

- Zbyt wiele - Regina przytaknęła skinieniem głowy i Emma poczuła, jak jej usta drżą nieco.

W końcu powiedziała to samo Niebieskiej, gdy wróżki poprosiły o przywrócenie tego święta, które zwano Dniem Wróżek.

- To tylko wymówka, aby się przechwalać -  Regina narzekała tamtej nocy, gdy oboje przygotowali się na spanie. - Całe miasta przygotowują się na przyjęcie wróżek, które spełniają małe życzenia dzieci; nic zbyt potężnego, zaledwie kilka sekund szczęścia, które znikają tak szybko jak bańka mydlana.

- Ale wiesz, nigdy tego nie widziałem - przypomniała jej Emma, a tamta przewróciła oczami, ale uśmiechnęła się, gdy Emma wślizgnęła się pod ciepłą kołdrę, z wyraźnym zaproszeniem w oczach.

- Przypuszczam, że mógłabym się zgodzić - przyznała w końcu, marszcząc usta i całując policzek blondynki jednym szybkim ruchem.

Teraz, gdy Emma zobaczyła początek tańców na środku polany, które miały zwieńczyć ostatnie godziny święta, lepiej rozumiała wątpliwości Reginy dotyczące tej imprezy: zbyt wiele życzeń, zbyt wiele magii, zbyt wiele mocy.

Mimo to czuła się całkowicie podekscytowana pokazem, nawet jeśli nadal nie wypowiedziała swojego życzenia. Obracając się i patrząc na Reginę przekrzywiła głowę, jakby zastanawiała się nad czymś.

- Czy jest już za późno, by mieć życzenie?

Regina uśmiechnęła się lekko, pozwalając, by jej ręce opadły z ramion Emmy na plecy, i przyciągnęła ją bliżej do siebie. Wystarczyło, by obie poczuły, jak wznoszą się ich piersi, gdy oddychały, a muzyka i głowy w tle ucichły. Regina zmrużyła oczy, a blask światła wróżek stworzył aureolę wokół twarzy Emmy i cienie, które opadły się na jej oczy i usta.

- Nie wiem - odpowiedziała, omiatając jej wargi swym oddechem. Blondynka znieruchomiała, wciąż trzymając ramiona wokół szyi Reginy, prawy kciuk rysował małe kręgi na karku, co wystarczyło, by kobieta zadrżała lekko, usta uśmiechały się powoli, leniwie. - Musisz o to spytać wróżki.

Emma zaśmiała się głośno, a drobne iskierki światła przenikały jej włosy.

- Chcę życzenie od czarodziejki. - Odpowiedziała szeptem, ledwie słyszalnym Ciepło jej ciała rozgrzewało Reginę. Emma przesunęła dłoń i ujęła jej twarz, tuż pod brodą, jednym delikatnym pociągnięciem przechylając nieco jej głowę..  - Czy możesz je spełnić?

Regina warknęła cicho. Dźwięk był jedynym ostrzeżeniem, zanim brunetka rzuciła się do przodu, chwytając jej usta w swoje, gdy fioletowy dym otoczył splecione ciała.