[SPN][Z] Seria Strachu [4/4]

Fandom/Fandomy: Supernatural
Autor/autorzy: Fia.
Beta/bety: Wirka.
Pairing:brak
Gatunek: angst/drama/humor
Ostrzeżenia: Spoilery do aniołów. Przy poszczególnych częściach będę podawać numery odcinków/sezonów.
N/A*: Anielska Seria Strachu - bo nawet anioły odczuwają strach. Wszystko dedykowane Wirce. Za szafy (wreszcie jest gdzie wszystko trzymać)!


I.
Ostrzeżenia: spoiler do s04e09 i późniejszych



Nie wiedziała kim jest. Jej mózg zakopał głęboko wszystkie wspomnienia, myśli, całą przeszłość. Teraz już wie, że ten mechanizm nazywa się wyparciem, i czasami wierzy, że byłoby jej dużo łatwiej nie pamiętać. Nie wiedzieć, nie przypominać sobie, pozostać w błogiej nieświadomości, żyć jak zwykły człowiek. Ale nie może. W momencie, w którym wszystkie elementy układanki wróciły na swoje miejsca – przypomniała sobie. I jedyne, co teraz czuje, to strach.

Strach  przed sprzymierzeńcami i wrogami. Przed tym co zrobiła. Przed tym, że będzie musiała tu zostać. Przed tym, że będzie musiała odejść.

Że ją znajdą. Że skończą to, czego nie dokończył Bóg.

II. Ostrzeżenia: spoiler do sezonu piątego


Rozglądał się po pomieszczeniu z dość osobliwym wyrazem twarzy. Prawdę powiedziawszy, jeszcze nigdy nie czuł się tak niepewny, skonfundowany, skrępowany, a wręcz przerażony. To była najprawdopodobniej jego ostatnia noc na ziemi, a on…

Dean obiecał mu, że wszystkim się zajmie. Wręcz siłą wyciągnął go z hotelowego pokoju i przyprowadził tutaj. Jego durne gadki o tym, że przecież to nic wielkiego, że ludzie robią to często i naprawdę jest to dla nich jak najbardziej naturalne, wcale mu nie pomagały. W końcu ludzie żyją w ten sposób cały czas, dorastają, ucząc się z tego życia korzystać na wszystkie sposoby. Dla nich jest to proces liniowy, a Winchester oczekuje, że on w jedną noc…!

Castiel tak naprawdę nigdy nie przyznałby się, dlaczego boi się seksu. Bycie prawiczkiem to jedno, ale przyczyna takiego stanu… Jak ma wytłumaczyć Deanowi, że nie potrafi posługiwać się narządem, którego w swoim własnym ciele nawet nie posiada?

III. Ostrzeżenia: spoiler sezonu piątego.
Spojrzała Olgie.




Nigdy nie był bojaźliwy. Cóż, bogobojny - może - w końcu to jednak Bóg trzęsie całym tym interesem - ale nigdy się nie bał. Wyrobił w sobie idealny urzędniczy charakter. Określenie sukinsyn pasowało do niego idealnie - chociaż, gdyby miał matkę, pewnie niejedna głowa spadłaby z szyi po wypowiedzeniu tych słów - wiedział o tym doskonale. Jego zadaniem było wypełniać wolę Ojca - oddał się więc temu bez reszty.

Przez wieki robił wszystko, by stać się najlepszym. Najbardziej efektywnym, najwydajniejszym pracownikiem. Jego koszule zawsze były najbardziej wyprasowane, a garnitury najdroższe. Musiał mieć wszystko naj, być naj. W końcu, kiedy w biurze znalazła się najtrudniejsza jak dotąd sprawa, otrzymał ją. Był pracownikiem miesiąca, więc wcale go to nie zdziwiło. Był z siebie dumny. Gdyby tylko wiedział, z czym będzie wiązała się ta praca…

Dobrych kilka lat po otrzymaniu ostatniej misji Zachariasz wreszcie zrozumiał, co to znaczy być przerażonym. Kiedy Dean Winchester zatruwał jego myśli swoimi słowami, nazywając go bezużytecznym, jednym z wielu, przez jedno mgnienie oka poczuł prawdziwe przerażenie - nie udało mu się. Sekundę później anielskie ostrze wbiło się w jego ciało, a na języku poczuł smak największej porażki.

IV. Ostrzeżenia: spoiler sezonu piątego. Niebetowane.



W zasadzie można powiedzieć, że nic go to nie obchodziło. Na początku miał jeszcze jakieś nadzieje, mrzonki, że jednak się dogadają, opamiętają. W końcu byli braćmi, a rodzina powinna być najważniejsza. Cóż z tego, skoro dwóch z nich zdawało się jakoś o tym zapomnieć…

Dlatego też zszedł na ziemię. Pod postacią Trickstera mógł bawić się, dowolnie układać rzeczywistość i, cóż, bawić się. Mógł starać się zapomnieć. Jako Loki znalazł nową rodzinę, ukochaną, przyjaciół. Wszystko, czego pozbawili go właśni bracia.

Właśnie dlatego tak bardzo nie chciał tej Apokalipsy. Udało mu się na nowo ułożyć swoje życie, prawie zapomniał o tych, którzy go zdradzili. Znalazł swój kawałek Nieba na ziemi jako pogański bożek i znalazł swoją własną boginię. Był szczęśliwy, jak tylko mógł być z dala od domu, od Ojca.

I właśnie teraz, w tej jednej chwili, kiedy miał wrażenie, że jednak da się jeszcze wszystko odkręcić, musiał znów pojawić się ON i zepsuć cały spokój, jaki w sobie wypracował.

Gabriel z przerażeniem patrzył jak cała jego nowa rodzina zabijana jest leniwym ruchem dłoni. Stało się to, czego bał się najbardziej - po raz kolejny stracił wszystko, co doprowadził go na skraj. Po czym z tego skraju zepchnęło prosto w piekielną otchłań nienawiści…

Lucyferze, dopiero teraz dane Ci będzie poczuć gniew swojego brata.

Ej, ja Ci tego nie komentowałam?
Jak do tego doszło, nie wiem
Tak mnie naszło dziś, żeby odkopać trochę teksty z SPN. Może przez to, że graliśmy w grę i wróciło parę haseł. Zdałam sobie sprawę z tego, że tak wielu rzeczy nie pamiętam. Postaci, wątków. Totalne zaćmienie. Jakieś ramy sezonów tak, ale zarys. Mój mózg chyba ma już przeciążony twardy dysk i powoli wyrzuca dane.

Pamiętam, że średnio lubiłam Annę. Ale jej współczułam. Jak wszystkim Aniołom, tak naprawdę, nawet tym najbardziej dupkowatym, bo nie chciałabym znaleźć się w takim świecie i sytuacji, jak oni. Wiedzieć, że Bóg istnieje, widzieć jego dzieło, znać go, doświadczyć go i zostać przez niego opuszczonym? Straszne.

Co do Castiela, to zawsze uważałam, że tak jak zabawny był ten odcinek, tak prawdę mówiąc, Dean był tutaj dupkiem. Zachował się jak głupi ojciec, zmuszający swojego syna do manifestacji swojej seksualności w określony sposób. Nie tak to powinno wyglądać.
Zachariaszowi po prostu się należało. Nawet jeśli wierzył, że wypełnia wolę Boga, całkiem zszedł z właściwej ścieżki i był idealnym zaprzeczeniem sługi Boga. Trochę jak nawiedzeni wieszcze w sektach, albo Ci, którzy zabijają w imię wiary.

Gabriel... Jego było mi bardzo szkoda. To chyba jedna z najlepiej napisanych postaci, wśród Aniołów zaraz obok Baltazara, ma najwięcej sensu. I to straszne, że ostatecznie zginął w ten sposób Ale rozumiem go, bo gdzieś w jakiś sposób czuję, że miałabym podobne podejście. Jestem w stanie to sobie wyobrazić. Szlag by mnie trafiał, że rodzina się kłóci. Próbowałabym ich pogodzić. A gdyby to nie wyszło, w końcu pewnie bym uciekła gdzieś, być sobie, ale w obliczu ostatecznej konfrontacji, totalnie byłabym tym, który zginął z ręki brata.

Wenuj się tam do nowych rzeczy!
W.